De Jonge Dikkert in Amstelveen

Het was Rising Stars of zoiets, een initiatief wat ik volkomen overdreven vond en ook onnodig en ik was ook helemaal niet van plan om zelfs maar te kijken of er nog een restaurant tussen zat wat ik misschien toch wel wilde bezoeken, maar het vlees is zwak en ik bedacht me op een vrijdag dat ik helemaal geen zin had om voor de zaterdag weer eens uitgebreid te koken, maar wel erg veel trek had in lekker eten. Overleg met de mannen leverde op dat ik toch even ging kijken en jawel, De Jonge Dikkert had nog wel een tafel voor vier. Nu stond De Jonge Dikkert niet heel hoog op mijn lijstje, maar het is wel een restaurant waar ik ooit een keer wilde eten, dus dat kwam eigenlijk best mooi uit.

De aanrijroute verliep soepel, het parkeren ook, jammer alleen dat je helemaal om de mooi verlichte molen moet lopen voordat je bij de entree bent. Een nette ontvangst in het redelijk opgezette restaurant. Zoals ik had gevraagd kregen we een ronde tafel. Weliswaar midden in het restaurant en in de looproute van het personeel, waardoor twee mannen aan tafel van plaats wisselden, want op een plek bewoog de vloer de hele tijd wat als storend werd ervaren en wat ik me kan voorstellen ook. Een glaasje champagne om mee te beginnen natuurlijk. Niet aan tafel ingeschonken, wat ik altijd jammer vind. Wel van Moët&Chandon volgens de vriendelijke bediening. In ieder geval gewoon lekker.

Erbij een amuse. In een glaasje een mousse van geitenkaas met bleekselderij en compote van vijgen. Lekker, maar wel een tikkie zwaar. De geitenkaas was gelukkig nog goed te proeven, dat vond ik prettig. Het Rising Starsmenu stond op tafel en per gang was een wijn geselecteerd en we besloten dat maar eens te doen. Ik wilde wel graag even de wijnkaart inzien, wat geen enkel punt was. Een mooie, maar prijzige kaart vond ik het, dus het arrangement was wat mij betreft prima. Water, bruisend en plat, kwam. Zo ook brood, boter, olie en peper en zout en de eerste wijn werd ingeschonken. Een Chardonnay Organic Barossa Valley, Angove 2011. Een prettige, niet te vette chardonnay die me uitstekend beviel.

Erbij het voorgerecht. Zwaardvis gegrilleerd en rauw met laoscrème, sesamcrumble en soja-sesamvinaigrette. Een nogal bleek bord was het, maar de zeer kort gegrilde zwaardvis was heerlijk, zo ook de tartaar ervan. Leuk vond ik dat de laoscrème in de vorm van een schelpje erbij lag en dat er wat zoetzure komkommer bij zat was een feestje. De soja-sesamvinaigrette vond ik ook erg aangenaam. Kortom: een fijn gerecht. De tweede wijn, een Vermentino, Toscane, Antinori 2010, kon me wat minder bekoren. Ik ben sowieso niet hel kapot van de veel te dure Antinoriwijnen.

Het gerechtje erbij, huidgebakken snoekbaars met aardpeer, duxelle, mosselen en basilicumolie, vond ik wel erg lekker. De snoekbaars was perfect gebakken, de duxelle was mooi hoog op smaak, de mosseltjes waren heerlijk en de aardpeer die in de vorm van chips en aan tafel bijgeschonken crème verscheen was een fijne toevoeging. Weer een gerecht waar ik tevreden over was. De drie heren wilden graag het extra gerechtje wat op het menukaartje werd aangegeven, ik liever niet gezien de porties. Zij dronken daarbij een glaasje Pinotage, Robertson, Viljoensdrift 2011 die hen beviel, ik dronk voor de gezelligheid nog een glaasje van de Organic Chardonnay.

Het extra gerechtje bestond uit gebraiseerde varkenswang met gezouten pinda’s, rettich zoetzuur en jus van koriander. Ik kan niet anders dan concluderen dat ze het alledrie erg lekker vonden, de borden gingen geheel leeg en de varkenswang was bijna net zo lekker als die ik thuis maak, wat een groot compliment is, want daar zijn ze helemaal dol op. Wederom een goed gerecht dus.

Een tussenamuse verscheen. In een glaasje een tartaar met mediterrane groenten en kruiden en pijnboompitten. Heerlijk fris en erg lekker vond ik het. En gewoon ook heel leuk, zo’n aardig klein hapje tussendoor. Bij het hoofdgerecht schonk men een glas Matsu, Tempranillo, Rioja 2011 en ook die beviel me, een typische Rioja en daar hou ik van.

