Totaal aantal pageviews

donderdag 28 juni 2012

Asian Glories in Rotterdam

Nog maar een paar uur thuis uit Düsseldorf en we moesten alweer op pad. Vanwege vaderdag zouden we met mijn vader gaan eten. Bij Asian Glories. Via twitter had ik gereserveerd bij Jenny en de ontvangst door haar was weer uiterst vriendelijk. We kregen een mooie ronde tafel achterin het geheel gevulde restaurant, op de bovenverdieping (= straatniveau) waar ik het liefst zit.
We namen een aperitiefje en besloten dat we het vijfgangenverrassingsmenu graag wilden, maar dan alsjeblieft wel met de pekingeendpannenkoekjes. Water en wijn - een heerlijke Albariňo met dat typische etiket wat ik al eerder ergens gezien heb - kwam op tafel en niet lang erna verscheen het eerste gerecht.
Op een groot bord wat in het midden van de tafel werd gezet een salade met pekingeend, veel julienne gesneden groentjes, gember, duizendjarige eieren en sesam. Geweldig lekker en een heerlijk licht begin van een fijne maaltijd. In het midden nog een glas met zoetzuur gemarineerde ontvelde kerstomaatjes, ook heerlijk fris.
Als tweede ronde - volgens mij zijn we bijzonder extra verwend deze avond - verschenen er allerlei heerlijke dimsums. Allereerst zachte loempiaatjes met bosui en sesam. Gevuld met een heerlijk mengsel. Erbij een zacht en een behoorlijk pittig sausje en ernaast een dimsum die ik nog nooit gegeten had: een rolletje paling gevuld met pittige rijst. Ontzettend lekker vond ik ze.
Vrij snel erna verschenen er twee stoommandjes met gestoomde dimsums (logisch ja). Eentje gevuld met vlees en garnalen met spinazie en eentje met zeebaars en garnalen. Het wordt saai, maar ook deze waren heel erg lekker.
Vervolgens verschenen de pekingeendpannenkoekjes. Twee per persoon. Perfect gestoomde pannenkoekjes met de reepjes groenten, de hoisinsaus en heerlijk knapperige pekingeend. Oprollen en gewoon met de handen afhappen. Heerlijk! Zoals gewoonlijk zou ik wel 10 van die pannenkoekjes willen, maar gezien de rest van het menu is dat natuurlijk helemaal niet handig.
Het volgende gerecht was kwartel. Kwartel met een vijfkruidenzout erop. Ook alweer geweldig lekker. Jenny zag dat we zaten te smikkelen en liet ons nog een extra kwartel brengen, ook die was in no time op. Heerlijk, heerlijk weer. We namen een kleine pauze, kregen een nieuwe fles wijn van het huis, geweldig vriendelijk en na enige tijd vervolgden we met een geweldig leuk gerechtje.
Een McJenny! Een soort hamburger - brood gemaakt van getoast bapaodeeg - met krokant buikspek, sesam en groenten. Fantastisch om te zien, erg geestig en belangrijk: ontzettend lekker alweer. Een heel leuk idee vonden we het. Het volgende gerecht kwam weer op een groot bord wat in het midden van de tafel werd gezet.
Per persoon een mooi blad kropsla gevuld met gebakken eendenvlees met bosui, pijnboompitten en sesam. Wederom oprollen en afhappen. Het wordt saai, maar alweer heerlijk. En ook zo heerlijk licht! We waren toe aan de finale, het werd ook de zevende ronde al, wat een verwennerij toch. Een finale in drieën.
Allereerst een groot bord met melkkoe (kalf dus lijkt me) met allerlei gebakken groentjes, alweer fantastisch van smaak en het vlees was boterzacht, terwijl de groentjes nog heerlijk krokant waren en een flinke bite hadden. Ernaast een groot bord met allemaal stukken gebakken kreeft.
We kregen er gereedschap en vingerkommetjes bij, wat wel nodig was, want we hebben heerlijk zitten kluiven en peuren. De kreeft was ook alweer uitstekend klaargemaakt en perfect van garing.
Tot slot een groot bord met mooie stukken Iberico schouder met weer allemaal heerlijke krokante groentjes, ook heel erg lekker. Erbij voor iedereen nog een schaaltje witte rijst en we waren diep en diep tevreden. Wat een fantastische maaltijd en wat een verwennerij. We sloten af met espresso en koffie, bedankten Jenny en de andere erg prettige bediening voor de geweldige gastvrijheid en ontzettend tevreden verlieten we Asian Glories. Om heel snel weer naar terug te keren!

