Restaurant Pure Passie in 's Gravenzande

Omdat de chef zo enorm enthousiast twittert over zijn creaties was ik al tijden van plan om eens in zijn restaurant te gaan eten. Pure Passie in ‘s Gravenzande. Het parkeren op eigen terrein ging niet meer, dus dat moest een stukje verderop. De ontvangst was vriendelijk en we kregen - zoals ook telefonisch was gemeld - een hoge tafel achterin het wel erg volle restaurant. Iets minder tafels zou wat ruimte bieden, zowel voor de bediening als voor de keuken. Een aperitief wilden we wel. Ons werd een huisaperitief uitgelegd: vlierbloesemlikeur met Cava en dat wilde ik wil. Zoon en BOB wilde een Ice Tea en echtgenoot hield het bij een Cava zonder toevoeging.

Of we brood wilden? Nu had ik al op Iens gelezen dat je hier moet betalen voor het brood en dat vind ik eigenlijk bijzonder ongastvrij, maar de mannen wilden wel brood, gewoon met boter en olie. Je kunt kiezen uit twee andere smeersels, waarvan er in ieder geval eentje met aubergine is, de andere is me eerlijk gezegd ontgaan. Vier ronde broodjes kregen we en een plateautje met ongezouten boter, een beetje olijfolie en zeezout. De kaarten werden ons uitgereikt, die we uiteraard bekeken, maar we wisten al dat we het Big Green Egg Menu wilden. Men kent hier drie verrassingsmenu’s (drie, vier of vijfgangen), een wijnarrangement van 6 euro per glas en een BOBarrangement voor 3.50 per glas, het BGE menu dus en de kaart. Leuke gerechten staan erop. Voor een verdere indruk verwijs ik zoals gewoonlijk naar de website. Als witte wijn kozen we van de wijnkaart een Les Faïsses Limoux Chardonnay Les Domaines Paul Mas, Languedoc, Frankrijk en de rode wijn werd deze avond een Amalaya Malbec Blend Bodega Colomé, Salta, Argentinië. De wijnkaart is niet heel uitgebreid maar biedt voor ieder wat wils. Tijdens het schrijven van deze recensie zie ik dat we een andere Viognier hebben gekregen (2.50 goedkoper, terwijl wel de volle prijs is gerekend), we dronken dus een d'A Viognier Domaine Astruc, Languedoc, Frankrijk. Een lekkere wijn, maar niet de wijn die we besteld hebben. Na een flink lange wachttijd, ik meen zelfs langer dan een uur, kwam er een amuse.

Voor zoon en mij in een glaasje een erwtensoep met schuim van katenspek en voor echtgenoot, die allergisch is voor knolselderij en dat had aangegeven een chutney van pompoen met zoetzure pompoen, geitenkaas en zwarte olijven. De erwtensoep was mooi hoog op smaak, het schuim van katenspek vond ik persoonlijk wat vettig.

Echtgenoot wat tevreden met zijn pompoencreatie, die er ook mooi kleurig uitzag. Na wederom een lange wachttijd kwam het voorgerecht. Ik heb maar direct aangegeven dat het tempo wat ons betreft wel wat omhoog mocht, want ik vind wachttijden van langer dan drie kwartier tussen de gerechten onprettig.

Het voorgerecht was makreel (gerookt op de BGE met hout van 60 jaar oude whisky- vaten) met in citrus gemarineerde tomaat, zoetzure venkel, groene asperge (gegrild op de BGE) en gemarineerde kokkels. Links een rechthoek gerookte en geplukte makreel, aangemaakt iets lekkers, maar de rooksmaak bleef je prima proeven en rechts in een halve schelp van een scheermes de groene asperge met erop de in citrus gemarineerde tomaat, de zoetzure venkel en enkele gemarineerde kokkels. Een lekker gerecht. Op tafel overigens lopers en helaas papieren servetten. Jammer, want stoffen servetten geven net dat beetje extra wat mij betreft. Ik weet ook nooit wat ik nu moet doen met papieren servetten, ik vind het een beetje raar om ze op schoot te leggen, want ze vallen natuurlijk altijd.

