Vincent & Paul in Essen

We zouden weer een weekend op stap gaan met vrienden. Deze keer naar Essen, want daar heeft men het Museum Folkwang en in dat museum was tot 13 januari (inmiddels een week verlengd) een bijzondere tentoonstelling: Im Farbenrausch. Munch, Matisse und die Expressionisten.

Allevier wilden we die graag zien, dus de datum was snel geprikt. Een hotel op loopafstand van het museum was ook snel geregeld en we zouden lunchen in het restaurant van het museum, Vincent & Paul. Niet omdat de kaart me nu zo vreselijk aansprak, maar gewoon omdat het makkelijk was.

De reis verliep voorspoedig, parkeren onder het museum ging ook nog, ondanks de al schrikbarend lange rij mensen en we wandelden het restaurant binnen. Een vriendelijke ontvangst in het minimalistisch ingerichte restaurant en we kregen een tafel voor 4.

Na niet al te lange tijd verschenen beide vrienden en we begonnen met een glas wijn. Een Grauburgunder 2011, Weingut Lergenmüller Pfalz. Lekker, maar wel een zoetje op de lippen, dus later vroegen we om een echt droge wijn en de sommelier kwam aan met een fles Verdecchio, waarvan de details me verder zijn ontgaan, maar die schitterend droog was. Water wilden we ook wel, plat en bruisend en we kregen heerlijk water, wat verder overal in Essen werd geschonken. Een mandje stokbrood kwam, zonder smeerseltje en ik geloof ook niet dat er peper en zout op tafel stond. We waren redelijk eensgezind in onze keuzes.

Als voorgerecht namen twee van ons de gemengde salade met Aziatische Caesardressing en gebakken paddestoelen en parmezaan, waarbij ik nog graag de reuzegarnalen wilde en we kregen een nogal gigantische portie sla met een fijne lichte dressing, waarvan me de Aziatische toets wel wat is ontgaan. Ook de parmezaan kon ik slechts her en der ontdekken als een piepklein flintertje. De gebakken paddestoelen echter waren lekker warm en mooi op smaak en ook de garnalen waren prima klaargemaakt. De sla was echter wat teveel voor me, maar echtgenoot bracht uitkomst.

De andere twee tafelgenoten waren benieuwd naar de KalbsTafelspitz mit Frankfurter grüner Sauce (ik schrijf het even in het Duits, omdat we eigenlijk gewoon niet wisten wat het was), met erbij een herfstsalade en croutons. Ze kregen een vitello tonato-achtig bord, wat betekent dat er plakken prima klaargemaakt kalfsvlees lag, afgedekt met flink wat mayonaise-achtige dressing (geen tonijn erin) en erop dus de herfstsalade. Eronder de Frankfurter groene saus en dat bleek een mooie dikke kruidensaus te zijn, gemaakt van verse kruiden en ook die vonden ze erg lekker. De croutons heb ik eerlijk gezegd niet gezien en ik heb er ook niets over gehoord, maar ze waren wel erg tevreden met dit gerecht.

Bij het hoofdgerecht waren de drie mannen zeer eensgezind. Zij kozen alledrie voor de runderstoofpot met rode kool met appel en een aardappelknoedel. Van die knoedel was niemand onder de indruk, die bleef dan ook liggen. Wat we overigens vooraf al wisten, want niemand van ons vindt die knoedels lekker. Het vlees was echter uitstekend en ook de rode kool was mooi op smaak, dus hierover waren ze tevreden. Ikzelf vond het nogal lastig iets te kiezen en ontdekte op de valreep dat men vis van de dag heeft hier. In een saffraan-kerriesaus en met gemengde groenten.

De vis van de dag was deze dag volgens mij rode mul en ik kreeg een mooi kleurig bord met drie fileetjes, die goed gebakken waren met eronder flink wat gemengde groentjes in een naar mijn smaak iets te flauwe saffraan-kerriesaus. De kerrie had wel wat ruimer aanwezig mogen zijn. Maar: best een aardig gerecht. De rij voor de ingang van het museum was inmiddels gigantisch, maar het leek redelijk snel te gaan. Nadat we nog een goede espresso hadden genomen gingen ook wij in de rij staan, maar toen stagneerde de boel - het restaurant was overigens wel zo vriendelijk om warme koffie en chocolademelk en ook Glühwein langs te brengen - en na anderhalf uur hadden we er genoeg van en vervoegden we ons in het hotel. Daar had een medewerker de uitstekende tip om tegen 18.00 kaartjes te gaan kopen voor de zondag, wat we hebben gedaan, zodat we zondagochtend bij opening van het museum hebben kunnen genieten van de tentoonstelling.