woensdag 27 juni 2012

Victorian in Düsseldorf

Op de valreep had ik voor ons vertrek naar Düsseldorf nog een restaurant voor de zaterdagavond geregeld. Ik was eerst van plan om in de Altstadt wat te gaan eten, maar dat kon ook voor de lunch bedacht ik me en na een dag kunstkijken waren we waarschijnlijk wel toe aan een fijne maaltijd. Victorian werd het, 1 ster met een leuke kaart. Gelegen aan een zijstraat van de Kö, een vrij kleine entree, wat gelijk ook de rookplek is, bah! Als je je door de rookwalmen hebt geworsteld en langs de rokende mensen dus kom je in een ruimte terecht die gedomineerd wordt door een grote ovale bar en dan krijg je de aanwijzing dat het restaurant boven is. Daar is de ontvangst netjes, door wel wat veel personeel.
Wat erg attent was is dat men speciaal voor ons - zoals altijd heb ik gevraagd om een ronde tafel indien mogelijk - een ronde tafel had neergezet. De overige tafels zijn allemaal vierkant of rechthoekig. We zaten dus lichtelijk onwennig aan onze ronde tafel, want het viel iedereen wel een beetje op. Een keur aan champagnes heeft men hier, men noemde er tenminste een achttal. Wij kozen voor de Laurent Perrier en die was in orde.
Vrijwel direct verscheen er een kaviaardoosje. Niet gevuld met kaviaar, maar met tomaatmozzarellamousse met erop zwarte basilicumballetjes. Eerlijk gezegd smaakte het geheel naar helemaal niets.... Nadat we de kaart hadden bekeken - ook hier kun je naar hartelust de menu’s combineren - en we onze wensen kenbaar hadden gemaakt (we kwamen uit op voornamelijk het Frühlingsmenu met wat aanpassingen, maar die beschrijf ik wel bij de gerechten) kwam er een amuse.
Espuma van camembert met paprika-ijs. Mooi vol van smaak en prima bij elkaar passend. Erbij nog wat basilicumolie en een krokantje van paprika en een koekje. Een leuke amuse. De wijnkaart is hier redelijk uitgebreid en aan de zeer kostbare kant. We kwamen uiteindelijk uit op een Chardonnay “R“ Weingut Ökonomierat Rebholz. Brood en wat boter kwamen op tafel, water werd ingeschonken en de sommelier deed ons een voorstel om bij het eerste gerecht een witte port te drinken. Moest ik even over nadenken, maar ach, waarom niet. Het was een Casa de Sta Eufemia, José Viseu Carvalho & filos, Lda van een jaar erg lang geleden. Een mooie port, maar voor mij - zeker als begin van de maaltijd - te heftig, dat doe ik dus niet meer. Het gerecht erbij was gemarineerde ganzenlever, waarvan zie ik nu, geen foto heb gemaakt. In ieder geval een stukje ganzenlever met erbij kropsla, mispelgelei, diverse krokantjes en wat bijgeschonken gesmolten boter. Lekkere smaakjes bij elkaar. De wijn werd ingeschonken en die was in orde. Een boterige, maar niet te vette chardonnay.
Het tweede gerecht was Noorse kabeljauw. Kabeljauw met biet, mosterdvinaigrette, ei, augurk. Een op zich lekker gerechtje. Ook hier waren de schellen uit elkaar gehaald, rare gewoonte, de biet was ook lekker, het gerecht was wel lauw, maar dat kan de bedoeling geweest zijn. Ik vond het lichtelijk onsamenhangend eerlijk gezegd, maar daarom niet onprettig.
