Le Coq aux Champs in Soheit-Tinlot

De dag na Kerst zouden we uit eten gaan, het liefst een lunch. Gelukkig had le Coq aux Champs in Soheit-Tinlot nog een tafel voor 4 vrij, dus na een mooie rit door de Ardennen bereikten we het restaurant. Heel veel auto’s stonden er geparkeerd. Via de tuin liepen we naar de ingang, waar de deur voor ons open zwaaide.

Een vriendelijke ontvangst en een schitterende ruime vierkante tafel naast de open keuken kregen we. Het was een genot om de koks te zien werken in de zeer schone keuken, waar heel rustig en heel gedisciplineerd werd gewerkt. Het restaurant was geheel gevuld en dat op een donderdagmiddag.

Vandaar dus alle auto’s buiten. Een wagen vol met flessen bubbels werd voorgereden en we maakten allevier onze keus. Lekkere champagne was, helaas is de naam me ontgaan. Erbij direct een drietal amuses.

Als eerste op een mooi oranje plateautje een glaasje met een soepje met parmezaan, nootjes en saffraan, erg lekker en mooi hoog op smaak.

Op een wit rond bordje per 2 personen een cromesquis met foie gras. Geweldig hoe zo’n cromesquis altijd zo mooi plopt in je mond. De foie gras was heerlijk en het omhulsel was mooi krokant, erg lekker dus.

Tot slot een oeuf en cocotte met structuren en crème van bloemkool en bovenop wat bieslook en krokantje spekjes. Ook erg lekker en gepresenteerd in een mooi groen plateautje. Leuk hoe men hier met kleuren speelt op de tafels. We bekeken de kaart en het menu en besloten tot het vijfgangenmenu, inclusief een wijnarrangement voor drie. Water wilden we ook graag, plat en bruisend en er verscheen nog een amuse.

In een mooi bord wat champignons, kruiden en kruim van spek met aan tafel geschonken consommé van paddestoelen. Een erg mooie bouillon was het, mooi hoog op smaak, er was truffel in verwerkt en alles combineerde mooi met elkaar. Een erg fijn begin en prettig licht ook. Broodjes werden gebracht, we konden kiezen uit twee soorten olie - koolzaadolie en olijfolie, boter en peper en zout stonden al op tafel. De eerste wijn werd ingeschonken. Le Rocher des Violettes, 2010, Touche-Mitaine, Xavier Weisskopf, Montlouis. Een zeer prettige Chenin Blanc uit het Loiregebied.

Het eerste gerecht volgde. Coquilles. Coquilles met brioche, champignons, nootjes en gember. Ontzettend lekker vond ik dit gerechtje. In het midden een met boter volgezogen rondje brioche, ernaast twee perfect gebakken coquilles, op de brioche de gehakte nootjes met wat gember erbij en de goudkleurige (!) champignonnetjes vervolmaakten het geheel. Ik had al gezien aan de boterberg in de keuken dat men hier ruimhartig omgaat met boter in de gerechten en ik moet zeggen dat dit me bij dit gerecht erg beviel. Verrassend lekker! Bij het tweede gerecht werd de wijn doorgeschonken en hij paste ook prima bij de langoustine.

Twee perfecte langoustines met aardappelmousseline met flink veel citroen en behoorlijk wat groene kruiden kregen we en in de mousseline zaten heerlijke oesters (Gillardeau) verstopt. De langoustines waren heerlijk zoet, de oesters heerlijk zilt en de mousseline erg prettig licht. Een erg mooi gerecht vond ik het. De volgende wijn was een Crozes Hermitage les Pitchounettes Blanc, le Domaine de Lucie. Ook een erg prettige wijn!

Het derde gerechtje was tarbot. Geen tong, zoals het menu aangaf, maar dat was al keurig gemeld toen we de kaarten kregen, maar tarbot dus. Tarbot met gerookte en gebakken sjalotjes, saus en schuim van aardpeer. In al zijn simpelheid, maar door de perfecte bereiding wederom een erg mooi gerecht wat prima paste bij de perziktonen van de wijn. De rode wijn werd ingeschonken. Een Saint Antonin, Faugères, Lou Cazalet. Een mooie volle Languedocwijn.