Victorian in Düsseldorf

Op de valreep had ik voor ons vertrek naar Düsseldorf nog een restaurant voor de zaterdagavond geregeld. Ik was eerst van plan om in de Altstadt wat te gaan eten, maar dat kon ook voor de lunch bedacht ik me en na een dag kunstkijken waren we waarschijnlijk wel toe aan een fijne maaltijd. Victorian werd het, 1 ster met een leuke kaart. Gelegen aan een zijstraat van de Kö, een vrij kleine entree, wat gelijk ook de rookplek is, bah! Als je je door de rookwalmen hebt geworsteld en langs de rokende mensen dus kom je in een ruimte terecht die gedomineerd wordt door een grote ovale bar en dan krijg je de aanwijzing dat het restaurant boven is. Daar is de ontvangst netjes, door wel wat veel personeel.

Wat erg attent was is dat men speciaal voor ons - zoals altijd heb ik gevraagd om een ronde tafel indien mogelijk - een ronde tafel had neergezet. De overige tafels zijn allemaal vierkant of rechthoekig. We zaten dus lichtelijk onwennig aan onze ronde tafel, want het viel iedereen wel een beetje op. Een keur aan champagnes heeft men hier, men noemde er tenminste een achttal. Wij kozen voor de Laurent Perrier en die was in orde.

Vrijwel direct verscheen er een kaviaardoosje. Niet gevuld met kaviaar, maar met tomaatmozzarellamousse met erop zwarte basilicumballetjes. Eerlijk gezegd smaakte het geheel naar helemaal niets.... Nadat we de kaart hadden bekeken - ook hier kun je naar hartelust de menu’s combineren - en we onze wensen kenbaar hadden gemaakt (we kwamen uit op voornamelijk het Frühlingsmenu met wat aanpassingen, maar die beschrijf ik wel bij de gerechten) kwam er een amuse.

Espuma van camembert met paprika-ijs. Mooi vol van smaak en prima bij elkaar passend. Erbij nog wat basilicumolie en een krokantje van paprika en een koekje. Een leuke amuse. De wijnkaart is hier redelijk uitgebreid en aan de zeer kostbare kant. We kwamen uiteindelijk uit op een Chardonnay “R“ Weingut Ökonomierat Rebholz. Brood en wat boter kwamen op tafel, water werd ingeschonken en de sommelier deed ons een voorstel om bij het eerste gerecht een witte port te drinken. Moest ik even over nadenken, maar ach, waarom niet. Het was een Casa de Sta Eufemia, José Viseu Carvalho & filos, Lda van een jaar erg lang geleden. Een mooie port, maar voor mij - zeker als begin van de maaltijd - te heftig, dat doe ik dus niet meer. Het gerecht erbij was gemarineerde ganzenlever, waarvan zie ik nu, geen foto heb gemaakt. In ieder geval een stukje ganzenlever met erbij kropsla, mispelgelei, diverse krokantjes en wat bijgeschonken gesmolten boter. Lekkere smaakjes bij elkaar. De wijn werd ingeschonken en die was in orde. Een boterige, maar niet te vette chardonnay.

Het tweede gerecht was Noorse kabeljauw. Kabeljauw met biet, mosterdvinaigrette, ei, augurk. Een op zich lekker gerechtje. Ook hier waren de schellen uit elkaar gehaald, rare gewoonte, de biet was ook lekker, het gerecht was wel lauw, maar dat kan de bedoeling geweest zijn. Ik vond het lichtelijk onsamenhangend eerlijk gezegd, maar daarom niet onprettig.

Het derde gerechtje bestond voor mij uit Bretonse sardine. Sardine als tartaar gemengd met pulpo en zeebaars, schuim van sardine, ijs van sardine en zeebaars en een spiesje erbij van pulpo wat flink maar erg lekker gekruid was. Een heerlijk gerecht vond ik, de topper van de avond.

Echtgenoot had gekozen voor de kwartel. Kwartel als stukje gelakt, als boutje samen met courgette, puree van topinamboer (aardpeer dus), eigen jus die heel hartig was en schuim van aardpeer. Hij was er tevreden over. Her en der lagen ook nog wat groentjes. Bij het hoofdgerecht haalde sommelier ons over tot een glas rode wijn. Een Priorat Lo Givot 2002. Een bijzonder lekkere rode wijn vond ik.

