Jérôme Brochot in Montceau-les-Mines (hotel le France)

Om onze vrienden te bedanken voor het heerlijke verblijf bij hen in de Bourgogne hadden we bedacht met zijn vieren te gaan lunchen in Montceau-les-Mines, bij Jérôme Brochot in hotel Le France (de eigen website ligt eruit, zodra hij het weer doet zal ik het aanpassen). Sinds 2005 een ster, maar in Frankrijk zegt dat wat mij betreft niet heel veel, dus had ik eerst een aantal websites bekeken en deze leek me wel iets. De rit ernaar toe ging door het prachtige Bourgondische landschap, een uitje op zich al, parkeren is geen enkel probleem, voor het restaurant ligt een gigantisch parkeerterrein waar op zondag geen kip is verder.

De ontvangst was vriendelijk en we kregen een fijne ronde tafel in het redelijk kleine restaurant. We besloten allemaal tot het aperitief maison: Crémant de Bourgogne, Armagnac en Crème de Cassis. In een hele fijne dosering, zodat het een erg prettig en fris aperitief werd, leuk!

Erbij vier amuses op een rijtje. Links een millefeuille met kaas en een eidooier, waardoor het saus Mornay wordt: erg lekker. Ernaast een soort hamburger van een mooie mousse met erop een slak in tempura: bijzonder lekker. Daarnaast een soort tompoes met zalm: heerlijk fris en tot slot een stukje zeer klassieke Jambon persillé, ook al erg lekker. Een mooi begin wat flinke verwachtingen bij me opriep.

Brood werd ons aangeboden, een hele wagen vol hier. Diverse soorten fijn vers brood, hoewel sommigen van ons de brokken wel erg groot vonden (dat waren ze dan ook). De wijnkaart is hier mooi en zeer betaalbaar, zoals zo vaak in Frankrijk (en ook België). Waarom wijnen in Nederland nog steeds 4 of nog veel meer keren over de kop moeten is me een raadsel... We besloten tot een fijne Saint Romain, 2008, Pascal Marchand en die voldeed volledig aan de verwachtingen. We besloten tot het menu Couleurs et Parfums d’été.

Het eerste voorafje verscheen, een soort signature-dish van de zeer jonge chef. Variëteiten van tomaten en aromatische kruiden. Maar liefst 10 verschillende plakjes al dan niet gemarineerde tomaat kregen we, met erbij 7 verschillende kruiden en kruiderijen en ik vond het heerlijk. Heerlijk licht, fijn van smaak en gewoon een heel prettig begin. We vervolgden met de voorgerechten.

Voor beide dames de Escargots de Bourgogne en karper. Twee bereidingen van slakken kregen we. En wat voor slakken zeg. Tijden geleden dat ik zulke malse, absoluut niet taaie, slakken heb gegeten. En groot, ongelofelijk gewoon. Maar bijzonder lekker. De eerste bereiding lag op het bord. Drie bitterballen gevuld met slakken, champignons en boter, die bijzonder lekker waren. Erbij een kleine salade van kruiden met flinterdun gefrituurde uiringetjes, die erg hoog op smaak waren, een soldaatje, een krokant flintertje van Lardo di Collonata (erg zout) en daaronder een cilinder van mousse van karper. Een erg lekker gerecht. In een schaaltje erbij de tweede bereiding. In een bouillon getrokken van groenten en kruiden gegaarde slakjes met crème van brandnetel erdoor. Ook al ontzettend lekker. Heel fijntjes van smaak.

Beide heren hadden gekozen voor de Homard Breton. Kreeft op lage temperatuur gegaard en op smaak gebracht met peper uit Malabar. (Malabar is de basis van waar alle peperplanten zijn gekomen). Mooie stukken kreeft kregen ze, uiteraard perfect van garing. Erbij in het bord jonge krokante groentjes en kruiden en een consommé van kreeft. In een glas nog een gazpacho van oranje tomaten van Sicilië met als basis dezelfde consommé van kreeft als in het bord wat volgens echtgenoot een mooi fris geheel opleverde. Beide heren waren volgens mij erg tevreden over hun gerecht. Bij het hoofdgerecht liepen de wegen weer uiteen, wat prettig is, want dan kan alles beschreven worden tenslotte.