Het tweede gerecht was eendenlever (gegrild op de BGE) met hartige tutti frutti, huisgemaakt briochebroodje, macadamia noten en vinaigrette van olie en aceto balsamico. Een mooi stukje gegrilde eendenlever kregen we, prima van smaak en op de een of andere manier anders van structuur dan gewoonlijk, maar dus wel erg lekker. Erop en ernaast de gehakte nootjes. Erbij een nog warm briochebroodje, erg lekker, maar qua hoeveelheid net iets te veel en wat tutti frutti. Alweer een lekker gerecht. We waren toe aan de rode wijn en aan het hoofdgerecht. De wijn was lekker, echt een blend van o.a. Malbec.

Het hoofdgerecht was pianostuk (van M.R.IJ. rund Van Piet van de Berg uit Zoetermeer, gegrild op de BGE) met een taartje van knolgroenten, gerookte rode biet, puree van op de BGE gepofte ui en een eigen jus met paddenstoelen. Precies dat troffen we op ons bord aan, waarbij de jus met paddestoelen aan tafel werd bijgeschonken. Echtgenoot kreeg trouwens heel attent niet het taartje van knolgroenten, maar in plaats daarvan een truffelsaus en bloemkool en romanesco. Het knolselderijtaartje zag er mooi uit, maar had wat ons betreft iets minder al dente mogen zijn. Het vlees was schitterend, perfect van cuisson en geweldig zacht. Op alle borden lag nog wat gemengde salade.

Een dessertamuse verscheen. In een klein bloempotje een mousse van bloedperzik met erop een crumble van chocolade en amandel en wat cressjes met een honingsmaak. In aanleg erg leuk, maar de mousse van bloedperzik zou iets dieper van smaak mogen zijn. Maar het zag er leuk uit.

Het dessert tenslotte was appelcrumbletaart (gebakken op de BGE) met roomijs (gerookt op de BGE met houtsnippers van Jack Daniels vaten) en een espuma van kaneel. Een lekker appeltaartje troffen we aan met een heerlijke bol roomijs en in een glaasje nog een espuma met een heel duidelijke kaneelsmaak, perfect passend bij elkaar dus. Na nog een kort praatje met de enthousiaste chef waarin hij onder meer uitlegde wat het pianostuk precies was en hoe hij het verwerkte, vonden we het mooi geweest, het was bijna middernacht, dus we namen geen espresso meer. We betaalden de rekening en wandelden naar onze auto. Op de gerechten heb ik niets aan te merken, die zijn prima in orde, maar de kleine kritiekpuntjes die ik in de recensie noem zijn wel degelijk aanwezig wat mij betreft.

Hof21 in Bergambacht

Met mijn vorige recensie over Hof21 had ik bij eet.nu een bon gewonnen ter waarde van 35 euro. Het leek me een leuk idee om die te gaan verzilveren met de jongste zoon, want hij werkt in de weekeinden en gaat komend weekend twee mooie lunches missen.

Hij had er wil zin om met zijn moeder te gaan lunchen, maar wilde wel graag van de grote kaart kunnen kiezen. Bij reservering bleek dat geen punt en zo gingen we deze vrijdagmiddag naar de brasserie.

Een allervriendelijkste ontvangst, de jassen werden keurig aangenomen en we mochten een tafel kiezen. Nu was het best fris, dus we kozen lekker een tweetje naast de open haard. Met zicht op onze eigen kerk (daar wonen we achter). Een Ice Tea voor zoon, voor mij een witte wijn, dezelfde als de vorige keer. Een Haut Martin uit de Gascogne. Een lekkere, frisse blend, goed te drinken, zeker bij een lunch.

Een karaf water is hier ook geen punt en er verscheen een plank met versgebakken brood en wat (nep)boter. Jammer, want een rondje gezouten boerenboter is eigenlijk toch gewoon lekkerder. We maakten onze keuzen en na enige tijd kwamen de voorgerechten.

Voor zoon de carpaccio. Dun gesneden ossenhaas met pijnboompitten, basilicumcrème, gerijpte kaas en kruidensla en hij was er tevreden over. Ikzelf wilde deze keer graag de zalmtartaar.

Tartaar van verse zalm met zoet/zure komkommer, gepocheerd kwartelei en saffraancrème. Een rondje gehakte zalm met snippers ui en bieslook kreeg ik. Ernaast een toef gemengde sla met twee repen gemarineerde komkommer en op de zalmtartaar nog een gepocheerd kwarteleitje en wat saffraancrème. De smaken waren goed, maar het geheel was te koud. Iets langer op temperatuur laten komen lijkt me eerlijk gezegd wel gewenst.

