Totaal aantal pageviews

woensdag 26 oktober 2011

De Roode Leeuw in Capelle a/d IJssel

Na de crematie van mijn moeder was het in eerste instantie het plan om gezamenlijk (met de familie dus) ergens iets te gaan eten, maar ‘s ochtends bedacht ik dat ik daar eigenlijk niet voor voelde. Overleg met echtgenoot leverde een reservering op bij De Roode Leeuw, we dachten allebei dat dat wel een passende afsluiting van een emotionele dag zou kunnen zijn.

Iets te vroeg arriveerden we bij het charmante - heropgebouwde - gebouw op een hoek van de rustige ‘s Gravenweg. Parkeren kan voor de deur. We waren de eerste gasten en men had een mooie ronde tafel voor ons klaar.

We wilden eerst graag een borreltje en dat kon of aan de bar met zicht op de open keuken of aan tafel. We kozen voor aan tafel, een beetje privacy vonden we wel prettig. De mannen namen een oude jenever (echtgenoot) en frisdrank (zonen) en ik een witte wijn, een La Baume, La Grande Olivette 3.50 per glas.


Het is een mooie ruime open ruimte, met veel licht, niet al te veel tafels met fijn veel ruimte ertussen en via een trap bereik je ook nog een vide waar ook nog tafels te vinden zijn. Een groot wijnrek brengt een beetje een scheiding aan en staat heel gewoon mooi.

De bediening is jong, maar kundig en zeker heel vriendelijk. De stoelen zitten prettig, kraanwater is geen probleem, kortom allemaal pluspuntjes hier.


Na enige tijd verscheen er een schaaltje met breekbroodjes, olie en boter op tafel, kregen we een toelichting op het menu en werd de kaart ons uitgereikt. Het driegangenmenu doet hier 36.50, voor drie gangen à la carte ben je gemiddeld 45 euro kwijt.
De wijnkaart is klein maar fijn en vriendelijk geprijst.
Het duurde even voor we onze keus konden maken want er staat veel lekkers op de kaart en ook het voorgestelde menu was niet te versmaden. Maurits koos in ieder geval voor het menu, de andere drie, waaronder ik dus, bestelden à la carte.

Als begeleidende wijn kozen we voor een Portugese wijn, eentje die ik helemaal niet ken, maar die volgens de kundige bedienende meneer het toppertje van de kaart was: een Herdade do Esporâo Reserva Branco 2009 Alentejo, Portugal. Een wijn naar mijn hart: rijp, fris en een houttoon, heerlijk!


Een amuse verscheen. Voor ons allevier een slavink van hert met balsamicomayonaise. Een flinke slavink was het, mooi van smaak en van structuur en zelfs de balsamicomayonaise kon me bekoren. Een uitstekend beginnetje dus.
De voorgerechten kwamen.

Voor Maurits het voorgerecht uit het menu. Zalm-coquilles-garnalen. Op een langwerpig bord met in het midden een flinke toefstreep sla mooie coquilles, fijne garnalen en prettige gerookte zalm. Erbij nog wat peterselie-olie en hij was helemaal tevreden.

Voor Ole de gravad lax. (beide mannen zijn erg dol op zalm in allerlei vormen namelijk). Ook hier flink wat sla met erbij mooie blokjes huisgemarineerde gravad lax met als toegift ook wat coquilles en dragonmayonaise, dus ook Ole was erg tevreden.

Voor echtgenoot de bospaddestoelenrisotto met krokant gebakken kalfszwezerik. Een flinke portie uitstekende risotto kreeg hij met erop een behoorlijk stuk zwezerik, die prima van cuisson was. Ook hier tevredenheid dus.

Ikzelf tenslotte was gezwicht voor de marbré van kalfssukade en eendenlever met een stroop van PX en ik kreeg een groot bord met flink wat streepjes PX, een mooie, smeltend in de mond, marbré en erbij nog wat friséesla en chipjes van de truffelaardappel. Een erg lekker gerecht!