Hij ging perfect samen met het hoofdgerecht. Reekalf. Reekalf met diverse wintergroenten, een krokantje van het een of het ander en een zeer ingekookte saus. Sauce Grand Veneur noemde men het, maar ik vond het meer smaken naar een ver ingekookte rode wijnsaus, die overigens bijzonder smakelijk was en uitstekend samenging met het heerlijk malse vlees. We waren toe aan de desserts en de sommelier schonk een Viognier Gourmand in. Een zeer verrassende en mij tot nu toe onbekende prettige dessertwijn.

Het eerste dessert was appel. In een mooi schaaltje lag eerst een crème van nougat, daarop gekonfijte stukjes appel. Daar weer op een quenelle sorbet van appel en het geheel werd afgedekt door een gebakken plakje appel met nootjes. Erg lekker en heerlijk fris.

Het tweede dessert was een interpretatie van de chef van het bos. Rood fruit, sorbet van cassis en chocolade in de vorm van een gelei troffen we aan. Het rode fruit en de sorbet vond ik erg lekker, de gelei van de chocolade kon me minder bekoren, dat vond ik lillerig en eigenlijk gewoon niet lekker. Het kruim van de chocolade dan weer wel.

Het laatste dessertje was een sorbetje van lavendel. Gepresenteerd in een leuk klein wit bekertje en mooi van kleur. Een fijne afsluiting van de dessertjes vond ik het.

We sloten de maaltijd af met uitstekende espresso, waarbij een heuse dessertwagen werd voorgereden, waaruit we onze keuzen konden maken. Allemaal heerlijke dingen lagen erop, dus we konden ons deze keer slecht inhouden en ook ik koos maar liefst vier snoeperijtjes uit. Na het betalen van de rekening verlieten we zeer tevreden dit bijzonder gastvrije restaurant, waar ondanks de boterberg in de keuken toch heel prettig licht wordt gekookt.

Een verwenrestaurant, jammer dat het zo ver bij ons vandaag ligt, want ik vind het een bezoek waard.

Le Cor de Chasse in Wéris

Tijdens ons weekje in de Ardennen met Kerst wilden we natuurlijk ook wel wat restaurants bezoeken. Mijn oog was gevallen op Le Cor de Chasse, een nieuwe ster in een dorpje vlakbij waar ons huis stond. In verband met sneeuw vond ik dat wel slim. Nu heeft het de hele week alleen maar onwijs veel geregend, maar goed, le Cor de Chasse was ruim van tevoren gereserveerd.

Het gebouw was mooi verlicht toen we aan kwamen rijden, parkeren kan op eigen terrein en de ontvangst was vriendelijk. We kregen een rechthoekige tafel in het ruim opgezette restaurant met zicht op de activiteiten in de keuken.

Blijkbaar gaan Belgen op Kerstavond - want dat was het - met de hele familie op restaurant, er zaten diverse grote gezelschappen die naarmate de avond vorderde de nodige decibellen in de lucht zetten....De akoestiek is hier dus niet heel briljant. Het restaurant was op 1 tafel voor 4 na overigens geheel gevuld (ik dacht eerst dat er 2 tafels leeg bleven, maar later op de avond kwam ook dat gezelschap). We begonnen met een glas champagne. Elders ingeschonken, dus ik heb de fles niet gezien. Dat vind ik overigens vervelend, ik zie champagne graag aan tafel ingeschonken.

Er verschenen een drietal piepkleine, maar zeer smakelijke amuses, die precies deden wat ze moeten doen: de eetlust opwekken. Als eerste een schaaltje met erin paling/biet/foie gras. Mooie smaakjes bij elkaar, hoewel ik het allemaal wel heel pietepeuterig klein vond eerlijk gezegd.

