Wollerich in Sint Oedenrode

Op deze eerste zondag van de Dining With The Stars week reden we met nogal regenachtig weer richting Den Bosch, ons doel was weer eens Wollerich in Sint Oedenrode.

Keurig op tijd parkeerde onze bob de auto en wandelden we binnen. De sommelier ontving ons, herkende ons en gaf ons een fijne ronde tafel in het ruime restaurant.

Slechts 5 andere tafels raakten bezet deze middag, opvallend.
Voordat we vertrokken had ik nog even de nogal azijnzeikerige recensie van Mac van Dinther gelezen in het VK-magazine en eigenlijk vind ik het vreselijk onvriendelijk om een restaurant van deze klasse op deze manier af te zeiken - een andere term kan ik er niet voor vinden helaas. Dat verdient Wollerich niet namelijk.
Op tafel stond reeds het menu voor deze middag. Rechts het gehele menu, incl. een eventueel extra gerecht, wat wij natuurlijk wilden en links een aantal mooie wijnen per glas, maar wij besloten tot het arrangement. Drie keer dan, Maurits zou bij het hoofdgerecht een glaasje meedrinken.
Een aperitief wilden we wel. Men bood ons een Raumland Katharina Brut aan, een erg lekkere Sekt van Pinot Noir en Pinot Meunier. Erbij drie mondvermaakjes.

Op een leistenen plaatje een mooi vierkantje van rode kool met zilte kaneel en appel wat in de mond een fijn stoofperensmaakje opleverde.

In een Chinees afhaaldoosje een bamischijfje met truffelmayonaise, ook al erg lekker. De combinatie bamihapje met truffel kwam erg mooi uit de verf vonden we.

In een glas op een laag korrels van het een of het ander een ravioli van brood met romige kaas en olijf. Een cakeje leek het meer - was het ook trouwens - gevuld met erg lekkere kaas en de olijftip bovenop maakte het af. Leuke hapjes.
Nadat we onze wensen kenbaar hadden gemaakt over het menu, we wilden alle gangen en dus ook het wijnarrangement kwamen er nog twee hapjes.

Op een plat klein bordje roomkaas, grapefruit, noot en olijf. Het zag er erg mooi uit en ook de smaakjes pasten prima bij elkaar. Erg leuk gevonden vond ik de gefrituurde olijfjes die erbij lagen.
Ernaast in een rond bordje in een kuiltje aardappelpuree met erop wat zuurkool, daarop weer gelei met een immense rookworstsmaak en aan tafel werd er nog wat kalfssukade overheen geschaafd. Erg lekker wat mij betreft.

Brood kwam op tafel. Heerlijk vers, net gebakken brood, wat zeer regelmatig werd bijgevuld. Olijfolie werd op de aparte bordje geschonken. Drie van ons kozen voor de Spaanse (Tarragona) olie, eentje wilde graag de basilicumolie. Die laatste heb ik ook geproefd en ik vond hem lekker. Maar ik ben niet zo van de smaakjes aan olie, vandaar de keus voor de lekkere Spaanse olie. Boter werd ons niet aangeboden.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een mooie Chardonnay uit de Bourgogne van Frédéric Magnien. Een fijne, rijpe wijn. Voordat het eerste gerecht verscheen kwam er nog een amuse.

In een kopje een mousseline van venkel met Bouchot-mosseltjes, tomaat, crème van bosui en cresse van erwt. Een plaatje om te zien en erg lekker weer.
Het eerste gerechtje was makreel met gerookte groentjes, pompoen, limoen en knoflookmelk.

Slechts twee stukjes makreel - licht gerookt, maar zonder de specifieke rooksmaak - troffen we aan met erop wat schuim van gember. Er omheen de pompoenrondjes, mooi zalvig van smaak, de knoflookmelk werd aan tafel bijgeschonken, verder nog wat tapioca op knolselderij, marmelade van prei, crème van bordelaise en komkommerrondjes. Een beetje veel smaakjes eerlijk gezegd. En een beetje een klein gerechtje ook wel.
We waren toe aan het extra tussengerecht en kregen daar een glaasje Pfannenbecker, Sankt Laurent 2009 bij. Een mooie volle, elegante Duitse rode wijn, prima passend bij het aardse gerecht.

