Totaal aantal pageviews

zaterdag 26 maart 2011

Le Chateaubriand in Parijs

Ole kreeg de aanbieding het eerst in zijn mailbox en in gezamenlijk overleg besloten we dat hij het maar moest regelen. Met Thalys 1e klas naar Parijs. Gewoon een weekend. Het werd het weekend van 26/27 maart. De mannen wilden bij Bofinger eten, dus dat reserveerde ik maar gelijk met het hotel. Gaandeweg de tijd bedacht ik me dat ik eigenlijk liever le Chateaubriand wilde proberen. Nu is reserveren daar een crime, ze reserveren pas vanaf 14 dagen van te voren, maar zijn altijd en eeuwig in gesprek.
Tijdens de heerlijke lunch bij David Selen riep ik om 15.00 (je kunt bellen tussen 15.00 en 19.00) dat ik even le Chateaubriand moest bellen en ik had direct contact, waardoor de reservering voor de 26e maart om 20.00 gemaakt was. Een dag van tevoren moest ik nog even confirmeren. Als dat niet lukte omdat ze vaak in gesprek waren was een emailtje ook goed. Maar ook dat liep soepel, dus er kon niets meer mis gaan.
Na een heerlijke dag in Parijs met een fijne lunch in Montmartre bij La Pierrade met foie gras, escargot, heerlijke mojitosorbet en andere leukigheden vermaakten we ons een tijd op Père Lachaise, deden vele terrassen aan en na wat gerust te hebben in het hotel gingen we per metro naar le Chateaubriand. Metro Parmentier. Niet handig, Goncourt is veel dichterbij.... Ik was wel heel benieuwd naar dit restaurant, want een 11e (inmiddels 9e) plaats op de Pellegrinolijst, boven zeer gerenommeerde restaurants moest toch wel iets betekenen. Hoewel ik weinig waarde hecht aan dit soort lijstjes....

Aan de buitenkant ziet het restaurant eruit als een niet heel aantrekkelijke bistro, zo eentje van 13 in een dozijn.

Binnen is het kaal.. Een bar, niet heel veel houten tafels zonder enig linnen, krap, een klein smal stukje restaurant wat leidt naar de onwaarschijnlijk kleine keuken en waarnaast de niet heel schone toiletten zijn.
De ontvangst was vriendelijk. We kregen een viertje in een hoek, niet heel prettig. Ik had liever een andere tafel gehad, hoewel het er allemaal ernstig krap is. Houten harde stoelen, aan de wand niet veel bijzonders op een schoolbord met allerlei namen (waarvan ik er geen een kende) na. Op de vloer van die tegelmatjes, ook niet heel schoon, dus het zou allemaal van het eten moeten komen dacht ik toen maar.

We kregen na enige tijd een stencil met daarop het menu van deze avond. Vier gangen, incl. amuses voor 50 euro. Je kunt kiezen voor kaas of dessert. Een wijnarrangement is mogelijk voor 50 euro per persoon en daarvoor kozen we. De wijnkaart, ook een stencil is klein en voornamelijk biologisch. Niet heel goedkoop trouwens.


Een glas bubbels werd ingeschonken, de vriendelijke vrouwelijke sommelier (denk ik) was nu nog verstaanbaar omdat enkele tafels nog niet bezet waren vertelde dat het een champenoise uit de omgeving van de Mont Blanc was bestaande uit twee cépages. Hij was aardig, maar niet meer dan dat.
Er verschenen wat soesjes met kaas en maanzaad. Aardig, maar wel gewoon een soesje zoals een soesje nu eenmaal is.

Hierna kwamen wat amuses. Een ceviche van black mullet. Een of ander ernstig naar zee smakend wit watertje in een bakje met erin een vrij hard stukje vis. Ik vond het niet onaardig, Maurits vond het ronduit vies. In ieder geval niet opzienbarend.

Daarna een stukje boudin blanc met biet (wat natuurlijk boudin noir is, maar goed), waarbij nog wat crème van biet lag en gemarineerde plakjes biet op de boudin. Nu ken ik de gemarineerde biet allang van bv. Table d’Amis en deze plakjes waren eigenlijk gewoon te hard. Een onprettig gevoel in de mond. De smaak van de boudin was goed.
Een volgende wijn werd ingeschonken. Nou ja, het ging niet om een glas, maar om een uiterst minieme hoeveelheid wijn in het glas en dat ging eigenlijk elke ronde zo. Ik haat dat rare zuinige gedoe. Schenk gewoon royaal bij, mensen zijn nu eenmaal een avond uit en reken dan wat meer. Dit is gewoon onprettig.
Een Fleurie, Beaujolais dus, vanwege de kersen.

