La Rive in Amsterdam

Na afloop van de heel gezellige lunch bij de Hoofdstad Brasserie haalde echtgenoot me op en samen reden we naar het Prof. Tulpplein.

Ik had voor deze avond een tafel gereserveerd bij La Rive. Jaren geleden, toen Edwin Kats er nog kookte, heb ik er eens een memorabele avond aan de Chef’s Table meegemaakt. Op de website had ik gelezen dat de nieuwe (nou ja, nieuwe, voor mij dan....) chef, Rogér Rassin, die ik dan weer ken van Cordial, kookt met Oosterse invloeden en dus was ik nieuwsgierig.

Veel te vroeg natuurlijk arriveerden we bij het majestueuze Amstel Hotel en we besloten in de Brasserie wat te borrelen tot het tijd zou zijn om aan tafel te gaan. Zo rondom 19.00 kregen we wat trek en we wandelden naar het restaurant, waar de ontvangst door het werkelijk uitstekende personeel heel vriendelijk was.

We kregen een mooie ronde tafel in het klassiek ingerichte, ruime restaurant met heerlijke stoelen.
Vrijwel direct verscheen een amuse. Men ging ervan uit dat we ons aperitief al hadden gebruikt in de Brasserie en dat was ook zo, maar attent dat de wisselwerking onderling goed is.

Op een leistenen plaatje tweemaal een kroepoek van parmezaanse kaas met garnaaltjes, crème van curry, kruidjes en piccalilly. Iedereen weet wat een liefhebber ik ben van piccalilly, maar deze combinatie was nieuw voor en ik vond hem geweldig lekker. Heerlijk fris en de smaken vulden elkaar mooi aan.
We kregen de kaart en het Alliancemenu en eigenlijk zat in het Alliancemenu alles wat ik graag wilde proeven hier, dus we besloten dat te nemen. Met het wijnarrangement. De wijn - in een boek uiteraard hier - is aan de kostbare kant en gezien de gerechten leek een arrangement ons handiger.

Nog een amuse verscheen. Een rauwe venkelstengel waarbij het uiteinde gevuld was met een stukje gerookte paling en een marmelade van citroen. Heerlijk. En vernieuwend. En gewoon erg leuk.

Brood, boter en olie verschenen, peper en zout stonden al op tafel.
De eerste wijn werd ingeschonken. Voor echtgenoot die het menu volgde een Riesling ‘Buntsandstein’ 2008 Rebholz en voor mij een Riesling van Karthäuserhof, die een klein zoetje heeft.

Voordat we aan het menu begonnen kwam er nog een amuse. Een crouton van eendenhuid met komkommer, mango en spongecake van sesam. Erop wat flinterdunne radijs, sesamzaadjes en cresse. Een heerlijk hapje. Fris en diep van smaak door de eendenhuid. Alweer een schot in de roos.
Het restaurant druppelde langzaam vol, wat absoluut niet betekende dat het personeel minder oplettend of gehaast werd, integendeel. Het is een uitstekend geoliede machine hier en de wisselwerking tussen zwarte en witte brigade is bijna perfect te noemen. Complimenten daarvoor.

Tot onze verrassing verscheen er nóg een amuse. En wat voor één....een kerstomaatje, superenthousiast uitgelegd door de enige dame van de zwarte brigade. Gemarineerd, ontveld, gefrituurd met een heel dun laagje beslag met gember en sesam op een granité van gember en soja. Hier vielen we stil van. Wàt een prachtige smaak had dit tomaatje. Toen ik het personeel er een compliment over maakte kregen we als geste van de chef nog een tomaatje, ontzettend vriendelijk!

Het eerste gerecht kwam. Voor echtgenoot, die het menu volgde, de zeebaars. Zeebaars, komkommer, paling, wasabi. Op een prachtig bord mooie stukjes prachtige rauwe zeebaars met erbij de komkommer, de paling, een envelopje met roomkaas, wat cresse, rivierkreeftjes en een dressing met wasabi. Echtgenoot was bijzonder tevreden.
Omdat ik slecht tegen wasabi kan helaas had ik gevraagd of het mogelijk was een ander voorgerecht te nemen en dat bleek geen enkel probleem.