Erbij het hoofdgerecht, gebraden hertenbout met atjar van rode kool, krokante kruidkoek en jus van gerookte knolselderij. Een flinke portie vlees kregen we, helaas aan de koude kant, maar wel prima van cuisson. Flink wat aardappelmousseline ook, diverse groentjes, wat aardappeltjes, lekkere jus en ik was tevreden. De krokante kruidkoek heb ik niet gezien, maar dat vond ik eerlijk gezegd niet zo erg. Het was goed zo.

Een dessertamuse verscheen. In een potje een crème van Irish Coffee. Heerlijk! En wederom zeer attent. Bij het dessert kwam een glaasje Primitivo Dolce, Cignomoro 2011 en die vond ik wel aardig.

Het dessert bestond uit een taartje van pure chocolade met Doyenne de Comice, stroop van rode wijn en rode wijn-roomijs. Eerlijk gezegd een nogal matig dessert. Het chocoladetaartje was zurig, met de peer was niets gedaan en het ijs van de rode wijn had ernstig weinig smaak. Jammer.

Bij de espresso en thee kwam nog een vriendelijk plateautje met zoetigheden en na het betalen van de rekening verlieten we De Jonge Dikkert. Leuk om er een keertje gegeten te hebben!

Merlet in Schoorl

Natuurlijk kon ik me niet inhouden en had toch een tweede restaurant gereserveerd tijdens de restaurantweek en wel Merlet. Ik vind het altijd fijn daar. De ene keer fijner dan de andere, maar dat is normaal, want het is tenslotte allemaal mensenwerk. We gingen met zijn drietjes, Ole moest werken. Keurig om 13.00 parkeerden we op de overvolle parking en werden vriendelijk ontvangen. Helaas geen ronde tafel, maar een rechthoekige, tegen een muur aan. Daar heb ik toevallig een vreselijke hekel aan, omdat men ook nog altijd vindt dat er toch vanaf rechts geserveerd moet worden, dus dan moet degene die tegen de muur aanzit rare capriolen uithalen om de borden te kunnen laten plaatsen. Ik begrijp wel dat een ronde tafel er niet in zat, het restaurant was geheel gevuld en aan de ronde tafels zaten tenminste 4 en meestal meer mensen, maar ik vond het toch wel erg jammer.

Op tafel reeds een glaasje met drie nogal flauwe stengels. Als aperitief wilden we wel een glaasje Ruinart, erg lekker zoals altijd en al vrij snel verschenen er wat hapjes.

Op een rechthoekig bord van links naar rechts een glaasje met onderin gepoft krokant spek en erop wat mousse van parmezaanse kaas en nog wat tomatenpoeder. Die kenden we nog van de vorige keer, wat hem niet minder lekker maakte overigens. Ernaast een rondje komkommer met erop tzatziki en chips van knoflook, die ik niet onaardig vond en geheel rechts een crostini van roggebrood met crème van leverworst en een cornichons. Ik ben dol op cornichons dus ik vond dit een prima hapje. Wel aan de zware kant. We bekeken het restaurantweekmenu wat op tafel stond. Een uitbreiding met een extra tussengerecht (12.50) was mogelijk en dat deden we natuurlijk. De voorgestelde wijnen per glas die 8.50 per stuk moesten kosten lieten we links liggen en we kozen een wijn uit de schitterende wijnkaart. Dit keer een Pardas, Xarel-lo, een wijn uit Catalonië die ons prima beviel.

Intussen verscheen er zo’n schattig broodje op tafel, waarvan er nog vele zouden volgen, want de beide mannen zijn erg dol op dit brood en ook de flessen water kwamen. Een schitterende amuse volgde.

‘Strand’. Waarbij het strandlaken bestond uit zee-egelcrème en verder troffen we aan kokkels, schuim van kreeft, dopgarnalen - gefrituurd die we dus met schaal konden eten -, zeekraal, alikruiken, scheermessen, bouillon van kreeft in een glaasje, kreeft en saffraan. Zoals gezegd: een schitterende amuse.

