La Rive in Amsterdam

Na afloop van de heel gezellige lunch bij de Hoofdstad Brasserie haalde echtgenoot me op en samen reden we naar het Prof. Tulpplein.

Ik had voor deze avond een tafel gereserveerd bij La Rive. Jaren geleden, toen Edwin Kats er nog kookte, heb ik er eens een memorabele avond aan de Chef’s Table meegemaakt. Op de website had ik gelezen dat de nieuwe (nou ja, nieuwe, voor mij dan....) chef, Rogér Rassin, die ik dan weer ken van Cordial, kookt met Oosterse invloeden en dus was ik nieuwsgierig.

Veel te vroeg natuurlijk arriveerden we bij het majestueuze Amstel Hotel en we besloten in de Brasserie wat te borrelen tot het tijd zou zijn om aan tafel te gaan. Zo rondom 19.00 kregen we wat trek en we wandelden naar het restaurant, waar de ontvangst door het werkelijk uitstekende personeel heel vriendelijk was.

We kregen een mooie ronde tafel in het klassiek ingerichte, ruime restaurant met heerlijke stoelen.
Vrijwel direct verscheen een amuse. Men ging ervan uit dat we ons aperitief al hadden gebruikt in de Brasserie en dat was ook zo, maar attent dat de wisselwerking onderling goed is.

Op een leistenen plaatje tweemaal een kroepoek van parmezaanse kaas met garnaaltjes, crème van curry, kruidjes en piccalilly. Iedereen weet wat een liefhebber ik ben van piccalilly, maar deze combinatie was nieuw voor en ik vond hem geweldig lekker. Heerlijk fris en de smaken vulden elkaar mooi aan.
We kregen de kaart en het Alliancemenu en eigenlijk zat in het Alliancemenu alles wat ik graag wilde proeven hier, dus we besloten dat te nemen. Met het wijnarrangement. De wijn - in een boek uiteraard hier - is aan de kostbare kant en gezien de gerechten leek een arrangement ons handiger.

Nog een amuse verscheen. Een rauwe venkelstengel waarbij het uiteinde gevuld was met een stukje gerookte paling en een marmelade van citroen. Heerlijk. En vernieuwend. En gewoon erg leuk.

Brood, boter en olie verschenen, peper en zout stonden al op tafel.
De eerste wijn werd ingeschonken. Voor echtgenoot die het menu volgde een Riesling ‘Buntsandstein’ 2008 Rebholz en voor mij een Riesling van Karthäuserhof, die een klein zoetje heeft.

Voordat we aan het menu begonnen kwam er nog een amuse. Een crouton van eendenhuid met komkommer, mango en spongecake van sesam. Erop wat flinterdunne radijs, sesamzaadjes en cresse. Een heerlijk hapje. Fris en diep van smaak door de eendenhuid. Alweer een schot in de roos.
Het restaurant druppelde langzaam vol, wat absoluut niet betekende dat het personeel minder oplettend of gehaast werd, integendeel. Het is een uitstekend geoliede machine hier en de wisselwerking tussen zwarte en witte brigade is bijna perfect te noemen. Complimenten daarvoor.

Tot onze verrassing verscheen er nóg een amuse. En wat voor één....een kerstomaatje, superenthousiast uitgelegd door de enige dame van de zwarte brigade. Gemarineerd, ontveld, gefrituurd met een heel dun laagje beslag met gember en sesam op een granité van gember en soja. Hier vielen we stil van. Wàt een prachtige smaak had dit tomaatje. Toen ik het personeel er een compliment over maakte kregen we als geste van de chef nog een tomaatje, ontzettend vriendelijk!

Het eerste gerecht kwam. Voor echtgenoot, die het menu volgde, de zeebaars. Zeebaars, komkommer, paling, wasabi. Op een prachtig bord mooie stukjes prachtige rauwe zeebaars met erbij de komkommer, de paling, een envelopje met roomkaas, wat cresse, rivierkreeftjes en een dressing met wasabi. Echtgenoot was bijzonder tevreden.
Omdat ik slecht tegen wasabi kan helaas had ik gevraagd of het mogelijk was een ander voorgerecht te nemen en dat bleek geen enkel probleem.