Ik kreeg desgevraagd de makreel. Makreel, oester, garnaal, papaja. Prachtige tartaar van rauwe makreel kreeg ik met erbij garnaaltjes, fris zuur van komkommer, oesterstukjes, papaja, rijst, wortel, cresse, komkommerdressing aan tafel erbij geschonken en flink wat gelige bolletjes (piepklein) gevuld met crème van Thaise curry. Het spreekt voor zich dat ik meer dan tevreden was. Wat een heerlijk gerechtje was dit.
Vooral die bolletjes intrigeerden me en toen ik de zwarte brigade ernaar vroeg konden ze me feilloos uitleggen hoe ze gemaakt worden. Zo hoort het natuurlijk, maar ik maak dat niet vaak mee. Wederom complimenten dus.
De volgende wijn was een Montlouis-sur-Loire, ‘Clos Habert’, 2008, Francois Chidaine. Een bijzonder prettige wijn vonden we, 100% Chenin, leuk!

De wijn paste uitstekend bij het tweede gerecht. Kreeft. Kreeft, ananas, pandanrijst, bleekselderij. De geur van bleekselderij - waar we allebei niet echt dol op zijn - kwam ons tegemoet vanaf het mooie bordje wat we kregen, wat kwam door de aan tafel bijgeschonken saus van bleekselderij, die prachtig groen van kleur was. Verder troffen we behalve de prima stukjes kreeft crème van pandanrijst aan, schuim van schaaldieren, de genoemde ananas in flinterdunne stukjes, dus ondersteunend en niet storend, nog wat radijs, cresse en een klein beetje pandanrijst. Alweer een schitterend gerechtje vonden we.
Tot onze verrassing werd er champagne ingeschonken. Van Lallier, met een heel verhaal erbij, waarvan vooral is blijven hangen dat het hier om de instapchampagne ging, waar we om moesten grinniken.

De Lallier begeleidde de kaviaar. Kaviaar, rode biet, crème fraîche. Een torentje van rode biet kregen we, gevuld met aardappel, wat structuren van koude biet met crème fraîche, pommes soufflés en een vinaigrette van biet. Wat blad van biet en schepjes kaviaar maakten de creatie, die een mooi samenspel bood in koud en warm helemaal af. Wederom een uitstekend gerecht.
De volgende wijn was wederom een Riesling. Een Piesporter Schubertslay 2005, Vereinigte Hospitien. Een heerlijke Riesling, heel anders dan de eerste die geschonken werd.

Hij paste ook prima bij de zwezerik. Zwezerik, wortel, sinaasappel, kardemom. Gepresenteerd op een donker bord.
Absoluut geweldige zwezerik was het, boterzacht en perfect van cuisson. De zwezerik was gelakt met sherry en dat proefde je goed. Erbij diverse structuren van wortel, waaronder gefrituurde reepjes en een crème van wortel en sinaasappel die ontzettend lekker was en prachtig in balans. Hier wordt werkelijk uitstekend gekookt!
Het volgende glas was een Shiraz ’Art Series’ 2003, Leeuwin Estate en zoals alle wijnen van dit Estate was dit een uitstekende wijn. Vol, diep en uitstekend passend bij de big.

Big, mosterd, kaantjes, hazelnoot. Een gerecht waar ik erg nieuwsgierig naar was. Een heel mooi stukje zachtgegaarde big kregen we, met erop flink wat hazelnoot en ook de mosterd was duidelijk te proeven. Erbij flink wat gegrilde groentjes, mosterdzaad, heerlijke pommes paolo en een ongelofelijk lekker stukje buikspek, ook afgedekt met hazelnoot. De aan tafel bijgeschonken jus met hazelnoot was uitzonderlijk lekker, gelukkig bleef het kannetje staan. Het wordt saai, maar wederom waren we diep tevreden.

We waren toe aan de kaaswagen. Toen ik aangaf dat ik liever witte wijn dronk bij mijn kaasjes kreeg ik tot mijn grote verrassing een glas Chassagne Montrachet, les Chevenottes Premier Cru ingeschonken. Uiteraard een geweldig lekkere wijn. De kaaswagen is uitzonderlijk mooi hier en de kaassommelier is perfect op de hoogte van de beschikbare kazen.