Het voorgerecht deze middag was kreeft/yoghurt/mango/chorizo. Precies die ingrediënten kregen we als een streep salade geserveerd. De kreeft was ook in de vorm van een salade gegoten, erbij wat spelt, de genoemde mango, gebakken plakjes chorizo en wat toefjes crème van gerookte knolselderij. Verder veel kleine slablaadjes die prettig aangemaakt waren. Toch, op de een of andere manier, vond ik het een licht teleurstellend gerecht met eigenlijk nogal weinig smaak. Wat raar is, want als je de ingrediënten leest zou het een smaakbom moeten zijn.

Het extra tussengerecht, griet/komkommer/kerrie/kokos, was de topper van de middag. Zeer krokante, helaas iets te ver gegaarde, griet kregen we met erbij wat groentjes, een heerlijke kerriejus en we waren diep tevreden over dit fijne gerecht. Erbij ook nog wat jus van kerrie met kokos en dat is een fantastische combinatie, maar dat wisten we natuurlijk al.

Het hoofdgerecht was harder/lamsoor/Opperdoezer Ronde/Hollandse nieuwe/zeekraal. Een gigantische stuk uitstekend gebakken harder kregen we, gelegen op een spiegel van (flauwe) spinazie met eronder crème van biet, wat én een rare smaaksensatie gaf én er bepaald niet appetijtelijk uitzag qua kleurstelling. Ernaast wat zeekraal. Verder de genoemde groentjes, ook nog witte wortel, rettich en asperge, die allemaal erg lekker waren. Wat stukjes haring moesten de boel compleet maken. Ik weet niet goed wat ik van het gerecht moet vinden, in ieder geval vond ik het niet in balans en het stuk harder was echt veel te groot. Het dessert gingen we op het leuke terras gebruiken, de zon was doorgekomen en het zag er zeer aanlokkelijk uit buiten. Helaas werden onze waterglazen niet nagebracht en kregen we ook geen servet, wat toch eigenlijk wel een omissie is op dit niveau.

Het dessert zelf was aardbei/limoen/mint/Mojito en werd in tweeën geserveerd. Op het bord aardbei in diverse uitvoeringen met een kleine limoentoets, heerlijk allemaal en in een glaasje een aardbeienmojito met limoen, ook bijzonder lekker.

We sloten af met redelijke espresso waarbij nog wat lekkere snoeperijtjes kwamen en helaas niet geheel tevreden - we hebben regelmatig beter gegeten hier óók tijdens de restaurantweek en de kwaliteit leek deze keer echt minder en ik heb toch wel een bijzondere voorkeur voor een ronde of in ieder geval ruimere tafel - verlieten we Merlet. Tot een volgende keer want door een keertje een missertje laten we ons natuurlijk niet kisten.

Merlet in Schoorl

Na het geweld van het jaarlijkse Gala van het Rotterdams Philharmonisch reed Maurits ons naar Schoorl. Ons doel was - natuurlijk zou ik bijna zeggen - Merlet. Een lunch zouden we er met zijn drietjes gebruiken, Ole werkt tegenwoordig in de weekends.
Ondanks de verbouwingswerkzaamheden is parkeren nog steeds makkelijk en de deur zwaaide voor ons open. Nadat we onze naam hadden genoemd werden we het restaurant in geleid en we kregen een fijne ronde tafel helemaal in de hoek, afgeschermd als het ware van de rest van het restaurant. Wat prettig was, want we hadden wat studiekeuzezaken te bespreken met Maurits.

Op tafel al wat knabbels. De bekende erg lekkere olijfjes, de stengels met parmezaan, de gebrande nootjes en wat komkommerstengeltjes met een lekkere dip. Erbij voor ons alledrie een glas champagne. Ruinart hier en die is zoals altijd prima.
Het menu van de restaurantweek stond op tafel, ook hier uit te breiden tot 4 gangen, waar we gebruik van maakten. Per gerecht was een glas wijn mogelijk à 8.50 per glas, maar we besloten het wijnboek in te kijken.

Terwijl we dat deden verscheen er een amuse. In een glaasje krokant spek met schuim van parmezaan erop. Erg lekker weer.

We besloten tot een wijn waarvan we zelfs nog nooit gehoord hadden. Een Kabola Winery ‘Amfora’ Malvazija, Istrië Kroatië, volgens de amforamethode gemaakt. De sommelier had duidelijk plezier in onze keuze. De wijn werd gedecanteerd, waarbij de kleur (rossig) opviel en daarna teruggeschonken in de fles. Inderdaad behoeft de wijn wat lucht, maar daarna heb je ook wat. Die typische, zo heerlijk aardse geur en smaak waar ik zoveel van hou kwam me tegemoet en de middag kon eigenlijk al niet meer stuk.