Erbij voor echtgenoot ree. Twee erg mooie stukjes ree uit de Eifel kreeg hij, goed van garing met gelei van kersen, biet, quenelles van gemengde granen, wat cantharellen en een piepklein beetje puree van aardappel. Hij was tevreden, hoewel we beiden van mening waren dat er wel iets hoger op smaak gekookt zou kunnen worden hier. Op de pulpo na bij het gerecht met de sardine en de jus bij de kwartel was het allemaal aan de flauwe kant.

Voor mij US-beef. Ik kreeg een wat rommelig bord met in het midden een nogal dun stukje wel goed gebakken biefstuk. Erop veldsla en witte bonen en daar weer op een onappetijtelijke plak gelei met bbq smaak. Het zag er al smerig uit, maar bij het snijden werd het allemaal nog een beetje erger helaas. Erom heen nog wat artisjokken en paddestoelen en nog wat jus en puree van artisjok. Her en der ook nog wat croutons en spekjes. Door die plak gelei vond ik het geheel helaas gewoon niet lekker. Die gelei was trouwens ook nog eens bijzonder zout, waardoor alle smaken wegvielen. Een misser en dat werkt toch wel op mijn humeur. Na een erg lange pauze, waarin we ons verbaasden over hoe grof sommige Duitse mensen omgingen met het personeel, verscheen er een dessertamuse.

Bereidingen van wortel met vanille-ijs. Op zich mooi om te zien, maar ook dit smaakte weer naar bijzonder weinig. Zelfs het ijs was waterig, jammer hoor.

Echtgenoot had gekozen voor de Bananarama (alleen voor de naam zou ik die al niet nemen, maar goed) en kreeg diverse bereidingen van banaan, waaronder een bal in harde karamel, ijs, sorbet en wat nootjes en was tevreden.

Ikzelf wilde graag de meloen. Diverse structuren van watermeloen kreeg ik met erbij ijzerkruid, pecannoot, karamel, ijs en olie van hibiscus. Een fijn fris dessert. Mooi opgemaakt ook.

We sloten af met een goede espresso, waarbij nog een makaron met sinaasappel kwam en een frambozensnoepje, schrokken ons vervolgens naar van de rekening en omdat ze hier 10 euro voor een 0.75 l fles water rekenen en we er twee hadden gedronken vertrokken we zonder fooi te geven. We worstelden ons door de rokende mensen en walm heen en besloten dat Victorian ons adres niet is.

