De Saffraan in Amersfoort

Op deze dinsdagavond van de restaurantweek had ik gereserveerd bij De Saffraan in Amersfoort.

Pas toen ik de dag zelf de website bekeek kwam ik erachter dat het restaurant is gevestigd op de ‘Hoop op Welvaart’, een honderd jaar oude klipper, inmiddels volledig omgebouwd tot restaurant. Ik had zeer goede dingen gehoord en gelezen over dit restaurant en was dus nieuwsgierig.
Het restaurant ligt net iets buiten het oude centrum van Amersfoort. Parkeren kun je op een nogal desolaat parkeerterrein met veel bouwactiviteiten en dan is het niet ver meer lopen. Jammer dat er geen bewegwijzering is.

Uiteindelijk ontdekten we de boot en we liepen erop. De - later overigens zeer vriendelijke - mevrouw van de bediening was met andere gasten bezig en eigenlijk stonden we daar dus zo’n beetje. Wel een beetje jammer, want een eerste indruk moet toch goed zijn. Ik heb altijd wat moeite om dat dan van me af te zetten.
Iemand anders vroeg of we een aperitief op het dek wilden gebruiken. Dat wilden we wel. Een witte wijn deze keer, een Chileense sauvignon blanc, geselecteerd door de JRE, Casablanca. Ik vond hem wel aardig.

Erbij een eerste amuse. Op een houten blokje voor ons allebei een krokantje van zeealgen met mierikswortel en yuzu. Nog wat cresse en sladingetjes erop en ik vond het een lekker hapje. Mooi fris door de yuzu en gelukkig was de mierikswortel niet heel herkenbaar aanwezig. Ik ben namelijk niet heel dol op mierikswortel, maar dat is natuurlijk persoonlijk.

Na enige tijd kwam een tweede hapje. Op een blaadje met wat nepgroen, wat een soort van tuintje moet voorstellen - ik zag het al eerder ergens - twee potjes, voor ons elk eentje. Bloemkool en perzik. Onderin heel lichte bloemkoolcrème met erop krokantjes van perzik. Een aparte en wat mij betreft zeer geslaagde combinatie.
Het werd wat frissig, dus we vroegen of het mogelijk was dat we al naar beneden gingen, naar het restaurant. Na navragen was dat mogelijk. We liepen dus de trap af en kwamen in het restaurant.

Leuk ingericht, de patrijspoorten en het lage plafond zijn eigenlijk de enige aanwijzingen dat je op een schip zit. Verder ingericht met licht hout, twee ronde tafels, verder veel tweetjes, een lange bank aan de achterzijde met stoelen ertegenover en geen linnen op tafel. Wel nogal kostbare servetten.
Of we wat water wilden. Dat wilden we wel. Men heeft hier eigen water, hoe het precies zit is me ontgaan, ik heb ook niet doorgevraagd. In ieder geval werd het water telkens bijgeschonken en men rekent slechts 3 euro voor water, erg keurig dus.
Het menu voor deze avond stond vast, je kunt kiezen uit drie of vier gangen. Wij kozen natuurlijk voor de vier gangen en ook het wijnarrangement erbij. Wel bekeken we de wijnkaart en die is uitstekend. Divers, voor ieder wat wils en heel vriendelijk van prijs. Ik ontdekte wat favorieten van me voor zeer schappelijke prijzen.

Er verscheen nog een amuse. In een minipannetje, de deksel werd aan tafel eraf gehaald, een ‘groentesoep’. Om met de vingers te eten. Grappig zag het eruit, allerlei groentjes, heel mooi gegaard op een krokantje van het een of het ander. Ik vond het erg lekker, echtgenoot vond het pannetje aan de grote kant, maar dat vond ik nu juist wel grappig.

Na nog wat tijd kwamen er twee lepel met een bolletje. Het was jammer dat we geen wijn meer hadden en eigenlijk stond ik op het punt om dan nog maar een glas wijn te bestellen, maar echtgenoot vond dat we wel even konden wachten. Nou ja, in ieder geval bestonden de bolletjes uit koriander en pinda. Erg lekker vond ik, vooral ook omdat er een flinke citrustoets in zat. Echtgenoot is niet zo dol op koriander en was er minder weg van dan ik.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een Italiaanse witte wijn. Een Lugana, Pilandro. Niet onaardig, maar als zo vaak met Italiaanse witte wijnen aan de vlakke kant. Geen avondvullende wijn om zomaar te zeggen.