Hij vroeg ons naar onze voorkeuren en stelde voor om voor ons een bordje samen te stellen, wat we gezien zijn deskundigheid helemaal prima vonden. Het waren uitzonderlijk lekkere kaasjes, waar we ook lang van hebben genoten. Echtgenoot kreeg erbij een glas van het arrangement, een De Zellaer 1980 Colheita Port, die hij erg lekker vond. Erbij verder nog wat gegrild notenbrood waarvan ik niet heb gegeten.

Voordat het dessert kwam kregen we nog een dessertamuse. Wederom heel enthousiast gepresenteerd door het enige vrouwelijke lid van de werkelijk uitstekende zwarte brigade hier (ik kan het niet vaak genoeg onderstrepen). Schuim van peperkoek met een kletskop van pecannoten met erop twee structuren van mandarijn. Heerlijk gewoon!
Bij het dessert kregen we een glaasje PX 2007 Toro Albala en dat was nu eens niet zo’n donkere stroperige diepzoete PX maar een elegante lichte, lichtzoete versie die ik verschrikkelijk lekker vind. Die donkere heb ik altijd maar zo-zo gevonden, voor mij veel te zoet namelijk. Dus alweer een puntje voor La Rive.

Het dessert werd gepresenteerd op een stuk olijfbomenhout en was heerlijk. IJs van beurre noisette, chocoladestructuren, pecannoot, vijf, hazelnoot en een honingraat karamel. Heerlijk. Niet te zwaar met hele mooie smaakjes. Wederom complimenten voor de chef.
En nog waren we er niet.

Voor de koffie uit kregen we een koffie-amuse. Geestig gepresenteerd als vogelnestje twee eierschalen gevuld met een huisgemaakte advocaat met erop schuim van koffielikeur. Ook alweer heel erg lekker en prachtig van consistentie.
Bij de - uitstekende - espresso nog een plateautje met allerheerlijkste friandises. Een tartelette met Granny Smith, een truffel met kers, een makaron van chocolade, fudge van pistache en chocolade met Baileys. Geweldig lekker allemaal.

Diep en diep tevreden verlieten we La Rive. Een absolute aanrader dit restaurant. Perfecte gerechten en uitstekende bediening, om snel naar terug te keren. Wel eerst weer even sparen ;-).

Hoofdstad Brasserie in Amsterdam (hotel l'Europe)

Het was weer zover. Een aantal vaste forummers zou elkaar weer gaan ontmoeten onder het genot van een hapje en een drankje. We hadden deze keer voor Amsterdam gekozen. Ik had gelezen dat de Hoofdstad Brasserie van l’Europe een Bib Gourmand had gekregen en de kaart in november sprak me aan. De reservering voor 8 was zo gemaakt. Geen ronde tafels wat ik jammer vind, want met 8 aan een ronde tafel praat makkelijker. Maar goed, dan niet.
Nu gebeurde het dat er wat afzeggingen waren, maar dat gebeurt wel vaker, dus dat was geen punt. Wat wel een punt was, was de vernietigende recensie van Mac van Dinther in de VK van 7 januari. Zijn kritiek neem ik over het algemeen serieus, zelfs toen ik hem azijnzeikerig noemde over Wollerich moest ik hem achteraf toch wel gelijk geven helaas. We besloten toch te gaan met zoiets in het achterhoofd dat men zich bij de Brasserie toch wel wild geschrokken moest zijn en dat het vast beter zou moeten zijn geworden. Aldus geschiedde.
Op deze prachtige zonnige zaterdag de 14e januari troffen we elkaar in het Grand Café op perron 2B en pakten de tram naar het Muntplein. In de Nieuwe Doelenstraat is dan de niet al te imponerende ingang van het hotel, waar de ontvangst in de pianolounge met een leuk iets van Freddy dan wel weer imponerend is. Onze jassen werden aangenomen en via de lounge liepen we naar achteren, naar de Brasserie.