Voor beide mannen wat bruiswater en voor mij een karaf ijswater. Brood - dat schattige broodje wat ze hier altijd hebben - boter en olie kwam op tafel en het feest kon beginnen.

Voordat het eigenlijke menu begon kregen we nog een amuse. En wat voor één. Op een leistenen plaatje een vierkantje mousse van crème fraiche gevuld met piccalilly en gelei van PX, een bitterbal gevuld met brandade en een stukje gepekelde kabeljauw met een rolletje van de reuzenchampignon, gevuld met linzen. Ernaast nog wat poeder van ui. Een werkelijk schitterende amuse, vol van smaak!

Het eerste gerecht was een plaatje. Tarbot/truffel/knolselderij/walnoot/appel. Een mooi stukje tarbot kregen we met onder de huid ook wat knolselderij en wat truffel, verder diverse structuren van knolselderij en appel, wat cresjes en een schattig eetbaar viooltje. Een relatief simpel, maar erg lekker gerecht. Mooie smaakjes zo bij elkaar.

Het extra tussengerecht was fantastisch! Rog/schelpdieren/zure zult/zee-egel. Het uitstekende gegrilde stukje rog lag op een brunoise van groentjes en zure zult, eromheen wat mousseline van zure zult. Twee quenelles brandade van rog en aardappel met erop wat schelpdiertjes lagen erbij en twee heerlijke geleitjes van de zee-egel, bijzonder sterk van smaak, maar heerlijk, met een Bouchot-mosseltje erop. Een absoluut fantastisch gerecht vond ik dit.

Het hoofdgerecht van deze middag was Veenweider kalfshaas/kalfsharing/pompoen/artisjok/haricot verts. Een mooi stuk kalfshaas kregen we met de genoemde groentjes in diverse vormen, inclusief twee torentjes rode biet. Er is me uitgelegd waar de kalfsharing vandaan komt, maar dat ben ik kwijt. In ieder geval was het een schitterend rondje stoofvlees van kalf, boterzacht, erg lekker. Verder nog een cannelloni gevuld met ossenstaart, ook al erg lekker. Echt een verwengerecht vond ik dit.
We eindigden met het dessert.

Bloedsinaasappel/pistache/kaneel. Alweer schitterend om te zien. Heerlijke crème van kaneel, ijs van bloedsinaasappel in een hoorntje met crème van pistache onderin, stukjes gemarineerde bloedsinaasappel en wat pistachenootjes in een glaasje. Een taartje van bloedsinaasappel met pistache en nog diverse andere structuren en we waren diep tevreden. Een heerlijk fris dessert.

We sloten deze zeer genoeglijke middag af met goede espresso waarbij heerlijke friandises kwamen en verlieten volledig tevreden dit fijne, gastvrije restaurant. Om regelmatig naar terug te keren!

Singer Museum in Laren

Full Colour 2011. Een diner met nog wat verrassingen in het Singer Museum in Laren met de nadruk op de tentoonstelling van Jan Sluijters met uitsluitend zijn allerbeste werk.
Nu ben ik over het algemeen niet heel weg van dit soort toch massale toestanden, maar ik wilde Jan Sluijters’ werk wel zien, ik was benieuwd naar de gerestaureerde Denker en ik was - shame on me - nog nooit in het Singer Museum geweest.

Keurig op tijd lieten we ons voor de deur afzetten en wandelden binnen. Ontvangst met aperitief en wat knabbels was in een lange glazen gang (de Van den Brinkgalerij) met aan de ene wand een door het museum uitgeschreven wedstrijd (portretten, geïnspireerd door de tentoonstelling van Jan Sluijters) waaraan iedereen kan meedoen en waar behoorlijk leuke portretten hingen. Bijzonder kleurrijk, mooi ook en vooral heel veel.

Ook De Denker, waar zoveel over te doen is geweest, staat in deze galerij. Zoals al het werk van Rodin sprak het beeld me bijzonder aan. Heel, heel knap om zoveel uitdrukking mee te geven. Hier een link naar de speciale website met alle informatie over de restauratie van het beeld.

Na een wandeling langs de tentoonstelling kwamen we terecht in een grote zaal waar heel veel tafels (met nummers) stonden en waar aan de wanden de portretten van Sluijters hingen. Prachtige portretten! Wij hadden eerst ik meen tafel 11 en aten daar ons voorgerecht.