Als hoofdgerecht kreeg Maurits wild zwijn met een rode wijnjus, groentjes en puree en hij was diep tevreden met de mooie stukken heerlijk mals beest, met de lekkere aardappelpuree en met de gestoofde groenten die erbij lagen. Ook de bitterbal die erbij lag vond hij erg lekker. Zijn bord, toch flink gevuld, ging helemaal leeg.

Echtgenoot was zeer te spreken over zijn fazant met een stamppotje zuurkool, saus van rozijn en gebakken bloedworst. Ook zijn behoorlijk gevulde bord was geheel leeg op het eind en ik mocht er zelfs niets van proeven.....Ik persoonlijk vond zijn bord eruit lichtelijk uitzien als een slagveld, maar dat deed niets af aan de uitstekende smaak volgens hem, dus prima verder.

Ole en ik waren solidair in onze keuze, wij hadden de gegrilde ossenhaas met béarnaisesaus en dikke frieten. Uitstekende ossenhaas, prima van cuisson kregen we. Erbij lekker veel groentjes, waaronder heerlijke cantharellen, op het bord een beetje uitstekende béarnaisesaus, waarvan ook nog een schaaltje op het bord stond en vier lekkere dikke frieten. Ook wij waren erg tevreden.


Maurits kreeg nog een dessertje, waar echtgenoot zich bij aansloot: crème brûlée van vanille, witte en bruine chocolademousse en rood fruit. Alweer lekker, alweer tevreden. Helemaal niets te mekkeren, behalve misschien dat de mousse van de witte chocolade aan de dunne kant was, maar ach....een kniesoor.

We sloten af met een espresso voor echtgenoot, waarbij een stukje boterkoek kwam, wat frisdrank voor de jongens en voor mij een tapje van Jupiler.

Zeer tevreden verlieten we De Roode Leeuw. Om regelmatig even binnen te wippen. In de zomer zit je er volgens mij ook heel erg fijn op het leuke terras.

dinsdag 25 oktober 2011

Krakau 13 t/m 16 oktober 2011

Ons jaarlijkse werkgroepweekend zou dit jaar plaatsvinden in Krakau. Van 13 t/m 16 oktober. Ik had me al voorbereid op vriesweer, maar dat viel zeer mee. Na een nogal lange reis op donderdagavond kwamen we na middernacht aan in het zeer Oostblokachtig aandoende hotel, hotel Saski, op een steenworpafstand van het grote plein, Rynek Glówny.



Natuurlijk moesten we even met de hele groep een borreltje drinken en omdat de hotelbar al gesloten was, weken we uit naar een of andere club in de nabije omgeving, één van de vele ondergrondse, souterrainachtig aandoende gelegenheden in Krakau.
Het centrum kun je rustig zeer levendig noemen, Krakau is een typische studentenstad, maar liefst ruim 220.000 studenten, 1/5 van het inwonertal van de stad maken de stad dag en nacht onveilig.

Wat ik ook niet wist is dat ruim 88 % van de inwoners van Krakau katholiek is. Je struikelt er dan ook over de kerken trouwens, meer dan 160 schijnt men er te hebben.
We dronken daar wat wijn, die niet onaardig was en aten er dumplings, vrij vettige als ravioli-aandoende deegflapjes, waarvan het deeg onappetijtelijk dik was. Erop wat gebakken spek en uitjes en die waren lekker, uiteraard in ogenschouw nemend dat we in het vliegtuig slechts een nogal vieze boterstaaf hadden gekregen, die ik niet had gegeten en een loeizoute aardappelsalade. Maar: een gegeven paard mag je niet in de mond kijken, dus dat doe ik ook niet. Wie het kleine niet eert tenslotte...
Na een zeer korte nacht en een dito ontbijt in het hotel splitsten we ons op in werkgroepleden die een introductie kregen in het gezondheidszorgsysteem in Polen en
de partners zouden onder leiding van Tomasz Cebulski een rondleiding door de oude stad krijgen. Nou, en die kregen we ook....