Voor de andere dame een visje (houting of marene)uit het Meer van Genève. Een flinke filet, op lage temperatuur gegaard en gebruind in boter. Erbij saus van wortel met saffraan, mousse van wortel, een bitterbal gevuld met kaas, asperges, artisjok en zoete krokante aardappel. Volgens mij was ze zeer tevreden over haar gerecht. Het zag er ook mooi uit.

Voor de andere drie de duif. Een halve duif, gevuld met ganzenlever en op lage temperatuur gegaard. Erbij gereduceerde jus met jenever, gekonfijte aardappeltjes uit Noirmoutier en cantharellen uit de Morvan. Verder nog wat erwtjes en tuinboontjes en wat lever en spek en ook wij waren weer erg tevreden. Bij de kaas wilden de drie tafelgenoten wel een glaasje rode wijn. Dat werd een Maranges 1e Cru La Fussière, Roger Belland. Een typische Santenay die hen alledrie beviel. Ikzelf wilde natuurlijk graag een fijne witte wijn en ik kreeg een glas Chorey-lès-Beaune, les Confrelins, Domaine Arnoux 2010. Een zeer plezierige wijn, die prima ging bij de schitterende kaasjes.

De kaaswagen is hier erg mooi. Veel keus en perfect geaffineerd. We kregen een korte rondgang langs de diverse soorten, eigenlijk iets te snel, want er zaten best veel kaasjes bij die ik helemaal niet kende (des te leuker altijd) en we maakten alle vier onze keuze.

Als garnituur kon je nog kiezen voor wat noten, rozijnen of confiture en we kregen allemaal een mooi bordje met kaasjes. Als dessert koos de andere dame voor de smaken van cacao met kruiden en kruidkoek. Ze kreeg een millefeuille van kruidkoek gevuld met cacaopunch en ganache van chocolade en erbij appelbolletjes gegaard in gezouten boter met karamel. Op de millefeuille nog een bolletje ijs, waarvan de smaak me is ontschoten.

Wederom tevredenheid aan de overkant van de tafel. De drie anderen kregen amandel en frambozen met anijs van Flavigny. Op een nogal zwaar ijzeren bord een staande tompoes van romige biscuit met framboosjes op smaak gebracht, gevuld met met amandelmousse.

Erbij wat framboosjes met een coulis van anijs, een makaron van en met framboos en nog een plakje cake met amandel met erop ijs van anijs. Een fijn fris dessertje, niet te zwaar, dus prima. Tegelijkertijd met het dessert kregen we de friandises al. Ik blijf dat toch een rare gewoonte vinden in Frankrijk.

De espresso die we nog graag wilden was uitstekend en na het betalen van de rekening werden we uitgeleide gedaan door de jonge chef. Een adresje om te onthouden. Hier wordt vernieuwend en licht gekookt. We namen afscheid van onze vrienden, zij gingen terug naar hun fantastische huis en wij gingen en route op weg naar huis.

Moulin du Landion in Dolancourt

In tegenstelling tot de heenreis, waar we erg veel last hadden van files, verliep de terugreis bijzonder voorspoedig, wat betekende dat we behoorlijk vroeg bij ons hotel waren.

In een leuk dorpje gelegen, een oude - niet meer werkende helaas - watermolen met zeer comfortabele kamers. Na ons te hebben opgefrist hebben we een tijdje heerlijk zitten aperitieven en lezen op het fijne terras, lekker in de schaduw.

Rondom half 9 liepen we de eetkamer in. Op twee niveaus gelegen, wij kozen voor het lage niveau. Redelijk comfortabele stoelen en een rond tafeltje. Water wilden we wel, een fles bruisend en een karaf en ook een flesje wijn, een Beaune du Chateau, Domaine Bouchard Père et Fils, een bijzonder prettige witte wijn. Alles duurde nogal lang, maar ach, we hadden de tijd.