Tartaar van rauwe tonijn op smaak gebracht met sjalot, shiso, limoenolie en kappertjes, begeleid door veldsla, zeekraal en druppels wasabicrème. Een groot vierkant bord met in de linkerbovenhoek een rondje tonijn met de genoemde ingrediënten, ervoor een veeg van iets zoeterigs jammerigs en daaronder een witte veeg van waarschijnlijk crème fraîche of zo, lichtelijk zonder smaak. Een aardig gerecht.

Hierna gingen we met zijn allen naar een grote zaal waar een kort optreden was en aansluitend een speech van een meneer wiens naam ik ben vergeten, maar die geestig was, waarna we weer terugkeerden naar de portrettenzaal en waar we aan een andere tafel, dus ook met ander gezelschap overgingen tot het hoofdgerecht. Voordat het hoofdgerecht werd uitgeserveerd overigens werden we eerst nog verrast met optredens van operazangers en -zangeressen wat erg mooi was.

Gesauteerde kalfsentrecote met een mengsel van gebakken prei, paprika en palmhart, gegratineerd met lamellen van roombrie.
Verrassend lekker vond ik het. Het vlees was uitstekend, de cresse erop erg lekker en het mengsel van de groenten vond ik heerlijk. Wel wat grof gesneden, maar de smaak was uitstekend. Ook de gegratineerde lamellen van de roombrie vond ik erg lekker. Een geslaagd gerecht dus.
Ik dronk deze avond alleen de witte wijn die niet meer dan aardig was. Een Chileense allemansvriend, maar dat begrijp ik met een dergelijk groot gezelschap. Ook de rode wijn viel, zo begreep ik van echtgenoot, in deze categorie.

Het dessert was lopend. In die zin dat we naar een naastgelegen zaaltje werden gebracht waar we koffie en glaasjes met allerlei moesjes en fruit konden krijgen. Ook sommige glaasjes daarvan vond ik erg lekker. Ik herinner me iets met koffie en hazelnoot en iets met passievrucht, allebei bijzonder lekker. De citrusvruchten daarentegen waren weer aan de wrange kant, maar zo was er wel voor ieder wat wils.

Na de koffie wandelden we langzaam naar de uitgang, slaagden er nog net in om een catalogus van de mooie tentoonstelling te kunnen kopen en lieten we ons heerlijk weer naar huis rijden.

Merlet in Schoorl

Op deze regenachtige vrijdagavond arriveerden we veel te laat bij Merlet. Ik had natuurlijk even gebeld en dat was allemaal geen probleem.

Na ons even te hebben opgefrist in onze heerlijk ruime kamer met prachtig zicht, zo bleek de volgende ochtend, op de weilanden achter het hotel-restaurant daalden we af naar het restaurant, wat al flink gevuld was. De maître van de vorige keer, de heer Bourgonje was er volgens mij niet, wat niet wegnam dat de ontvangst in orde was.

Op tafel reeds de inmiddels bekende tomaatje, nootjes, stengeltjes en olijfjes en een aperitiefje wilden we ook wel. Voor echtgenoot een Cava, voor mij diezelfde Cava maar dan met gin en een druppel aardbeilikeur. Lekker vond ik hem, lekker straf en daar had ik trek in.
We bekeken de menukaart en kozen natuurlijk voor het gastronomisch menu, het wijnboek bekeken we ook en we kozen voor de mij vorige keer zo goed bevallen Albariňo Nora en de Cahors, een Chateau Leret.

Water, plat en bruisend verscheen, boter, olijfolie uit Spanje, die bijzonder zacht was en brood ook en een bordje met amuses.
Een Unami oester met een schuim van champagne, poeder van eendenlever en oesterblad; gelei van gevogelte met eendenlever, appel en gesneden oester en bonbon van eendenlever met een gelei van Granny Smith, compote van ui en rode wijn.

De oester was heerlijk, de eendenleversmaak en het oesterblad combineerden mooi, schuim van champagne vind ik altijd wat wegvallen als ik zo vrij mag zijn; de gelei van gevogelte proefde meer als een terrine wat ik trouwens erg lekker vind, waarbij de eendenlever mooi uitkwam en tot slot was de bonbon door het gebruik van de appel heerlijk fris. Een fijn begin.

De witte wijn werd ingeschonken en die was nog net zo fris en stuivend als me hem herinnerde (of is het haar) en hij paste wat mij betreft prima bij het voorgerecht. Yellowfin tonijn en Alaska King Krab.