Ik kreeg desgevraagd de makreel. Makreel, oester, garnaal, papaja. Prachtige tartaar van rauwe makreel kreeg ik met erbij garnaaltjes, fris zuur van komkommer, oesterstukjes, papaja, rijst, wortel, cresse, komkommerdressing aan tafel erbij geschonken en flink wat gelige bolletjes (piepklein) gevuld met crème van Thaise curry. Het spreekt voor zich dat ik meer dan tevreden was. Wat een heerlijk gerechtje was dit.
Vooral die bolletjes intrigeerden me en toen ik de zwarte brigade ernaar vroeg konden ze me feilloos uitleggen hoe ze gemaakt worden. Zo hoort het natuurlijk, maar ik maak dat niet vaak mee. Wederom complimenten dus.
De volgende wijn was een Montlouis-sur-Loire, ‘Clos Habert’, 2008, Francois Chidaine. Een bijzonder prettige wijn vonden we, 100% Chenin, leuk!

De wijn paste uitstekend bij het tweede gerecht. Kreeft. Kreeft, ananas, pandanrijst, bleekselderij. De geur van bleekselderij - waar we allebei niet echt dol op zijn - kwam ons tegemoet vanaf het mooie bordje wat we kregen, wat kwam door de aan tafel bijgeschonken saus van bleekselderij, die prachtig groen van kleur was. Verder troffen we behalve de prima stukjes kreeft crème van pandanrijst aan, schuim van schaaldieren, de genoemde ananas in flinterdunne stukjes, dus ondersteunend en niet storend, nog wat radijs, cresse en een klein beetje pandanrijst. Alweer een schitterend gerechtje vonden we.
Tot onze verrassing werd er champagne ingeschonken. Van Lallier, met een heel verhaal erbij, waarvan vooral is blijven hangen dat het hier om de instapchampagne ging, waar we om moesten grinniken.

De Lallier begeleidde de kaviaar. Kaviaar, rode biet, crème fraîche. Een torentje van rode biet kregen we, gevuld met aardappel, wat structuren van koude biet met crème fraîche, pommes soufflés en een vinaigrette van biet. Wat blad van biet en schepjes kaviaar maakten de creatie, die een mooi samenspel bood in koud en warm helemaal af. Wederom een uitstekend gerecht.
De volgende wijn was wederom een Riesling. Een Piesporter Schubertslay 2005, Vereinigte Hospitien. Een heerlijke Riesling, heel anders dan de eerste die geschonken werd.

Hij paste ook prima bij de zwezerik. Zwezerik, wortel, sinaasappel, kardemom. Gepresenteerd op een donker bord.
Absoluut geweldige zwezerik was het, boterzacht en perfect van cuisson. De zwezerik was gelakt met sherry en dat proefde je goed. Erbij diverse structuren van wortel, waaronder gefrituurde reepjes en een crème van wortel en sinaasappel die ontzettend lekker was en prachtig in balans. Hier wordt werkelijk uitstekend gekookt!
Het volgende glas was een Shiraz ’Art Series’ 2003, Leeuwin Estate en zoals alle wijnen van dit Estate was dit een uitstekende wijn. Vol, diep en uitstekend passend bij de big.

Big, mosterd, kaantjes, hazelnoot. Een gerecht waar ik erg nieuwsgierig naar was. Een heel mooi stukje zachtgegaarde big kregen we, met erop flink wat hazelnoot en ook de mosterd was duidelijk te proeven. Erbij flink wat gegrilde groentjes, mosterdzaad, heerlijke pommes paolo en een ongelofelijk lekker stukje buikspek, ook afgedekt met hazelnoot. De aan tafel bijgeschonken jus met hazelnoot was uitzonderlijk lekker, gelukkig bleef het kannetje staan. Het wordt saai, maar wederom waren we diep tevreden.

We waren toe aan de kaaswagen. Toen ik aangaf dat ik liever witte wijn dronk bij mijn kaasjes kreeg ik tot mijn grote verrassing een glas Chassagne Montrachet, les Chevenottes Premier Cru ingeschonken. Uiteraard een geweldig lekkere wijn. De kaaswagen is uitzonderlijk mooi hier en de kaassommelier is perfect op de hoogte van de beschikbare kazen.

Hij vroeg ons naar onze voorkeuren en stelde voor om voor ons een bordje samen te stellen, wat we gezien zijn deskundigheid helemaal prima vonden. Het waren uitzonderlijk lekkere kaasjes, waar we ook lang van hebben genoten. Echtgenoot kreeg erbij een glas van het arrangement, een De Zellaer 1980 Colheita Port, die hij erg lekker vond. Erbij verder nog wat gegrild notenbrood waarvan ik niet heb gegeten.

