Singer Museum in Laren

Full Colour 2011. Een diner met nog wat verrassingen in het Singer Museum in Laren met de nadruk op de tentoonstelling van Jan Sluijters met uitsluitend zijn allerbeste werk.
Nu ben ik over het algemeen niet heel weg van dit soort toch massale toestanden, maar ik wilde Jan Sluijters’ werk wel zien, ik was benieuwd naar de gerestaureerde Denker en ik was - shame on me - nog nooit in het Singer Museum geweest.

Keurig op tijd lieten we ons voor de deur afzetten en wandelden binnen. Ontvangst met aperitief en wat knabbels was in een lange glazen gang (de Van den Brinkgalerij) met aan de ene wand een door het museum uitgeschreven wedstrijd (portretten, geïnspireerd door de tentoonstelling van Jan Sluijters) waaraan iedereen kan meedoen en waar behoorlijk leuke portretten hingen. Bijzonder kleurrijk, mooi ook en vooral heel veel.

Ook De Denker, waar zoveel over te doen is geweest, staat in deze galerij. Zoals al het werk van Rodin sprak het beeld me bijzonder aan. Heel, heel knap om zoveel uitdrukking mee te geven. Hier een link naar de speciale website met alle informatie over de restauratie van het beeld.

Na een wandeling langs de tentoonstelling kwamen we terecht in een grote zaal waar heel veel tafels (met nummers) stonden en waar aan de wanden de portretten van Sluijters hingen. Prachtige portretten! Wij hadden eerst ik meen tafel 11 en aten daar ons voorgerecht.

Tartaar van rauwe tonijn op smaak gebracht met sjalot, shiso, limoenolie en kappertjes, begeleid door veldsla, zeekraal en druppels wasabicrème. Een groot vierkant bord met in de linkerbovenhoek een rondje tonijn met de genoemde ingrediënten, ervoor een veeg van iets zoeterigs jammerigs en daaronder een witte veeg van waarschijnlijk crème fraîche of zo, lichtelijk zonder smaak. Een aardig gerecht.

Hierna gingen we met zijn allen naar een grote zaal waar een kort optreden was en aansluitend een speech van een meneer wiens naam ik ben vergeten, maar die geestig was, waarna we weer terugkeerden naar de portrettenzaal en waar we aan een andere tafel, dus ook met ander gezelschap overgingen tot het hoofdgerecht. Voordat het hoofdgerecht werd uitgeserveerd overigens werden we eerst nog verrast met optredens van operazangers en -zangeressen wat erg mooi was.

Gesauteerde kalfsentrecote met een mengsel van gebakken prei, paprika en palmhart, gegratineerd met lamellen van roombrie.
Verrassend lekker vond ik het. Het vlees was uitstekend, de cresse erop erg lekker en het mengsel van de groenten vond ik heerlijk. Wel wat grof gesneden, maar de smaak was uitstekend. Ook de gegratineerde lamellen van de roombrie vond ik erg lekker. Een geslaagd gerecht dus.
Ik dronk deze avond alleen de witte wijn die niet meer dan aardig was. Een Chileense allemansvriend, maar dat begrijp ik met een dergelijk groot gezelschap. Ook de rode wijn viel, zo begreep ik van echtgenoot, in deze categorie.

Het dessert was lopend. In die zin dat we naar een naastgelegen zaaltje werden gebracht waar we koffie en glaasjes met allerlei moesjes en fruit konden krijgen. Ook sommige glaasjes daarvan vond ik erg lekker. Ik herinner me iets met koffie en hazelnoot en iets met passievrucht, allebei bijzonder lekker. De citrusvruchten daarentegen waren weer aan de wrange kant, maar zo was er wel voor ieder wat wils.

Na de koffie wandelden we langzaam naar de uitgang, slaagden er nog net in om een catalogus van de mooie tentoonstelling te kunnen kopen en lieten we ons heerlijk weer naar huis rijden.

Het restaurant van het Wereldmuseum in Rotterdam

Op de zondagmiddag na mijn verjaardag die zaterdag kwam het er dan eindelijk van! We gingen lunchen bij het restaurant van het Wereldmuseum. Ik had er al heel veel goede berichten over gehoord en ook echtgenoot, die er weleens zakelijk komt, was er zeer over te spreken. Ik had al een paar keer eerder gereserveerd, maar helaas kwam er telkens wat tussen.
Parkeren is geen enkel punt in de omgeving van de Veerhaven en we wandelden in het zonnetje naar het Museum.