Het derde gerechtje bestond voor mij uit Bretonse sardine. Sardine als tartaar gemengd met pulpo en zeebaars, schuim van sardine, ijs van sardine en zeebaars en een spiesje erbij van pulpo wat flink maar erg lekker gekruid was. Een heerlijk gerecht vond ik, de topper van de avond.
Echtgenoot had gekozen voor de kwartel. Kwartel als stukje gelakt, als boutje samen met courgette, puree van topinamboer (aardpeer dus), eigen jus die heel hartig was en schuim van aardpeer. Hij was er tevreden over. Her en der lagen ook nog wat groentjes. Bij het hoofdgerecht haalde sommelier ons over tot een glas rode wijn. Een Priorat Lo Givot 2002. Een bijzonder lekkere rode wijn vond ik.
Erbij voor echtgenoot ree. Twee erg mooie stukjes ree uit de Eifel kreeg hij, goed van garing met gelei van kersen, biet, quenelles van gemengde granen, wat cantharellen en een piepklein beetje puree van aardappel. Hij was tevreden, hoewel we beiden van mening waren dat er wel iets hoger op smaak gekookt zou kunnen worden hier. Op de pulpo na bij het gerecht met de sardine en de jus bij de kwartel was het allemaal aan de flauwe kant.
Voor mij US-beef. Ik kreeg een wat rommelig bord met in het midden een nogal dun stukje wel goed gebakken biefstuk. Erop veldsla en witte bonen en daar weer op een onappetijtelijke plak gelei met bbq smaak. Het zag er al smerig uit, maar bij het snijden werd het allemaal nog een beetje erger helaas. Erom heen nog wat artisjokken en paddestoelen en nog wat jus en puree van artisjok. Her en der ook nog wat croutons en spekjes. Door die plak gelei vond ik het geheel helaas gewoon niet lekker. Die gelei was trouwens ook nog eens bijzonder zout, waardoor alle smaken wegvielen. Een misser en dat werkt toch wel op mijn humeur. Na een erg lange pauze, waarin we ons verbaasden over hoe grof sommige Duitse mensen omgingen met het personeel, verscheen er een dessertamuse.
Bereidingen van wortel met vanille-ijs. Op zich mooi om te zien, maar ook dit smaakte weer naar bijzonder weinig. Zelfs het ijs was waterig, jammer hoor.
Echtgenoot had gekozen voor de Bananarama (alleen voor de naam zou ik die al niet nemen, maar goed) en kreeg diverse bereidingen van banaan, waaronder een bal in harde karamel, ijs, sorbet en wat nootjes en was tevreden.
Ikzelf wilde graag de meloen. Diverse structuren van watermeloen kreeg ik met erbij ijzerkruid, pecannoot, karamel, ijs en olie van hibiscus. Een fijn fris dessert. Mooi opgemaakt ook.
We sloten af met een goede espresso, waarbij nog een makaron met sinaasappel kwam en een frambozensnoepje, schrokken ons vervolgens naar van de rekening en omdat ze hier 10 euro voor een 0.75 l fles water rekenen en we er twee hadden gedronken vertrokken we zonder fooi te geven. We worstelden ons door de rokende mensen en walm heen en besloten dat Victorian ons adres niet is.