Monkey's West in Düsseldorf

Op de 15e juni reden we op ons gemak naar Düsseldorf, daar zouden we twee nachten gaan doorbrengen en onze geliefde musea daar weer eens bekijken en uiteraard ook een bezoekje brengen aan het relatief nieuwe Medienhafen. Na een lunch onderweg kwamen we ergens in de middag nogal luiig aan in het hotel, gelegen om de hoek van Kö en we besloten even een uiltje te knappen en daarna wat te gaan winkelen en borrelen. Aldus geschiedde. Na een leuke wandeling en een langdurig bezoek aan een fijne wijnbar in de Kö-galerie wandelden we naar het restaurant van mijn keuze voor deze avond, Monkey’s West. Gelegen in een modern gebouw (Monkey’s Plaza, voor verdere informatie zie website), herkenbaar aan de aap bij de ingang. Geweldige apen vind ik het, gemaakt door Jörg Immendorff, een kunstenaar waarvan ik graag objecten en schilderijen zie. Ik kon mijn hart ophalen binnen, want er staan aapjes genoeg. Ook veel bijzondere lampen hangen er. De opzet is erg ruim. De ingang in in het midden. Links is dan het bar/loungegedeelte, rechts het ruime restaurantgedeelte met veelal banken en een paar stoelen. De bediening is kundig en vriendelijk. We kregen een fijne plek op een hoekbank. De tafels zijn hier aan de kleine kant, allemaal rechthoeken en vierkanten en gedekt met rietachtige kleedjes, niet heel bijzonder wat mij betreft. Wel stoffen servetten overigens en goed glaswerk. Brood kwam alvast op tafel, drie soorten, waarvan de ene met aardappel en spek was gemaakt, erg lekker en wat smeerseltjes en boter. Een aperitiefje wilden we nog wel, voor echtgenoot een Prosecco, voor mij een Aperol Spritz en dat was een goede hier. Erbij kregen we de kaart, die bestaat uit twee menu’s en maandelijkse aanbevelingen. Hiertussen kun je wisselen zoveel als je maar wilt. We waren er vrij snel uit, wij opteerden voor het Kunstwerkmenu van juni 2012 en dan de zeven eerste gangen, dus zonder dessert. Ook dit was mogelijk, wat je toch niet vaak tegenkomt. De wijnkaart is indrukwekkend en zeer vriendelijk geprijst. We hadden een leuk gesprek met de sommelier, die ons adviseerde aan de hand van onze voorkeuren. We kwamen uit op een Wittman Morstein Riesling GG 2009 en die voldeed inderdaad helemaal aan wat we lekker vinden. Vol, lange afdronk en fijn droog. Een amuse verscheen. In een glaasje tomatenessence en op een plaatje bereidingen van boontjes en peer met wat kruim van chili. Opmerkelijk hoog op smaak en leuk als combinatie. De tomatenessence vond ik bijzonder lekker. Het eerste gerechtje was terrine van Elzasser ganzenlever. Op een vierkante plaat kregen we diverse bereidingen van ganzenlever (terrine, gebakken, gekonfijt) met mango en watermeloen en wat getoaste brioche. Fantastisch was dit allemaal. Geweldig qua smaak en prima passend bij elkaar. Het gebakken stukje was een feestje, precies goed, niet dat enge lillerige wat je af en toe krijgt en toch een heerlijk krokant jasje. Het tweede gerechtje was ook al zo’n feestje. Bretonse kreeft. Fantastische stukken kreeft kregen we op heerlijke zoetzure groentjes, ragfijn gesneden. Erbij heerlijke mayonaise, gelei van krab, een gepocheerd kwarteleitje wat perfect was en een stukje gefrituurde krab. Alweer een schot in de roos. Het derde gerechtje was Noorse Jacobsmossel met garnalen. Een uiteraard - want van de kookkunsten van de chef waren we inmiddels wel overtuigd - perfect coquille kregen we. Erbij asperges, ham, bolognesegroentjes en Hollandaise crème. Verder nog worteltoefjes met citrus, die het plaatje vervolmaakten. Wederom waren we erg tevreden. We vervolgden met gebraden wilde zeewolf. Een schitterend opgemaakt bord met een mooi stuk, iets te droog, zeewolf. Erbij een stukje kardemombrood, olijvenmayonaise met citrus, diverse groentjes waaronder venkel met een kruidenkorstje, piccalilly-ingrediënten her en der, asperges en kruim van olijf. Wederom een mooi gerecht. Niet zo spectaculair als de drie voorgaande gerechten maar nog steeds erg goed. De wijn was gedaan en ik had een favoriet van me op de kaart zien staan. Een Condrieu. Van Guigal. Die moest het natuurlijk worden en die was weer net zo fantastisch als altijd. Heerlijk! Op het bord kwam vervolgens roodbaars. Een mooi stuk perfect gebakken roodbaars uit Bretagne met erbij tomaten, artisjok, een broodsoldaatje, kruiden en een heerlijke olijvencrème. Een zeer Mediterraan-aandoend gerechtje wat ik alweer erg lekker vond. Mooi qua portionering ook, fijn dat daar zo goed over wordt nagedacht in de keuken. Het laatste visgerechtje was uit elkaar gehaalde kabeljauw (wat we raar vonden, maar ook de avond erna kregen we kabeljauw op die manier gepresenteerd), wat jammer was wat mij betreft, omdat het juist zo heerlijk is om zelf de schellen van de kabeljauw los te maken, waardoor je kunt zien dat de vis perfect van garing is. Kabeljauw dus met inktvis, linguine, artisjokkencrème (die Barigoul waar je opeens overal mee wordt doodgegooid) en diverse kruiden. Qua smaak een heerlijk gerechtje, prima klaargemaakt ook weer, alleen die uit elkaar gehaalde kabeljauw vond ik jammer. Het vleesgerecht van deze avond was Mieral parelhoen. De borst dan, die in stukken gesneden op het bord kwam. Perfecte parelhoen weer, nog heerlijk sappig en erg vol van smaak. Erbij citroenzest, mango, olijven en een crème van popcorn. Op zich ben ik niet heel dol op fruit in mijn eten, maar hier paste het wonderwel. Mooie smaken, zowel apart als bij elkaar. Ook nog wat amandeltjes erop en een klein toefje gebakken ui, heerlijk als accentje. Waarmee we klaar waren met ons menu. We waren erg tevreden en we begrijpen volkomen waarom dit restaurant op de lijst staat om een Michelinster te gaan krijgen. Hier wordt uitstekend gekookt, de bediening is erg goed, de ambiance is leuk, kortom: de totaalbeleving is in orde. We wilden nog wel wat espresso en zelfs die is hier verbazingwekkend goed, dus we namen er twee. Erbij tot onze grote verrassing een immense wagen met de meest heerlijke friandises, waaruit we een keuze maakten en die we nog heerlijk hebben zitten opsnoepen. Bij vertrek keken we nog even rond naar de aapjes en moesten we grinniken om het blije aapje bij de uitgang. Absoluut een aanrader dit fijne Monkey’s West!