Binnen ga je dan linksaf via de wijnbar - waar het ook leuk toeven is, hoewel er soms mensen in korte broek zitten, wat natuurlijk niet passend is in een dergelijke ambiance - naar het ruim opgezette restaurant. Veel vierkante tafeltjes in een lange rij met een bank, niet mijn voorkeur, maar voor een restaurant natuurlijk heel handig, je kunt er veel van kwijt en twee ronde tafels. Eéntje voor 4 in de hoek en ééntje vrij pontificaal aan het begin van het restaurant, pal voor de ingang, met zicht op de wijnbar en de wijnkast. De vloeren van zowel het restaurant als de wijnbar zijn bedekt met precies hetzelfde eiken parket als wij thuis hebben, een leuk detail vond ik.

Stoelen - Endless - van Gelderland, die ik op den duur niet prettig vond zitten, want ze zijn te laag voor mij. De mannen hadden er overigens geen last van.
Een mooie ronde tafel hadden we dus, mooi gedekt al met wat rozen, peper, zout en boter per 2 personen en vrijwel direct kwamen er wat knabbels.

Stengeltjes met zaadjes en kruiden, soms met een flink pepertje, lekker dus. In een glaasje rettichstaafjes met een dip van vadouvan en flink wat wasabi, dus echtgenoot was blij, wat chips van pastinaak met ernaast een romige espuma van geitenkaas. Lekker!
Erbij een glas Cava, een Arte Latino hier en die beviel me prima. We kregen de kaart, zie website, met een uitleg over het lunchmenu (2 gangen) en over het viergangenmenu en eigenlijk waren we vrij snel klaar. Het viergangenmenu zou het worden. Of we water wilden. Ja, dat wilden we wel. Bruisend is hier Badoit, de favoriet van echtgenoot en Maurits, plat helaas Evian en dat vind ik niet lekker.

Toen ik dat vertelde was het geen enkel probleem om gewoon een karaf ijswater te krijgen en dat vind ik een hele prettige service.
Het personeel hier is overigens uitstekend. Goed op de hoogte van de gerechten, aanwezig als het moet, beleefd met een kwinkslag, ze geven fijne toelichtingen op de gerechten, kortom: zoals het hoort in mooie restaurants. Leuk detail vond ik weer dat het logo wat ook op de deur van het restaurant staat terug te vinden is op de rechtermouw van de colbertjes en de overhemden van de heren. Het waren vandaag allemaal heren trouwens.
We bekeken de wijnkaart en die is hier mooi en uiterst vriendelijk geprijsd.
Als witte wijn kozen we een Domaine Tempier, Bandol Blanc, Provence, 2008, gewoon omdat we nog nooit een witte Bandol gedronken hadden. Het betreft een blend van Clairette , Ugni Blanc en Grenache en ik vond hem erg prettig. Licht met een lange afdronk met flink wat kruiden.

Er verscheen een amuse. Licht gepekelde eendenborst met mousse van eendenlever, mais, ras el hanout en voor de heren balsamico. Ik eet geen balsamico. Op een lief klein bordje fijne plakjes eendenborst, mooi zacht, erbij de eendenlevermousse met erop gepofte mais - popcorn dus, nog een streep mais, heel zacht van structuur. Voor de heren dan nog op de mousse enkele druppels balsamico en eerlijk gezegd is de ras el hanout me ontgaan.
Een lekker hapje in ieder geval.

Na enige tijd, terwijl de heerlijkste geuren ons vanuit de keuken bereikten, kwam ons eerste gerecht. Gegrilde geelvintonijn, kropsla, structuren van rode biet, appel, salty fingers, zuurdesemkruim, hazelnoot, Bellota chorizo en mayonaise. Het zag er prachtig uit en zo smaakte het ook. Prachtige, even kort aan één kant geschroeide tonijnstukken, met lekkere kropsla en alle andere genoemde ingrediënten. Salty Fingers overigens zijn de dunne groene staafjes, die je ziet op de foto. Een cressesoort. Licht zilt en zout van smaak, lekker en leuk om te zien. Een flinke portie was het en we vonden het allemaal erg lekker.