Als tweede een bordje met haring/Granny Smith/bieslook. Een mini stukje erg lekkere haring, ijs van de appel, blokjes van de appel, wat bieslook en schuim van bieslook. Mooi om te zien en weer een mooie combinatie. Tot slot op een hoog bordje gemarineerde tomaat, tartaar van gamba en wasabi. De laatste in de vorm van crème en als kruim. Helaas ben ik vergeten hiervan een foto te maken, de combinatie van de mooie rode, zeer zure, tomaat, de fijne tartaar van de gamba en het mooie groen van de wasabi was mooi om te zien. Het menu nam een aanvang met het inschenken van een witte wijn door de vriendelijke Nederlandstalige sommelier. Een Rueda, Val de Vid 2011. Een prettige allemansvriend. Het eerste gerecht kwam redelijk snel.

Saumon/huitres Gillardeau. Gemarineerde zalm, oester, komkommer, verveine, yoghurt met geitenkaas d’Ozo. Precies dat troffen we ook op het bord aan. Een mooi stukje gemarineerde zalm met erop de oester die als ware uitgesmeerd was. Ernaast wat rolletjes gemarineerde komkommer, ijs van komkommer en verveine en een krokantje, wat wegsmolt als ouwel in de mond van verveine en komkommer. Om het af te maken nog wat romige toefjes yoghurt met geitenkaas en wat gelei her en der van komkommer en verveine. Een lekker begin. Waarna het grote wachten begon. Het viel me op dat de meeste personeelsleden eigenlijk erg veel in de keuken stonden. Te wachten waarschijnlijk, maar het gaf wel een wat rare indruk. De tijd tussen de gerechten liep soms op tot ruim drie kwartier en dat vind ik gewoon veel te lang. De sommelier schonk wel regelmatig de wijn bij, dat moet ook gezegd, maar zo’n lange wachttijd is niet plezierig. De tweede wijn was ook een Spaanse. Een Bolo, Godello 2011, Valdeorras. Een wat steviger, erg prettige wijn.

Erbij het tweede gerecht. Dorade Royale, crabe de la mer du nord. Dorade dus met krab uit de Noordzee. Een mooi stukje gebakken dorade kregen we, met erop de krab. Daarop een soort lapje, wat leek op spek uit Colonnata, maar wat pannacotta van soja en groene citroen bleek te zijn en mooi combineerde. Erbij geleitjes van zwart sesamzaad en algen en ook nog wat kruim van sesam. Leuke smaakjes vond ik. De derde wijn, een Chateau Longues Règes, Amazone, Bordeaux Clairet 2010, een behoorlijke donkere rosé, vond ik eigenlijk erg lekker, terwijl ik over het algemeen niet heel kapot ben van rosé, dus een puntje voor de sommelier.

Het gerecht erbij vond ik zeer verrassend. Pigeon/foie gras. Het middelpunt was een vierkant van duif gekonfijt in soja (wat je overigens niet proefde) met erop een flink stuk perfect gebakken ganzenlever. Verder diverse bereidingen van aardpeer (crème, geschaafd en een torentje) waar her en der ook wat truffel te proeven was. Verder wat gesmolten en wat geschaafde mimolettekaas. De topper van de avond vond ik dit, een mooi gerecht! We vervolgden met een glas Domaine du Météore, Clos de Bijou, Saint Chinian 2009. Een mooie, volle rode wijn uit de Languedoc.

Erbij het hoofdgerecht. Faon de nos Forêts. Reekalf dus. Een perfect stuk vlees kregen, boterzacht en uitstekend van garing. Erbij diverse groentjes (bietjes, rettich, pompoen) en wat verkruimelde pistachenootjes. Onder het vlees lag de gekruide pompoen met sjalotjes, erg lekker.

Het eerste dessert kwam. Blanc comme neige. Kokos, witte chocolade en yoghurt. Eigenlijk smaken die niet goed bij elkaar passen en eerlijk gezegd was ik ook niet bepaald onder de indruk. De dessertwijn werd ingeschonken. Een Wernersbach, Feinherb Riesling 2010. Een prettige, niet te zoete wijn.

Het Dessert de Noël verscheen. In tweeën. Eerst een bordje met kokos, hazelnoot, peer, aardbei, chocolade, koekjes en geleitjes en dit dessert vond ik wel lekker. Kokosijs vind ik lekker, zo ook de diverse geleitjes en koekjes.