Na enige tijd kwamen de hoofdgerechten. We waren eensgezind geweest. Allebei de tournedos. Zoon met champignonsaus, ik met stroganoffsaus. Beiden kregen we een vierkant bord met daarop het stuk vlees. Nu hadden we allebei gevraagd om medium, maar die van zoon was geheel doorbakken en die van mij had her en der nog enkele roze plekjes, maar was dus eigenlijk ook te ver.

Dat vonden we jammer. Zoon vond de champignonsaus lekker en ik was erg te spreken over het aardappeldriehoekje wat erbij lag. Ook de puree van zoete aardappel vond ik lekker. De rode kool vond ik persoonlijk iets te beetgaar, ik heb die graag ietsjes zachter en een appeltje erdoor vind ik ook prettig. De stroganoff was aardig. Er kwamen ook nog vier bakjes met in de ene frietjes, in de andere gebakken aardappelparten in de schil, in de derde gewokte groentjes en een bakje met mayonaise.

De frietjes waren goed, de gebakken aardappelpartjes vonden we minder, de groentjes waren mooi beetgaar maar wel erg heftig gekruid, zodat je die eigenlijk niet bij het vlees kon eten, want dan viel de smaak van het vlees weg. We hebben normaliter geen enkel probleem met oosterse smaken, maar dit was te. Als dessert tenslotte kozen we allebei voor de Dame Blanche.

Op Stalenburgers wijze. Dat betekent hier drie bollen vanille-ijs op geschaafde amandelen, advocaat en chocoladesaustrepen. Erbij een bakje met warme chocoladesaus en een toef slagroom met in ons geval een framboos en bosbesjes. Lekker allemaal, vooral de warme chocoladesaus. Ook hier weer een klein puntje van kritiek: serveer echte slagroom in plaats van slagroom uit een spuitbus. Kleine moeite, groot verschil in smaak. Na het betalen van de rekening, waar keurig de 35 euro van werd afgetrokken, verlieten we toch tevreden Hof21. Op enkele verbeterpuntjes na was het ons goed bevallen.

Old Dutch in Rotterdam

In december, de 11e om precies te zijn, waren we ook nog een avond in Old Dutch in Rotterdam. Onze gastheer wilde ons graag de kerstversiering daar laten zien. Nu moet ik zeggen dat die ook overweldigend mooi is. Ik heb er geen foto’s van gemaakt, Old Dutch was deze avond, net als alle andere, geheel gevuld en zoals altijd was het enorm gezellig. Onze gastheer en -vrouw waren net voor ons gearriveerd. We hadden een mooie tafel achterin de eerste ruimte met mooi zicht op de zeer uitgebreide mooie kerstversiering. We begonnen met een glas witte wijn, een Pouilly Fumé, les Chaumiennes, André et Edmond Figeat en die was heerlijk.

Erbij een amuse, een kruidensoesje gevuld met zalmmousse. Lekker en gewoon no nonsens, zoals het hier altijd is. Ik hou daar wel van. Het menu werd ons kort uitgelegd door de kordate zwarte brigade en dat leek de gastheer wel wat. Beide dames, waaronder ik dus, wilden wel graag vis in plaats van vlees als hoofdgerecht, maar dat was geen enkel probleem. We dronken de Pouilly Fumé door - wij dames de hele avond verder - en het eerste gerecht verscheen.

Een gerecht in drieën. Rechts wat uitstekende gerookte zalm, in het midden een erg lekker garnalenkroketje op een rondje salade van garnalen en links avocado met kreeft. Bij elk onderdeel lag een toefje met een heerlijke dipsaus en we waren erg tevreden over dit gerecht. Ook de garnalensalade onder het kroketje was erg lekker, mooi hoog op smaak.

Het tweede gerecht was tarbot met Hollandaisesaus, wat groentjes en een crème van wortel en ook dit gerecht beviel ons zeer. De tarbot was uitstekend van garing, de Hollandaisesaus mooi licht en schuimig met een fijne citroentoets erin en de groentjes waren mooi beetgaar. De heren namen bij het hoofdgerecht een fles Gigondas, Cuvée Vieilles Vignes, Domaine du Grand Montmirail 2009 en waren hier blij mee.