Voordat het dessert kwam kregen we nog een dessertamuse. Wederom heel enthousiast gepresenteerd door het enige vrouwelijke lid van de werkelijk uitstekende zwarte brigade hier (ik kan het niet vaak genoeg onderstrepen). Schuim van peperkoek met een kletskop van pecannoten met erop twee structuren van mandarijn. Heerlijk gewoon!
Bij het dessert kregen we een glaasje PX 2007 Toro Albala en dat was nu eens niet zo’n donkere stroperige diepzoete PX maar een elegante lichte, lichtzoete versie die ik verschrikkelijk lekker vind. Die donkere heb ik altijd maar zo-zo gevonden, voor mij veel te zoet namelijk. Dus alweer een puntje voor La Rive.

Het dessert werd gepresenteerd op een stuk olijfbomenhout en was heerlijk. IJs van beurre noisette, chocoladestructuren, pecannoot, vijf, hazelnoot en een honingraat karamel. Heerlijk. Niet te zwaar met hele mooie smaakjes. Wederom complimenten voor de chef.
En nog waren we er niet.

Voor de koffie uit kregen we een koffie-amuse. Geestig gepresenteerd als vogelnestje twee eierschalen gevuld met een huisgemaakte advocaat met erop schuim van koffielikeur. Ook alweer heel erg lekker en prachtig van consistentie.
Bij de - uitstekende - espresso nog een plateautje met allerheerlijkste friandises. Een tartelette met Granny Smith, een truffel met kers, een makaron van chocolade, fudge van pistache en chocolade met Baileys. Geweldig lekker allemaal.

Diep en diep tevreden verlieten we La Rive. Een absolute aanrader dit restaurant. Perfecte gerechten en uitstekende bediening, om snel naar terug te keren. Wel eerst weer even sparen ;-).

Hoofdstad Brasserie in Amsterdam (hotel l'Europe)

Het was weer zover. Een aantal vaste forummers zou elkaar weer gaan ontmoeten onder het genot van een hapje en een drankje. We hadden deze keer voor Amsterdam gekozen. Ik had gelezen dat de Hoofdstad Brasserie van l’Europe een Bib Gourmand had gekregen en de kaart in november sprak me aan. De reservering voor 8 was zo gemaakt. Geen ronde tafels wat ik jammer vind, want met 8 aan een ronde tafel praat makkelijker. Maar goed, dan niet.
Nu gebeurde het dat er wat afzeggingen waren, maar dat gebeurt wel vaker, dus dat was geen punt. Wat wel een punt was, was de vernietigende recensie van Mac van Dinther in de VK van 7 januari. Zijn kritiek neem ik over het algemeen serieus, zelfs toen ik hem azijnzeikerig noemde over Wollerich moest ik hem achteraf toch wel gelijk geven helaas. We besloten toch te gaan met zoiets in het achterhoofd dat men zich bij de Brasserie toch wel wild geschrokken moest zijn en dat het vast beter zou moeten zijn geworden. Aldus geschiedde.
Op deze prachtige zonnige zaterdag de 14e januari troffen we elkaar in het Grand Café op perron 2B en pakten de tram naar het Muntplein. In de Nieuwe Doelenstraat is dan de niet al te imponerende ingang van het hotel, waar de ontvangst in de pianolounge met een leuk iets van Freddy dan wel weer imponerend is. Onze jassen werden aangenomen en via de lounge liepen we naar achteren, naar de Brasserie.

Daar werden we overgedaan aan het Brasseriepersoneel, wat wat rommelig overkwam. We kregen een mooie tafel in de hoek van de serre met een prachtig uitzicht op de gracht, de Munttoren en de drukte van de stad. De stoelen vond ik verschrikkelijk. Wel lekker ruim met een lange zitting, maar veel te zacht en veel te laag. Houten, glimmende tafels hier, niet heel ruim, maar oké, het is een Brasserie, met bestek in een mooi damasten servet. Peper en zout op tafel en vrijwel direct wat dunne soepstengeltjes (grissini) met aïoli en een crème van zoete aardappel. Beide behoorlijk smakeloos. Nu hadden we trek in een wijntje en dat had de nodige voeten in de aarde. Ten eerste duurde het een eeuwigheid voor we het grote wijnboek kregen. De prijzen hierin zijn exorbitant, dus we vroegen naar de kaart met de wijnen uit dat Enomatic-systeem, wat je tegenwoordig best vaak tegenkomt. Ook die prijzen vonden we veel en veel te hoog (men biedt ook hele glazen, glazen met 1/3 en halve glazen aan, op zich vriendelijk, maar de prijs voor normale glazen ligt te hoog).