Erna nog een schaaltje met wat chocoladebereidingen en de interpretatie van de kok van Mojito en ook dit vond ik best lekker. We sloten af met goede espresso en verlieten diep in de nacht le Cor de Chasse. Op de wachttijden en de akoestiek na een prettig restaurant.

Hertog Jan in Sint Michiels-Brugge

Na het licht teleurstellende visje bij de Fiskebar reden we door naar Oostkamp bij Brugge, waar ons zeer comfortabele Van der Valk hotel gelegen is. We checkten in en waren verbaasd over de uiterst ruime en heel prettige kamer die we kregen. Fantastische bedden en een heerlijk ruime badkamer en verder alles wat we ons maar konden wensen. Na een kleine rustperiode fristen we ons op en gingen ons nog wat vermaken in de bar. Tegen half 8 kwam de taxi voorrijden die ons fijn voor de deur van Hertog Jan afzette.

De deur zwaaide open, de ontvangst was allervriendelijkst en we kregen een fijn tweetje naast de open keuken, zodat we de hele avond konden genieten van de rust en discipline in de mooie ruime keuken. Erg leuk om de borden zo te zien opmaken. We begonnen met een bodempje water wat gereinigd was door steentjes, net als de vorige keer, waarna we doorgingen met een glas champagne, nog steeds van André Clouet hier, een zeer prettige champagne. Het eerste hapje kwam vrijwel direct.

Een absoluut plaatje om te zien weer. In een cilinder een prachtig rood ananassaliebloemetje, gevuld met onder andere gerookte paling en sesam. Heerlijk! Het tweede hapje volgde - ik hou van het tempo wat ze hier aanhouden. Niet te snel, maar zeker ook niet te langzaam, gewoon prettig en je kunt merken dat er een uitstekende communicatie is tussen de zwarte en de witte brigade, erg prettig -

een krokantje van polderaardappel met crème van gerookte aubergine en miso. Ook bijzonder smakelijk, vooral het krokantje vond ik heerlijk. Het derde hapje was een bekende voor ons, wat hem overigens niet minder smakelijk maakte, want ook dit was weer geweldig.

De merengue van passievrucht gevuld met ganzenlever en een krokantje van Coca Cola eronder. Fantastisch gewoon. Wat zo knap is aan al die mooie hapjes hier is dat de smaken vrij laat los komen in de mond, maar dan een hele tijd blijven hangen, geweldig knap! De champagne werd nog eens bijgeschonken en we vervolgden met het vierde hapje, ook een bekende, hoewel de smaaksensatie deze keer weer geheel anders was, wat natuurlijk te maken zal hebben met het seizoen.

De avocado met het poeder van tomaat en fleur de sel en de aan tafel bijgedruppelde huisolijfolie. Ook alweer bijzonder smakelijk, het poeder van de tomaat smaakte deze keer zuriger dan de vorige keer, toen was hij zoeter, maar ook deze combinatie paste wonderwel bij elkaar. De sommelier - niet Joachim, maar een andere, ook zeer kundige jongeman - herkende ons van de vorige keer, hij wist zelfs nog waar we toen zaten en er ontstonden in de loop van de avond erg leuke gesprekken over de wijnen.

Het volgende hapje waren Zeebrugse garnaaltjes met een mimosa van hoeve-eitjes en een saus van sla en verder nog een krokantje van brood. Afgedekt met schuim van het een of het ander (is me even ontgaan). Fantastisch hoog op smaak, vooral de saus van sla verbaasde me, ongelofelijk vol van smaak was die. Weer een schitterend hapje dus.

We gingen door met de varkenskop met krokant gemarineerde groentjes en de crème van linzen. Niet alleen fantastisch om te zien, maar ook geweldig licht en fris. Absoluut heerlijk dus alweer.

We sloten de parade van hapjes af met die verbazingwekkende combinatie van aardappelmousseline met koffie en vanille en geschaafde mimolettekaas. Onparlementair gezegd kun je me hierin begraven. Wat een fantastische combinatie van smaken is dit toch, werkelijk een kunststuk! De eerste wijn werd ingeschonken, een Montlouis "Clef de Sol" 2010 Damien Delecheneau - Domaine La Grange Tiphaine, zo’n fijne Chenin Blanc uit het Loiregebied. Het gerecht volgde snel erna.