Berlijn 7 t/m 10 september 2011

Uiteraard hadden we weer vertraging op Schiphol maar nog redelijk op tijd checkten we in in het hotel waar we drie nachten zouden verblijven, hotel De Rome. Een schitterend hotel met een prachtig dakterras. De kamers hier zijn luxe, ruim en van werkelijk alle gemakken voorzien.

De welkomstborrel vond plaats op het nogal winderige dakterras en was daarom vrij kort.
Vrij vroeg in de avond vertrok ons gezelschap per bus naar de Nederlandse Ambassade, waar we werden ontvangen door de Nederlandse Ambassadeur. Voorafgaand aan dat ontvangen worden kregen we een zeer uitgebreide rondleiding door dit erg mooie, maar bepaald niet erg praktische gebouw.

Het gebouw, ontworpen door Rem Koolhaas, heeft geen aparte verdiepingen, maar is gebouwd als een soort hellingbaan die door het hele gebouw cirkelt. Dwars door het gebouw loopt een diagonale zichtas die uitzicht biedt op de Fernsehturm. Er is vastgelegd dat er nooit gebouwd mag worden tussen de ambassade en de Fernsehturm, maar een naastgelegen hotel heeft plannen om uit te breiden en zou dan precies in die zichtas gaan bouwen. Stress dus op de ambassade.
De borrel, sekt hier, was op het dak van de ambassade wat een prachtig uitzicht bood op de Spree. Naderhand cirkelden we weer helemaal naar beneden, naar een gigantische zaal met een heel hoog plafond en grote ramen, waar allemaal mooie ronde tafels waren opgesteld en waar het formele diner zou plaatsvinden.

De eerste wijn werd ingeschonken, Riesling ‘le Princes Abbes’, AOC, Domaines Schlumberger, Elzas, 2009.
Een fijne, behoorlijk droge Riesling.
Het eerste gerecht werd opgediend. Röllchen von der Seezunge mit Pak Choi-Füllung und geräuchertes Black Tiger Garnelen auf Curcuma-Spiegel.
Rolletjes van zeetong gevuld met Pak Soi en een gerookte Black Tigergarnaal op een sausje met kurkuma dus.
Ik vond het een heel aardig gerecht, zeker in aanmerking nemend dat het om een gezelschap van ruim 80 personen ging.
De zaal overigens was qua akoestiek niet geheel goed ingericht voor zoveel mensen, het geluid zwol aan en aan en op den duur kon niemand meer iets verstaan, dat was vervelend.

Het tweede gerecht was zoals zo vaak in Duitsland soep. Een geträffelte Schaumsuppe von der Bonenkresse mit sautiertem Filet vom Strauss.
Een verrassend lekker soepje kregen we, opgeschuimd met erop fijngehakte cresse van bonen (blijkbaar) en erin twee geweldig lekkere stukjes gebakken struisvogelfilet. Boterzacht waren ze en heerlijk van smaak. Ik had nog nooit struisvogel gegeten, ik was het ook niet van plan eerlijk gezegd, maar ik vond het dus echt lekker.

Na de nodige toespraken waren we toe aan het hoofdgerecht. Hierbij werd een Zweigelt, Qba, Paul Achs, Neusiedlersee, Österreich 2009 geschonken. Een vrij lichte allemansvriend maar ook dat begrijp ik volkomen.