Het tussengerecht deze middag was geroosterde grietfilet, waterkers, risotto met paling, koolrabi en een boterjus met rijstazijn. Een perfect stukje griet op een rondje van heerlijke risotto, waarin je duidelijk de paling proefde op een spiegel van saus van waterkers kregen we. Erbij blokjes koolrabi en het geheel afgemaakt met boterjus met rijstazijn. In al zijn eenvoud een erg mooi gerecht. Zo’n gerecht waarvan je eigenlijk wel wat meer wil...

De rode wijn was een bijzondere. De laatste fles aldus de maitre-sommelier, iemand met veel verstand van zaken. Het was een Pinot Noir, 2007, Weingut Schãffer und Zeter, Pfalz, Spãtburgunder waarvan per jaar slechts 1500 worden gemaakt. We hadden al eerder een glas met een laagje wijn erin gekregen om alvast de geur ervan te leren kennen. Hij rook hemels. Zo smaakte hij ook. Mooi diep en toch ook licht genoeg voor een lunch.

Het hoofdgerecht was entrecote van Angusrund met pommes paolo, Roscoff ui, bundelzwammetjes, Hollandaise en rode wijnjus. Twee stukken entrecote troffen we aan, die we eerlijk gezegd weleens wat malser hebben gegeten, maar ze waren wel erg mooi van cuisson. Erbij de bundelzwammetjes, de pommes paolo (kende ik helemaal niet), de roscoff ui, wat gefrituurde mini-artisjokhartjes en de heerlijke Hollandaise saus. Dat alles afgemaakt met een rode wijnjus en alweer waren we tevreden.

Het dessert was een miserable van chocoladegranache, machi (geen idee wat het is) en yuzu, gemarineerde bramen, bramensorbet en vanille pannacotta. Heerlijke bramen kregen we met lekker fris bramenijs, een behoorlijk machtige pannacotta-achtige crème met een duidelijke vanillesmaak en een leuk chocoladeblokje. Het frisse van de yuzu was ook duidelijk te proeven. Een mooi dessert vonden we. Erop nog twee zoete witte stengeltjes van merengue.

We sloten af met drie keer het koffieservies, Ole wilde niet en kregen daar - helaas maar voor drie personen, dat vind ik wel een beetje flauw en dat maken we ook nauwelijks mee - nog wat lekkere snoeperijtjes bij.

Tevreden verlieten we het restaurant van het Wereldmuseum. Op een paar piepkleine minpuntjes na een restaurant om vaker te bezoeken.

l'Epicerie du Cirque in Antwerpen

Op deze zaterdag van ons flitsend-korte weekendje Antwerpen had ik gereserveerd bij l’Epicerie du Cirque, op aanraden van Myriam.

Na de prachtige Kiefer-tentoonstelling renden we de behoorlijk grote Delhaize tegenover het Museum in voor enkele noodzakelijke boodschappen die in Nederland niet te krijgen zijn, brachten we de buit naar de auto’s en wandelden we naar De Poldernaar, waar ze behalve veel fijne wijnen en eau-de-vies heel veel whisky’s hebben. Echtgenoot, een echte single maltliefhebber, kon zijn ogen niet geloven van alle soorten daar. Hij koos een paar flessen uit, ik koos wat eau-de-vies en na een paar bollekes in één van de vele caféetjes in deze levendige wijk (Zuid) gingen we even uitrusten in onze fijne suites.

Tegen half 8 wandelden we naar het restaurant, een voormalige kruidenierswinkel met leuke Art Decodetails en een absoluut piepkleine keuken, waar we allervriendelijkst werden ontvangen.
Het is me dit weekeind sowieso opgevallen hoe vriendelijk de Antwerpenaren zijn. Ook bij zebra’s, in winkels, bij het kopen van kaartjes, in de caféetjes, complimenten hoor daarvoor.

We kregen een fijne vierpersoonstafel in het kleine restaurant, wat gedurende de avond geheel volliep.
We bestudeerden de kaart en besloten - ik zou bijna zeggen uiteraard - voor het zesgangen seizoensmenu. Op de website is dat alweer veranderd, ze veranderen hier behoorlijk vaak hun kaart en dat is alleen maar goed. Voor verdere details verwijs ik dus zoals meestal naar de website.