Op de achterkant ontdekten we de wat simpelere wijnen die redelijk betaalbaar waren en we kwamen uit op een Rivaner van Gales, een prettige drinkbare wijn. Mooi genoeg voor een lunch met veel gebabbel en een doordrinkwijntje. Ook niet onbelangrijk in dit gezelschap. Het duurde al met al bijna 45 minuten voor we eindelijk wat wijn hadden en dat irriteerde me. De kaart is te vinden op de website. Een menu voor 35 euro kent men hier en dan kun je uit diverse voor-, hoofd- en nagerechten kiezen. Niet uit de à la carte gerechten en niet uit de sidedishes. Nu bleken er nogal wat gerechten niet te zijn, dus na overleg mochten we toch uit de à la cartegerechten kiezen, zonder meerprijs voor zover ik weet.

Brood kwam, boter ook, olie herinner ik me niet. Het brood was erg lekker.
De wijn overigens was te warm, dus ik liet een klein beetje inschenken, in de hoop dat nadat de fles op ijs had gestaan hij wel op temperatuur was. Helaas vergat de bediening de wijn in te schenken en moest ik erom vragen. Ik vind dat soort fouten bijzonder storend.
De voorgerechten verschenen.

Voor de enige man in het gezelschap de gebakken boudin noir met appeltjes. Mooie, niet vette, stukjes bloedworst kreeg hij, met erbij flink wat gesauteerde stukjes appel en een hele berg frisée erop. Erbij nog een mousse van het een of het ander, ik vermoed appel. Hij vond het erg lekker en was dus tevreden.

De drie andere dames hadden eensgezind gekozen voor het gerookte kalfsvlees met tonijnmayonaise en zij kregen alledrie drie tot een soort minaret gevormde pakketjes, gelegen op wat tonijnmayonaise. Die pakketjes waren gemaakt van het gepocheerde kalfsvlees, wat erg lekker was en erin nog de tonijnmayonaise met mesclun. Ook zij waren erg tevreden over het gerecht. Ik mocht iets proeven van mijn buurvrouw en ik vond het ook lekker.

Ikzelf had gekozen voor de stoofschotel van ‘Calamari a l’Armoricaine’ en ik kreeg een leuk pannetje gevuld met prima inktvisringen in een heerlijk pittige tomatensaus. De genoemde croutons op de menukaart had ik niet, wel een dun sneetje bruin brood. Ik vond het erg lekker. De inktvis was goed gegaard, zeker niet taai en de pittigheid was wat mij betreft precies goed. Lekker dus!
Na wat wachten op vooral weer het inschenken van de wijn - het water deden we zelf wel - was er een wisseling van personeel en dat verbeterde daarmee aanzienlijk. Opeens ging het soepeler lopen en had men vooral aandacht voor de gasten en niet voor elkaar.
De hoofdgerechten kwamen.

Voor mijn buurvrouw de dry aged Simmenthal entrecote met aardappelgratin, salade en béarnaise. De entrecote was uitstekend, de gratin ook, de salade was gewoon en de béarnaise was niet goed, wat heel jammer was natuurlijk.

De volgende dame had de ‘Cervelaat’ van Noordzee vis en schaaldieren met een cassoulet van flageot bonen en was hier zeer tevreden over. In een kom flink wat cassoulet met rolletjes van Noordzeevis en veel mosseltjes en kokkeltjes. Het zag er ook lekker uit vond ik.

De andere dame had de kabeljauwrug met saus Grenobloise, spinazie en pommes vapeur. Een mooi stuk kabeljauw op de huid gebakken (niet krokant) met spinazie, in de schil gestoomde aardappeltjes en flink wat saus kreeg ze en volgens mij was ook zij tevreden.

Mijn buurman en ik hadden de vis van de dag. Koningsbaars. Twee flinke stukken vis, ook op de huid gebakken en ook niet krokant, dus het velletje moest eraf gesukkeld worden, kregen we. Op zich goed van cuisson maar voor mij te flauw, dus de zoutpot bracht uitkomst. Op een bedje van beetgare peultjes, erop weer die sla en erbij gestoomde aardappeltjes in de schil. Later werd er nog een schaaldierensaus bijgeschonken die in orde was. Niet onaardig vond ik het.

Bij alle hoofdgerechten serveert men hier Bonne Femme met spek, zo staat het op de menukaart, dus we kregen 2 pannetjes met wat paddestoeltjes, wat snijboontjes, wat krieltjes en wat zilveruitjes uit een potje...
Na weer een heleboel gepraat, want we praten altijd flink tijdens deze bijeenkomsten, kwamen de desserts.