Daar werden we overgedaan aan het Brasseriepersoneel, wat wat rommelig overkwam. We kregen een mooie tafel in de hoek van de serre met een prachtig uitzicht op de gracht, de Munttoren en de drukte van de stad. De stoelen vond ik verschrikkelijk. Wel lekker ruim met een lange zitting, maar veel te zacht en veel te laag. Houten, glimmende tafels hier, niet heel ruim, maar oké, het is een Brasserie, met bestek in een mooi damasten servet. Peper en zout op tafel en vrijwel direct wat dunne soepstengeltjes (grissini) met aïoli en een crème van zoete aardappel. Beide behoorlijk smakeloos. Nu hadden we trek in een wijntje en dat had de nodige voeten in de aarde. Ten eerste duurde het een eeuwigheid voor we het grote wijnboek kregen. De prijzen hierin zijn exorbitant, dus we vroegen naar de kaart met de wijnen uit dat Enomatic-systeem, wat je tegenwoordig best vaak tegenkomt. Ook die prijzen vonden we veel en veel te hoog (men biedt ook hele glazen, glazen met 1/3 en halve glazen aan, op zich vriendelijk, maar de prijs voor normale glazen ligt te hoog).

Op de achterkant ontdekten we de wat simpelere wijnen die redelijk betaalbaar waren en we kwamen uit op een Rivaner van Gales, een prettige drinkbare wijn. Mooi genoeg voor een lunch met veel gebabbel en een doordrinkwijntje. Ook niet onbelangrijk in dit gezelschap. Het duurde al met al bijna 45 minuten voor we eindelijk wat wijn hadden en dat irriteerde me. De kaart is te vinden op de website. Een menu voor 35 euro kent men hier en dan kun je uit diverse voor-, hoofd- en nagerechten kiezen. Niet uit de à la carte gerechten en niet uit de sidedishes. Nu bleken er nogal wat gerechten niet te zijn, dus na overleg mochten we toch uit de à la cartegerechten kiezen, zonder meerprijs voor zover ik weet.

Brood kwam, boter ook, olie herinner ik me niet. Het brood was erg lekker.
De wijn overigens was te warm, dus ik liet een klein beetje inschenken, in de hoop dat nadat de fles op ijs had gestaan hij wel op temperatuur was. Helaas vergat de bediening de wijn in te schenken en moest ik erom vragen. Ik vind dat soort fouten bijzonder storend.
De voorgerechten verschenen.

Voor de enige man in het gezelschap de gebakken boudin noir met appeltjes. Mooie, niet vette, stukjes bloedworst kreeg hij, met erbij flink wat gesauteerde stukjes appel en een hele berg frisée erop. Erbij nog een mousse van het een of het ander, ik vermoed appel. Hij vond het erg lekker en was dus tevreden.

De drie andere dames hadden eensgezind gekozen voor het gerookte kalfsvlees met tonijnmayonaise en zij kregen alledrie drie tot een soort minaret gevormde pakketjes, gelegen op wat tonijnmayonaise. Die pakketjes waren gemaakt van het gepocheerde kalfsvlees, wat erg lekker was en erin nog de tonijnmayonaise met mesclun. Ook zij waren erg tevreden over het gerecht. Ik mocht iets proeven van mijn buurvrouw en ik vond het ook lekker.

Ikzelf had gekozen voor de stoofschotel van ‘Calamari a l’Armoricaine’ en ik kreeg een leuk pannetje gevuld met prima inktvisringen in een heerlijk pittige tomatensaus. De genoemde croutons op de menukaart had ik niet, wel een dun sneetje bruin brood. Ik vond het erg lekker. De inktvis was goed gegaard, zeker niet taai en de pittigheid was wat mij betreft precies goed. Lekker dus!
Na wat wachten op vooral weer het inschenken van de wijn - het water deden we zelf wel - was er een wisseling van personeel en dat verbeterde daarmee aanzienlijk. Opeens ging het soepeler lopen en had men vooral aandacht voor de gasten en niet voor elkaar.
De hoofdgerechten kwamen.

Voor mijn buurvrouw de dry aged Simmenthal entrecote met aardappelgratin, salade en béarnaise. De entrecote was uitstekend, de gratin ook, de salade was gewoon en de béarnaise was niet goed, wat heel jammer was natuurlijk.

De volgende dame had de ‘Cervelaat’ van Noordzee vis en schaaldieren met een cassoulet van flageot bonen en was hier zeer tevreden over. In een kom flink wat cassoulet met rolletjes van Noordzeevis en veel mosseltjes en kokkeltjes. Het zag er ook lekker uit vond ik.