zondag 24 juni 2012

Monkey's West in Düsseldorf

Op de 15e juni reden we op ons gemak naar Düsseldorf, daar zouden we twee nachten gaan doorbrengen en onze geliefde musea daar weer eens bekijken en uiteraard ook een bezoekje brengen aan het relatief nieuwe Medienhafen. Na een lunch onderweg kwamen we ergens in de middag nogal luiig aan in het hotel, gelegen om de hoek van Kö en we besloten even een uiltje te knappen en daarna wat te gaan winkelen en borrelen. Aldus geschiedde. Na een leuke wandeling en een langdurig bezoek aan een fijne wijnbar in de Kö-galerie wandelden we naar het restaurant van mijn keuze voor deze avond, Monkey’s West. Gelegen in een modern gebouw (Monkey’s Plaza, voor verdere informatie zie website), herkenbaar aan de aap bij de ingang. Geweldige apen vind ik het, gemaakt door Jörg Immendorff, een kunstenaar waarvan ik graag objecten en schilderijen zie. Ik kon mijn hart ophalen binnen, want er staan aapjes genoeg. Ook veel bijzondere lampen hangen er. De opzet is erg ruim. De ingang in in het midden. Links is dan het bar/loungegedeelte, rechts het ruime restaurantgedeelte met veelal banken en een paar stoelen. De bediening is kundig en vriendelijk. We kregen een fijne plek op een hoekbank. De tafels zijn hier aan de kleine kant, allemaal rechthoeken en vierkanten en gedekt met rietachtige kleedjes, niet heel bijzonder wat mij betreft. Wel stoffen servetten overigens en goed glaswerk. Brood kwam alvast op tafel, drie soorten, waarvan de ene met aardappel en spek was gemaakt, erg lekker en wat smeerseltjes en boter. Een aperitiefje wilden we nog wel, voor echtgenoot een Prosecco, voor mij een Aperol Spritz en dat was een goede hier. Erbij kregen we de kaart, die bestaat uit twee menu’s en maandelijkse aanbevelingen. Hiertussen kun je wisselen zoveel als je maar wilt. We waren er vrij snel uit, wij opteerden voor het Kunstwerkmenu van juni 2012 en dan de zeven eerste gangen, dus zonder dessert. Ook dit was mogelijk, wat je toch niet vaak tegenkomt. De wijnkaart is indrukwekkend en zeer vriendelijk geprijst. We hadden een leuk gesprek met de sommelier, die ons adviseerde aan de hand van onze voorkeuren. We kwamen uit op een Wittman Morstein Riesling GG 2009 en die voldeed inderdaad helemaal aan wat we lekker vinden. Vol, lange afdronk en fijn droog. Een amuse verscheen. In een glaasje tomatenessence en op een plaatje bereidingen van boontjes en peer met wat kruim van chili. Opmerkelijk hoog op smaak en leuk als combinatie. De tomatenessence vond ik bijzonder lekker. Het eerste gerechtje was terrine van Elzasser ganzenlever. Op een vierkante plaat kregen we diverse bereidingen van ganzenlever (terrine, gebakken, gekonfijt) met mango en watermeloen en wat getoaste brioche. Fantastisch was dit allemaal. Geweldig qua smaak en prima passend bij elkaar. Het gebakken stukje was een feestje, precies goed, niet dat enge lillerige wat je af en toe krijgt en toch een heerlijk krokant jasje. Het tweede gerechtje was ook al zo’n feestje. Bretonse kreeft. Fantastische stukken kreeft kregen we op heerlijke zoetzure groentjes, ragfijn gesneden. Erbij heerlijke