Voor mijn buurvrouw de selectie van binnen- en buitenlandse kazen.
Een blauwe, een geit en een roodschimmel. De blauwe, ik meen een Roquefort kon haar goedkeuring wegdragen, ik mocht een stukje proeven en vond hem ook in orde. De geit, waarvan ik proefde, was ook lekker, maar de roodschimmel was niet goed. Niet rijp en alledrie de kazen veel te koud gepresenteerd helaas. Erbij wat Kletzenbrood.

Mijn overbuurvrouw en de mannelijke tafelgenoot kregen de bestelde chocoladeprofiterolles met vanille-ijs. Vijf soesje, crème anglaise, iets cruncherigs met erop een quenelle vanille-ijs kregen ze en de chocoladesaus erbij werd apart geserveerd. Volgens mij waren ze er tevreden over.

Tot slot kregen de andere dame en ikzelf de citroentaart. Die er mooi uitzag, maar eerlijk gezegd naar niets smaakte. Heel in de verte proefde ik iets frissigs en ik moest vragen wat de vruchtjes erbij nu precies waren. Bijzonder knap om zo’n dessert zonder smaak te maken.

We sloten af met nog wat wijn en voor een tweetal koffie, waarbij nog mini-madeleines met room kwamen en na het betalen van de rekening verlieten we de Hoofdstad Brasserie. Het was een enorm gezellige middag, maar dat was niet helemaal op het conto van de Brasserie te schrijven. Hoewel het uitzicht erg mooi is, dat dan weer wel. Als de Bib alleen is gebaseerd op de prijs begrijp ik hem, anders begrijp ik hem niet. Het was nu niet om over naar huis te schrijven eerlijk gezegd. Niet zo slecht als ik had verwacht op basis van de eerdergenoemde recensie, maar het kan wel ruim beter. Jammer voor de Hoofdstad Brasserie!

Anna in Amsterdam

Op deze donderdagavond reden we redelijk snel naar Amsterdam, parkeerden in de Bijenkorfgarage en wandelden de Warmoesstraat in. Ons doel was Anna.

Een nieuw restaurant in Amsterdam, net een week open met als missie ‘Eten op zeer hoog niveau voor een uiterst redelijke prijs in een ontspannen, informele sfeer. Restaurant ANNA is gevestigd op het oudste en mooiste stukje Amsterdam in twee spectaculair verbouwde monumentale panden. Zij lopen door van de Warmoesstraat tot aan het Oudekerksplein.
In restaurant ANNA zit u midden in ‘ de Wallen’, op de hoek van het Sint Anne kwartier. U heeft een prachtig uitzicht op het middeleeuwse kerkplein (en op ‘het leven’).’

De ontvangst in het zeer langgerekte restaurant was vriendelijk.

Via het lange voorste deel met een mooie houten vloer liepen we langs de open keuken naar het achterste deel, met eenzelfde vloer, maar niet allemaal op gelijk niveau. Meer een trapeze-achtige opstelling hier, met telkens twee-tweetjes (vierkant), waar makkelijk een viertje van te maken is. Rood messingachtige hanglampen in dit deel, hoge plafonds, een betonnen muur die best geinig staat. Redelijk veel personeel, wat goed op de hoogte is en goed geïnstrueerd is. De maître, Stephan Knecht, die ik nog ken van Vermeer en Chatillon was er deze avond niet, maar het liep als een trein.

Langzamerhand druppelde ook de achterkant flink vol, wat gelijk een minpuntje opleverde. Erg weinig privacy heb je hier. De akoestiek is in orde, als mensen tenminste op een normaal niveau met elkaar praten, maar alles wat je zegt wordt aan twee kanten ook gehoord. Toch een klein beetje onprettig vind ik, want omgekeerd is dat ook zo natuurlijk.
Maar goed. De stoelen leken goed te zitten, maar na een paar uur werd ik ze toch wel zat.
Dit over de ambiance. Nu het eten met aanverwante leukigheden.

We begonnen met een glas witte wijn. Een Cirò Bianco van Librandi, een wijn uit Calabria die ik niet kende, maar die ik wel prettig vind.