Nadat we hadden gekozen voor het menu Gourmet verscheen er een amuse. In een glaasje kaviaar van aubergine met kwark en bieslook. Erg, erg koud was het, het kwam denk ik rechtstreeks uit de koelkast. Hierdoor kwamen de smaken bepaald niet tot hun recht. Jammer.

Als voorgerecht had echtgenoot gekozen voor de gebakken ganzenlever met gereduceerde jus van port en bosbessen en verse frambozen. Op een doorweekt stukje brood lag een te ver gegaard stukje ganzenlever, wat dus niet echt lekker was. De jus was wel in orde en ook de framboosjes vond hij lekker. Maar het is natuurlijk onvergeeflijk om de ganzenlever te ver te garen.

Ikzelf had de terrine van ganzenlever met gelei van rosé champagne en kruidkoek uit Dolancourt. De ganzenlever was in orde, hoewel te koud. Het zout wat ernaast lag was wel nodig om toch wat extra smaak te brengen. De gelei van de champagne was lillerig en smaakte eigenlijk nergens naar en het brood was oud en hard. Maar: de ganzenlever was dus okay. We werden wat lacherig, want het is eigenlijk wel heel lang geleden dat we zo slecht gegeten hebben. Maakten we dat ook weer eens mee...

Als hoofdgerecht had echtgenoot de tong met dragon, compote van mango en tomaten met komijn. Een wat onduidelijke rol vis - tong dus blijkbaar - kreeg hij met erop de mango en de tomaten. Droog en te ver gegaard zo was zijn oordeel. Erbij in bouillon gegaarde slierten wortel en een roos broccoli, bijzonder smakeloos en een rondje rijst op een raar bedje van iets wat nogal slappig was. Ik vermoed dat het een prutje (excusez le mot) van aubergine en tomaten of zo was. In ieder geval niet lekker.

Mijn hoofdgerecht was nauwelijks beter. Gepocheerde Sint Pierre (zonnevis dus) geparfumeerd met citrusvruchten. Drie stukjes veel te ver gegaarde vis kreeg ik met wat partjes sinaasappel erbij. Verder hetzelfde garnituur als echtgenoot, wat ik heb laten staan, want dat was echt niet lekker.

Het kaasplateau hoorde ook nog bij het menu, dus bracht men het plateau naar beneden en stelde het op bij onze tafel. Aardige kaasjes en eigenlijk gewoon goed van kwaliteit. We maakten allebei onze keus en waren tevreden over de kaasjes. Waarmee we toe waren aan het dessert.

Voor echtgenoot crème brûlée geflambeerd met Marc de Champagne. Aan tafel erop geschonken en aangestoken, toch wel lollig. En de crème brûlée beviel hem ook nog, wat mooi was. Voor mij, omdat ik al wel dacht dat hier behoorlijk zwaar gekookt zou worden, een Colonel.

Een gigantische Colonel, dat dan weer wel. Wel lekker fris trouwens en verder niets mis mee. We sloten af met prima espresso en verlieten wat lacherig de eetzaal. We hebben overigens geweldig goed geslapen in de heerlijke bedden, wat toch ook wat waard is. Maar het restaurant is dus echt geen aanrader helaas.

Mirazur in Menton

Al een half jaar van tevoren gereserveerd gingen we op een mooie zonnige dag in de vakantie naar Menton. Ons doel was het restaurant van Mauro Colagreco, (le) Mirazur. Prachtig hoog boven de zee gelegen, ingericht in mooie lichte tinten met fijne ronde tafels.

Parkeerplaatsen zijn ruim voorhanden en voordat we naar binnen gingen genoten we nog even van het uitzicht zowel over de zee als richting de grote rotsen achter het restaurant.
De ontvangst was vriendelijk en we kregen - zoals ik had gevraagd - een mooie ronde tafel bij het raam, waardoor we een prachtig uitzicht hadden.