De andere dame had de kabeljauwrug met saus Grenobloise, spinazie en pommes vapeur. Een mooi stuk kabeljauw op de huid gebakken (niet krokant) met spinazie, in de schil gestoomde aardappeltjes en flink wat saus kreeg ze en volgens mij was ook zij tevreden.

Mijn buurman en ik hadden de vis van de dag. Koningsbaars. Twee flinke stukken vis, ook op de huid gebakken en ook niet krokant, dus het velletje moest eraf gesukkeld worden, kregen we. Op zich goed van cuisson maar voor mij te flauw, dus de zoutpot bracht uitkomst. Op een bedje van beetgare peultjes, erop weer die sla en erbij gestoomde aardappeltjes in de schil. Later werd er nog een schaaldierensaus bijgeschonken die in orde was. Niet onaardig vond ik het.

Bij alle hoofdgerechten serveert men hier Bonne Femme met spek, zo staat het op de menukaart, dus we kregen 2 pannetjes met wat paddestoeltjes, wat snijboontjes, wat krieltjes en wat zilveruitjes uit een potje...
Na weer een heleboel gepraat, want we praten altijd flink tijdens deze bijeenkomsten, kwamen de desserts.

Voor mijn buurvrouw de selectie van binnen- en buitenlandse kazen.
Een blauwe, een geit en een roodschimmel. De blauwe, ik meen een Roquefort kon haar goedkeuring wegdragen, ik mocht een stukje proeven en vond hem ook in orde. De geit, waarvan ik proefde, was ook lekker, maar de roodschimmel was niet goed. Niet rijp en alledrie de kazen veel te koud gepresenteerd helaas. Erbij wat Kletzenbrood.

Mijn overbuurvrouw en de mannelijke tafelgenoot kregen de bestelde chocoladeprofiterolles met vanille-ijs. Vijf soesje, crème anglaise, iets cruncherigs met erop een quenelle vanille-ijs kregen ze en de chocoladesaus erbij werd apart geserveerd. Volgens mij waren ze er tevreden over.

Tot slot kregen de andere dame en ikzelf de citroentaart. Die er mooi uitzag, maar eerlijk gezegd naar niets smaakte. Heel in de verte proefde ik iets frissigs en ik moest vragen wat de vruchtjes erbij nu precies waren. Bijzonder knap om zo’n dessert zonder smaak te maken.

We sloten af met nog wat wijn en voor een tweetal koffie, waarbij nog mini-madeleines met room kwamen en na het betalen van de rekening verlieten we de Hoofdstad Brasserie. Het was een enorm gezellige middag, maar dat was niet helemaal op het conto van de Brasserie te schrijven. Hoewel het uitzicht erg mooi is, dat dan weer wel. Als de Bib alleen is gebaseerd op de prijs begrijp ik hem, anders begrijp ik hem niet. Het was nu niet om over naar huis te schrijven eerlijk gezegd. Niet zo slecht als ik had verwacht op basis van de eerdergenoemde recensie, maar het kan wel ruim beter. Jammer voor de Hoofdstad Brasserie!

La Table de Maxime in Our, België

Op de laatste avond van ons verblijf in de Ardennen reden we zonder Maurits, die helemaal niet lekker was en liever in het hotelbed bleef, naar Our.

Ons doel was het restaurant van Maxime Collard, een jonge, ambitieuze * sterrenchef met een kaart die me bijzonder aansprak.

Midden in het kleine dorpje ligt zijn hotel-restaurant met eigen ruime parking. De ontvangst in het al bijna geheel gevulde restaurant - en dat op een donderdagavond - was vriendelijk en we kregen een fijne tafel in de hoek. Nogal donker ingericht, met wel leuke details. Heerlijk zittende stoelen en leuke lampen.

Een aperitiefje wilden we natuurlijk wel. Champagne van Marc Chauvet hier, een blend. Een zeer aangename champagne, licht bubbelig en fijn fris. Erbij direct een plateautje met vier hapjes.