Voor het menu begon kwam er een laatste amuse. Op een blokje een klein ijsje van komkommer en wasabi en erachter in een buisje een pittige shooter van mango. Ik had geluk dat echtgenoot eerst het ijsje at en me vertelde dat er flink wat wasabi in zat, maar dat het vast zou gaan als ik aansluitend de shooter zou nemen. Dat klopte inderdaad. De komkommersmaak kwam als eerste gelukkig, maar daarna ontstond de bekende chloorreactie van de wasabi. De shooter, die ik erg lekker vond, onderdrukte en normaliseerde de boel weer, wat prima was.

Het eerste gerecht deze avond was makreel. Rauwe makreel met lavendel en zoetzuur. Flinters makreel, mayonaisetoefjes, sla, radijs, het zoetzuur als pakketje in het midden met nog en toets van gember troffen we aan op het mooie bord. Aardig vonden we het. Ik vond het jammer dat het flinters makreel waren. Ik besef dat je met restaurantweken op de kosten moet letten, maar makreel is volgens mij uiterst betaalbaar en wat stukjes makreel zouden het gerecht toch beter uit de verf hebben laten komen. Het zag er wel mooi uit.
De volgende wijn was een wijn uit Umbrië, Castello della Sala, Bramìto del Cervo 2010 en die vond ik prettig. Ik hou van de wijnen uit Umbrië.

Overigens was voor het voorgerecht al een broodje, gewikkeld in een theedoek gebracht. Een lekker broodje, zuurdesem, wat telkens werd aangevuld. Boter, olie en zout stond al op een plateautje op tafel.

Het tweede gerecht waren coquilles. Gebakken coquilles met ‘blote billetjes in het gras’. Twee uitstekend gebakken coquilles kregen we met wat snijboontjes in diverse vormen erbij, vastgeplakt met wat crème van witte bonen (de blote billetjes) en dat alles op een spiegel van witte bonensaus. Erg lekker, zeker toen we er nog wat zeezout, wat op tafel stond, bij gedaan hadden. Het zag er trouwens prachtig uit.
Tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht zat wat tijd, waardoor we het interieur wat nader beschouwden.

We vonden het, zoals boven geschreven, wat vreemd dat er geen linnen op tafel lag, maar gaandeweg de avond went dat wel. De stoelen zaten heerlijk overigens en dat vind ik steeds belangrijker worden. De inrichting is verder speels, maar wel heel doelmatig en er hangt ook leuke, althans dat vind ik, ‘kunst’ aan de wanden. Gewoon grappig om te zien. Ook de lampen vond ik erg mooi gekozen.

Het hoofdgerecht werd begeleid door een Anton Bauer, Wagram/Österreich, Cuvée no 13, trocken en die vonden we heerlijk. Diep, mooi van geur en fijn van smaak.

En hij paste goed bij de eend. Tamme eens met pompoenpit, pakketje van pompoen met gekonfijt pootje, saus van gerookte thee en iets van chocolade. De eend was prachtig van cuisson, mooi mals. De groentjes ook en het stukje gebakken paksoi wat erbij lag vond ik heerlijk. Het pakketje van pompoen met de rillette van het pootje vond ik ook bijzonder smakelijk. Een mooi gerecht dit! De chocolade in de saus was nauwelijks te proeven, maar was toegevoegd om het zoetje in de eend te ondersteunen. Leuk bedacht.

We waren toe aan het dessert. Erbij een Tschida, Spätlese Burgenland, Austria. Heerlijk fris, licht zoet en uitstekend passend bij het dessert wat in drieën kwam.

Een soufflé van appelkruimeltaart met aan tafel erin geschepte boerenjongens; witte chocolade met jasmijn, rabarber en cruesli en een blokje mousse van rozenblaadjes met ijs van karamel en bergamot. Ik kan hier kort over zijn: het is lang geleden dat ik zo enthousiast was over het dessert. Wat was dit geweldig lekker zeg. Leuke smaken, leuke combinaties en heel gewoon ontzettend lekker. Ik heb zitten smullen.

Afsluiten deden we met goede espresso waarbij nog wat friandises kwamen.

Een blokje gesuikerde appel, een spekkie van roos met zwarte peper, een canelli met pindakaas, een macaron van koriander en een blokje van citroen met koffie. Ook alweer hele leuke smaken en combinaties. We besloten dat hier erg leuk gekookt wordt, dat de bediening blijkbaar even moest wennen, maar toch wel heel goed is en dat het aangenaam toeven is hier.