Hun hoofdgerecht was hertenkalf, kastanjes, aardappeltjes, spekjes, groentjes en een mooie vleesjus en ze waren erg tevreden over het mooie vlees en het fijne garnituur.

Wij dames kregen wederom tarbot. Gegrild met erbij spinazie en een schitterende risotto met garnalen. Erbij ook wat van die heerlijke vleesjus. Die vleesjus was een prachtige aanvulling op het toch al mooie gerecht, dus ook wij genoten ervan.

Het dessert was een Petit Grand dessert en bestond uit vier componenten. Geheel links een schaaltje met wat crème brûlée, dan een brownie met chocolademousse en banaan. Daarnaast een soesje met Zwitserse room en tot slot wat chocoladesorbet. En nog een toefje coulis van rood fruit. Alles goed klaargemaakt en lekker.

We tafelden nog een flinke tijd na onder het genot van koffie, espresso en een plateau met heerlijke zoetigheden en namen uiteindelijk afscheid van onze gastheer en gastvrouw en we besloten dat Old Dutch gewoon een goed restaurant is, zonder al te veel pretenties, maar altijd goed gevuld en altijd heel gezellig.

Brasserie Hof21 in Bergambacht

Na allerlei speculaties - normaal hier in het dorp zoals in alle dorpen - bleek dat het verkochte pand van Barolo een brasserie zou gaan huisvesten met de naam Hof21. Het leuke was dat van mijn vaste dinsdagmiddagborrelclubje iemand was uitgenodigd om met 5 anderen te komen proefeten. De nieuwe eigenaren van de brasserie hebben heel slim de week voor de officiële opening een aantal avonden allerlei mensen uitgenodigd om te komen ‘proefeten’. Ik mocht dus mee op de dinsdagavond. Een vriendelijke ontvangst was het en we kregen een leuke tafel in het middengedeelte van het licht veranderde restaurant. De zebravloer is weg, wat een rustiger beeld oplevert en er staan mooie robuuste houten tafels met fijne stoelen. We hadden zicht op de keuken achter het glas en daar was het een drukte van jewelste. Verder staat er een mooie kast in de middenruimte waarin het (rund)vlees gerijpt wordt. De biertjes en wijntjes werden ingeschonken, voor mij een prettige witte Gascogne, een Domaine Haut-Marin, Cuvée Marine 2011, die ik de hele avond verder doordronk. Op tafel lag het menu. Keuze uit twee voorgerechten, drie hoofdgerechten en een dessert. Prima.

Na een tijdje verscheen er vers gebakken brood op tafel met wat bakjes kruidenboter wat goed in de smaak viel. We gaven onze keuzes door en de voorgerechten kwamen.

Vier van ons kregen de carpaccio Hof21 - dungesneden ossenhaas met pijnboompitten, basilicumcrème, gerijpte kaas en kruidensla en zij waren er zeer tevreden over.

Twee van ons, waaronder ik kregen de Surf&Turf, in dit geval kalfsrosbief met een oosterse salade en krokante garnalen. Het kalfsvlees was perfect gegaard en supermals, de salade had een erg prettige vinaigrette en de krokante garnalen waren ook lekker en zeker niet te droog, goed gebakken dus. Een leuk begin. Ook bij de hoofdgerechten liepen de voorkeuren uiteen.

Eén van ons had de Wildpeper en kreeg een mooie portie peper van wild met rode kool, aardappelpuree en een stoofpeertje en ze was er erg tevreden over. Mooi vol van smaak en een lekker peertje

Twee van ons wilden graag de entrecôte ‘Dry Aged’ (250 gr.) met huisgemaakte béarnaisesaus en ook zij waren erg tevreden over het prima vlees. Ik heb een mespuntje van de saus geproefd en die was prima. Later op de avond kregen we nog een uitleg over hoe de rijpingskast voor het vlees werkt, maar dat is voor een deel langs me heengegaan, dus daar vraag ik een volgende keer nog eens naar.

De drie anderen, waaronder ik, kregen desgewenst de zeebaars, op de huid gebakken en met ratatouille Provençaalse tomatensaus. Een mooi stukje zeebaars kregen we, erop nog twee gebakken gamba’s en een heerlijke, zeer hoog op smaak zijnde tomatensaus erbij. Wat mij betreft had de huid van de vis wel iets krokanter gemogen, nu heb ik hem niet gegeten.