We begonnen met een aperitief. Voor de drie heren een Prosecco, voor mij ook, omdat men hier geen Cava schenkt, maar met toevoeging van viooltjes en een kruidnagel, waardoor het een voor mij erg prettig drankje werd. Van Prosecco alleen ben ik nl. niet heel kapot.

Erbij brood met een dip van pastinaak met krokant spek en groene kruiden, wat we aan de flauwe kant vonden.
Water kwam ook op tafel, 90 Degrees hier à 4.00 euro de fles. Brood, boter, peper en zout en olijfolie stonden al op tafel en onze eerste wijn werd ingeschonken. Een Wohlmutt, Gelber Muskateller, Steinriegel 2009, Südsteiermark, Osterreich. Een leuke, frisse wijn, weer eens iets anders dan de inmiddels overbekende Veltliner.

Voordat we aan het voorgerecht begonnen, kregen we nog een amuse. Een tartaar van rund met crème van aardpeer en oesterblad. Erbij nog wat soorten cresse en het was een lekker hapje.

Het voorgerecht uit het Seizoensmenu “Folies d’Hiver’ was hertenkalf/kingkrab/sinas.
Tataki van hertenkalf, kort gemarineerd met een vinaigrette van honing en rozemarijn; tartaar van kingkrab, zeste van sinas en mayonaise van knolselder. Heerlijk malse plakjes hertenkalf, kort aangezet in de pan met een fijne vinaigrette die zeker niet zoet was, erop flink wat slasoorten, ernaast de tartaar van de krab, die erg lekker was en ook de sinaasappelschil was goed te proeven. Een leuk gerecht vonden we. Vriendelijk ook dat de wijn nog eens werd bijgeschonken.

Het tweede gerecht was grietbot/butternut/palourdes. Gegrilde grietbotfilet met puree van butternutpompoen, afgewerkt met lauwe Palourdes, saké en pijpajuin. Een perfect gegrild stukje grietbot troffen we aan met erop rondjes van de pompoen, flink wat palourdes eromheen en nog wat andere groentjes, waaronder little gemblaadjes. De saké was verwerkt in een lekker schuim wat een en ander bedekte. Een goed gerecht.
De wijn hierbij was een Poggiotondo, Vermentino-Trebbiano-Malvasia 2009, IGT, Toscana en die was erg lekker. Ik hou veel van de trebbianodruif en die was duidelijk proefbaar. Overigens werd bij elke gang een fijne toelichting gegeven door de uitstekende bediening op zowel het gerecht als de wijnen en dat was erg prettig. Voor elke tafel werd ook voldoende tijd genomen, ik had echt het gevoel te gast te zijn.

Het derde gerecht was coquilles/boudin noir/guanciale en dat was een lauw tartaartje van Sint Jakobsvruchten, tartaar van aardpeer, gebakken beuling met lichtgesmolten Italiaans kaakspek (de guanciale). Op een lekker rondje van tartaar van aardpeer lagen licht lauwe plakjes coquilles met erop een plak gebakken bloedworst en daar weer op het katenspek. Een en ander afgewerkt met slablaadjes en cresse en ook nog wat dikke lucifers van aardpeer. Een heerlijk gerecht vond ik, vooral de beuling voegde veel smaak toe en de combinatie vind ik mooi gevonden. Erbij nog wat rondjes gelei van het een of het ander, wat het weer tot een mooi bordje maakte.
De wijn die hierbij werd geschonken was een Rolf Binder (Veritas Winery) ‘Christa Rolf’, Semillon-Chardonnay 2010, Barosso Valley, Australië. Hij paste uitstekend bij dit gerecht. Ik prefereer semillon alleen, maar bij dit gerecht was de combinatie met de chardonnay goed gevonden.

Het vierde gerecht was tongschar/risotto/pied de porc. Risotto met varkenspoot en tongschar, rucola en een schuimige jus van vadouvan. Precies dat ook troffen we aan op het bord. Werkelijk uitstekende en erg lekkere risotto, waarin de varkenstoets heel goed te proeven was met erop een mooi stukje tongschar en flink wat rucola. Het geheel afgewerkt met schuim van vadouvan. Erg lekker!
Erbij een glas Nathalie et Christian Chaussard, ‘You are so beautiful’, Pinot Noir, Loire, France.
Een opmerkelijke rode wijn, erg leuk gevonden bij dit gerecht vond ik. Een typische Loire wijn ook, prettig fris.