Een blokje van tonijn, krab en een gelei van kombu; tartaar van tonijn, gerold in sesamzaadjes; geroosterde tonijn met een gel van yuzu; sushi van tonijn, krab en een gelei van nori met wasabimayonaise en gepofte rijst en tot slot een gelei van tonijn met tonijn en vongole.
Het blokje van tonijn en krab met de gelei van kombu was lekker. Beide vissmaken kwamen goed naar voren, de tartaar van tonijn met sesamzaadjes is me net iets te bekend, de geroosterde tonijn met de gel van yuzu was wel aardig, maar aan de droge kant, de sushi vond ik relatief gewoon, waarbij ik moet aantekenen dat de wasabimayonaise prachtig zacht van smaak was, zodat ik eindelijk eens geen chloorreactie kreeg en tot slot vond ik de gelei van tonijn met de tonijn vooral erg mooi om te zien, de doorzichtige gelei kon je prachtig oprollen om het rolletje tonijn heen en de venusschelp lag er eerlijk gezegd wat verloren bij.
Even iets over de bediening. Ik ontbeerde deze avond de geweldige gastvrijheid van de maître. Niets ten nadele van de jonge bediening, zij deden zeer hun best, maar toch ontbrak er iets, er miste ook iets van aansturing, zo leek het en dat vond ik eigenlijk erg jammer. Het stokte zo af en toe met inschenken en ook de communicatie met de keuken leek wat stroever.

De Nora paste ook prima bij het tussengerecht. Droog gebakken coquille St-Jacques met een kruim van knoflook, aardappel en spek. Zacht gegaard buikspek met een gel van pompoen en sinaasappel en een truffelsaus.
De coquille was iets te droog, maar wel lekker. Het buikspek was prima en het kruim voegde ook werkelijk iets toe. De gel van pompoen met sinaasappel leek iets te lang op het bord te hebben gelegen en dat was een beetje jammer. De smaak was nog wel mooi. De truffel zal hebben moeten gezeten in de donkere rondjes die op de rand van het bord lagen, maar eerlijk gezegd is die smaak me geheel ontgaan.

We schakelden over op de rode Cahors, die gewoon net zo lekker stroef was als we gehoopt hadden. Hij deed het goed bij de gebraden reerug van de Veluwe, Langedijker zuurkool, Opperdoezer Ronde gevuld met reegoulash en gegratineerd met een crème van Epoisses en aardappel, rode minibiet, mousse

line van rozenbottel, bundelzwam, minispruitjes, kastanje en jus van rode port. Een hele mond vol.....maar dat viel mee.
Mooi ree, lekkere zuurkool, een fijn aardappeltje waar je duidelijk de kaas proefde, lekkere groentjes en een fijn sausje. Een mooi herfstgerecht.

Echtgenoot dronk de Cahors door bij de kaas, ikzelf vroeg om een mooi glas witte wijn en dat kreeg ik ook. Een mij volkomen onbekende zelfs, wat altijd leuk is, een Matassa. Een witte wijn uit de zuidelijke Languedoc, die me prima beviel.

De kaaswagen hier is nog net zo mooi als hij was en de kaassommelier (bestaat dat al, zoniet, dan toch) was top! Wat een kennis en wat een enthousiasme, werkelijk een genot om naar te luisteren.

We kozen allebei een prachtig bordje, kregen er nog wat notenbrood waarin een lichte hartige toets van olijf te proeven was en waren diep en diep tevreden.

Het dessert tenslotte bestond uit bramen, gember en chocolade. ‘Harde wener’ van chocolade; baba van bramen, gembersorbetijs en licht geleerde ginger ale met schuim van whisky sour, marshmallow van bramen en merengue van bramen.
De harde wener (Noord-Hollands wellicht?) was lekker, zo ook de baba met het sorbetijs. De licht geleerde ginger ale was wel erg licht gegeleerd vond ik, waardoor het een wat waterig geheel werd en de merengue was gewoon lekker.
We sloten af met espresso waarbij wat zoetigheden, waaronder die waanzinnig lekkere madeleine, die vanavond helaas niet warm was.

Tot slot wandelden we richting Grand Café waar echtgenoot nog een espresso nam en ik een lekker Brandtapje en tevreden doken we daarna ons fijne bed in. Na het ontbijt de volgende ochtend, wat niet bijzonder opzienbarend was, maar wel lekker reden we nog even richting huis voor we ons culinair zouden onderdompelen in Kortrijk.

Samenvattend: Merlet is absoluut een goed restaurant, maar deze avond ontbrak op de een of andere manier het wow-gevoel en dat vind ik eigenlijk heel erg jammer.