mayonaise, gelei van krab, een gepocheerd kwarteleitje wat perfect was en een stukje gefrituurde krab. Alweer een schot in de roos. Het derde gerechtje was Noorse Jacobsmossel met garnalen. Een uiteraard - want van de kookkunsten van de chef waren we inmiddels wel overtuigd - perfect coquille kregen we. Erbij asperges, ham, bolognesegroentjes en Hollandaise crème. Verder nog worteltoefjes met citrus, die het plaatje vervolmaakten. Wederom waren we erg tevreden. We vervolgden met gebraden wilde zeewolf. Een schitterend opgemaakt bord met een mooi stuk, iets te droog, zeewolf. Erbij een stukje kardemombrood, olijvenmayonaise met citrus, diverse groentjes waaronder venkel met een kruidenkorstje, piccalilly-ingrediënten her en der, asperges en kruim van olijf. Wederom een mooi gerecht. Niet zo spectaculair als de drie voorgaande gerechten maar nog steeds erg goed. De wijn was gedaan en ik had een favoriet van me op de kaart zien staan. Een Condrieu. Van Guigal. Die moest het natuurlijk worden en die was weer net zo fantastisch als altijd. Heerlijk! Op het bord kwam vervolgens roodbaars. Een mooi stuk perfect gebakken roodbaars uit Bretagne met erbij tomaten, artisjok, een broodsoldaatje, kruiden en een heerlijke olijvencrème. Een zeer Mediterraan-aandoend gerechtje wat ik alweer erg lekker vond. Mooi qua portionering ook, fijn dat daar zo goed over wordt nagedacht in de keuken. Het laatste visgerechtje was uit elkaar gehaalde kabeljauw (wat we raar vonden, maar ook de avond erna kregen we kabeljauw op die manier gepresenteerd), wat jammer was wat mij betreft, omdat het juist zo heerlijk is om zelf de schellen van de kabeljauw los te maken, waardoor je kunt zien dat de vis perfect van garing is. Kabeljauw dus met inktvis, linguine, artisjokkencrème (die Barigoul waar je opeens overal mee wordt doodgegooid) en diverse kruiden. Qua smaak een heerlijk gerechtje, prima klaargemaakt ook weer, alleen die uit elkaar gehaalde kabeljauw vond ik jammer. Het vleesgerecht van deze avond was Mieral parelhoen. De borst dan, die in stukken gesneden op het bord kwam. Perfecte parelhoen weer, nog heerlijk sappig en erg vol van smaak. Erbij citroenzest, mango, olijven en een crème van popcorn. Op zich ben ik niet heel dol op fruit in mijn eten, maar hier paste het wonderwel. Mooie smaken, zowel apart als bij elkaar. Ook nog wat amandeltjes erop en een klein toefje gebakken ui, heerlijk als accentje. Waarmee we klaar waren met ons menu. We waren erg tevreden en we begrijpen volkomen waarom dit restaurant op de lijst staat om een Michelinster te gaan krijgen. Hier wordt uitstekend gekookt, de bediening is erg goed, de ambiance is leuk, kortom: de totaalbeleving is in orde. We wilden nog wel wat espresso en zelfs die is hier verbazingwekkend goed, dus we namen er twee. Erbij tot onze grote verrassing een immense wagen met de meest heerlijke friandises, waaruit we een keuze maakten en die we nog heerlijk hebben zitten opsnoepen. Bij vertrek keken we nog even rond naar de aapjes en moesten we grinniken om het blije aapje bij de uitgang. Absoluut een aanrader dit fijne Monkey’s West!