De volgende amuse was een miniem beetje ricotta met gefrituurde sla, plakjes appel en mousse van selderij. Erbij blokjes ijs van selderij en knoflook. Dit hapje begon een beetje in de richting komen zodat ik weer een klein beetje wist waarom ik hier ook alweer was.

Erbij in een onaantrekkelijk zwart kommetje een champignonsoepje, consommé eigenlijk met wat kummel en 2 plakjes champignon. De bouillon was lekker.

Brood, zelf gebakken, kwam op tafel, water en de wijn voor het eerste gerecht werd ingeschonken.
Een Chenin Blanc uit de Rhone met veel honing.

Ter begeleiding van de Asperges du Vaucluse, vieux Gouda, oeufs de Banka.
Anderhalve grote groene asperge troffen we aan, nog vrijwel rauw. Een beetje te koude mousse van asperges, veldsla, gemarineerde rode ui, zalmkuit en flinters oude Goudse kaas. Geen onaardige combinatie, maar te koud, te rauw, te weinig en bepaald niet opzienbarend.

Het tweede gerecht kreeg een plakje (zo noemen wij hier thuis een minieme hoeveelheid wijn) Meursault - met veel mineralen zoals de vriendelijke mevrouw uitlegde, na dit gerecht was ze niet meer te verstaan helaas door de uiterst slechte akoestiek.

Limande Sole, beurre noisette, herbes.
Tongschar dus, die bij mij niet helemaal gaar was helaas, met aardig wat groentjes, waaronder gefrituurde aardpeer flinters en plakjes. Onder de vis veel bieslookringetjes ernaast wilde sla en diverse kruiden waarvan met name de munt goed te proeven was.
Een aardig gerechtje. Niet heel hoog op smaak.


Het hoofdgerecht deze avond was Agneau de Lait, poireaux, amandes. Zuiglam dus met prei en amandelen.
Minieme stukjes lam troffen we aan, het lam van Maurits was trouwens koud, met erbij nauwelijks geblancheerde prei, heel veel kruim van amandel, plakjes citroenpeper en blaadjes cichorei. Of we zijn akelig verwend of er klopte iets niet vonden we zo langzamerhand, want we waren nog steeds bepaald niet onder de indruk, integendeel eigenlijk.
Erbij een Chileense wijn en we moesten zelf maar ontdekken vond de sommelier hoe on-Chileens hij was. Nou, hij rook ernstig naar kaas en stond stijf van de tannine. Niet echt onze wijn, maar gelukkig was het weer een piepkleine hoeveelheid, dus dat maakte niet zo heel veel uit.
We werden zo langzamerhand wat lacherig uit pure teleurstelling en ook omdat het zitten toch wel steeds vervelender werd.

Maar we waren toe aan de dessertjes. Alledrie de mannen hadden geen behoefte meer aan de ‘creativiteit’ van deze chef en kozen voor de kaas. Erbij kregen ze een glaasje notenlikeur. Op hun bord drie soorten kaas die redelijk waren. Na het gevraagd te hebben kwam er ook nog een klein beetje brood.
Ikzelf ging toch maar voor het dessert hoewel het me eigenlijk een raadsel was waarom ik witlof moest eten als dessert, maar goed. Als ik er dan toch ben...
Het was een dessert in tweeën.

Endive, orange, olive. Witlof, sinaasappel en olijf dus.
Gemarineerde blaadjes witlof, kruim van olijf, sorbet van bloedsinaasappel trof ik aan op mijn bord en op de witlof na, die ernstig weinig toevoegde was dit een aardig, heel gewoontjes aandoend dessertje.
Het andere dessertje was chocolat, céleri.

Chocolade met selderij dus. De chocolade lag op het bord in de vorm van koekjes, erbij crème van selderij en een brownie. Dat alles omgeven door een gigantische hoeveelheid poeder van chocolade wat een extreem droog mondgevoel opleverde. De crème van selderij was aardig, maar ook niet meer dan dat.
Twee glaasjes dessertwijn kreeg ik erbij, maar ik kon met geen mogelijkheid verstaan welke (de glazen worden aan de bar ingeschonken en dus ingeschonken aan tafel gebracht) het waren, omdat de mensen voor de tweede shift stonden te schreeuwen aan de bar, waar ze alvast een glaasje wijn namen.