Sint Jakobsvruchten gecombineerd met risotto van bospaddestoelen en truffelsaus. Een uitstekende coquille kregen we, op prachtige risotto met veel paddestoelen, waaronder cantharellen. Erbij wat flinters parmezaan, wat romanesco, een rolletje schorseneer, wat knolselderij met een groene asperge erin. Een uitstekend gerecht vonden we.

Wat ik persoonlijk minder vond was het glas waarin de wijn werd geschonken. Ik heb een hekel aan wijnglazen zonder voet en ik wil het glas niet vasthouden want dat beïnvloedt de temperatuur van de wijn. Mij een raadsel dus waarom de sommelier hiervoor had gekozen bij ons.
De volgende wijn was een Crozes Hermitage 2009, la Martinière van het huis Ferraton, een mooie, wat kruidige wijn die het goed deed bij het hoofdgerecht.

Bout van hertenkalf met groentegarnituren, spitskool met kummel, amandelgnocchi, biet en een wildsaus. Precies dat troffen we ook aan op het bord. De aan tafel erop geschonken wildsaus was uitstekend en het was prettig dat het kannetje bleef staan. De spitskool leek op een bonbonnetje en was nog mooi krokant, de diverse structuren van biet konden me zoals altijd met biet bekoren, dus ik was wederom tevreden.

De kaasgang van het menu was een crème van Camembert met venkelijs en mosterddressing. Op het bord een streep camembert met ernaast een quenelle venkelijs, bolletjes crème fraîche, wat druppels sinaasappelsiroop en een dressing van mosterd met komkommer. Goede, sterke smaken bij elkaar en vooral de dressing met de komkommer kon me erg bekoren. Verder troffen we nog wat abrikoos, limoen en wat knapperige selderij aan, wat op zich lekker was, maar toch ook wel een heel klein beetje veel van het goede. Erbij een glas Olivares dulce monastrell, Jumilla, 2008. Een mooie, diep robijnrode dessertwijn, die volgens mij heel veel kan hebben en daarom ook prima paste bij alle smaken van de kaasgang.

Het dessert tenslotte was gemarineerde ananas met structuren van kokos en witte chocolade. We kregen een bord met daarop gekarameliseerde ananas, waartegen flink wat crème van karamel lag. Erop een quenelle van ijs, dots donkere chocolade met kerrie, blokjes gel van witte chocolade, wat cresse, wat dingetjes van kokos en her en der een toefje piccalilly. Nu ben ik, zoals bekend, een enorme liefhebber van piccalilly, maar hier vond ik het bepaald niet lekker. Uiterst detonerend vond ik het zelfs, wat ook kan komen omdat de crème van karamel qua structuur onprettig was in de mond. Ook de blokjes witte chocolade die nogal stevig leken verdwenen direct als je ze in je mond stopte. Eigenlijk een beetje een raar dessert. De kerrie vond ik dan weer wel lekker in de donkere chocolade. Erbij een glas Maculan, Dindarello 2010. Een dessertwijn met een frisse afdronk die redelijk ging bij het geweld van de karamel.

We sloten af met drie keer espresso en een keer thee en de ‘snoepwinkel’, zoals de vriendelijke dame opmerkte, werd voorgereden. Drie van ons kregen het aanbod om iets te kiezen, wat we ook deden, helaas werd Ole overgeslagen. Maar hij was tevreden met alleen zijn thee. De bonbons en koekjes waren erg lekker en het idee om zo de friandises aan te bieden is leuk. Net als de vorige keer bood men ons een tweede espresso aan en wederom stond hiervoor een bedrag van 9 euro op de rekening. Ik blijf dat vreemd vinden.
Na dit middagvullend programma reden we op ons gemak weer naar huis en we waren tevreden over Wollerich. Niet uitbundig tevreden, maar gewoon tevreden.

Hofstede De Blaak in Tilburg

Op vrijdagavond vroeg echtgenoot me of ik nog had gereserveerd. Gereserveerd? Oh jee, helemaal vergeten zeg! Hij doelde op Hofstede De Blaak. Ik had daar in september heerlijk geluncht op een zondag en hem een week of wat geleden erop attent gemaakt dat het Proeverijmenu vernieuwd was en dat ik er wel heen wilde met hem. Echtgenoot denkt dan blijkbaar dat ik dat direct regel.....Maar goed, een telefoontje leerde me dat er nog een tafel voor 2 was op de zondagmiddag, dus keurig op tijd reden we de flink gevulde parkeerplaats op. Ook in het restaurant was het druk. Een groot gezelschap en een familiebijeenkomst en nog wat tweetjes troffen we aan. Altijd wel gezellig. Leuker dan alleen te zitten.