Een plaatje alweer om te zien en ook weer fantastisch van smaak. Rauwe coquilles, aardappelkrokantjes, rammenas, licht gerookte haringeitjes, aardpeer, dunne plakjes sjalot in olie gestoofd, rundermerg en aan tafel afgemaakt met een lichte olie van curry. Zoals gezegd, fantastisch van smaak, die wederom prettig lang in de mond blijft. De volgende wijn was een Viré-Clessé uit de zuidelijke Bourgogne, een Pierrette et Marc Guillemot-Michel Quintaine 2010 en die was zeer prettig.

Het gerecht was blauwe kreeft met crème van passievrucht, tonkabonencrème, warme jus van kreeft met cacao, zure sjalotjes eronder en een schuim van tonkabonen er nog op. Alweer een absoluut geweldig gerecht, vol van smaak, uiteraard perfect van bereiding en wederom erg mooi om te zien. Vooral de relatieve eenvoud van de zure sjalotjes vonden we ontzettend goed gevonden en het tekent ook wel dit restaurant, omdat ze met eenvoudige ingrediënten de meest prachtige smaakcombinaties maken. De sommelier wilde het volgende glas inschenken, een Acustic uit Spanje, maar toen hij me hoorde zeggen tegen echtgenoot dat we die laatst ook hadden bij Het Gebaar, ging hij een andere fles halen. Dat vindt hij zelf ook erg leuk overigens, het is echt een verwentype, ideaal dus wat ons betreft. Het werd een Wittmann Riesling Trocken 2010, die we ook al kenden van Monkey’s West, maar die we toch wel graag wilden, omdat we die zo ontzettend lekker vonden.

Erbij alweer een geweldig gerecht. Gerookte Wagyurolletjes, bijzonder hoog op smaak en echt ontzettend lekker. Erbij diverse wortelvarianten en een fantastische crème van ansjovis met precies de juiste zoutbalans. Wat een ongelofelijk lekker gerecht was dit zeg! De wijn die nu werd ingeschonken was er eentje van Sardinië, een Dettori Bianco. Een fijne frisse wijn.

Het gerecht erbij was het fameuze groentengerecht, deze keer met wintergroentjes. Behalve de meest mooie groentjes ook natuurlijk kruiden erbij. Geen bloemetjes deze keer, die bloeien nu eenmaal niet tot nauwelijks in de winter. Erg lekker vonden we de verschillende knolletjes, wortels en bietjes. Bij het volgende gerecht liepen onze wijnen en gerechten uiteen vanwege de allergie van echtgenoot voor knolselderij. Hij kreeg een glas Trinchero Barbera d’Asti 2007 ingeschonken, die hem uitstekend beviel en ik kreeg een glas Prazo de Roriz, 2009, Douro, die me ook erg goed beviel.

Echtgenoot kreeg een stukje eend met tamarinde, pompoen en beurre noisette met ook nog de krokante billetjes van de eend en gelei van aubergine en hij was zeer te spreken over zijn uitstekend klaargemaakte gerecht. Onnodig eigenlijk om te zeggen dat het bord er weer schitterend uitzag.

Ik kreeg krokante varkenspoot met knolselder, eekhoorntjesbrood en geschaafde truffel. Prachtig op smaak weer, maar wel heel erg machtig. Ik heb ook niet alles op gegeten want er zouden nog dessertjes komen ook. Maar lekker was het zeker, het enige puntje van kritiek zou kunnen zijn dat de cilindertjes van knolselderij naar mijn smaak iets te al dente waren. Joachim kwam even gedag zeggen en we hebben het even kort gehad over de plannen van de verbouwing van de boerderij, leuk om al het enthousiasme te horen en prettig dat al hun plannen door kunnen gaan. De dessertwijn was een Seewinkel Beerenauslese 2008, Velich Apetlon. Een prettige dessertwijn.