En tweemaal zoveel mensen in een dergelijk klein restaurant levert een absolute kakafonie van geluid op. Buiten stonden ook nog de nodige mensen overigens, dus populair is het hier wel.

Koffie namen we niet, dat deden we elders. Al dat kabaal was genoeg geweest en le Chateaubriand hoeft ook niet meer op een bezoek van ons te rekenen. Onbegrijpelijk dat dit restaurant op de inmiddels 9e plaats staat. Michelin is dan toch reeëler met hun ene bestekje....

Een aantal minpunten bespraken we en dat waren er toch wel veel. De tweede shift die binnen staat te wachten is ergerlijk, uiterst slechte stoelen, geen airco, slechte akoestiek, piepkleine tafels, rare glazen, het bestek wordt maar 1 keer gewisseld. Plezierig is het kundige personeel.
Uiterst teleurstellend dus en toch ruim 100 euro per persoon kwijt zijn, dat gebeurt ons gelukkig niet vaak.

zondag 20 maart 2011

't Baarsje/Dennis van der Werf in Waddinxveen

Na het geweld van het Gala van Het Rotterdams Philharmonisch Orkest op de zaterdagavond, moesten we ons nog haasten om op de laatste zondag van deze restaurantweek op tijd bij ‘t Baarsje/Dennis van der Werf te zijn.

Een halfuurtje later zouden we arriveren, zo meldde ik de vriendelijke bedienende meneer. Geen enkel probleem!
Op de hoek gelegen met een fijn terras, zie website, zagen we al van verre het hele kleine restaurant.
Een kleine hal met een garderobe en de toiletten en dan sta je opeens in het restaurant. Links de keuken die volgens mij bemand wordt door slechts één persoon, te weten Dennis van der Werf en rechts het restaurant, waar ook door één persoon bediend wordt. Uitstekend bediend overigens, dat moet even gezegd worden. Met kennis van zaken, vriendelijk en een fijn flair.

Zes tafels beneden en hooguit 3 boven op de kleine vide, waar ik de vorige keer zat. OudHollands ingericht met comfortabele stoelen.
We kregen - zoals gevraagd - een fijne ronde tafel en wilden wel een aperitief. Voor echtgenoot een Prosecco, voor mij een witte huiswijn, een Gascogne die in orde was en voor de jongens een cola.

Erbij wat puntjes focaccia, lekker en een schijfje boter. Bruiswater (Spa) voor twee van ons en ijswater was niet mogelijk - ik kom hier nog op terug -, dus een fles plat water (Spa) voor de andere twee.

We kregen een minieme toelichting op het verrassingsmenu, anders is het tenslotte geen verrassing meer, mochten kiezen of we drie of vier gangen wilden. Vier wilden we er wel en we konden aangeven wat we niet wilden eten. Een wijnarrangement was mogelijk, dus dat wilden we graag allevier.

Een amuse verscheen. In drieën. Een garnalenkroketje, een klassiek mosterdsoepje en ratatouille met buffelmozzarella. Hierover kan ik kort zijn: erg lekker alledrie. Mooi klaargemaakt en leuke hoeveelheden.

De eerste wijn werd ingeschonken, een Pouilly-Fuissé, en die vond ik - ik zou bijna zeggen uiteraard - erg lekker. Hij paste prima bij het voorgerecht.

Coquillesalade met kingkrab.
Twee mooie coquilles (goed gekruid en prima van cuisson) troffen we aan. In het midden een bolletje salade van kingkrab en 2 bolletjes meloen, afgedekt met een koekje, rechts ernaast een zachtzurig kerstomaatje en links nog een bolletje kingkrabsalade. Een groene en een witte asperge vervolmaakten het plaatje. Want een plaatje was het, maar het was geen gerecht, zo concludeerden Ole en ik. Alle ingrediënten apart - behalve dan het bloemetje, dat vond ik vies - waren erg lekker en uitstekend klaargemaakt, maar ze vormden geen geheel.

De tweede wijn, een Riesling, begeleidde het tussengerecht.

Gegrilde griet met duxelles van champignons. Erbij truffelolie, pesto en jus van pesto. Onder een mooi rondje erg dunne aardappelschijfjes troffen we de duxelles aan, die lekker was. Daaronder weer lag het stukje griet, wat helaas net iets te gaar was, maar wel prima gekruid. De truffelolie en de pesto pasten er goed bij wat ons betreft, zo ook de mooie Riesling.