Het hoofdgerecht deze avond was Im Tramezzinimantel gekräutertes Angusrind an Rapsjus, gefüllte Kohlrabi-Körbchen mit Torte vom Erdapfel.
Angusrund dus, perfect van cuisson overigens wat ik heel erg knap vond, omgeven door een laagje van casinowitbrood wat mooi krokant was gebakken. De kruiden tussen het broodlaagje en het rund waren ook erg lekker. De jus van raapjes paste er uitstekend bij. Erbij een bakje van koolrabi met wat andere groentjes erin, ook al lekker en ook het stukje aardappeltaart vond ik erg lekker. Knap om voor zo’n groot gezelschap zoiets lekkers op tafel te zetten!

Het dessert kwam op mooie vierkante borden. Om en om rood en zwart en het zag er schitterend uit. Het ging om Schwarzwalder Kirsch im Glas an Mascarponecreme und gepfefferten Erdbeeren. In het glas in laagjes een uit elkaar gehaalde om zomaar te zeggen Schwarzwalder Kirschtorte, heerlijk fris door de kersen en op het bord de mascarponecrème met de aardbeitjes. De peper is me ontgaan, maar ik vond het een heerlijk dessertje.
We sloten de avond hier af met koffie en bonbons en de bussen brachten ons laat op de avond terug naar het hotel.

Na het uitstekende ontbijt de volgende ochtend gingen de congresgangers vroeg aan de slag en ook de partners hadden een drukke dag voor de boeg.
Met een bus reden we met een uitstekend Nederlands pratende Duitse gids, van beroep architect, door Berlijn.
Eerst in algemene zin over de Unter den Linden, waarna we een stop hadden bij het Holocaust Monument.

Indrukwekkend vond ik het. Boven de grond het kunstwerk, onder de grond het (kleine) museum, wat ik nog veel indrukwekkender vond. Jammer dat we zo weinig tijd hadden, ik kon helaas de hele toer met audio niet helemaal afmaken. Maar ik vond het enorm indrukwekkend.

Hierna gingen we een flink stuk wandelen door de stad, waarbij we onder andere langs de Hackeschen Hofe, een aantal binnenplaatsjes midden in de stad met elk hun eigen gezicht. De meeste gevels zijn in Jugendstil, maar er zitten ook hele moderne, ook erg mooie bij. Heel veel winkeltjes en restaurantjes vind je hier ook.

De route richting het Nicolaiviertel leidde ook langs de eerste (er schijnen er vier te zijn), inmiddels geruimde, Joodse begraafplaats, waar een prachtig beeld is geplaatst. Tussen de straatstenen zie je hier ook regelmatig messing plaatjes met daarop de naam van degene die op een zeker moment gedeporteerd is. Een heel vreemde gewaarwording vond ik het om in zo’n moderne, nieuwe stad waar ongelofelijk veel gebouwd en gerenoveerd werd, wordt en zal worden, zoveel tastbare herinneringen aan ook hun oorlogsleed te zien.

De lunch was is een authentiek Berlijns restaurant. Het was het restaurant Zur Gerichtslaube, een vriendelijk buurtrestaurant met ook allerlei zaaltjes. We begonnen met wat water en al snel kwam er ook een glaasje wijn op tafel. Voor mij was dat een Riesling, Geisenheimer Fuchsberg, Rheingau, Deutschland, die ik erg prettig licht en bloemig vond, de andere dames (het waren alleen dames deze keer) hadden liever een Chardonnay en die kwam uit Frankrijk.

Het eerste gerecht was soep. Ik ben vergeten een foto te maken maar het was een krachtige wildbouillon met reepjes van kruidenpannenkoek en bospaddestoelen. Lekker.
Erna een gigantisch bord met een grote gemengde salade met gebraden reepjes kalkoen. Lekker, maar veel en veel te veel, dus ik heb zo ongeveer de helft laten staan. Jammer vind ik dat altijd.

Als dessert kregen we nog een veel te groot stuk ovenverse appeltaart, warm ook nog. Ook erg lekker, maar veel te machtig helaas. Ook dit heb ik niet opgegeten.

Onze enthousiaste gids had de bus weer laten komen en onze rondrit door Berlijn ging weer verder. Heel veel hebben we gezien met heel veel zeer interessante, vooral architectonische details die toch een ander licht werpen op de manier waarop Berlijn is heringericht, heel interessant dus.