Het hoofdgerecht deze avond was fazant/rode bietjes/albufeira. Fazant met aardappelmousseline, chutney en zalf van rode biet, afgewerkt met Albufeirasaus en gekonfijte foie gras. Een perfect stukje fazant troffen we aan, met wat aardappelmousseline ernaast, heerlijke chutney en zalf van rode biet, een flinke plak foie gras en een erg lekkere Albufeirasaus. Alweer een erg mooi gerecht.
Erbij voor de heren een La Luna del Rospo, ‘Silente’, Barbera d’Asti 2008, Italia, die ze uitstekend vonden, voor mij een glas witte wijn, want ik wist al dat ik kaas ging nemen als dessert. Dat werd de Poggiotondo en daar was ik blij mee.

Het dessert was Sucré. Williamspeer/nougat/gember/bittere chocoladesorbet. Precies dat troffen de heren ook op hun bord aan, in allerlei texturen en ze waren dik tevreden. Erbij een glaasje Weingut Angerhof, ‘Tschida’, Sämmling 2009, Burgenland, Oostenrijk en ook daar waren ze tevreden over. Eén der heren overigens zag af van het dessert, begrijpelijk, want in tegenstelling tot restaurants in Nederland waren hier de porties niet aangepast aan de 6 gangen, dus het werd inderdaad erg veel zo op het eind.

Voor mij vijf mooie stukjes kaas. Een Coullomiers, een Moelleux du Rovand met wat kweeperengelei, een Langres, een Salova Gremanio met wat rozenbottelgelei en een Bleu d’Auvergne. Ook hier ging de Poggiotonde uitstekend bij. (de Moelleux du Rovand en de Salova kan ik niet vinden, ik ken de kaasjes ook verder niet).

We sloten af met koffie en espresso, waarbij nog wat lekkere friandises kwamen en we waren dik tevreden.
Toen ik langs de keuken liep was ik stomverbaasd over het kleine oppervlak. Een wonder dat daarvandaan al die fijne gerechten waren gekomen!
Het menu kost hier voor 6 gangen 60 euro, de wijnen doen tussen de 5.50 en de 6.50 per glas.

We wandelden terug naar ons uiterst comfortabele hotel en de volgende ochtend troffen we elkaar weer om heerlijk te gaan ontbijten bij Den Artist, recht tegenover het museum, waar we genoten van het ontbijt den Artist.

En dat was ons bliksembezoek aan Antwerpen. Om heel vaak te herhalen.

Fiskebar in Antwerpen

Op deze tweede vrijdag in januari vertrokken we al vroeg naar Antwerpen. Helaas moesten we een heel stuk terug omdat echtgenoot zijn telefoon was vergeten. Eén van de redenen dat we net na half 12 op de plaats van bestemming waren. En dat was de Leopoldstraat, want we wilden lunchen bij Het Gebaar. Het is nogal ergerlijk dat ze op alle weekdagen wel reserveringen aannemen, maar in het weekend niet. Dan hebben ze meer shifts dus. Onze vrienden waren al binnengeweest, maar alles was al vol. Niet getreurd, ik heb trouwens toch een hekel aan zo vroeg lunchen en al helemaal aan meerdere shifts, dus we pikten de auto van de vrienden op en reden naar de wijk waar we de meeste activiteiten hadden gepland, Zuid.
Ons hotel lag aan de Marnixplaats en tegen de tijd dat we er waren moest ik vreselijk naar het toilet, dat kun je weleens zo hebben.
Ik rende een restaurantje binnen en vroeg of ik gebruik kon maken van het toilet en dat mocht. Uit mijn ooghoek zag ik een piepkleine keuken, schoolborden met gerechten erop geschreven, veel tafeltjes met Gispen-stoelen en assemblagekunst aan de wand.