zaterdag 23 juni 2012

O Mundo in Wageningen

Op deze negende juni reden we aan het begin van de avond naar Wageningen. Ons doel was O Mundo. Ole was de dag ervoor 18 geworden en natuurlijk vieren we dat met een mooie maaltijd. O Mundo kenden we alle vier niet, dus we waren benieuwd. Parkeren is makkelijk, naast het hotel is een parking. O Mundo is gevestigd in Hotel de Wereld, leuk om eens te zien. Het restaurant zelf is nogal stijfjes ingericht vind ik, wel netjes verder, hoewel bij volledige bezetting het geheel wat krapjes aandoet. Een vriendelijke ontvangst en een ronde tafel in een hoek. Champagne uiteraard. Van Moutard hier. Niet aan tafel ingeschonken helaas, dus ik weet niet precies welke, wat jammer is. In ieder geval een soepel glas. Erbij wat knabbels. Op een bord. Een spritsje met kruiden; lekker, in een glas komkommerstengeltjes met een wasabidip; flauwtjes en een toastje met crème van tonijn met gevogeltelever; lekker. Nadat we hadden aangegeven accoord te gaan met een verrassingsmenu met voor allemaal een extra gang en daarbij graag een wijnarrangement (kaartje met de wijnen stond op tafel) wilden kwam er een amuse. In een glaasje een crème van doperwten met paling, crème fraîche en Cevenne-ui. Mooi op smaak en de ui was prettig zoet, een lekkere amuse dus. Tot slot verscheen er nog een bordje met daarop vier bitterballetjes met een vlaggetje. De bitterbal bleek gemaakt van geitenkaas met erbij wat rucolamayonaise. Lekker ook. De eerste wijn werd ingeschonken. Een Prova Regia, Lisboa, Portugal 2010. Van de Arinto-druif. Niet onaardig, maar erg licht vond ik. Ik begrijp na googelen ook waarom overigens. Het eerste gerecht kwam. Zalm. Ingelegd in mosterd, selderij en dille, geserveerd met asperges, tuinbonen,
doperwten, haringeitjes en bitterballetjes van Hollandse garnalen. Erbij nog twee halve kwarteleitjes, bietjes en een beetje kerrievichysoise. In aanleg een aardig gerecht, maar wat ons betreft niet heel samenhangend en aan de flauwe kant. De tweede wijn had een Spier moeten zijn (de reden eigenlijk dat we het arrangement hadden genomen), maar die bleek op, dus we kregen een Domaine Astruc, Malras, chardonnay-druif. Een vrij vlakke wijn uit de Languedoc. Erbij het tweede gerecht. Risotto. Van inktvis, limoen en fijne groenten geserveerd met zeebaars gebakken in gerookte paprika en schuim van amandel en knoflook.Risotto dus met inktvis, groentjes, een stukje niet heel bijzondere zeebaars, wat gerookte paprika en schuim waarin je duidelijk amandel en knoflook kon proeven. De risotto was goed, de zeebaars vond ik ondermaats. Ik heb eigenlijk nog nooit zo’n dun stukje zeebaars gezien eerlijk gezegd. De volgende wijn die werd ingeschonken zou het extra gekozen gerechtje begeleiden. Je kon kiezen uit drie gerechtjes en toevalligerwijs hadden we alledrie hetzelfde gerechtje gekozen. Deze wijn was deze avond Conde de Valdemar, Rioja, Viuradruif, Spanje 2010. Een heel aardige wijn, meer onze smaak. Het gerechtje erbij was ravioli van gegrilde gamba met couscous, tomaat, hangop en bouillabaiseschuim. Hoewel het gerechtje er mooi uitzag, was het helaas bepaald niet hoog op smaak, waardoor het eerlijk gezegd een beetje tegenviel Ik vond de ravioli ook te dik, ik ben een enorme voorstander van zo dun mogelijk pastadeeg. De volgende wijn was een Deakin Estate, Victoria, Australië 2010. In ieder geval een prettige Pinot Noir, zeker gezien de prijs, die ik goed vond