Het restaurant van het Wereldmuseum in Rotterdam

Op de zondagmiddag na mijn verjaardag die zaterdag kwam het er dan eindelijk van! We gingen lunchen bij het restaurant van het Wereldmuseum. Ik had er al heel veel goede berichten over gehoord en ook echtgenoot, die er weleens zakelijk komt, was er zeer over te spreken. Ik had al een paar keer eerder gereserveerd, maar helaas kwam er telkens wat tussen.
Parkeren is geen enkel punt in de omgeving van de Veerhaven en we wandelden in het zonnetje naar het Museum.

Binnen ga je dan linksaf via de wijnbar - waar het ook leuk toeven is, hoewel er soms mensen in korte broek zitten, wat natuurlijk niet passend is in een dergelijke ambiance - naar het ruim opgezette restaurant. Veel vierkante tafeltjes in een lange rij met een bank, niet mijn voorkeur, maar voor een restaurant natuurlijk heel handig, je kunt er veel van kwijt en twee ronde tafels. Eéntje voor 4 in de hoek en ééntje vrij pontificaal aan het begin van het restaurant, pal voor de ingang, met zicht op de wijnbar en de wijnkast. De vloeren van zowel het restaurant als de wijnbar zijn bedekt met precies hetzelfde eiken parket als wij thuis hebben, een leuk detail vond ik.

Stoelen - Endless - van Gelderland, die ik op den duur niet prettig vond zitten, want ze zijn te laag voor mij. De mannen hadden er overigens geen last van.
Een mooie ronde tafel hadden we dus, mooi gedekt al met wat rozen, peper, zout en boter per 2 personen en vrijwel direct kwamen er wat knabbels.

Stengeltjes met zaadjes en kruiden, soms met een flink pepertje, lekker dus. In een glaasje rettichstaafjes met een dip van vadouvan en flink wat wasabi, dus echtgenoot was blij, wat chips van pastinaak met ernaast een romige espuma van geitenkaas. Lekker!
Erbij een glas Cava, een Arte Latino hier en die beviel me prima. We kregen de kaart, zie website, met een uitleg over het lunchmenu (2 gangen) en over het viergangenmenu en eigenlijk waren we vrij snel klaar. Het viergangenmenu zou het worden. Of we water wilden. Ja, dat wilden we wel. Bruisend is hier Badoit, de favoriet van echtgenoot en Maurits, plat helaas Evian en dat vind ik niet lekker.

Toen ik dat vertelde was het geen enkel probleem om gewoon een karaf ijswater te krijgen en dat vind ik een hele prettige service.
Het personeel hier is overigens uitstekend. Goed op de hoogte van de gerechten, aanwezig als het moet, beleefd met een kwinkslag, ze geven fijne toelichtingen op de gerechten, kortom: zoals het hoort in mooie restaurants. Leuk detail vond ik weer dat het logo wat ook op de deur van het restaurant staat terug te vinden is op de rechtermouw van de colbertjes en de overhemden van de heren. Het waren vandaag allemaal heren trouwens.
We bekeken de wijnkaart en die is hier mooi en uiterst vriendelijk geprijsd.
Als witte wijn kozen we een Domaine Tempier, Bandol Blanc, Provence, 2008, gewoon omdat we nog nooit een witte Bandol gedronken hadden. Het betreft een blend van Clairette , Ugni Blanc en Grenache en ik vond hem erg prettig. Licht met een lange afdronk met flink wat kruiden.

Er verscheen een amuse. Licht gepekelde eendenborst met mousse van eendenlever, mais, ras el hanout en voor de heren balsamico. Ik eet geen balsamico. Op een lief klein bordje fijne plakjes eendenborst, mooi zacht, erbij de eendenlevermousse met erop gepofte mais - popcorn dus, nog een streep mais, heel zacht van structuur. Voor de heren dan nog op de mousse enkele druppels balsamico en eerlijk gezegd is de ras el hanout me ontgaan.
Een lekker hapje in ieder geval.

Na enige tijd, terwijl de heerlijkste geuren ons vanuit de keuken bereikten, kwam ons eerste gerecht. Gegrilde geelvintonijn, kropsla, structuren van rode biet, appel, salty fingers, zuurdesemkruim, hazelnoot, Bellota chorizo en mayonaise. Het zag er prachtig uit en zo smaakte het ook. Prachtige, even kort aan één kant geschroeide tonijnstukken, met lekkere kropsla en alle andere genoemde ingrediënten. Salty Fingers overigens zijn de dunne groene staafjes, die je ziet op de foto. Een cressesoort. Licht zilt en zout van smaak, lekker en leuk om te zien. Een flinke portie was het en we vonden het allemaal erg lekker.

Het tussengerecht deze middag was geroosterde grietfilet, waterkers, risotto met paling, koolrabi en een boterjus met rijstazijn. Een perfect stukje griet op een rondje van heerlijke risotto, waarin je duidelijk de paling proefde op een spiegel van saus van waterkers kregen we. Erbij blokjes koolrabi en het geheel afgemaakt met boterjus met rijstazijn. In al zijn eenvoud een erg mooi gerecht. Zo’n gerecht waarvan je eigenlijk wel wat meer wil...

De rode wijn was een bijzondere. De laatste fles aldus de maitre-sommelier, iemand met veel verstand van zaken. Het was een Pinot Noir, 2007, Weingut Schãffer und Zeter, Pfalz, Spãtburgunder waarvan per jaar slechts 1500 worden gemaakt. We hadden al eerder een glas met een laagje wijn erin gekregen om alvast de geur ervan te leren kennen. Hij rook hemels. Zo smaakte hij ook. Mooi diep en toch ook licht genoeg voor een lunch.

Het hoofdgerecht was entrecote van Angusrund met pommes paolo, Roscoff ui, bundelzwammetjes, Hollandaise en rode wijnjus. Twee stukken entrecote troffen we aan, die we eerlijk gezegd weleens wat malser hebben gegeten, maar ze waren wel erg mooi van cuisson. Erbij de bundelzwammetjes, de pommes paolo (kende ik helemaal niet), de roscoff ui, wat gefrituurde mini-artisjokhartjes en de heerlijke Hollandaise saus. Dat alles afgemaakt met een rode wijnjus en alweer waren we tevreden.

Het dessert was een miserable van chocoladegranache, machi (geen idee wat het is) en yuzu, gemarineerde bramen, bramensorbet en vanille pannacotta. Heerlijke bramen kregen we met lekker fris bramenijs, een behoorlijk machtige pannacotta-achtige crème met een duidelijke vanillesmaak en een leuk chocoladeblokje. Het frisse van de yuzu was ook duidelijk te proeven. Een mooi dessert vonden we. Erop nog twee zoete witte stengeltjes van merengue.

We sloten af met drie keer het koffieservies, Ole wilde niet en kregen daar - helaas maar voor drie personen, dat vind ik wel een beetje flauw en dat maken we ook nauwelijks mee - nog wat lekkere snoeperijtjes bij.

Tevreden verlieten we het restaurant van het Wereldmuseum. Op een paar piepkleine minpuntjes na een restaurant om vaker te bezoeken.