De mannen hadden inmiddels de auto’s geparkeerd, inchecken zouden we later op de middag doen en nu hadden we wat trek. Een blik op de schoolborden, die ook buiten hangen deed ons besluiten bij de Fiskebar te gaan lunchen. Of we gereserveerd hadden vroeg de geweldig vriendelijke bediening ons in het geheel lege restaurant. Eh nee. We kregen een pracht van een ruime tafel (eigenlijk voor 6) precies in het midden en begonnen met wat water en een flesje huiswijn. Een Terret Sauvignon, Les Vins de Salices, Les Bateaux. Een gewone slobber, maar voor nu goed. 2.50 per glas trouwens maar, heel vriendelijk geprijsd noemen we dat.
Ik zat met mijn gezicht richting schoolborden waarop de gerechten stonden, achter mij aan de andere wand hingen schoolborden met de wijnen en dat waren mooie wijnen, we besloten daar later nog op terug te komen.

Brood kwam op tafel, heerlijk stevig ciabattabrood met een lekkere knoflookboter met kruiden, heerlijk!
Het restaurant druppelde overigens geheel vol, er waren zelfs een aantal tafels met Japanners, wat volgens mij wel iets zegt over de kwaliteit van de vis hier.

We besloten tot een voorgerecht en een hoofdgerecht, ‘s avonds zouden we toch pas later aan tafel gaan.

Voor de ene tafelgenoot de garnaalkroketten, opgediend met een hele berg sla. Prima kroketten waren het, mooi glanzend van binnen en nog licht lopend, precies zoals het hoort.

Echtgenoot ging voor de tartaar van kingkrab en vond een flink torentje met veel krab op zijn bord en ook hij was zeer tevreden.
De andere tafelgenoot en ikzelf besloten tot de vissoep met rouille. Een mooie kom soep verscheen met een schaaltje rouille, een schaaltje geraspte kaas en wat getoast stokbrood.

De soep was goed, hij had iets meer gevuld mogen zijn van mij, de rouille zou ik zelf wat van meer knoflook voorzien en de kaas smolt uitstekend. Al met al een lekker soepje en een fijn begin.

We schakelden over op een Albariňo, een Valmiňor hier, die lekker was, zoals het een Albariňo betaamt.
De keus van de hoofdgerechten was nogal eenzijdig. Twee van ons kozen voor de zeeduivel, die later zeewolf bleek te zijn met champignonrisotto, truffelolie, groentjes en parmezaan en de andere twee voor de kabeljauw met ratatouille, risotto van mosseltjes en een garnalensaus.

De zeewolf viel goed in de smaak, prima van cuisson en mooi op smaak gebracht, zo ook de champignonrisotto met de parmezaan. De groentjes waren vooral paprika in diverse kleuren.

De kabeljauw was uitstekend, wel trof ik er een paar graatjes in aan, maar ach een kniesoor. De risotto vond ik erg lekker, overigens niet gemaakt van een rondkorrelrijst, maar van een langkorrelrijst, maar dat ging ook goed en de ratatouille was ook goed.
Gewoon goede gerechten dus.

Dessert wilden we natuurlijk niet.

Wel koffie, dus we kregen prima espresso.
De volgende ochtend zag ik overigens de bevoorrading van het restaurant door de groentenman. Wat een geweldige hoop groenten gaan er hier doorheen op een dag, ik zag wel 18 kratten.

Ook ‘s avonds zat het restaurant geheel vol, dus het is vast een hit in deze populaire wijk.
Nog een opmerking over de bediening. Zeer attent en vriendelijk en voor iedereen, terwijl het restaurant dus geheel vol was, een vriendelijk woord. Echt leuk.

Beslist een aanrader dit restaurantje.

MuseumBrasserie in Brussel

Op deze 14e mei, de dag na Hemelvaart, dus alle mannen waren vrij van hun activiteiten, vertrokken echtgenoot en ik tijdig richting Brussel. De jongens ‘hadden geen zin’. Wij wilden het Magritte Museum bezoeken, ergens prettig lunchen, boodschappen doen bij een Delhaize, want we hadden weer wat spul nodig wat ik in Nederland moeizaam kan krijgen en dan ‘s avonds thuis weer met de zonen eten.
De reis verliep voorspoedig, het parkeren ook en de een dag van tevoren bestelde en geprinte kaartjes voor het Museum werkten, dus in een vloek en een zucht stonden we binnen. Duister was het er, jammer is dat toch, en druk, ook heel jammer. Veel rennende kinderen ook, ergerlijk.De collectie is uitgebreid en best interessant om te zien. Het is leuk zoveel van Magritte bij elkaar te kunnen bekijken.