Heerlijke stoelen, mooi gedekte tafels, handig opgestelde sidetables voor het personeel en het restaurant was redelijk gevuld. Iedereen zat zo’n beetje in de omgeving van het grote ronde raam.

We begonnen met een glaasje champagne, Taittinger Prélude hier. Een prettige champagne vonden we. Mooie glazen borden op tafel, die later natuurlijk werden weggehaald, maar die we even uitgebreid bekeken. De menukaart werd ons overhandigd en men vroeg of we wisten hoe het concept hier was. Dat wisten we een beetje dus we lieten het ons graag nog eens uitleggen.

Er wordt gekookt aan de hand van wat er voorhanden is uit de tuin en van de markt, dus er is een kaart, maar meer dan een aanduiding (vlees of vis bv. ) staat er niet op. Ook de menu’s - zie website voor een overzicht - zijn op die manier samengesteld. De kok bepaalt wat je eet. Wel kun je aangeven wat je absoluut niet wilt, daar wordt dan rekening mee gehouden.
Na ampel beraad besloten we tot het menu Découverte (drie tapas, een amuse, een voorgerecht, een hoofdgerecht, een dessert en mignardises). Erg vriendelijk geprijst vond ik de Formule (alleen op weekdagen en voor de lunch) voor slechts 29 euro. Ook het menu Déjeuner (1 voorgerecht minder dan het menu Découverte( voor slechts 33 euro is natuurlijk zeer vriendelijk van prijs.

We bekeken de wijnkaart, die is hier mooi en redelijk vriendelijk geprijst. Gelukkig ontdekten we onze geliefde Pacherenc du Vic-Bilh van Brumont en die moest het natuurlijk worden. Gelukkig hadden ze er hier wel meer dan één.
Water wilden we ook en tot verrassing van echtgenoot en Maurits hadden ze hier het overheerlijke Chateldon water, wat nauwelijks te krijgen is, dus ze genoten ervan. Het platte water was weer eens Evian, wat ik dan weer jammer vind, want zo lekker vind ik dat niet.

De wijn werd ingeschonken en de tapas/mondvermaakjes verschenen. Drie dus. De ene, op een prachtig doorzichtig plaatje was een beignet van vis, erg lekker.

De tweede een heel dun en krokant koekje van polenta met een mascarponecrème, ook lekker en de derde een plakje komkommer met erop gelei van het groen van komkommer en ook die vond ik, als komkommerliefhebber, erg lekker.

Een leuk begin dus.
De bediening is hier zoals in alle Franse sterrenrestaurant uiterst hiërarchisch samengesteld, maar wel goed op elkaar ingespeeld en geruisloos aanwezig.

Een houten plank arriveerde, waarop met echt Franse bombarie - ik hou daar wel van - een brood werd neergelegd, net gebakken door de chef. Erbij een mooie fles met prachtig zachte olijfolie met een duidelijke citroensmaak. Een miniem schaaltje werd volgeschonken, wat met mijn olieliefhebbers natuurlijk vaak herhaald moest worden. Het was lekker brood trouwens. Nog heerlijk warm natuurlijk, prachtig zacht en erg on-Frans.

Een amuse kwam. In een mooi schaaltje op een vogelnestje een gepocheerd eitje met crème van gerookte paling. Ik vraag me af of het eitje werkelijk gepocheerd was, of dat ze bedoelden dat het op lage temperatuur (63 graden dus) klaargemaakt was. Ik denk het laatste. De dooier was erg lopend, het eiwit was eruit gehaald. De palingtoets was duidelijk, maar niet overheersend aanwezig. Lekker, maar voor ons al wel een beetje bekend.

Het voorgerecht werd opgediend en dat was vandaag een carpaccio van gascon (een makreelachtige in ieder geval) met frambozengelei en een vinaigrette aux agrumes. Helaas alweer - daar kunnen ze bij Mirazur niets aan doen - een redelijk bekend gerecht, denk maar aan Pikol in de zomer van 2010, hoewel daar veel meer citrus werd gebruikt. Wat niet wegneemt dat we het lekker vonden. Wel een klein beetje weinig eerlijk gezegd....