Als garnituur kwamen er bakjes met lekkere frietjes, een salade, spruitjes met uitjes en nootjes en wat mayonaise op tafel en eigenlijk hebben we er erg lekker van gegeten. Na een fijne pauze kwam het Petit Dessert, wat gigantisch was. Op het menukaartje staat ‘met verschillende zoete lekkernijen’.

Nou dat was nogal wat: een stukje cheesecake, mousse van speculaas, amandel met perenroomijs, vruchtenbavarois, aalbesjes, brownie en vijg. Alles even lekker, niet te zoet en lekker fris door het fruit. Maar aan de ruime kant, dus mijn bordje was niet helemaal leeg. We sloten niet af met koffie, maar namen nog een drankje en na iedereen natuurlijk zeer hartelijk te hebben bedankt verlieten we de nieuwe, gastvrije, brasserie. Een bezoek meer dan waard wat mij betreft en ik hoop ook dat het goed zal gaan lopen. Prijzen ken ik niet, de website zal binnenkort on line komen en daarop zijn dan ook de kaarten te zien.

De Hermitage in Rijsoord

Maurits verjaart één van de laatste dagen van september en ook dat vieren we natuurlijk onder andere in een restaurant. Ik had me - nu echt voor de laatste keer - laten verleiden tot de aankoop van een Groupon. Bij de Hermitage in Rijsoord, een restaurant waar echtgenoot zeer over te spreken is - hij eet er regelmatig zakelijk - en waar ik wat minder over te spreken ben, omdat er altijd wel iets is. Maar dit leek een zeer aardige aanbieding - 189 euro voor een zevengangendiner voor 4 personen - en bovendien was ik gewoon ook weleens nieuwsgierig wat ze ervan zouden maken. Parkeren gaat goed daar op de ruim parkeerplaats en we wandelden via het tuintje naar binnen. Een - uiteraard - vriendelijke ontvangst en omdat er veel lawaai uit de bar kwam werden we direct naar ons tafeltje geleid. Op de entresol, boven het restaurant als het ware. Geen ideale plek, want warm. Erg warm zelfs op den duur. De beste plek in dit restaurant vind ik nog altijd een plekje bij het raam aan de waterzijde om zomaar te zeggen. In het midden namelijk beweegt de vloer mee als de zwarte brigade erover heen loopt en ook dat is op den duur nogal storend (vind ik). Een glaasje champagne hoort bij een verjaardag en dat is hier Veuve Clicquot Ponsardin. Lekker.

Erbij direct een plateautje met wat hapjes. In een glaasje stengeltjes met mint en vadouvan. ernaast een koekje met pompoen en gebrande pompoen en daarnaast een gepekeld tomaatje gevuld met gelei van gin en tonic. Vooral het tomaatje vond ik erg lekker, heerlijk fris en een mooie combinatie. Brood en alles kwam op tafel en we bekeken de (mooie en betaalbare) wijnkaart. We besloten tot een Condrieu André Perret 2008 en die was alles wat ik van een Condrieu verwacht. Het eerste gerechtje kwam.

Op een plaatje. Kort gebakken zalm met 5-spices, Gillardeau oester, schuim van oester, diverse structuren van komkommer en een emulsie van kropsla. Een absoluut aardig gerechtje, jammer dat in één van de vierkantjes zalm harde stukjes zaten, dat werkt altijd op mijn eetlust helaas.

Het tweede gerechtje bestond deze avond uit couscous met grapefruit, Pata Negra, gamba, een sesamkoekje, mayonaise en wat groentjes. Ook een aardig gerecht waarbij de losse elementen niet echt samenkwamen, maar afzonderlijk wel smakelijk waren.

Het derde gerecht was een soepje van pompoen met Bouchotmosseltjes (twee) met een gepocheerd hoeve-ei. Precies dat ook kregen we. Het soepje vond ik aan de flauwe kant en het ei was prima gepocheerd. Meer heb ik over dit gerecht eigenlijk niet te vertellen, ik vond het eerlijk gezegd aan de zeer simpele kant.