Erbij wat knabbels.
Stengeltjes bleekselderij met een kerriemayonaise; krokante stengels met ansjovis en een Nederlands oliebolletje, wat verrassend genoeg lekker hartig was. Leuke knabbels.
We kregen de kaart met een toelichting op de menu’s. Men kent hier een 4 of een 5 gangenmenu. Vier gangen voor 47.50, vijf gangen voor 55 euro. 4 glazen wijn erbij 25 en 5 glazen 32 euro. We besloten tot het vijfgangenmenu.
Brood kwam op tafel, olie, boter, peper en zout stond er al. Wat betreft het brood kun je hier kiezen uit een bruin bolletje, een wit bolletje of een sneetje notenbrood en dat wordt regelmatig opnieuw aangeboden. Tafelwater, zowel bruisend als plat is hier gratis en je krijgt het dan in erg mooie ANNA-flessen. Een zeer aardige geste die ik graag vaker zou willen zien, want zoals bekend kan ik me ernstig storen aan die overdreven waterprijs die her en der gevraagd wordt.

Een amuse verscheen. Een viskoekje van witte vis met compote van rode ui en chilisaus.
Een mooi rond koekje met niet ontzettend veel smaak troffen we, erop wat compote van rode ui en eronder de zeer aanwezige chilisaus. Lekker, maar niet helemaal in balans.

Het eerste glas wijn werd ingeschonken. Een rosé uit Oostenrijk. Nu drink ik nooit rosé en ook van deze was ik bepaald niet kapot. Ik kan ook geen reden bedenken waarom deze geschonken werd bij het eerste gerecht.

Krokante cilinder van wit en zwart sesamzaad gevuld met tonijntartaar, met wasabiroomkaas en een sojadressing.
Een mooie, zeer krokante cilinder van de sesamzaadjes troffen we aan, gevuld met mooie tonijntartaar met wat bosuitjes erdoor. Erop wat toefjes wasabiroomkaas, eronder drie flinke strepen wasabiroomkaas en erbij een klein bakje met sojasaus. Een redelijk bekend, klassiek aandoend gerechtje, wat smakelijk was. Ik ben geen liefhebber van wasabi, maar dat is zeer persoonlijk. Echtgenoot vindt het heerlijk en was ook zeer tevreden over de mooie smaakjes.
De volgende wijn, een Tomero Torrontes 2009, Argentinië was prettig qua neus en qua afdronk en paste wat mij betreft uitstekend bij het tweede gerecht.

Gebakken coquilles à la plancha en inktvis gevuld met duxelles van paddestoelen met daarbij een rijke nage van mossel, scheermes, minigroenten en gepocheerde oester.
Precies dat troffen we aan in ons bord. Een prima coquille, een goede oester (iets te groot voor mij, maar ook dat is persoonlijk) en een heerlijk stukje inktvis gevuld met een uitstekende duxelles van paddestoelen. Dat alles in een fijne bouillon met kleine groentjes en stukjes scheermes. Een uitstekend gerecht.

We vervolgden met de tournedos van konijn omwikkeld met pancetta, daarbij een rijk garnituur van voorjaarsgroenten en saus van boswortel. Het minste gerecht van de avond vonden we. Vrij flauw en mijn konijn was aan één kant droog en aan de andere kant niet helemaal gaar genoeg. Het rijke garnituur van voorjaarsgroenten bestond uit een stukje getourneerde wortel en een stukje getourneerde courgette. De saus van boswortel was bepaald niet hoog op smaak. Jammer.
Erbij een glas Weninger, Pinot Noir uit Hongarije. Een frisse rode wijn, op zich goed passend bij konijn.

Het hoofdgerecht deze avond was duif. En wat voor duif. Een prachtig borststuk op een rösti met mosterdzaad, wilde spinazie vonden we, een heerlijke jus van duif met mosterdzaadjes en gekonfijte citrus en vier heerlijke stukje rillette van duif. Werkelijk een erg lekker gerecht, mooi op smaak op. Erbij een glas Etna Rosso, Sicilië, waarvan de aardse smaak prima paste bij de duif. Alweer een mooi gerecht.
Bij het dessert - ik neem tegenwoordig liever het dessert in restaurants, want uiteindelijk kun je overal goede kaas eten en krijgen en dessertjes zijn toch wel erg leuk meestal - kregen we een glaasje Auslese uit Oostenrijk en die was fijn fris.

Eerst verscheen er nog een dessertamuse. Granité van champagne met een coulis van passievrucht erop. Fris en aan de zure kant. Een mooie voorbereiding op het dessert.

Limoenmousse met merengue, serehsaus en honingijs.
Heerlijk frisse limoenmousse omgeven door prachtig zachtgebrande merengue met erop wat lekkere gemarineerde aardbeitjes. Ernaast een bolletje erg lekker honingijs en wat strepen boterachtige crème. Dik tevreden waren we.