Het volgende gerechtje, het tussengerecht dus, werd opgediend in een mooi schaaltje. Mini-calamari, sauce Romanesque, jambon Iberico. En precies dat troffen we aan. Eronder nog gestoofde en gekarameliseerde sjalotjes en erop nog wat gegrilde preitjes. Ook een lekker gerechtje.

Brood werd regelmatig rondgedeeld, nu ben ikzelf niet zo’n broodeter in tegenstelling tot de mannen, maar de krokante stukjes die ik ook in de mand zag wilde ik weleens proeven. Best lekker, mooi op smaak gemaakt met wat zout in ieder geval.

Het hoofdgerecht deze middag was een stukje bonito, een tonijnachtige met een crème verte, gelei van perzik, diverse groentjes en stukjes gestoofde witte perzik. Het zag er prachtig uit, maar het was uiteindelijk een relatief simpel gerecht. De vis was lekker, vetter dan ik gewend ben van tonijn, de groentjes waren mooi beetgaar en de gelei van perzik heerlijk zoet.

Gezien de grootte van de porties namen we het aanbod van de sommelier aan om gebruik te maken van de kaaswagen (20 euro). De kaaswagen is mooi, bovendien had ik wel trek in Franse kaas, op de een of andere manier kan de Italiaanse kaas me toch een stuk minder bekoren. Ik mis de geit altijd, de roodschimmel ook en een lekkere natte stevige blauwe ook.

En die hadden ze hier allemaal wel. We lieten dus een mooi bordje samenstellen en waren tevreden.

Het pré-dessert bestond uit wat rood fruit, sorbet van yoghurt, gelei van honing en een aantal bijgeschonken dunne coulis van appel en citroen. Erg fris en erg lekker.

Het dessert zelf bestond uit crème van saffraan, spongecake van vanille, espuma van amandel, sorbet van sinaasappel en stukjes sinaasappel. Een heel zomers en heerlijk fris nagerecht.

We sloten af met prima espresso, waarbij per persoon nog de nodige friandises kwamen en tevreden, maar niet heel verrast, verlieten we Mirazur. Prachtig gelegen!

Gagnaire in Parijs

Op deze prachtige zonnige woensdag van de eerste meiweek had ik een maand van tevoren - eerder kan niet - gereserveerd voor de lunch voor ons tweetjes.

De rest van het gezelschap zou de onder meer de Catacomben onveilig gaan maken en we zouden elkaar weer treffen in het fijne appartement.
De Champs Elysee zag zoals altijd zwart van de mensen, maar we schoten direct de Rue de Balzac in om aan de ‘klim’ naar boven te beginnen. De restauratie van het hotel was klaar, dus de ingang was nu weer toonbaar; de vorige keer was het een geboor en getimmer van jewelste.

Een allervriendelijkste ontvangst in het ruim opgezette restaurant en we kregen een fijne ronde tafel. We waren - voor hen voor wie het nog niet duidelijk is - bij Pierre Gagnaire.
Of we een aperitief wilden. Uiteraard wilden we dat. Nu kent men hier voor het aperitief 2 verschillende champagnes.

Een ‘gewone’ en een Krug Grande Cuvée. De Krug kenden we helemaal niet, dus die wilden we wel proberen. Overigens schrokken we nogal toen de prijs van de fles op de kaart zagen en viel de prijs van de flute ons daardoor weer mee (38 euro per glas). Een erg lekkere champagne overigens, maar dat mag dan ook wel natuurlijk.

Erbij direct een bombardement aan hapjes. Twee bordjes met o.a. een meringue met tonijn, een stukje truffelaardappel met nori omgeven, een reepje gemarineerde pastinaak met ansjovis, een soort koekje met gember en amandel en een zwart, zeer krokant iets wat in een doorzichtig sausje van groente stond. Erg lekker en bijzonder allemaal.