We moesten nog even koffie en taart eten om half 4 (!), blijkbaar een gewoonte in Duitsland, ik heb het bij thee gehouden, maar we zaten wel op de topverdieping van de bekende Kollhoff-tower, waar het uitzicht helemaal geweldig is. Het was een prachtige heldere dag, toevallig droog, dus we hadden geluk.
Vrij laat waren we terug in het hotel, dus we moesten ons snel omkleden, waarna we met zijn allen naar het Opernpalais liepen, wat om de hoek van het hotel ligt.
De ontvangst met aperitief (men is in Duitsland blijkbaar erg dol op bubbels, ook hier kregen we ze, nu een Prosecco Colli Trevigiani) was in de statige hal van het Palais, waar ook een cabaretière geheel in stijl voor de nodige kwinkslagen zorgde.

Het diner vond plaats in een prachtige ruime zaal (zie link hierboven) met wederom heel veel ronde tafels, deze keer prachtig overdadig opgemaakt met verse groenten en fruit. Water stond al op tafel, ook de menukaartjes stonden klaar en het prima personeel zorgde ervoor dat iedereen een vol glas water had en daarna werd de eerste wijn ingeschonken. Een 2010, Cape Bridge White, Chenin Blanc, Südafrika.

Het eerste gerecht was een gemarineerde rucolasalade met garnalen en Jacobsmosselen aan een stokje en gedroogde tomaten. Een gigantische berg rucola kregen we, met erop behoorlijk wat balsamico. Nu haat ik balsamico, je krijgt en kreeg het overal te pas, maar vooral te onpas bij en ik eet het gewoon niet meer, dus ik heb de rucola niet aangeraakt. De tomaatjes vond ik ook maar zozo, maar okay, die gingen wel en het spiesje met de vis was aardig, maar ook niet meer dan dat.

Het was een diner met cabaret. Niet zomaar cabaret, opera geschoolde cabaretiers waren het. Met prachtige stemmen en een groot acteertalent. Ik heb genoten van hun optredens, hun zang en hun humor. Tussen de gangen door kwamen er telkens nieuwe aria’s, vaak met een komische noot op het podium, maar ook tussen het publiek door, erg leuk.

Het tussengerecht was soep. Een crèmesoepje van schorseneer met crostini van eend. Ik ben helemaal niet zo soepig, maar dit was echt een bijzonder lekker soepje. Hoog op smaak, ik hou trouwens veel van schorseneer, fijn gekruid, nog wat olie toegevoegd en de stukken, want het waren echt stukken, die je eigenlijk zou willen snijden, eend die erin lagen waren geweldig. Volgens mij wilde eend, maar boterzacht. Heerlijk. Ik was natuurlijk inmiddels ook wel weer toe aan iets te eten...
De rode wijn deze avond was ook van Cape Bridge, Coastal Pinotage uit Zuid-Afrika, maar ik hield het bij witte wijn.

Het hoofdgerecht was varkensfilet in Serranoham gewikkeld met tomatengnocchi, parmezaan en saliejus. Het bord was zeer aardig opgemaakt. Helaas was het vlees loeizout. Ik ben een hartige eter, dus als ik iets zout vind, dan is het ook zout. Het was ook iets te droog helaas. Het parmezaan koekje was wel lekker, evenals de peultjes en de saliejus. De gnocchi waren ronduit vies. Klef, zwaar, smakeloos, dus die heb ik laten liggen.

Het dessert wat verscheen na weer een prachtig optreden van de vier jonge mensen was mousse van mango en karnemelk met perziksorbet. In aanleg natuurlijk een leuk dessert, maar op de een of andere manier was het duf. Niet fris en de smaken kwamen helemaal niet tot hun recht. Echt jammer want een fris dessertje kan zo fijn zijn als afsluiter.
Erna kregen we nog niet al te beste koffie met wat snoeperijtjes en later liepen we terug naar het hotel. In de hotelbar was het bijzonder gezellig, er speelden een jongen en een meisje heerlijke deuntjes, dus daar hebben we nog een half uurtje doorgebracht.

De volgende dag begon zo mogelijk nog vroeger, onze enthousiaste gids had een hele volle dag in elkaar getimmerd en keurig op tijd vertrokken we met de bus naar Potsdam en de Wannsee.
In de ochtend hadden we na een niet te lange busreis met mooie verhalen van onze gids over hoe het was toen de muur er nog stond, heel interessant, een erg onderhoudend bezoek aan das Neues Palais in Potsdam.

Het barst er van de paleizen, maar dit schijnt wel een heel bijzonder paleis te zijn. Grappig was ook dat iedereen over haar schoenen grote vilten sloffen aan moest ter bescherming van de werkelijk prachtige parketvloeren, maar wat direct wel iets joligs meebracht. Met de bus reden we nog door wat wijken van Potsdam, ook langs het Höllandisches Viertel, vier straatjes die inderdaad zeer Hollands aandoen, leuk om te zien.

