Slagmolen in Opglabbeek

Ole was naar Pinkpop en we zouden hem en een vriendin van hem ophalen bij station Landgraaf nadat het festijn was afgelopen. Uiteraard wilden we daar een leuke maaltijd aan vastplakken en wat bleek, Slagmolen in Opglabbeek was open op deze Tweede Pinksterdagavond.

De rit ernaar toe had nog wat voeten in de aarde, onze zuiderburen zitten er niet mee om hele wegen af te sluiten, dus via vreselijke boerenweggetjes bereikten we uiteindelijk de zeer idyllisch gelegen watermolen met de schitterende tuin. We besloten het aperitief, een glaasje Delamotte champagne, te gebruiken op het terras, maar de maaltijd toch liever binnen, want er waaide een fris windje. Je kunt hier kiezen tussen Delamotte en Bollinger en wij wilden Delamotte wel eens proeven, want volgens mij kenden we die niet. Een tafeltje voor de tas werd overigens direct aangeschoven, attent.

Bij de champagne wat knabbels. In een beker wat bladerdeegstengels met kummel en rozemarijn. In al hun simpelheid lekker en - en dat zou de hele maaltijd hier kenmerken - perfect uitgevoerd. De chef zelf kwam ons de kaarten overhandigen en vertelde dat alles op de kaart voorradig was en wenste ons een fijne avond. Voor een impressie van de kaart en de menu’s verwijs ik naar de website. Nu we er toch waren besloten we het Slagmolenmenu te nemen met bijpassende wijnen. Uiteraard ook water, bruisend en plat.

Een amuse verscheen. Eentje in drieën, zoals zo vaak tegenwoordig. Rechts op een koekje van parmezaan schuim van tomaat met paprika met een lekker geleitje erop. In het midden een hoorntje van ijs van olijf met olijfkruim en links tenslotte tonijn op Oosterse wijze met wasabi en soja. Alledrie erg lekker, mooi hoog op smaak. Na enige tijd dachten we dat we wel binnen gevraagd zouden worden, maar nee, er kwam nog een amuse.

Een kroketje van varkenswang op crème van peterselie met lauwwarme ansjovismayonaise. Heerlijk! Vooral de mayonaise vond ik erg lekker, maar ik ben dan ook een groot liefhebber van ansjovis. De uitstekende bediening onder leiding van de vrouw des huizes vroeg ons hen het restaurant in te volgen en het was een verrassing in de mooie lichte ruimte te komen met veelal ronde tafels.

Aan de achterkant - wij zaten er naast - nog het rad van de watermolen, gewoon leuk om te zien en voorin is een deel van de wand open, zodat je zicht hebt op de keuken, waar frank en vrij wordt gewerkt. Je maakt soms wel mee dat het doodstil is in open keukens in restaurants; hier wordt gewoon gepraat en gelachen en zeer geconcentreerd gewerkt, een genot om te horen en te zien.

De inrichting is verder mooi licht, fijne lampen hangen er aan het vrij lage plafond, zodat je tenminste goed kunt zien wat je eet, dat vind ik prettig. Water kwam op tafel, broodjes werden ons aangeboden.

Die broodjes werden gedurende de avond telkens opnieuw vers gebakken, heerlijk. Echtgenoot heeft ervan genoten. De eerste wijn werd door de uitstekende en enthousiaste sommelier ingeschonken. Een Riesling van Georg Bauer, Rauenthal, Rheingau, het meest noordelijk gelegen wijngebied van Duitsland. Een fijne frisse Riesling zonder zoetje. Hij paste uitstekend bij het eerste gerecht.

Tartare van rund met kaviaar. Op een spiegel van prachtig krokante piepkleine en flinterdunne aardappelrondjes lag een flinke toren van uitstekend aangemaakt (alle bekende ingrediënten en flink wat mayonaise) tartaar van het beste rund wat te krijgen is. Erop een mooie laag kaviaar, die uit België komt. Uit Turnhout om precies te zijn. Mooi ploppend en heerlijk zilt. Een uitstekend uitgevoerd gerecht, mooi vol van smaak, bijzonder klassiek, maar daarom juist zo lekker. De Riesling werd doorgeschonken bij het tweede gerecht en eigenlijk vonden we dat wel zo prettig, we moesten tenslotte nog een heel eind rijden later op de avond en de wijn beviel ons goed. Het tweede gerecht was Salade van kreeft met appel.

Op een rechthoekig bord kregen we een flinke hoeveelheid perfecte stukken kreeft met ertussen mooi zachte plakjes appel (Jazz) en erover heen een heerlijke, licht zoete mayonaise. Fantastisch hoor dit gerecht. De chef kent zijn klassiekers en weet ook dat je ze perfect moet uitvoeren en dat lukt hier uitstekend. De wijn ging hier goed bij, de frissigheid hield zich uitstekend tegen het licht vettige van de mayonaise. De tweede wijn was een Mas Champart, Saint Chinian, een wijn die hoog in zijn promillage zit, wat je niet vaak meer ziet tegenwoordig. Een fijne blend van Viognier, Roussanne, Grenache Blanc and Bourboulenc, een wijn waar ik van hou dus. Op het bord deze keer een gerecht waar ik in het bijzonder nieuwsgierig naar was: Gegratineerde koningskrab met champagnesaus.