Rillette van konijn met een toastje, een stukje kalfszwezerik met risotto van linzen, eieren met truffel en een espuma van selderij en kaviaar en een stukje kort gegrilde zalm op een salade van witlof, grijze garnalen en diverse groentjes. Stuk voor stuk hele lekkere amuses in een breed smaakpalet. Een mooi begin.
We bekeken de kaarten en besloten tot drie maal het totale menu, wat betekent 60 euro voor de 5 gangen en indien gewenst 30 euro voor een wijnarrangement. Dat wijnarrangement, hoewel aanlokkelijk in dit sympathieke restaurant, namen we niet, want tot mijn grote vreugde ontdekte ik Brumont-wijnen op de kaart en die moesten het natuurlijk worden. De hoogste tijd om ze weer eens te proeven!

De eerste wijn, een Pacherenc du Vic Bilh, 2008, Chateau Bouscassé en die was natuurlijk prima. Minder diep van neus dan de Montus, maar fijn diep van smaak en toch lichtvoetig in afdronk.

Het eerste gerecht kwam. In tweeën. In twee mooie (maar enigszins onhandige) schaaltjes kwamen de twee bereidingen van de coquille Saint Jacques. In een langwerpig, ovaal schaaltje wat bijzonder onhandig at, zeker ook omdat we er geen lepel(tje) bij kregen, een in plakjes gesneden rauwe coquille met een toets van appel en wat fleur de sel. Erbij krokantjes van pastinaak, flink wat truffel en truffelmayonaise en wat olijf. Erg knap hoe de zachte coquille zich hield tegenover het geweld van de andere smaken. De combinatie vond ik ook mooi gevonden.
In een wat ronder schaaltje een met een dun laagje varkenspootvlees omwikkelde coquille met een krokantje gemaakt van schorseneer met blokjes vlees, knolselderij en peterseliegel. Ook nog een mousseline van pastinaak erbij. Ook een erg mooie combinatie. Heel smakelijk allemaal.

We vervolgden met de tongfilet. Op een donker bord - ik hou daar niet zo van - een mooi stukje tong met een korstje van bloemkool en kruiden. Erbij een puree van bloemkool met bieslook, een plakje bloemkool wat gebakken was, een veeg waterkerscrème en op de puree nog een gepocheerde oester met wat oesteremulsie. Alweer een uitstekend uitgebalanceerd gerecht, zowel in ingrediënten als in bij elkaar en elkaar versterkende smaken. Mooi! Erbij ook nog een stukje getoast brood met veel olijfolie. Dat hoefde wat mij betreft dan weer niet.

De Pacherenc was leeg en we namen bij het volgende gerecht een half flesje Chateau Doisy Daëne, Sauternes, 2008. Een fijne Sauternes die uitstekend samenging met de gebakken ganzenlever, die was bedekt met een crumble van kruiden en pistache.

Weer eens iets anders dus. De lever was perfect gebakken, erbij nog een creatie (zoals dat hier heet) van knolselderij, gelei van limoen en gelei van cranberry; dit alles afgemaakt met een beetje jus van ganzenlever. Alweer een uitstekend gerecht.

De al enige tijd gedecanteerde Chateau Montus, 2000, Madiran, Cuvée Prestige werd ingeschonken en hij voldeed perfect aan onze verwachtingen.

Het hoofdgerecht verscheen. Hertenkalf uit de Ardennen. Mooie stukjes vlees van hertenkalf kregen we met erbij pompoencrème, diverse zeer fijn gesneden groentjes, jus van het beestje, zoete aardappel, warme pickles met veel mosterd, tempura van platte peterselie, een spruitblaadje, paddestoelen en pommes soufflées. Minder vernieuwend dit gerechtje, maar dat is wel vaker zo met vleesgerechten, maar daarom niet minder lekker.
Na een pauze waren we toe aan het dessert.

Het dessert was een chocoladecreatie met mandarijntjes, mango, peperkoek en citroen en ook dit was een heel lekker gerechtje. Heerlijk fris, toch lekker met de chocolade erbij en niet overdreven veel, hoewel het best veel chocolade was uiteindelijk. Maar de vruchtjes gaven een fijne frissigheid.

We sloten af met prima espresso waarbij nog friandises kwamen. Een canelli met whisky, een koekje met erop vanillemousse uit Madagascar, een makaron met koffie en een brownie met chocolade en noten.
Allemaal ook heel erg lekker.
Diep tevreden verlieten we Maxime, ook hier keer ik graag nog eens terug.