passen bij het gerecht. Van mij mag wijn overigens in een restaurant met een * best iets meer kosten, ik voel me bijzonder onprettig als ik per glas 6-7 euro betaal (wat nog netjes is trouwens) voor een fles van rond de 7 euro. Het gerecht was Franse eend. Gelakte tamme eendenborst geserveerd met vlees van de bout als brewatte met sinaasappel en saffraan, puree van knolselderij en witte chocolade en pikante wortel. Ik weet niet wat een brewatte is en google geeft ook geen uitsluitsel, behalve dan dat het van oorsprong iets Marokkaans is. Ik ga er maar vanuit dat het envelopje gevuld met de gekonfijte eend de brewatte is. Verder een stuk gelakte eend, wat crème van pastinaak en nog wat worteltjes. De eend was niet van briljante kwaliteit, ik moest zelfs het mes van echtgenoot lenen om het vlees te kunnen snijden, vervelend vond ik dat. Het envelopje was wel lekker. Bij het hoofdgerecht kwam een Cecilia Beretta, Valpolicella Superiore Classico, Veneto 2010. Een lekkere Valpoliccella. Het hoofdgerecht was Moerland kalf. Op lage temperatuur gegaard en geserveerd met asperges, cannelloni van kalfstong, parelgort en fijne groenten met een crème van kappertjes en rozijnen. (googelen op Moerland kalf levert niets op, dus ik kan er geen verdere informatie over geven helaas). Een mooi stuk kalf kregen we, mooi mals. Erbij parelgort in een rolletje tong gewikkeld met erop een cornichon, leuk! Verder bruine pompoencrunch, asperges, goede eigen jus en mooie linzen onder het stukje kalf. Een goed gerecht! Bij het dessert was er een keus uit twee dessertwijnen. De zonen kozen voor de Chateau Tariquet, Gascognes 2011, Gros Mansengdruif, maar wij kenden die al en wilden de Stiegelmar Spätlese, Burgenland 2011, Muskat-Ottonel wel eens proeven. Allebei fijne, niet te zoete dessertwijnen. Het dessert zelf was deze avond rabarber. Met een mousse van sereh geserveerd met roomijs van basmatirijst, pindakoekjes en kokos crème. Een tompoes van sereh met rabarber kregen we, met erop een flinke bol basmatiroomijs, er naast aardbeitjes en gezouten nootjes en nog wat rabarber. In aanleg een fris dessert, maar op de een of andere manier kwamen de smaken niet goed los. Wat ik erg betreurde was dat ik via mail had gevraagd of het mogelijk was om op het dessertbordje van Ole met bv. chocolade ‘proficiat’ te tekenen en had daarop een heel enthousiaste mail teruggekregen dat de kok dat zeker zou doen. Niets stond er op zijn bord helaas. Bij het afrekenen heb ik daar een opmerking over gemaakt en de vriendelijke mevrouw wist nergens van. De volgende ochtend trof ik de genoemde mails nog aan in mijn mailbox en ik heb dus een mail gestuurd met mijn opmerking. Diezelfde dag nog kreeg ik een mail terug dat het hen erg speet en dat ze het hoog opnamen. Ole kreeg een bon aangeboden om in het tegenovergelegen pannenkoekenrestaurant een volledig verzorgde avond voor twee te mogen doorbrengen. Een zeer aardig gebaar vond ik dat en ik stel dat ook enorm op prijs. Bij de espresso kwamen nog wat snoeperijtjes en na het betalen van de rekening verlieten we niet geheel tevreden O Mundo. Nog even los van het - inmiddels dus uitstekend opgeloste - misverstand vond ik de kwaliteit van de maaltijd niet geheel conform de verwachting die ik heb bij een * restaurant. De kwaliteit van de ingrediënten zou beter kunnen heb ik zo de indruk. De bediening is overigens onervaren, maar wel goed en van zeer goede wil, wat heel prettig is.