Mooie stukken perfecte Koningskrab kregen we met groene asperges, peterseliewortel, toefjes ingekookte bisque, minizeekraal en een fantastische gegratineerde champagnesaus. De kok let niet op de calorietjes zal ik maar zeggen. Een wederom perfect uitgevoerd gerecht, mooi hoog op smaak en in alle onderdelen perfect bij elkaar passend. Complimenten wat mij betreft. Bij het volgende gerecht schonk de sommelier ook de Mas Champart en daar hadden we geen enkel bezwaar tegen. Op het bord (ook van Stockmans, het is werkelijk een hype dus) kregen we gegrilde tarbot met asperges. Een perfect stuk tarbot, uitstekend gegrild met erbij witte asperges, uiteraard perfect van garing.

Erbij nog schuim van asperge en toefjes crème van asperge met een cresje erop en aan tafel werd een heerlijke, licht rinse saus met bieslook bijgeschonken, die het al perfecte gerecht werkelijk àf maakte. Wederom zeer klassiek, maar zo perfect uitgevoerd dat het een genot is dit te mogen eten. De rode wijn werd ingeschonken. Een Perticaia Montefalco 2008. Een wijn uit Umbrië, die ik meestal erg lekker vind, zo ook deze. Een blend wederom van Sangiovese 60%, Sagrantino 15%, Colorino 15% en Merlot 10% en wederom vrij hoog in zijn promillage. Erbij het hoofdgerecht.

Bressekip met portsaus. Na het geweld van de kaviaar, krab en kreeft relatief simpel, maar wel weer perfect uitgevoerd. Mooie, perfect malse, stukken kip troffen we aan met tuinboontjes, asperges, een fijne portsaus, toefjes puree met bieslook, her en der een cantharel en in een schaaltje apart nog een kroketje van het boutje van de kip met een saus op basis van bospaddestoelen en veel room en dan onderin nog een crème van erwtjes. Erg lekker, maar zoals gezegd: na het geweld van de andere gerechten wellicht ietsjes aan de simpele kant. Het kroketje vond ik ook een beetje aan de flauwe kant eerlijk gezegd. Een dessertwijn werd ingeschonken. Een Domaine des Chênes Rivesaltes Tuilé 2005. Een bijzonder prettige dessertwijn met een diepe smaak en een bijzonder lange afdronk, erg lekker dus. Erbij eerst een pré-dessertje.

In een bakje schuim van yoghurt met erop een quenelle ijs van violetjes en een krokantje van violetjes. Prachtig lila van kleur (komt er op de foto wat bekaaid af helaas) en erg lekker bij elkaar. Helaas vergat ik een foto te maken, maar dat was geen punt, ik kreeg gewoon een nieuw schaaltje. Vreselijk aardig vond ik dat. Het ‘echte’ dessert was een klassieker waar de kok om bekend staat.

Dame Blanche. En wat voor Dame Blanche. Er wordt een leeg bord neergezet met erop wat wit poedersuiker. Dan komt er een kok voorbij met een flinke bak ijs en schept daaruit een enorme bol, die je op je bord krijgt. Fantastisch fijn vanille-ijs. Dan komt er een dame voorbij met een overheerlijke, heel lichte, chocoladesaus, die daar flink wat lepels van over je ijs schept en tot slot krijg je een grote bak met lichtgeslagen heel licht gezoete room op tafel, waarvan je naar wens kunt pakken. Fantastische gewoon! Bovendien is er nog een naservice als je dat wenst wat bij echtgenoot het geval was. Ik moest wel passen, de maaltijd was voor mij al copieus genoeg. Maar een heerlijk dessert, zo’n echt verwendessert, leuk! In een glas nog van die flinterdunne opgerolde koekjes, waarvan de naam me nu even is ontschoten, maar ook die waren van uitzonderlijke kwaliteit.

We waren toe aan de koffie. Prima espresso hier met drie heerlijke friandises en als klap op de vuurpijl kwam men nog langs met een tableau met daarop ijslolly’s, waarvan we allebei de witte variant namen, want die was gevuld met rode vruchten.

Een absoluut verwenadres hier. Zeer klassiek, maar tot in de perfectie uitgevoerd en dan is het geweldig genieten dus. Toen we naar buiten liepen stond de chef buiten om met een praatje en een hand afscheid te nemen van zijn gasten en zo konden we dus ook nog even de erg mooi verlichte tuin bewonderen.