Aan de buitenkant is het gebouw alweer wat meer zichtbaar dan de vorige keer en het ziet er weer picobello uit.
De ontvangst was allervriendelijkst en we kregen een fijne ronde tafel in de Jachtkamer. Echtgenoot was wel gecharmeerd van de lambrisering en wees me op wat mooie details.

Ik had zicht op de wand met de tegeltjes waarboven ook nog wat mooie wandkleedschilderijen hangen, die had ik de vorig keer gemist.
We begonnen met een glaasje champagne, Lanson nog steeds hier en we kregen een amuse.

In een rond laag schaaltje een cakeje van pompoen met parmezaan, een zilveruitje met pompoencrème, mousse van pompoen met wortel. Een lekkere amuse, vooral het zilveruitje vond ik erg lekker. Op het cakeje ook nog een zilveruitje en in de pompoenwortelcrème was een duidelijke gembertoets te proeven.

We bekeken de kaarten (voor een indruk, zie de website) en kozen voor het Proeverijmenu met één aanpassing. De wijnkaart bekeken we ook, die is klein maar fijn en uiterst prettig geprijst. We besloten om toch het arrangement te nemen, dat was me de vorige keer uitstekend bevallen. Ik zag nu ook dat het arrangement inclusief koffie met friandises is en dat vind ik leuk.

De ‘ontdekker’ van Hofstede De Blaak, die al meerdere recensies erover heeft geplaatst op Smulweb kwam nog even binnen om ons de hand te schudden en ons een prettige maaltijd te wensen en vrijwel aansluitend werd de eerste wijn ingeschonken.
Twee glazen werden er neergezet.....Wat was nl. het geval? Ad - de ontdekker van de Hofstede dus - had in de ochtend een fles gebracht waarvan hij vond dat die het best bij het komende gerecht zou passen - geweldig vriendelijk van hem natuurlijk - en men was zo vriendelijk om ons dus een glas van die wijn - een Castelo de Medina Rueda Castelo Noble Verdejo 2008 - te schenken én een glas van de wijn die het restaurant had gekozen bij het gerecht, een Supèr Bio, Grillo, Pinot Grigio Sicilië. Aan ons de moeilijke keuze dus ;-).

We proefden de wijnen eerst maar eens zonder gerecht. De Spaanse wijn vonden we mooi droog met een lange afdronk; de Siciliaanse wijn vonden we ook mooi droog met een wat frissere afdronk waarin een piepklein zoetje zat.

Het gerecht, het voorgerecht dus, werd door de chef gebracht, die ons hartelijk welkom heette, wat ik erg leuk vond.
Het was crème van eendenlever met rode biet, rogge, witlof en appel/zwarte besgel met als extraatje van de chef een heerlijk stukje gebakken eendenlever. Het was een prachtig bord met onder andere bietmacarons, rondjes van biet, rogge, witlof, snijbiet, quenelles mousse van eendenlever, terrine van eendenlever, gelei van biet en bovenop dus dat heerlijke stukje gebakken eendenlever. Allemaal bijzonder lekker. Qua wijn velden we uiteindelijk een Salomonsoordeel.....We vonden nl. dat de Spaanse wijn het het best deed bij de gebakken eendenlever, maar dat de Siciliaanse met dat piepkleine zoetje het goed deed bij de terrine en de crème.

Bij het tweede gerecht schonk de gastvrouw Picpoul de Pinet, Domaine Guillemarine 2010, die ik me nog herinnerde van de vorige keer. Ik kan me voorstellen dat men bij het gerecht een allemansvriend serveert. Een lichtvoetig wijntje in ieder geval.