We vervolgden met gebakken kabeljauw met een saus van paprika en truffel. Het zal aan mijn smaakpapillen liggen, maar ik vond de saus flauw, terwijl echtgenoot er wel over te spreken was. De kabeljauw overigens was perfect van cuisson. erbij een streep crème van aubergine, wat me nooit zoveel zegt en dus hier ook niet. Het overige garnituur, waaronder het aardappeltje op de rand van het bord, was gewoon niet gaar, integendeel zelfs, dat was nog keihard. Op de kabeljauw na dus een nogal teleurstellend gerecht eigenlijk. Omdat de wachttijd tussen de gangen flink lang geduurd had waren we inmiddels bijna klaar met de tweede fles Condrieu. Iets wat ik storend vind, een goede sommelier let erop bij het inschenken dat de gast een beetje uitkomt met de gerechten. We waren van plan geweest een Marsannay bij het hoofdgerecht te nemen, maar drie flessen wijn vinden we teveel van het goede ook al hebben we een BOB tegenwoordig. We dronken de Condrieu dus ook bij het hoofdgerecht, nadat we hadden aangegeven bij het afruimen van het kabeljauwgerecht dat het allemaal wel wat sneller mocht van ons...

Het hoofdgerecht bestond uit bavette van de zwaar bejubelde BGE (Bigg Green Egg), met een saus van biet en fenegriek en zomergroenten. Een licht rommelig bord met op het zicht mooi rood vlees kregen we. Ik kan er kort over zijn: ik vond het vlees taai en niet lekker. De saus van biet en fenegriek vond ik dan weer wel prettig, hoewel de kleur slecht gekozen is, want het leek net of het vlees niet lang genoeg gerust had. De groentjes waren erg al dente, maar wel smakelijk. Wederom een gerecht waar ik niet heel enthousiast over was dus helaas.

Het kaasgerechtje (altijd een leuk idee en ik stel zo'n gerechtje dan ook bijzonder op prijs) bestond uit een mousse van geitenkaas met zwarte olijf, gelei van ananas en popcorn en dat vond ik wel lekker. Mooie mousse met een flinke geitenkaas smaak, waar ook de olijf tot zijn recht kwam en wat mooi combineerde met het frisse van de ananas. Leuk dus!

Het dessert vond ik de topper van de avond, hoewel ik zo ongeveer wel volzet was inmiddels en dus helaas niet alles kon opeten. Het bestond uit ijs van ras el hanout, diverse bereidingen van witte chocolade, papaya en een hazelnoottaartje en het was echt erg lekker allemaal. Bij het koffie- en theeservies waarmee we deze avond afsloten kwamen nog allerlei lekkernijen, die vooral door de mannen soldaat zijn gemaakt, mijn buikje was meer dan gevuld inmiddels.

Op de (iets teveel) minpuntjes na hebben we toch een fijne avond gehad, eerlijk gezegd voornamelijk omdat we altijd zoveel te praten hebben met zijn vieren. De maaltijd vond ik persoonlijk licht teleurstellend, ik miste de wow-factor.

The Raffles in Den Haag

Op deze zevende april hadden we het druk. Eerst moesten we langs de juwelier, de ring die Ole gaat krijgen voor zijn 18e verjaardag was klaar en aansluitend zouden we naar een vernissage gaan bij Pulchri van Jaroslawa Dankowa(bekend van o.a. het Indisch monument in Den Haag). Uiteraard moest er ook gegeten worden, dus ik had gereserveerd bij The Raffles. Echtgenoot is een groot liefhebber van de Indonesische keuken en veel verder dan Garuda waren we eigenlijk nog niet gekomen, dus we moesten nu maar voor het echte werk gaan vond ik. Nu was alles wat eerder gepiept dan we dachten, dus vanwege jeugdsentiment dronken we nog wat biertjes bij De Posthoorn en reden daarna iets te vroeg naar The Raffles.

De inrichting doet - denk ik, nog niet geweest nl. - Indonesisch aan, met name de Ikat-draperiën spraken me aan, op die manier creëer je toch wat privacy in het vrij kleine restaurant. De mannelijke bediening (een wat oudere man en twee wat jongere mannen) zijn zeer vriendelijk en met name de oudere man is uitstekend op de hoogte van de wijnen die men er schenkt. De vrouwelijke bediening is ernstig niet aanwezig en fluistert naar mijn mening ietsjes te veel, dat mag wel wat duidelijker. Maar vriendelijk is het allemaal wel. We bekeken de kaart, zie de website voor een uitgebreide indruk en we besloten - uiteraard zou ik bijna zeggen - voor het menu Raffles met wijnarrangement.