De volgende ochtend, onderweg naar huis, reden we nog even langs om een foto van het restaurant te maken, de foto die bovenin staat heb ik van de website ‘gepikt’.

Le Sud in Luxemburg

Na een hernieuwde kennismaking (als kind was ik er al eens geweest en de rode brug stond in mijn geheugen gegrift) met Luxemburg-stad, waar we flink hebben rondgekeken en ons hebben vergaapt aan de hoogteverschillen zochten we uiteindelijk het restaurant van mijn keuze op. Restaurant Le Sud. Erg moeilijk te vinden, maar het restaurant ligt als het ware op een landtong en is gevestigd in een deel van een geheel gerestaureerde bierbrouwerij.

Glas, veel glas, een zeer klassieke entree, een glazen lift die je naar de derde verdieping brengt, waar je wordt opgevangen door het uitstekende personeel, waarna je naar je tafel in het zeer ruime, klassiek ingerichte restaurant wordt gebracht.

Een heerlijke ruime tafel met prima stoelen en vrijwel direct, nog voor de champagne uit Luxemburg, waarvan ik de naam ben vergeten op te schrijven, verscheen er een amuse. Op een bord wat ik ken van InterScaldes een bakje met stoofgroentjes. Nu kun je je afvragen wat er zo bijzonder is aan stoofgroentjes. Nou, dit waren hele bijzondere stoofgroentjes. Mooi nog van structuur, dus niet doodgestoofd en hoog op smaak. Echt een lekker begin.
Het weekmenu werd ons uitgelegd. Nu had ik op de website gezien dat men hier werkt met vaste menuprijzen met veel keus uit gerechten voor een uiterst vriendelijke prijs. Het weekmenu echter, wat volgens mij het dinermenu is, klonk bijzonder aantrekkelijk. Ik wist alleen niet wat het zou moeten gaan kosten, tenslotte ook niet onbelangrijk. Maar goed, we besloten eensgezind tot dat menu.

Nadat we hadden aangegeven alles lekker te vinden, behalve dan ui wat Maurits betreft bekeken we de wijnkaart. Die is zeer uitgebreid en redelijk geprijst. We besloten tot een Luxemburgse witte wijn waar ik nog nooit van had gehoord en die ik dus ook niet kende: een Rivaner.
Een geweldig lekkere witte wijn, een blend van Riesling en Chasselas, in Duitsland bekend onder de naam Müller-Thurgau. Van het Domaine Mme Aly Dury, een Convict, volgens de uitstekende sommelier niet in de winkel te koop. Wat dan weer heel jammer is, want het is precies een wijn zoals ik hem graag heb. Vol, maar ook licht, lange afdronk en iets frissigs.

De amuses, twee, verschenen. Samen op een bord. Een geweldig krokant toastje met heel veel truffel, paddestoelen, olijfolie en zeezout, heerlijk! Ernaast een zo mogelijk nog lekkerdere cappuccino van bospaddestoelen, truffel en pétoncles. Onwaarschijnlijk lekker vonden we het. Wat een begin!
De Rivaner werd ingeschonken, evenals water. Brood kwam op tafel, aanverwante spulletjes stonden er al en het eerste gerecht kwam.

Lauwwarme salade van kreeft met kerrie-olie en een gereduceerde balsamicovinaigrette. Weer was ik vergeten te melden dat ik geen balsamico wil, hoewel het in dit gerecht prima ging.
Een geweldige berg lekkere slasoortjes bedekte de mooie lauwwarme salade waarin ik veel krab ook proefde. De kreeftenstukjes waren perfect van cuisson en de kerrie-olie vond ik er erg lekker bij. Alweer een prima gerecht. Iets minder sla zou niet erg zijn.

Leuk ook in dit restaurant is dat de keuken volledig open is en dat alle verrichtingen dus goed te volgen zijn. Er wordt heerlijk rustig gewerkt in de uitstekend geoutilleerde keuken en het viel me op hoe weinig koks er eigenlijk waren. Nu was het ook niet heel druk in het restaurant, slechts 4 tafels waren bezet.

Het tweede voorgerecht was een gebakken coquille met sesam en gember. Een werkelijk uitstekende coquille kregen we op flinterdun gesneden snijboontjes met erop wat cresse en flinterdunne lijntjes gesauteerde gember. Geweldig van smaak. Ook de kleine toets sojasaus erbij was erg lekker.