We hadden het gerecht nl. gewisseld. In plaats van de gestoomde heilbot met quinoa, gember, wortelvinaigrette, limoen, paksoy en laosjus wilden we graag de gebakken heilbot met wortel, limoen, peterselie brioche en piccalilly jus, voornamelijk omdat ik bijzonder dol ben op piccalilly en dus erg benieuwd was naar deze creatie.
Op een schitterend bord werd het gerecht geserveerd. Het zag er prachtig uit. Een perfect stuk gebakken heilbot, mooi hoog op smaak met een heerlijke krokant korstje van de kruiden. Erbij gepofte quinoa met erop een heerlijke ijskoude pastille van piccalilly (heerlijk, heerlijk), diverse groentjes, wat couscous en nog wat wortelmousse. Een absoluut heerlijk gerechtje vond ik. Echtgenoot was toen al van mening dat de kok graag verwent, maar dat hij daar soms wellicht iets te ver mee gaat. Ik begrijp wat hij hiermee wil zeggen en deel zijn mening ook wel, hoewel ik helemaal niets heb tegen het verwennen wat hier plaatsvindt. Soms zou er iets weggehaald kunnen worden van het bord, omdat het dan nl. ook al helemaal uitstekend is.

Het hoofdgerecht van deze middag krijgt een glas Pinot Noir, Corette 2009 mee. Een lekkere Pinot Noir met flink wat rood fruit in de neus.

Het hoofdgerecht is een medaillon van grijspootpatrijs met zuurkool, druif, knolselderij, Duroc buikspek, krokante aardappel en braadjus.
Alweer een mooi bord, inclusief een vingerkommetje ernaast vanwege het heerlijke pootje van het beest. Op het bord alle genoemde ingrediënten, prima jus, heerlijke cantharelletjes, boterzachte zuurkool, lekker krokant spek, knolselderijmousseline en nog wat rolletje en rondjes knolselderij. Een heerlijk aards gerecht.
Naar de kaasgang was ik al helemaal extreem benieuwd, ik ben nl. een immense liefhebber van roquefort. De ‘natte’ roquefort wel te verstaan.
Bij de kaasgang kregen we een glas Australische Shiraz, Mombai Hill en die vond ik prettig. Lekker stroef.

De kaasgang zelf was een hoofdgerecht op zich....Roquefort met hachee van hert, luchtige aardpeer, walnoten en appelstroopjus. In een mooi schaaltje met een cloche erop kregen we een zeer grote hoeveelheid bijzonder lekkere hachee van hert met ertussen de inmiddels gesmolten roquefort in een precies goede hoeveelheid zodat het niet te zout werd. Ertussen en eronder ook de walnoten en de appelstroopjus die het geheel prachtig aanvulden. Erop nog wat luchtige mousseline van aardpeer en wat chipjes van aardpeer die het geheel compleet maakten. Ik vond het een bijzonder lekker gerecht. Wel zwaar en veel, maar ohoh, wat lekker. Die roquefort met die hachee van hert zeg, heerlijk gewoon!

Bij het dessert kwam een glaasje Electra Orange, Californië, Quady Winery, Central Valley en dat is een heerlijke, lichte (slechts 4%) dessertwijn. Eentje die ik nog niet kende en dat vind ik altijd extra leuk.

Het dessert zelf was witte chocoladecrème met sinaasappel, flensje, meringue, amandel en yoghurtsorbet.
Alweer een mooi bord kregen we met heerlijke chocoladecrème, frisse sinaasappel, lekkere yoghurtsorbet en een soort torentje van flensjes in het midden. Op zich lekker dat torentje en ook heel erg leuk bedacht maar een kwart ervan zou ook voldoende geweest zijn. Het dessert verder vonden we erg lekker, lekker licht en heerlijk fris. we troffen ook nog wat ijs van sinaasappel aan, heerlijk.

We sloten af met espresso, waarbij de chef nog een schaaltje met friandises bracht. Een madeleine, chocolademousse, macarons van koffiemousse, een puntje karamel en poedersuiker. Ook alweer heel erg lekker.
Na het betalen van de zeer schappelijke rekening verlieten we erg tevreden Hofstede De Blaak. Om zeer regelmatig naar terug te keren! Een echt verwenadres.

Singer Museum in Laren

Full Colour 2011. Een diner met nog wat verrassingen in het Singer Museum in Laren met de nadruk op de tentoonstelling van Jan Sluijters met uitsluitend zijn allerbeste werk.
Nu ben ik over het algemeen niet heel weg van dit soort toch massale toestanden, maar ik wilde Jan Sluijters’ werk wel zien, ik was benieuwd naar de gerestaureerde Denker en ik was - shame on me - nog nooit in het Singer Museum geweest.