We lunchten in der Alte Meierei, gelegen aan de Wannsee, maar dat stelde niet heel veel voor, ik heb maar geen foto gemaakt van de gestoomde forel met gekookte aardappeltjes en een bakje komkommer in het zuur....Als dessert twee warme flensjes gevuld met bosbessen en een vanillesausje.
Na nog een wat koud boottochtje op de Wannsee stapten we weer in de bus voor een ritje naar een of andere vrij toeristisch aandoende hoeve waar we thee met taart (voor de liefhebbers dan) kregen. Hier namen we ook met een klein cadeautje alvast afscheid van onze gids, die ons aansluitend met de bus terugbracht naar het hotel.
Het was al weer snel tijd toen voor het avondeten en we wandelden naar de Gendarmenmarkt waar we in de Gendamerie, in het souterrain, de Austernbank, wat voor deze gelegenheid met tafels van 8 was omgebouwd tot een soort Biergarten en waar later ook nog een disco plaatsvond. (Ooit heb ik eens geluncht in Frisschen Fritz aan de Gendarmenmarkt, als weblog het weer doet, zal ik een link plaatsen).
De witte wijn was hier een Schloss Johannisburger Gelblack, Riesling Qualityweine, dry, vineyard Schloss Johannisburg Rheingau en die was prima.

Het eerste gerechtje van deze avond was een rundercarpaccio met een salade met tomatenbrood in Toscaanse stijl. Een rondje goede carpaccio kregen we, met erop de tomatenbroodvierkantjes, uiteraard pijnboompitjes, maar hier dan geschroeid, wat rucola en wat flinters parmezaan. Gewoon een goede carpaccio.

Erna de onvermijdelijke soep. Een essence zoals ze het hier noemen van kalfsstaart, flink dubbelgetrokken met een ravioli met abrikoos. Een zeer ongewone combinatie, maar wel erg lekker en erg leuk gevonden vond ik. Nog wat kruiderijtjes maakten deze prima bouillon mooi af.
De rode wijn was een Italiaanse, een Chianti, maar ik hield het deze avond verder bij wit.

Het hoofdgerecht was ‘canard au vin’. In een diep bord lagen wat noedels met een lichte kaassmaak waar wat spinazie doorheen was gegaan met erbij nog een sjalotje en wat wortel. Erop wat stukjes licht taaie eend en in mijn bord, maar dat was niet bij iedereen het geval, ook nog een lekker stuk confit de canard. Nu hou ik daar veel van, dus ik heb de poot met smaak opgegeten, de rest vond ik iets minder aantrekkelijk.

Het dessert tenslotte was champagnemousse met bosbessen en andere seizoensbessen. Het zag er mooi uit en smaakte ook wel aardig. De champagne proefde ik niet, maar dat gebeurt wel vaker.
Hierna nog koffie met vast wat snoeperijtjes erbij, ik weet het niet meer precies en daarna barstte het feest met disco los. Daar had niet iedereen zin in, dus met een klein gezelschap, wat later groter en groter werd, liepen we naar de hotelbar, waar we nog een hele tijd genoeglijk hebben zitten babbelen.

De zaterdag moesten we alweer vroeg op. Na het ontbijt checkten we uit, de koffers zouden alvast naar het vliegveld worden gebracht en toen we buiten kwamen stond het hele plein vol met trabanten......

We zouden namelijk een trabitour maken door Berlijn. Nou, dat hebben we gedaan, dat was bijzonder geestig en weer heb ik dingen gezien die ik nog niet eerder had gezien, wat een prachtige stad is Berlijn toch.

We sloten het congres af met een staande lunch bij restaurant Tucher, naast de Brandenburger Tor, waar we eerst nog staand op het plein met zicht op hotel Adlon (als weblog het weer doet zal ik een link naar mijn recensie plaatsen) een aperitief dronken.

Een deel van het gezelschap vertrok met de vroege vlucht, dus nadat we afscheid hadden genomen van hen sprongen we in een taxi en lieten ons naar KaDeWe brengen waar we ons vergaapt hebben aan de delicatessenafdeling en nadat we nog heerlijk wat op een terras gezeten hadden gingen ook wij naar het vliegveld om weer naar huis te gaan.

Berlijn is absoluut aan te raden voor een bezoek.