De kaarten werden ons overhandigd en het lunchmenu werd op tafel gezet. We bekeken de kaart, hebben nog even geaarzeld over het prachtige menu Printemps, maar we vonden dat toch te gek (265 euro p.p.) en beperkten ons tot het lunchmenu (105 euro p.p.).
De wijnkaart is hier uiteraard opzienbarend geweldig mooi en de prijzen vielen me eerlijk gezegd zeer mee. We besloten tot een 2008 Condrieu Chéry A.Perret en die was zoals verwacht geweldig lekker. Condrieu is en blijft een van mijn lievelingswijnen.

Water, plat en bruisend werd ingeschonken (gratis), brood werd gebracht, heerlijke gezouten boter en een plak kervelboter stond al op tafel, dus het feest kon beginnen. Het restaurant was niet helemaal gevuld deze middag, we mochten het personeel delen met vooral Japanners. Wat leuke gesprekjes met de uiteraard uitstekende maître opleverde.

Een tweede ronde hapjes verscheen.
In een kommetje - wat precies paste op de plek op het bord, daar is hier tot in het extreme over nagedacht, leuk om te zien - een carpaccio van rund, met zalmeitjes en wat mascarpone; heerlijk!, op een plat stukje bestek aan het uiteinde een rolletje lardo di Collonata met een gegrild hazelnootje erop; geweldig lekker en tot slot een stengel die stond in een crème met wasabi en erop een toefje sumak. Ook erg lekker, de wasabi was hier zeer terughoudend gebruikt en gaf net een mooie toets. Heerlijk dus alledrie.

Hierna werd de wijn ingeschonken, de waterglazen werden bijgevuld en het werd tijd voor het echte werk. De ‘officiële’ amuses, hier genoemd de ‘cocktail de poche’....
Even in het Frans maar, zo heb ik het ook gekregen tenslotte:

Salpicon de tourteau et céleris dorés, amandes coquillages, sorbet concombre/wasabi.
In een mooi rond bordje een soort slaatje van krab en bleekselderij met wat schelpdiertjes en erop een sorbet van komkommer met wat wasabi erdoor. Erop nog twee oesterblaadjes, die geweldig van smaak waren. In alle onderdelen een werkelijk erg mooi gerechtje. Want een gerechtje vond ik het wel, dit overstijgt in mijn beleving een amuse.
Pain soufflé farci d’une mousseline d’ortie, jeune broccoli du jardin.
Op een klein vierkant bordje links de mooie kleine roosjes van de broccoli uit eigen tuin. Zelfs ik als niet-broccoliliefhebber vond het erg lekker. Ernaast rechtsboven een soort paddestoel (het was ook een paddestoel trouwens, helemaal geen brood) bestaande uit een vrij stevige crème van brandnetel als zijnde het pootje en erop dan de paddestoel die een heel krokant laagje had gekregen van het een of het ander. Zo mooi weer....

* Gelée fenouil/bonite/sardine de Méditerranée
In een geel, heel schuin staand (magneetje, geestig) kopje een heerlijk lillende gelei van venkel, bonito en stukjes sardientjes, alweer ongewoon lekker.
Grenailles au poivre de Sichuan, concassée de tomates coeur de pigeon et champignons de Paris au miso.
In een schattige witte beker met een erg slim handvat op de deksel troffen we een hoog op smaak zijnd champignonsoepje aan. Zo’n champignonsoepje wat je nooit meer vergeet....
Crèmeux de burrata, chiffonnade de mortadelle et arroches rouges.
Geen idee wat het precies was, in ieder geval iets van groente met een heel klein beetje mortadella en erop een rood blad, wat bijzonder aards van smaak was. Ook erg lekker.

Waarmee we klaar waren met de amuses en overgingen tot het voorgerecht.