Een flinke bak emping kwam op tafel. Nu vind ik emping persoonlijk altijd veel te zoet, zo ook deze, maar een snufje zout - doe ik thuis ook nl. - bracht uitkomst. Zo was hij wel lekker en paste goed bij de aperitiefjes. Voor echtgenoot een biertje en voor mij een droge witte wijn. Een Verdejo, een lekker allemansvriendje.

Op de tafels verder nog wat kunst, een kandelaar, peper en zout en onderborden van Wedgewood. Het viel me op dat bijna al het serviesgoed wel een butsje ergens had. Op de een of andere manier niet storend trouwens, het past wel bij de hele sfeer. Ook het Yogya-zilver werkt daaraan goed mee. Bij het voorgerecht kregen we een Marsanne – Louis Chèze –   Pays des Collines Rhodaniennes 2010 en dat was een bijzonder prettige wijn, die zich ook uitstekend hield bij het gerecht.

Popiah Singapura; Papierdunne rijsteflensjes gevuld met crab en vis. Inderdaad een flinterdun rijstflensje kregen we, ruim gevuld met heerlijk gekruide krab en stukjes vis. Bijzonder smakelijk en perfect gekruid. Erbij een limoentje en wat flinterdun gesneden kool voor de frissigheid en ook dat paste perfect. Een mooi gerecht vonden we het, wel aan de ruime kant... Het tweede gerecht was minstens zo lekker.

Sop Benkulu; Sumatraanse vissoep, pikant en geurig! Op de foto ziet de bouillon lichtelijk uit als afwaswater, maar dat komt vooral omdat er behalve diverse vissoorten en gesneden kleine maiskolfjes ook wat rijstnoedels in zaten. Die gaven het gerecht een wat vreemde kleur, vooral op de foto. In het echt was het een mooie heldere bouillon met wat lekkere rode 'oogjes'. Wederom een heerlijk gerecht, geweldig fijn gekruid, niet te heet, maar toch aanwezig. En de diverse visjes waren perfect van cuisson, niets was taai geworden. In het glas vervolgens een Schiefer Riesling – van Volxem – Qualitätswein – Trocken – Saar 2010, een echt lekkere Riesling, bijzonder mineralig en heerlijk droog. Eén van de weinige Rieslings - volgens de meneer - die echt uit de Saar komt. Erbij

Udang Pantung Kuning; Kreeft met een saus van kunjit, citroengras en tomaat en dat was de topper van de avond. Geweldige stukken kreeft in een absoluut heerlijke saus. Wederom flink gekruid, maar wel dusdanig dat de smaak van de kreeft nog goed te proeven was. Echt zo’n gerecht waar je nog wel een bordje van zou willen. Het hoofdgerecht kreeg als begeleiding in het glas een Cabernet Riserva – Alois Lageder – Alto Adige 2007, een prettige rode wijn. Het hoofdgerecht was

Domba Kare Batak; Stukjes lamsfilet in een donkere curry uit de Batak landen met nasi goreng. Mooie stukjes lamsfilet, rosé gebakken in een fijne donkere curry met wat aardappeltjes en gesneden basilicum en ernaast een flink torentje nasi goreng, gevuld met onder andere stukjes kipfilet en cashew-noten. Alweer lekker, maar niet heel opzienbarend. En nogal veel, dus ik moest iets laten staan. Bij het dessert kwam een glas Maury – Mas Amiel en dat is gewoon een wel prettige dessertwijn.

Het dessert zelf was Es Merapi; Gekruid ijs besprenkeld met pure chocolade saus. Drie gigantische bollen ijs kregen we met op het bord heel veel strepen en kringels chocoladesaus. Erbij nog een mooi schenkbekertje met warme chocoladesaus. Het ijs had drie smaken: aardbei met rode lombok, kokos met kaneel en banaan met gember. Alledrie werkelijk erg lekker, maar mede door de warme chocoladesaus en de hoeveelheid echt te zwaar, ik moest meer dan de helft laten staan.

Bij de goede espresso waarmee we afsloten kwamen nog wat lekkere bonbonnetjes en tevreden verlieten we The Raffles. Een aantal gerechten is werkelijk bijzonder lekker hier, om dus nog eens naar terug te keren.