We wandelden via het plein met daarop de Mariakerk, waar we naar de trompettist keken langs universiteitsgebouwen, het Wawelkasteel, we kregen bergen en bergen informatie van de zeer goed geïnformeerde Tomasz, zoveel zelfs dat we er doodmoe van werden, ik althans wel.

We hadden een kleine koffiepauze in een geweldig mooi etablissement op de Markt, waar we koffie met taart aten en al snel wandelden we door door deze mooie stad.

De lunch vond plaats in een typisch Pools ding. Omdat het beneden vol was, geen souterrain of kelder deze keer) namen we boven plaats en onze bestellingen waren nogal divers.

Als wijn kozen we een Pinot Grigio en als algemeen voorgerecht kozen we wat crostini met tomaat. Niet meer dan matig vond ik ze, de tomaten die erop lagen vond ik nogal waterig en natuurlijk zat er weer balsamico op, brrr.

Daarna koos een aantal voor de tomatensoep, waarbij wat sneetjes stokbrood met gesmolten kaas kwam en ze waren hierover tevreden,

eentje nam de courgettesoep met croutons en ook zij was tevreden,

een tweetal koos voor de stroganoff en kreeg die opgediend in een uitgeholde bol brood, waarvan met name de presentatie erg leuk was. Over de inhoud was men niet heel erg te spreken.

Een andere dame koos voor de forel en kreeg gewoon een forel gepresenteerd. Ik moet daar wel om grijnzen eigenlijk, what you see is what you get tenslotte.

Ikzelf had gekozen voor de koolrolletjes gevuld met gehakt, gestoofd in een tomatensaus en was diep teleurgesteld omdat het gewoon helemaal niet lekker was. Een dunnige tomatensaus was het, de rolletjes waren in tegenstelling tot mijn verwachting gevuld met een beetje varkensgehakt met brokken van het een of het ander en omwikkeld met spitskool, waar ik een hekel aan heb. Als ik het zelf maak, gebruik ik altijd groene kool en snij dan de nerven eruit. Nou ja, het kon de pret niet drukken verder.

Al snel voegden we ons bij de werkgroepleden en met zijn allen gingen we richting de Joodse wijk van Krakau, Kazimierz. Ook hier kregen we een ongelofelijke hoeveelheid informatie van Tomasz, bekeken we vele dingen, waaronder een synagoge en uiteindelijk gingen we rondom 19.00 dineren in een Joods restaurant. Klezmerhojs in de wijk Kazimierz.

Een apart zaaltje kregen we, krapjes met twee lange tafels voor ons gezelschap wat toch uit 20 mensen bestaat.

Een Joods strijkje kwam de boel wat opvrolijken en maakte flink wat kabaal. Leuk om eens te horen.

De maaltijd, waarbij bij het hoofdgerecht een witte wijn uit Israel werd geschonken, Yarden, Mount Hermon, zou Joods zijn. Nu heb ik nog nooit Joods gegeten, dus ik was bijzonder nieuwsgierig.

Het voorgerecht was gerookte forel met een enorme hoeveelheid kappertjes en groene peperkorrels. In al zijn simpelheid best lekker vond ik.

Na het spelen door het strijkje kwam het tussengerecht, soep uiteraard. Flink gevulde soep was het. Het deed wat goulashachtig aan, ik vond het alleen jammer dat de bouillon zo weinig smaak had. De vulling - het vlees en de groenten - was prima.

Het hoofdgerecht deze avond was gebakken zalm met koude rodekoolsalade en een broodachtig/polenta-achtig iets (geen idee dus wat het was), met erop een chutney van het een of het ander. Mijn zalm was te ver gebakken, wat ik niet lekker vind, de rode kool vond ik ook onprettig en het ding met de chutney sprak me ook niet echt aan.