Carpaccio de dorade royale aux piments de Guernica, thon Albacore et asperges blanches, jus d’olives noire de Nyons lié de rhubarbe, croutons de pains de noix. Precies dat troffen we ook aan. In eerste instantie leek het gerecht op een soort soep, maar dat was het toch niet. Heel veel verschillende groentjes (groene en witte asperges, korenaarasperges, lente-ui en reepjes asperge) met flink wat mooie dunne plakjes rauwe dorade en tonijn vonden we en dat alles was omgeven door een frisse olijvenjus met een licht rinse (rabarber?) smaak, met erin nog croutons van notenbrood. Een bijzonder gerechtje vonden we.

Het hoofdgerecht van deze middag was Fricassée minute de lapin Rex de Poitou à l’origane, tiges de poireaux, carottes et navets en aigre-doux; fondue de rougette. Escargots Petits Gris, foie grillé et gnocchi relevés d’une réduction de Béarnaise; crème d’ail.
Op een plat borden vonden we de heerlijke stukje konijn, waarbij de oregano goed proefbaar was. Verder een keur aan zachtgegaarde groentjes, die allemaal heerlijk van smaak waren. Het sausje wat erbij lag was bijzonder hoog op smaak en ik proefde daarin duidelijk iets van kaas, wat erg mooi paste bij zowel het konijn als de groentjes. In het ronde bordje ernaast de slakjes, die geweldig lekker waren met het gegrilde levertje van het beestje en een aantal kleine gnocchi die inderdaad naar Béarnaise smaakten. Op de rand van het bord nog een veeg knoflookcrème, naar eigen inzicht te gebruiken en een flink groen blad, wat zeer kruidig smaakte en ook een hoog knoflookgehalte had. Heerlijk wederom. De manier waarop Gagnaire met groenten werkt spreekt me zeer aan.

We eindigden met de desserts de Gagnaire Rue de Balzac. Van de 9 desserts van deze maand kregen we er 5.....

We kregen als eerste een langwerpige schaal, heel smal met erop acht minihapjes. Friandises in mijn beleving, dus ik laat ze gewoonlijk gewoon staan voor bij de koffie. Of dat echt de bedoeling is weet ik niet, maar ik doe het gewoon wel.

Het eerste dessert was een Salade de garriguette, sablé en pistache; crème panacotta de malabar. Heerlijke panacotta met erop prachtige seizoensfruitjes, een genot! Ik ben erg dol op zomerfruit, dus dit was een schot in de roos.

We vervolgden met de Tatin de Royale Gala en tandoori, pulpe de framboise, pépin au calvados. Een Tarte tatin façon Pierre Gagnaire aldus de ober en dat was ook zo. Heerlijk gewoon, prachtige appeltjes, waarin je de tandooritoets heel duidelijk proefde, lekkere frambozenmousse en een paar rozijntjes gedrenkt in calvados. Wat wil een mens nog meer....

Hierna kwam een kommetje met de Déclinaison d’orange sanguine, tranche de Socculente confite. Plakjes gekonfijte bloedsinaasappel met een of ander crèmetje eronder vonden we en we vonden het heerlijk. Niet te zoet, heerlijk fris met een lichte rumsmaak ook nog.

Het vierde dessertje was le Chocolat de printemps 2011, les agrumes de Mr. Bachès.
Een prachtig taartje kregen we, bestaande uit chocolademousse, chocoladetaart, chocoladesaus en citrusvruchten. Heerlijk, heerlijk....

We sloten de rij dessertjes af met een Sirop de cassis, lamelles de coco frais; granité au Cerdon. In een cocktailglas kregen we een heerlijke sorbet van cassis met erop reepjes verse kokosnoot en daarop weer een granité van wijn. Wijn uit Cerdon om precies te zijn. Een heerlijke frisse afsluiter.

Bij de goede espresso kregen we nog twee bonbons nadat we ons te goed hadden gedaan uiteraard aan de kleine hapjes op de lange schaal en ook die bonbons waren erg lekker. Eentje was gevuld met framboos en de andere met praline.
Een gedenkwaardige lunch wederom.