Het derde voorgerecht bleek een risotto te zijn. Een bospaddestoelenrisotto met een persillade van waterkers en sjalotjes, het geel van een kwarteleitje, perfect gestold, vleesjus en een koekje van parmezaan. Tja, alweer een schitterend gerecht. Omdat de porties hier aan de ruime kant zijn en dat is dan een eufemisme was het eigenlijk wel wat zwaar, maar wel ontzettend lekker allemaal. We vroegen om een kleine pauze voordat we overgingen tot het hoofdgerecht. We konden kiezen uit vier gerechten, maar waren zeer eensgezind over de specialiteit van de chef, de duif en croûte. Lang geleden namelijk dat ik een dergelijk klassiek gerecht had gegeten. Erbij een Premières Côtes de Blaye, Chateau Bonnange, die ook de goedkeuring van de werkelijk uitstekende sommelier kon wegdragen.

Mijn oog viel op de werkelijk - althans vind ik - feeërieke verlichting hier en opeens was het minder jammer dat het weer buiten zo somber was. Nu kon ik nl. veel beter genieten van de verlichting.

De duif kwam. In zijn jasje. Een half duifje, ontbeend en omhuld door groene kool en gevuld met ganzenlever en truffel. Tja, wat moet ik hier nu over schrijven? Absoluut fantastisch. De duif was perfect. Nog mooi rood, smeltend op de tong, de ganzenlever was heerlijk en de kool gaf een fijne bite.

De truffel was weer in ruime mate aanwezig, niet alleen onder het jasje van de duif, maar ook in de aan tafel bijgeschonken geweldige wildjus en in het bakje wat we er nog bij kregen waarin een aardappelmousseline met ook alweer heel veel truffel zat. Hoe lekker ik de puree ook vond, ik moest meer dan de helft laten staan, echt te machtig helaas. Maar wat een topgerecht zeg, alleen voor dit gerecht zou ik al willen terugkeren.

Na alweer een pauze werd de geweldige kaaswagen voorgereden. Men affineert de kazen hier zelf, leuk vind ik dat. Het was echt een prachtige wagen met nu ook eens behoorlijk wat kaasjes die ik niet kende en dat vind ik natuurlijk het leukst.
Kaas kan ik nooit weerstaan, dus ik koos maar liefst vijf stukjes kaas. Heerlijk waren zeg, echt uitstekend. Erbij nog bakjes met allerlei dingetjes, waaronder gedroogde vijgjes en abrikozen en mostarda’s en brood en weet ik veel, maar ik heb me beperkt tot de kaas. En één klein stukje vijg, omdat ik dat ook al zo heerlijk vind.

En nog waren we er niet, want er kwam een heuse snoepkar aangereden. Ooit eens meegemaakt in Béthune bij le Meurin - inmiddels verplaatst naar een kasteel - dus een enorme verrassing. Maar liefst drie verdiepingen. Bovenop allerlei snoepjes, in het midden allerlei mooie bakken met sorbetijs en roomijs en onderop bakjes waar de snoepjes in kunnen en waarin het ijs geserveerd wordt.
Voordat we echter een keuze uit de diverse ijsjes konden maken kwam er een waar spektakel aan desserts op tafel.

Een drie-verdiepingen-plateau propvol met ongelofelijk geweldig lekkere kleine toetjes. Onder andere een perfecte baba, een fantastische crème brûlée met Granny Smith, een glaasje met citroenmousse en citroencake, een glaasje met mousse van pompelmoes, tiramisu met appel, een truffel, een makaron van en met perzik en een chocoladetaartjes. De ijssmaken van vandaag waren sorbet citroen en meloen en roomijs van vanille en mokka. Een bolletje citroenijs vond ik wel erg lekker, maar toen was het ook gedaan. Mensenkinderen wat een verwennerij en wat een maaltijd.

We sloten deze zeer gedenkwaardige lunch af met een paar espresso, zonder friandises op ons uitdrukkelijke verzoek en verlieten diep tevreden Le Sud. Als ik weer in Luxemburg ben ga ik er zeker weer eten. Voor de Ollanders: de menuprijs is 69 euro...