Het eerste dessertje wat verscheen was ananas met chocolade (eromheen), sorbet van kokos en een jus van pinacolada met chili. Een heerlijk fris dessert en we proefden in de chocolade die om de ananas zat ook nog duidelijk kerrie. Allemaal smaakjes waar ik in ieder geval veel van hou.

Het tweede dessertje was muskaatpompoen met chicorei en mandarijn. Flinterdunne plakjes pompoen lagen er op het bord met de chicorei, er tussen heerlijke karamel en het werd omgeven door een jus van mandarijntjes. Alweer een fantastische smaakcombinatie.

We eindigden de dessertjes met zo’n mooi bordje met allemaal bolletjes, wat ik me nog herinnerde van de vorige keer. Bolletjes yoghurt, chocolade en hazelnoot en ook dit was ontzettend lekker. We waren inmiddels wel toe aan espresso en daarbij kwamen ook weer de meest fantastische snoepjes.

Ik kijk wel even welke foto’s ik precies kwijt kan, maar we kregen allereerst torentjes van chocolade met sesam, ponzu en szechuanpeper, daarna makarons van witte chocolade en rolletjes met een heerlijke vulling en alsof het niet op kon ook nog een schaaltje met mousse van yoghurt met zoethout en een karamel erop en nadat we onze Limoncello op hadden gedronken kwam er nog een bordje met erop fantastische ‘valse drop’.

Een absolute dropsmaak had het, maar het was zeker geen drop. Hierna waren we volledig voldaan en nadat we de rekening hadden betaald lieten we ons weer per taxi naar het hotel rijden, waar we nog even nagenoten van de fantastische maaltijd.

De Fiskebar in Antwerpen

We moesten nog wat Sinterklaasinkopen doen en echtgenoot moest een nieuwe voorraad whisky hebben en dat lukte allemaal fantastisch. Zo fantastisch dat we rond half 1 op de ring van Antwerpen reden. ‘Lunchje bij de Fiskebar?’ stelde ik voor en dat was best. Bij aankomst liep ik even naar binnen om te vragen of er nog een tweetje beschikbaar was en die was er, mits we om 15.00 weer weg zouden zijn. We wilden alleen maar even een visje eten, dus dat zou zeker het geval zijn.

Parkeren is geen probleem hier op het Zuid en we begonnen met een glaasje Rueda. Best veel wijnen per glas hier, leuk. De stoelen zitten overigens abominabel en het is toch ook wel aan de krappe kant allemaal.

We bekeken de schoolborden. Aan de ene kant de ‘gewone’ gerechten en de wijnen, aan de andere kant de suggesties. Ik wilde graag de St. Jacobsvruchten met truffelrisotto en parmezaansaus. Echtgenoot wilde dat eigenlijk ook, maar er was nog maar 1 portie beschikbaar, dus koos hij voor de zeewolf met truffelrisotto, spinazie, kerstomaten en limoenmousseline.

Een mandje brood verscheen met lekkere kruidenboter en het duurde een tijdje voordat de gerechten kwamen. Bij het eten wilden we wel een glaasje Gruner Veltliner.

Op het bord van echtgenoot lag een flink stuk zeewolf met een vrij zware limoenmousseline, waarin de limoen eigenlijk nauwelijks te proeven was. Erbij wat spinazie met in stukjes gesneden kerstomaatjes en een rondje niet geheel gare truffelrisotto. Echt tevreden was hij niet, hoewel we uiteindelijk concludeerden dat het nét kon.

Op mijn bord lagen 6 goed gebakken coquilles, die overigens wel wat korreltjes zout hadden kunnen gebruiken, met in het midden dezelfde ongare truffelrisotto en helaas allemaal strepen balsamico, wat ik helemaal niet wil eten, waarop dan weer het parmezaanschuim - want een saus was het niet - lag. De parmezaansmaak was ver te zoeken, dus eigenlijk waren alleen de coquilles goed. Lichtelijk teleurstellend dus. We sloten af met een goede espresso en vervolgden onze weg in de zekerheid dat we ‘s avonds een stuk beter zouden eten. Op zich vind ik nog steeds niets mis met de Fiskebar, maar je zit er niet lekker, het is er rommelig en de kwaliteit vond ik deze keer te wensen over laten.