Even een opmerking over de toiletten. Normaliter spreek ik daar niet over, maar ik kan het nu niet laten. Via een nis in de muur ga je via een nogal ongemakkelijke trap (steentjes, waar je hakken tussen blijven hangen) zonder leuningen naar beneden naar een nogal duistere gang. Ergens links (of rechts afhankelijk of je voorin of achterin zit) zitten dan twee rvs-deuren met een heren/dametekentje. Binnen in de toiletten die geheel van rvs zijn, met erg lelijke lasnaden helaas is het nogal duister. De zwarte toiletten leveren ook bepaald geen meerwaarde op. De kraan in een rvs-nis werkt op handbeweging, maar het niet helemaal duidelijk waar de sensor precies zit en het verlaten van het toilet heeft ook wat voeten in de aarde, voor mij althans was het niet geheel duidelijk waar nu precies de uitgang was. Uiteindelijk pakte ik maar een uitsparing in de rvs deur beet en gelukkig kwam er toen beweging in de deur. Niet bepaald uitnodigend om gebruik van te maken wat mij betreft. Vast een idee van een architect die niet heel praktisch is.....

We sloten af met goede espresso waar nog wat lekkere zoetigheden kwamen en tevreden verlieten we ANNA. Amsterdam is een leuk restaurant rijker.

Antoine in Amsterdam

Antoine op vrijdagavond, 29 oktober. Hoe ik precies tot de keuze voor dit restaurant ben gekomen, ben ik vergeten, de afspraak is helaas een paar keer verzet en maanden geleden al gemaakt. Eén van de redenen was in ieder geval dat ik ten tijde van het maken van de afspraak persé niet naar Bridges wilde....
Een beetje vervelend vond ik het dat ik gereserveerd heb via Iens, waarbij me toen een korting van 20% op de rekening werd beloofd, terwijl toen ik op de donderdag voor D-Day op de website van Iens keek naar het telefoonnummer om nog even onze komst te confirmeren er stond dat die korting slechts op dinsdag en woensdag van toepassing is en dat was niet zo tijdens het reserveren. Of dat nu een actie van Iens of van het restaurant is laat ik dan maar even in het midden...

Keurig op tijd reed ik de Kerstraat in, vond een bijzonder krappe parkeerplaats, maar goed ik had er ééntje en wandelde richting restaurant. Net toen ik aankwam kwam ook Tanja aan en het weerzien was zoals altijd hartelijk. We besloten tot een witte wijn, een flesje Verdejo Esperanza, Bodegas Cerresol, Rueda en plat en bruisend water, wat dan helaas weer 5.50 per fles moest kosten. Later op de avond overigens was ijswater gewoon mogelijk. De wijn was naar verwachting prettig, stuivend en fris. Andrea en Eef verschenen kort erop en ook met hen was het weerzien weer heel prettig. Een cadeautje kregen we, zeezout kristallen met citroen van Cyprus (gekocht bij Salsamentum in Amsterdam), wat we heel erg leuk vonden.
Ook zij vonden de Rueda prima.
Antoine is overigens een piepklein restaurantje met beneden een tafeltje of 6, op de entresol ongeveer plaats van 16 personen en dan in het souterrain waar ook de toiletten en de keuken zijn nog 2 tafeltjes waarvan ik me afvraag of die ooit gebruikt worden. Netjes ingericht verder, maar de akoestiek laat wel het nodige te wensen over.
De bediening vond ik charmant en terzake kundig, maar daar werd niet door alle tafelgenoten zo over gedacht.
De kaart werd ons overhandigd, we kregen een uitleg van het menu van deze avond, er werden nog wat extra gerechtjes genoemd en we gingen in overleg.

We besloten tot uiteindelijk voor à la carte-gerechten en begonnen maar eens met wat oesters. Drie stuks per persoon die bij elkaar 37.00 moesten kosten, iets meer dan 3 euro per stuk dus. Ik vond de oesters niet heel briljant en heb de laatste dan ook niet opgegeten, maar dat kan heel goed persoonlijk zijn, ik merk dat mijn smaak de laatste tijd iets aan het veranderen is. De oesters verschenen keurig op ijs, met een glaasje rodewijnazijn met sjalotjes en een partje citroen.

Een amuse verscheen. Een glaasje met een soepje van cèpes met schuim van parmezaan. Lekker! De smaak van de cèpes was zo sterk dat zelfs de parmezaansmaak wat wegviel en dat vind ik dan weer knap.

Brood (zeer dungesneden stokbrood) en boter verscheen en we begonnen (uiteraard natuurlijk) met het voorgerecht.
Hierin waren we zeer eensgezind, allevier hadden we gekozen voor de Torchon van ganzenlever met brioche en gelei van Beaume de Venise.