De lunch had me de nodige hoofdbrekens bezorgd. Wilde ik bij Bruneau, wilde ik naar Bon-Bon, wilde ik een Bib, tja, wat wilde ik eigenlijk. Mijn oog viel al surfend op de Brasserie van het Museum voor Schone Kunsten (dat zit zo ongeveer vast aan het Magritte Museum), met een leuke kaart en een mooi uitzicht op het Koningsplein, dus die moest het worden. Het reserveren, inclusief een mooie ronde tafel voor ons, verliep ook soepel de dag ervoor, dus keurig tegen 13.00 bestegen we de trappen. De ontvangst vond ik wel geestig. Er stond een pijltje richting een deur, maar als je die deur opendeed liep je in een dik groen pluche gordijn. Na dat gordijn moest ik oppassen dat ik de wijnkast niet omver liep, dus ik vroeg me af of dit wel de juiste ingang was. Maar dat was hij wel. We werden naar onze tafel begeleidt, de jassen werden niet aangenomen helaas en we namen plaats in de prettige zeteltjes. De ruimte is mooi hoog, met her en der wat kunst, uitbundige verlichting en min of meer opgedeeld in compartimenten waardoor een intieme sfeer ontstaat.
Een aperitiefje wilden we wel, voor echtgenoot een Prosecco en voor mij een Cava en de kaarten werden ons overhandigd. Op tafel stond al een kaartje met de lunchmenu’s (19,75 voor twee gangen)van de afgelopen week, voor deze vrijdag dacht men aan een stukje halfgaar gemarineerde zalm met citrusvruchten en taboulé en een filet van wilde koolvis met rivierkreeften, mousseline en gekonfijte pepers en hoewel ons het hoofdgerecht wel trok besloten we toch niet het lunchmenu te nemen.
De kaart kent verder een gedeelte met seizoensgerechten, deze week uiteraard asperges, met tartaar, een menu van Belgische bodem (36,00) en een menu Magritte (30,00). A la carte is ook mogelijk en daaruit kozen wij.

Brood en Beurre d’Isigny kwam op tafel, zo ook een fles water. De wijnkaart is hier ook al leuk en wat mij betreft zeer redelijk geprijsd. Gezien de verdere activiteiten in de middag kozen we voor een frisse wijn, een Grüner Veltliner, Wolfsgraben Sepp Moser Kremstal, Wachau, Oostenrijk en die was precies zoals ik hem ken: fris, stuivend, appelig, dus een redelijk ideale lunchwijn.

Echtgenoot had als voorgerecht de huisgemaakte garnaalkroketten met gefruite peterselie, Vlaamser kan al wel bijna niet (17.00) en hij was tevreden met zijn mooie dikke kroketjes. Ikzelf had gekozen voor de fricassée van Sint-Jakobsvruchten met ravioles uit Royan, schuimpje van schaaldieren (24,00). En ook ik was dik tevreden met mijn flink gevulde bord (maar liefst 4 coquilles), die omgeven waren door een soort bisque van schaaldieren en waarin ik ook nog de piepkleine ravioles aantrof. Erg lekker en erg leuk.
Ook bij de hoofdgerechten waren we niet eensgezind. Echtgenoot had de Bouchée à la Reine, bladerdeeg met kip, kalfszwezerik, champignons (23,00) en kreeg als eerste een driehoekje bladerdeeg geserveerd. Ernaast een pannetje met de ragout waarin hij veel stukjes kip, zwezerik en paddestoelen aantrof en ook nog eens een grote frietzak in een standaard vol met uitstekende frieten. Dik tevreden was hij dus. Zout en peper stond op tafel, dus het geheel iets meer op smaak brengen kon hij zelf doen.
Ik had de rog gedetecteerd op de kaart en die wilde ik dus graag. Rogvleugel met kappertjes (23.00). Twee gigantische stukken rog trof ik aan, met een heerlijke saus van kappertjes en eronder nog een hoopje aardappelpuree, die ook al lekker was. Gesmuld heb ik!

Gezien de grootte van de porties lieten we het hierbij, we sloten af met een espresso en wandelden richting de auto om boodschappen te gaan doen in de Delhaize bij Kontich. Een genoeglijk dagje uit zo samen.