Het dessert tenslotte was of walnotentaart of chocoladetaart. Ik koos voor de chocoladetaart en die was best lekker.
We sloten deze drukke dag af in de hotelbar, waar we nog een tijdje heel genoeglijk hebben zitten babbelen.

De vrijdag begon zo mogelijk nog vroeger, wat bij nader inzien heel verstandig was. We brachten namelijk - met Tomasz - een bezoek aan Auschwitz en Birkenau en reden er met een busje, wat aan de krappe kant was, naar toe.

Eenmaal aangekomen bij Auschwitz kregen we koptelefoons op zodat Tomasz ons alles rechtstreeks kon vertellen en begon onze rondleiding door dit verschrikkelijke kamp.

Op zich uitstekend dat er zoveel bewaard is gebleven en dat het zichtbaar is voor iedereen, maar ik vond het een zeer beladen bezoek. Birkenau, waar we daarna heenreden (het ligt 3 km verder) vond ik zo mogelijk nog afschuwelijker, in tegenstelling tot Auschwitz waren het hier prefab paardenbarakken van hout.

Met name het latrinegebouw greep me zeer aan. Ik geloof ook niet dat ik ooit nog dit soort monumenten wil bezoeken, maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.

Het duurde even voor de stemming weer wat terugkeerde bij het gezelschap.

We lunchten in Krakau, ergens in de oude stad, bij een wat donker aandoend ouderwets kunstenaarscafé, waar heel veel kunst aan de wanden hangt, gemaakt door de bezoekende kunstenaars, die er al jaren en jaren vanuit heel Polen komen. Het restaurant heet Jama Michalika en het is zeker leuk om als je in Krakau bent het eens te bezoeken. Het ligt aan een druk bezochte winkelstraat met mooie winkels. Je kunt sowieso heel aardig winkelen in Krakau. Ook in de Lakenhal op het Marktplein zijn winkeltjes, erg toeristisch natuurlijk, maar best leuk om te zien.

De lunch bestond uit een borsjt, een vrij dunne, maar wel lekker kruidige bietensoep met erbij een kroket (kroketas of zo noemt men het), een gepaneerde deegflap, vreemd genoeg koud met een lauwe vulling van het een of het ander met vlees. Best lekker.

Erna een bord van de dumplings die we al kenden, maar deze keer gevuld met een soort van zurige kaas en ik ontbeerde de uitjes en de spekjes. Ik vond ze ook niet lekker, dus na er eentje geproefd te hebben, heb ik de rest laten staan helaas.

De middag was ter vrije besteding, omdat we ‘s avonds ons grote diner zoals dat heet zouden hebben. Dat hebben we elk jaar op zaterdagavond. Iedereen kleedt zich dan mooi aan en we hebben dan een feestmaal.
Deze avond zou dat zijn in Hotel Wentzl, aan de andere kant van het Marktplein. Omdat we zo laat lunchten was het diner een uurtje verschoven naar 20.00.

Het is een mooi restaurant, allemaal bovengronds gelukkig en wij hadden een mooi zaaltje apart van het restaurant. Allemaal best grappige schilderijen aan de muur, een tafeltje voor wat dames die muziek zouden maken, een tafel met de wijnen erop en een prachtig houten plafond.

Nadat iedereen aanwezig was kregen we eerst een al klaar staand glaasje Kir Royal, wat lekker was en het strijkje begeleidde ons met wat muziek.

Nadat iedereen plekje aan tafel had gezocht werd de eerste wijn ingeschonken, een Pinot Gris uit de Elzas, een vrij zoete wijn, wat me niet verbaasde omdat we volgens het menu fried goose liver with pear with petals of radish and pear sauce zouden krijgen.