Een keurig rondje boterzachte ganzenlever verscheen met in een glaasje ongelofelijk heerlijke gelei met een zeer uitgesproken dessertwijnsmaak, erbij de mooi geroosterde sneetjes brioche en als klap op de vuurpijl nog een quenelle van zoet gemaakte olijventapenade, waarin je toch ook heel duidelijk wat zout proefde. Erg lekker, hoewel een paar zoutkristallen op de ganzenlever het geheel àf zou hebben gemaakt.

Andrea en Eef hielden het deze avond bij drie gerechten, Tanja en ik waren erg benieuwd naar de gerookte runderribeye met gerookte tomaat, gelei van Bloody Mary en persillade.

De runderribeye die goed gerookt was, was helaas bedekt met allerlei sladingetjes, die flink gepeperd waren, waardoor hij wat wegviel. Ernstiger was echter de smaak van het gerookte tomaatje. Veel te sterk en licht zurig, dat dan weer wel, zoals het hoort bij tomaat, maar de gelei van de Bloody Mary was behalve teveel in verhouding tot de stukjes vlees, enorm gepeperd en gaf een naar mondgevoel. Bovendien viel alle smaak door de sterke pepers weg, waardoor we telkens wat brood moesten eten om weer iets van smaak terug te krijgen.
Een op zijn minst nog niet geheel uitgekristalliseerd gerecht wat mij betreft. Erbij nog wat quenelles van iets van pesto met veel peterselie.

De wijn was op en we schakelden over op een Baron Philippe de Rothschild, Viognier, Languedoc. Na enige lucht en na enige tijd een goede wijn, tijdens de eerste slokjes moest hij duidelijk nog loskomen, maar daarna waren we er tevreden over.

Ook bij de hoofdgerechten hadden we niet allemaal hetzelfde gekozen. Tanja koos het hoofdgerecht uit het menu, diamanthaas met in ieder geval courgette balletjes, pommes Berny, compote van rode ui, schorseneer en een jus met eendenlever en ze was erg tevreden over het mooie vlees.

Eef was gevallen voor de reebout, rösti, eekhoorntjesbrood, le Puy linzen, waterkers en pompoen en ook hij zat te smikkelen van zijn mooie herfstgerecht.
Andrea en ik wilden graag de zeebaarsfilet, panchetta, kokkels, langoustine en spekmousseline.

Precies dat troffen we ook op ons bord aan met erbij nog een vijftal erg lange, dunne worteltjes. De langoustines waren heerlijk krokant gebakken, zo ook de zeebaars, die ook mooi op smaak was. De panchetta voegde wat mij betreft niet zoveel toe, gewoon een plakje krokant gebakken spek en de kokkels waren volgens mij te gaar, ik kreeg ze nauwelijks uit hun schelpje.

Nadat we onze wensen voor het dessert hadden doorgegeven verscheen na enige tijd een dessertamuse, in ons geval een kaasamuse. Een pasteitje met gorgonzola dolce, zongedroogde tomaatjes en rucola. Een heerlijk hapje en gelukkig was de gorgonzola helemaal niet zo dolce, wat we allemaal prima vonden. Het zongedroogde tomaatje viel gelukkig weg en de rucola vond ik dan weer wel leuk.

We hadden dus gekozen voor de diverse binnen- en buitenlandse kazen en kregen een mooi bordje met een lepeltje met nog veel te jonge Vacherin Mont d’Or, een camembert de Suzerain, een stukje Baambrugs belegen, een stukje Fiance de Pyrenees, een heerlijk geitenkaasje, hoewel Andrea hem niet lekker vond, maar ik wel en een Greven Bruggen (ik heb erop gegoogeld, maar er is niets over te vinden, in ieder geval een Belgische blauwe - als weblog eindelijk weer eens in de lucht is kan ik kijken hoe hij heet, want Myriam heeft het destijds voor me opgezocht). Erbij wat vruchtenbrood en we waren tevreden over dit leuke kaasbordje.
Voor de dames nog een glaasje Viognier, Eef had liever een Banyuls, 4 ans reserve, Vial Magnere.

We sloten af met twee gewone koffie, een gewone thee en een espresso waarbij nog wat lekkernijtjes kwamen en na het betalen van de toch flinke rekening verlieten we Antoine. We hebben weer een fijne avond gehad en het eten was op wat kleine puntjes na, behoorlijk de moeite waard. Wel jammer van het tussengerecht overigens.