Keurig op tijd lieten we ons voor de deur afzetten en wandelden binnen. Ontvangst met aperitief en wat knabbels was in een lange glazen gang (de Van den Brinkgalerij) met aan de ene wand een door het museum uitgeschreven wedstrijd (portretten, geïnspireerd door de tentoonstelling van Jan Sluijters) waaraan iedereen kan meedoen en waar behoorlijk leuke portretten hingen. Bijzonder kleurrijk, mooi ook en vooral heel veel.

Ook De Denker, waar zoveel over te doen is geweest, staat in deze galerij. Zoals al het werk van Rodin sprak het beeld me bijzonder aan. Heel, heel knap om zoveel uitdrukking mee te geven. Hier een link naar de speciale website met alle informatie over de restauratie van het beeld.

Na een wandeling langs de tentoonstelling kwamen we terecht in een grote zaal waar heel veel tafels (met nummers) stonden en waar aan de wanden de portretten van Sluijters hingen. Prachtige portretten! Wij hadden eerst ik meen tafel 11 en aten daar ons voorgerecht.

Tartaar van rauwe tonijn op smaak gebracht met sjalot, shiso, limoenolie en kappertjes, begeleid door veldsla, zeekraal en druppels wasabicrème. Een groot vierkant bord met in de linkerbovenhoek een rondje tonijn met de genoemde ingrediënten, ervoor een veeg van iets zoeterigs jammerigs en daaronder een witte veeg van waarschijnlijk crème fraîche of zo, lichtelijk zonder smaak. Een aardig gerecht.

Hierna gingen we met zijn allen naar een grote zaal waar een kort optreden was en aansluitend een speech van een meneer wiens naam ik ben vergeten, maar die geestig was, waarna we weer terugkeerden naar de portrettenzaal en waar we aan een andere tafel, dus ook met ander gezelschap overgingen tot het hoofdgerecht. Voordat het hoofdgerecht werd uitgeserveerd overigens werden we eerst nog verrast met optredens van operazangers en -zangeressen wat erg mooi was.

Gesauteerde kalfsentrecote met een mengsel van gebakken prei, paprika en palmhart, gegratineerd met lamellen van roombrie.
Verrassend lekker vond ik het. Het vlees was uitstekend, de cresse erop erg lekker en het mengsel van de groenten vond ik heerlijk. Wel wat grof gesneden, maar de smaak was uitstekend. Ook de gegratineerde lamellen van de roombrie vond ik erg lekker. Een geslaagd gerecht dus.
Ik dronk deze avond alleen de witte wijn die niet meer dan aardig was. Een Chileense allemansvriend, maar dat begrijp ik met een dergelijk groot gezelschap. Ook de rode wijn viel, zo begreep ik van echtgenoot, in deze categorie.

Het dessert was lopend. In die zin dat we naar een naastgelegen zaaltje werden gebracht waar we koffie en glaasjes met allerlei moesjes en fruit konden krijgen. Ook sommige glaasjes daarvan vond ik erg lekker. Ik herinner me iets met koffie en hazelnoot en iets met passievrucht, allebei bijzonder lekker. De citrusvruchten daarentegen waren weer aan de wrange kant, maar zo was er wel voor ieder wat wils.

Na de koffie wandelden we langzaam naar de uitgang, slaagden er nog net in om een catalogus van de mooie tentoonstelling te kunnen kopen en lieten we ons heerlijk weer naar huis rijden.

Ivy in Rotterdam

En weer zouden we bij Ivy gaan dineren. Echtgenoot zat in de Schiecentrale voor het een of het andere afscheid en ietsjes te vroeg arriveerden we om hem op te halen. De Schiecentrale ligt op een steenworp afstand van Ivy, dus eigenlijk iets te vroeg wandelden we binnen. Wat niet wegneemt dat de ontvangst zeer vriendelijk was.

We werden helemaal naar achteren geleid en kregen een ronde bank in een nis, waarbij de privacy gewaarborgd was. Het was nog net licht, dus we konden een blik werpen op de Maas, leuk!
Zeer snel arriveerden onze gastheer en gastvrouw en het weerzien was zoals altijd zeer hartelijk. We namen plaats, ik kreeg een tasjesonderzetter en direct begon het grote bijpraten. Een aperitief wilden we wel en ik herinnerde me die prachtige Cava (die geen Cava genoemd mag worden) van de vorige keer, de A Priori van Sergi Colet, dus ik was zo vrij om deze voor te stellen. Gelukkig viel hij zeer in de smaak.
Erbij direct wat knabbels.