woensdag 13 juni 2012

De Burgemeester in Linschoten

Op deze donderdagavond zouden we gaan eten bij De Burgemeester. Een ons bekend adres, niet al te ver van onze woonst gelegen. Er was nog net een parkeerplaats beschikbaar en we wandelden zo tegen half 8 het restaurant in. Of er wijzigingen zijn aangebracht in de inrichting weet ik niet helemaal zeker, in ieder geval deed het geheel lichter aan. We zaten nu ook in een heel andere hoek dan waar we meestal zitten, dat kan ook meegespeeld hebben. Of we een aperitiefje wilden. Ja, dat wilden we wel. Een glaasje champagne. Moët & Chandon, niet aan tafel ingeschonken, dus ik weet niet welke versie. Jammer. Erbij direct wat knabbels. Olijfjes, macadamianoten en een kaaskoekje en in een potje mousse van ham, bedekt met gruis van gedroogde erwt = tuinaarde, mini-asperge en een krokantje van varken. Lekker. Een kaartje met de wijnen van het wijnarrangement stond op tafel. Een gewoon arrangement en een prestige arrangement. Wij voelden wel iets voor het prestige arrangement, de Burgemeester staat tenslotte bekend om zijn goede wijnen. Water verscheen, voor echtgenoot een fles bruisend, voor mij een karaf, brood en boter en ons werd gevraagd wat we absoluut niet wilden eten. Nu blief ik absoluut geen balsamico en echtgenoot is allergisch voor knolselderij, dus dat gaven we door. De eerste wijn werd ingeschonken. Een Saar Riesling 2009, Van Volxem, Duitsland. Een fijne wijn, die we volgens mij niet al te lang geleden ook ergens gedronken hebben. In ieder geval eentje om te onthouden. Erbij een amuse. Leuk gepresenteerd in de schelp van een scheermes. IJs van gazpacho, tonijn, scheermes met chorizo en dipjes avocado. Veel smaakjes, maar wel erg lekkere smaakjes. En mooi om te zien. Tot onze verbazing kreeg ik nog wat Riesling bijgeschonken, echtgenoot echter kreeg een ander glas, waarin Greco di Tufo ‘Vigna Cicogna’ 2010 Bennito Ferrara, Campania verscheen. Een zeer prettige, relatief lichte rode wijn. Mijn gerecht kwam. Reeuwijkse rivierkreeftjes, Waldorfsalade, grapefruit. Op een smal bedje van Waldorfsalade (waarin dan waarschijnlijk iets van knolselderij verwerkt was) lag een laagje rauwe rivierkreeftjes, afgewerkt met grapefruit, zodat door de zuren ze toch iets ‘gaarden’. Erbij een gefrituurd rivierkreeftje in kataifideeg en een kroepoek van rivierkreeftjes. Erg lekker vond ik het. Echtgenoot kreeg een mooi bord met pekelvlees, tartaar van rund, kalfslever, gel van eidooier, appel en croutons en was ook erg tevreden met zijn bord. Een zeer ruime portie overigens. Volgens hem paste de wijn er uitstekend bij. Van de volgende wijn kregen we eerst een slokje om te proeven. Nu kenden we deze wijn al, we hadden hem gedronken bij Merlet. Het ging om de Malvasija Amfora 2007, Kabola Istrië, Kroatië en wij vinden deze wijn bijzonder lekker. Het deed de sommelier zichtbaar plezier en dat is leuk. Het gerecht erbij was gerookte paling, risotto, granaatappel, limoen. Op een mooi rond bord in het midden risotto met granaatappel. Rechts huisgerookte paling met een zelfgemaakt huidje van melk en opgespoten kleurstof en links een rondje crème van brandnetel met erop een gefrituurd kwarteleitje. Dat alles omgeven door een limoensausje. In aanleg een leuk fris gerecht. Ik persoonlijk zie de risotto liever iets zachter, deze was aan de harde kant en het kwarteleitje, hoe leuk bedacht ook, wat licht taai. De paling was erg lekker. De volgende wijn was een Barolo ‘Pietrin’ 2008, Franco Conterno, Piemonte. Die biedt alles wat je van een Barolo mag verwachten. Erbij het hoofdgerecht. Hollandse kalfslende, asperge, morilles, kalfsjus. Een mooi bord kregen we met erop een heerlijk stuk kalfslende. Erbij kalfsschenkel met morilles omwikkeld met zolderspek, verder diverse groentjes en heerlijke jus. Op de lende nog een lekker kruim van kruidjes en we waren erg tevreden over dit gerecht, erg lekker. De volgende wijn was Macon-Villages’ Cuvée Héritage’ 2006, Vendanges Botrytisées, Domaine Michel, Bourgogne. (ik vind er niets over op internet). Een fijne, lichtzoete wijn, perfect passend bij het kaasgerechtje. Lauwwarme crème van ganzenlever, gesmoorde witlof en Herve Remoudou. In een mooi glas met erop een krokantje met in ieder geval wat noot en wat rood fruit kregen we wat gesmoorde witlof, erop crème van ganzenlever en daarop weer wat van die heerlijke kaas. Ook nog wat selderij en paddestoel troffen we aan. Een erg leuk kaasgerechtje vonden we dit, weer eens wat anders. Een dessertwijn werd ingeschonken. Een La Màlaga 2010, La Meridiana, Piemonte. Een fijne, niet te zoete, licht bruisende dessertwijn, perfect passend bij het dessert. El Santa aardbeien, rabarber, Harmeler meikaas, zwarte olijven en hibiscus. Een mooi bord wederom met die heerlijke aardbeitjes, lekker wat rabarber, stukje kaas, zwarte olijven puur en gefrituurd en wat hibiscus en volgens mij ook nog wat hele fijne vierkantjes griesmeel. Een lekker fris dessert. Espresso wilden we ook nog wel en daarbij kwamen drie heerlijke pastilles en een mooie verse madeleine, waarmee een fijne en lekkere avond bij De Burgemeester werd afgesloten. We vonden het deze keer erg lekker hier.