Op ons bord flink wat perensaus van een wat onbestemde bruine kleur. Erop een rondje waarin ik een prachtig gebakken plak heerlijk zachte ganzenlever verwachtte, omgeven door mooie plakjes radijs. Erop nog een kerstomaatje en een kruidje en vol verwachting sneed ik het rondje aan. Groot was mijn teleurstelling toen ik brokjes keihard gebakken lever aantrof. Die bovendien ook nog eens smaakten naar kippenlevertjes. Nu heb ik niets tegen kippenlevertjes, maar als ik mooie ganzenlever verwacht ben ik wel teleurgesteld. Bij nader inzien moeten het trouwens wel kippenlevertjes geweest zijn, als je ganzenlever te hard bakt smelt het nl. helemaal weg.
Goed, manhaftig at ik het op, schroefde mijn verwachtingen over de rest van de maaltijd naar beneden en nam nog een slokje wijn, die wel lekker was.
We namen deze avond ook afscheid van het al heel lang zittend lid (maar liefst 39 jaar), dus er waren allerlei toespraken en speeches, wat bijzonder gezellig was.

De volgende wijn, een Chablis, werd ingeschonken en die was verbazingwekkend vlak. Heel soms maak je dat inderdaad mee met een Chablis en ik vond het weer opvallend dat het juist hier het geval was. Jammer wel.

De wijn begeleidde het eerste tussengerecht. Leek cream soup with croutons. Preicrèmesoep met croutons dus. En dat kregen we ook. Niet onaardig vond ik het, aan de flauwe kant eigenlijk, maar een beetje zout bood dus uitkomst.


De Chablis werd doorgeschonken bij het tweede tussengerecht. Fillet of pike-perche, fried in thyme sauce with lemon grass. Snoekbaarsfilet dus met een tijmsaus met citroengras. Op een flinke berg groentjes lag een helaas net iets te lang gebakken stukje snoekbaarsfilet. Erbij een best lekkere tijmsaus waarin de citroentoets duidelijk aanwezig was en natuurlijk het onvermijdelijke kerstomaatje. Best een aardig gerecht.

Het hoofdgerecht zou bijna komen en dus schonk met een rode wijn in. Een Valpolicella van Lenotti, die lekker was. Ik schakelde later wel terug naar de Chablis, maar dat komt omdat ik nu eenmaal liever wit drink.

Het hoofdgerecht van deze avond was Veal escalope braised with mushrooms, zucchini spaghetti and creamy white wine sauce. Kalfsoester, gebraden met paddestoelen, spaghetti van courgette en een romige witte wijnsaus. Precies dat, met erbij nog een buideltje van sperzieboontjes omwikkeld met spek, kregen we ook geserveerd. Heerlijke cantharelletjes vond ik het. De saus was ook heel aardig, zo ook de groenten. De stukjes kalfsvlees waren jammer genoeg te droog.


Het dessert bestond uit prune ice cream with cognac en werd geserveerd in een cocktailglas en was heel gewoon lekker. Erna nog koffie en daarna sloten we dit gedenkwaardige diner in het mooie Krakau af.

Een deel van het gezelschap ging nog naar een van de vele clubs in de omgeving, waar zelfs de beentjes nog van de vloer gingen en weer veel te laat gingen we naar bed.

De volgende ochtend na het ontbijt leverden we de koffers in en gingen we met een aantal anderen lunchen bij een zeer aardige Italiaan (Da Pietro op het Marktplein, absoluut een aanrader als je gewoon eens goed wilt eten; ik had er een prima manzo met gorgonzolasaus) en daarna gingen we met vrienden een rondtour maken met een van de vele golfkarretjes (melex) die je voor een of meerdere uren kunt huren hier in de stad en we kwamen op plekken die we nog niet gezien hadden.

In ieder geval langs een prachtige kerk op een heel rustig plekje in de stad.
Tegen 15.00 werden we vervoerd richting het vliegveld en begon het wachten op de terugreis, die redelijk voorspoedig verliep.

Het was weer een gedenkwaardig en zeer genoeglijk werkgroepweekend. Op naar het volgend jaar dus.