Op een leuke mobile-aandoende standaard allemaal gedroogde plakjes biet. Allerlei verschillende bietsoorten. Nu ben ik een enorme liefhebber van biet, dus wat mij betreft een schot in de roos. Ook hier trouwens, je ziet het steeds vaker gelukkig, aparte waterglazen voor plat en voor bruisend water, zodat niemand zich meer kan vergissen. Een kleinigheidje, maar wel heel prettig.
Aansluitend een schaaltje witlof.

Niet zomaar witlof natuurlijk, dit is wel Ivy tenslotte. IJs van mosterd met Brussels lof, Jabugoham en kaas. Tongstrelend lekker. Onze gastheer en -vrouw vielen nu al van de ene verbazing in de andere, leuk!

Nadat we hadden besloten tot het 11-gangenmenu en het wijnarrangement kwam er een plat schaaltje/bordje met knolselderij en quinoa, waarbij nog een zalvende sabayon lag. Ook al zo heerlijk, de quinoa was deze keer crunchy en de zalvende structuur van zowel de knolselderij als de sabayon paste er prima bij.

Het grapje met de macarons (zie mijn vorige recensie) werd herhaald, ik vind het leuk dat het personeel hier zoveel handelingen aan tafel verricht en ik begreep van Halil dat dat in de toekomst nog meer het geval zal zijn. Over twee weken gaat de nieuwe kaart in en ik sta eigenlijk alweer te springen om alle nieuwigheden te proeven. De macarons overigens waren weer heerlijk en de geitenkaas was duidelijk te proeven. Onze gastvrouw eet geen kaas en op één klein foutje na hield het personeel en de keuken daar uitstekend rekening mee, dus zij kreeg iets anders.

De signature-amuse van de chef mag natuurlijk niet ontbreken in het rijtje en dat deed het dan ook niet. Het standaardje met het hoorntje van tomaat met het randje drop en het piccalilly-ijs. Ik moet bekennen dat ik het hoorntje steeds meer ga waarderen, deze keer vond ik het werkelijk waanzinnig lekker. Hoe dat nu komt, geen idee eerlijk gezegd.

Onze gastvrouw vond ook de la in de tafel zeer ingenieus. Natuurlijk lag deze aan het begin van de maaltijd helemaal vol met het bestek wat we allemaal zouden gaan gebruiken deze avond. Ik vind het terugkeren van het oranje van de gepoetste linzen grappig inmiddels met de nep-vlammen op de schermen die her en der hangen.

Het laatste hapje voor het menu zou beginnen was een padronpepertje wat lag op een aluminium eierdopje, waarin ook wat crostini waren geschoven. Ernaast een glazen schaaltje met een bolletje champagnejelly. Het was de bedoeling eerst het (zoete) pepertje te eten en dan het bolletje jelly. De crostini moesten we bewaren tot het voorgerecht. Dat lukte ons vrouwen wel, de mannen knabbelden er vast aan. De combinatie pepertje/jelly was trouwens heerlijk.

De eerste wijn werd ingeschonken. Een Riesling, St. Antony Bodenschaft, Rheinhessen, Duitsland 2010, een fijne frisse Riesling met voldoende body bij het eerste gerecht.
Kreeft/verjus/pastinaak met de optionele kaviaar erbij.
Een schitterend bord kregen we, met een even schitterend gerecht. Een prachtig stuk kreeft, perfect uiteraard van cuisson met erop een flinke lepel kaviaar. De aan tafel bijgeschonken emulsie van verjus van witte druiven, gerookte boter, gerookte knoflook en kruiden met erop een oesterblad waar ik de vorige keer zo weg van was vervolmaakte het geheel. Ernaast een crème van pastinaak met witte chocolade, ook al erg bijzonder. Een schitterend begin.

De tweede wijn, een Murua, Garnache Blanca, Viura-Malvasia, Rioja, 2007 Spanje kon ons erg bekoren, mooi diep en vol van smaak en een fijne afdronk. Hij werd geschonken bij de artisjok/tuinbonen/wagyu-sukade.
Een prachtig bord wederom met crème van artisjok, een gebakken artisjokhartje en nog iets van artisjok, met heerlijke tuinboontjes en prachtige sukade van Wagyurund kregen we. Absoluut genieten weer.

We vervolgden met een Grenache/Syrah uit het Rhônegebied, 2009 en die wijn beviel ons wat minder, hij smaakte op een of andere manier licht naar hoe benzine ruikt.....Het gerecht, heilbot/ossenworst/crustacé, daarentegen deed ons stil zijn van bewondering. Een prachtig schaaltje met in het midden de uitstekende heilbot met erop de gekarameliseerde ossenworst en kruidjes was al geweldig bijzonder, ernaast nog aan beide kanten een schuim van diverse ingrediënten, zo ontzettend vol van smaak. Een absoluut topgerecht dit.
Excuses overigens dat de beschrijvingen deze keer wat minder uitgebreid zijn dan gewoonlijk. Omdat we waren uitgenodigd kon ik natuurlijk niet de hele avond aantekeningen maken en de gegevens die ik na herhaaldelijk vragen heb mogen ontvangen zijn op een aantal punten aan de (zeer)summiere kant en ik vind dat ik niet kan blijven vragen om details. De volgende keer zal ik weer zelf aantekeningen maken en dan is het allemaal weer zoals het hoort.

Dat betekent bijvoorbeeld ook dat ik de precieze smaakjes van de nitrococktail, door Halil vaardig aan tafel voor ons klaargemaakt niet meer weet. Als ik het me goed herinner zaten er onderin het glas gemarineerde stukjes komkommer, die ik in ieder geval erg lekker vond, maar waar het ijs nu precies van was gemaakt weet ik niet meer.

Wel kwam er nog wat olijfolie, roze peper en citroenzest overheen wat de smaakexplosie helemaal af maakt.
Naar het volgende gerecht was ik bijzonder benieuwd. Een hommage aan Heston Blumenthal, waar François Geurds als sous-chef heeft gewerkt zoals waarschijnlijk wel bekend is. Sinds ik bij Masterchef Australië zijn manier van frieten bakken heb gezien zijn twee fora waar ik wel kom ontzettend enthousiast bezig met die manier van bakken en ik moet ook zeggen: ik heb nog nooit zulke lekkere frieten gegeten.

Oester/rabarber/foie. Een prachtig bord met een heerlijk stuk foie, gelegen op mooie strepen heerlijke rabarber met erop geweldige oestercrème. Ik meen me te herinneren dat ik de vorige keer bij Ivy ook al iets van deze oestercrème mocht proeven, maar dit gerecht was weer prachtig uitgekristalliseerd en dus alweer ontzettend bijzonder. Heel erg lekker. Erbij een glaasje Riesling Spätlese, Alfred Merkelbach, Mosel, 2009, Duitsland. Met een licht zoetje natuurlijk een fijne begeleider bij de foie.

Het volgende gerecht was geheel nieuw voor me en weer zo’n leuke aan tafel klaargemaakte bereiding. Steak tartaar 2011. Een heel blad stond naast onze tafel met 4 schaaltjes, een flinke hoeveelheid vers gemalen ossenhaas, vier lepels met een gepocheerde eidooier en een trapeze met allerhande toevoegingen voor het vlees (augurkjes, tabasco, worcestershiresauce, uitjes, etc. etc.).

Halil bracht eerst een veeg bloemkoolcrème aan in het schaaltje, daarna per schaaltje een beetje vlees, erop de lepel met de gepocheerde eidooier en de rest mochten we naar eigen wens toevoegen. Wat we ook heerlijk deden, net vier kinderen in een pannenkoekenhuis onparlementair gezegd en we genoten van onze prima steak tartaar. Een vondst dit gerecht wat mij betreft. Erbij een licht gekoeld glaasje Pinot Noir, Vistamar, Sepia Reserva, Casablanca Valley, Chili 2010, die wonderwel paste. Alweer een uitstekende combinatie dus.

Voor de verdergingen met de vleesgerechten van deze avond kregen we nog een tussenamuse. Een hele mond vol. Toast brioche/basil/lardo/pecorino met auberginekaviaar/limoencrème en haringkuit. Ook hier kan ik weer kort over zijn: geweldig lekker, zowel in combinatie als apart. Een vondst weer eens, maar dat zijn eigenlijk alle gerechten hier.

De volgende wijn was ook licht gekoeld en dat kwam prima uit want ons hele gezelschap had net geconcludeerd dat lichtgekoelde rode wijn eigenlijk vaak beter smaakt dan rode wijn op de temperatuur zoals hij volgens de boekjes ‘hoort’. Een Tinto del Toro ‘Tempranillo’, Flor de Vetus, Toro 2009, Spanje. Een fijne wijn, niet te zwaar, maar wel prettig in afdronk.

Het gerecht was lam/wortel/fluid/ui. Een mooi stuk lam kregen we, uiteraard perfect van cuisson met erbij een quenelle van lichtzoete wortel met kruiden, een jus van ui en wat aardappelmousseline (als ik het me goed herinner). Een wat klassieker gerecht, maar ook weer geweldig lekker. Ook hierover waren we erg tevreden.

Erbij nog in bruine schaaltje was flinters groente, die volgens mij lichtzuur was en die we moesten eten na afloop van het lam, zodat de mond geneutraliseerd zou worden voor het volgende gerecht. En dat deden we uiteraard. Ze hebben niet heel veel indruk achtergelaten, want mijn herinnering is blanco...

Het volgende gerecht was asperge/doperwten/jabugo.
Een schitterend bordje kregen we met in het midden een groene asperge en erbij de doperwten en de flinters jabugoham. Ook nog wat bloemetjes en kruidjes en wat stukjes rauwe ham erbij. Heel simpel, maar heel erg lekker. Erbij een Brut Baga Bigal/Filipa Pato, Bairrada Portugal. Een leuke Portugese rosé schuimwijn, die er prima bij aansloot, heerlijk fris.

Het kaasgerechtje deze avond was peer/roquefort/amandel en we kregen weer een mooi schaaltje (leuk servies hebben ze hier) met stukjes gesmoorde peer, heerlijk ijs van roquefort (!) en erover wat amandelkruim. Ik ben dol op roquefort, maar had nog nooit ijs van roquefort gegeten, dus ik was erg verrast en ik vond het bijzonder lekker. Erbij een vruchtensapje van Luscombe, peer en appel uit Devon, Engeland. Geestig.

Het volgende gerechtje kende ik nog van de vorige keer. Macadamia/foie/vanille/Masia el Altet. Op het bord een bolletje heerlijk vanille-ijs met ernaast aan elke kant een macadamianoot met gesmolten eendenlever eroverheen en aan tafel werd er nog wat Masia el Alter-olijfolie gedruppeld. Crumble van noot er nog bij ook trouwens. Een fijn dessertje!
In het glas een Tre Filer: trebbiano, sauvignon blanc en chardonnay van Ca Dei Frati, Lombardije, 2007, Italië en die vervolmaakte het plaatje van de eendenlever en de noot, een prima keuze dus.

We sloten het menu af met het gerechtje wat afgelopen woensdagavond werd gemaakt door de kandidaten in Masterchef Nederland en wat ik de vorige keer ook al mocht proeven. Popcorn/chix/pistache. Een op het American Football geïnspireerde dessertje. Een bolletje ijs van popcorn met erom heen popcorn troffen we aan, erbij gehakte pistachenootjes en crème van pistachenootjes en op het ijs een krokantje van kippenhuid, eromheen ook nog krokantjes van kip, kortom alle ingrediënten dus die Amerikanen meeslepen naar hun wedstrijden. Erg leuk gevonden en alweer - het wordt saai - erg lekker. Erbij een glaasje Domaine Montgilet, Loire, Frankrijk 2009, een chenin blanc en ook die paste weer goed bij de smaakjes van dit leuke dessert.

Waarmee er zo tegen middernacht een einde kwam aan dit prachtige menu.
Ons werd gevraagd of we bij de koffie en espresso nog friandises wilden, maar die sloegen we af. Genoeg is genoeg tenslotte en dit was ruim genoeg geweest. Wel kwam er nog een gigantische suikerspin op tafel met erop de Ivy-zuurstokstukjes en Kumquats met crème Suisse.

Bij de espresso nog een glaasje water zoals dat hoort en een kleine slushpuppy van het een of het ander, zo'n door vocht uitzettend doekje om de handen schoon te maken en na nog een leuk gesprekje met de chef, die op zijn Frans’ alle tafels even langsging verlieten we zeer voldaan dit uiterst gastvrije restaurant met zijn avondvullende programma.

Ik ben zeer benieuwd naar de nieuwe kaart en verwacht dus op niet al te lange termijn weer plaats te zullen nemen bij Ivy.