Het derde gerecht, runderribeye, kreeg als begeleiding een glas wijn van het Gardameer, een Cabernet Sauvignon en die had iets prikkelends wat ons aan Lambrusco deed denken....
De runderribeye was prima gebakken, een klein beetje aan de dunne kant naar onze smaak en werd begeleidt met jus de veau met witte truffel. Het vlees lag op een bedje van spinazie en paddestoelen en bovenop het vlees een klassiek rolletje boontjes met spek. Veel truffel overigens op het vlees en in de jus. Echtgenoot was er blij mee.

Voordat het dessert verscheen kregen we nog een dessertamuse. Een bolletje champagne-ijs, waarin de wat bloemige champagne duidelijk te proeven was, leuk dus.
Het dessert kreeg als begeleiding geen PX zoals aan de andere twee tafel werd geschonken, hij zal op geweest zijn, wij kregen een glaasje Elysium, ook niet verkeerd.

Het dessert zelf was een lauwwarm lopend chocoladetaartje met chocolademousse en wat rood fruit en was ontzettend lekker. Zowel de mousse als het lopende taartje was hemels. Wel machtig, dus we besloten maar geen koffie met lekkernijen meer te nemen. Genoeg is genoeg tenslotte.

In totaal waren drie tafels bezet deze middag, wat ook de kok ruimte bood om enkele gerechten aan tafel te serveren en dat is altijd een vriendelijke geste vind ik. Een andere tafel kreeg een karaf water geserveerd en toen ik daar een opmerking over maakte bleek dat er een misverstand was ontstaan omdat ik had gevraagd om ijswater en ijsblokjes zijn niet voorhanden hier. De bedienende meneer was zo vriendelijk om de fles Spa (de platte) van de rekening te halen en dat vond ik bijzonder attent.
Samenvattend: we hebben hier lekker gegeten en vooral in de zomer is het een plek om heerlijk lang te lunchen of te dineren. De keuken maakt gebruik van mooie ingrediënten, de bediening is attent en de samenwerking met de keuken is uitstekend. Wat wil een mens nog meer....?
Het menu van deze middag was per persoon 34.00, het wijnarrangement 22.50. Bij het verlaten van het pand kregen we nog 4 kortingsbonnen à 15% op alle verrassingsmenu’s, geldig tot augustus 2011, dus ik zie ons nog weleens voor die tijd op het terras genieten.

zaterdag 12 maart 2011

David Selen in Bissegem-Kortrijk


Na een voorspoedige rit bereikten we zo rond het middaguur Kortrijk, waar een prettig zonnetje scheen. Ik had gereserveerd bij het restaurant van David Selen, 14 punten GM en zijn menu’s, zie website, hadden mijn nieuwsgierigheid opgeroepen.

De ontvangst in het mooie restaurant met verschillende zalen was vriendelijk. We kregen een fijne tafel met zicht op de mooie tuin, waar in de zomer ook buiten gegeten kan worden.
We bekeken nog even de diverse menu’s, maar besloten toch tot het Menu met de ontdekkingen van wereldse smaken. Om twee redenen: het was te behappen, want ‘s avonds zouden we nog een keer gaan eten en er zaten hopscheuten in een van de gerechten en die had ik nog nooit gegeten. We namen de all in versie, dus 90 euro per persoon. Ik zie op de website dat het menu al weer veranderd is en dat vind ik prettig. Verandering van spijs doet eten tenslotte!
Ook water is dan inclusief en dat vind ik netjes. Ook hier die mooie karafflessen van Bavik, Eaumega en ‘s avonds ontdekten we dat ook de kaarsjes dezelfde zijn als die bij Table d’Amis.
Maar dit was David Selen en dus een heel ander restaurant en daar gaat deze recensie ook over.
We zaten dus prima in de mooi ingerichte serre-aandoendachtige ruimte naast de tuin. Fijne ruime stoelen, mooi linnen, alles keurig in zwart-antraciet. Prettige bediening met kennis van zaken en ook de kok zelf kwam nog even gedag zeggen.


We begonnen met een Cava voor echtgenoot en voor mij het huisaperitief, diezelfde Cava maar dan met wat gembersiroop, een stukje gember en een stengel citroengras. Lekker!

Amuses verschenen. In vieren hier. Op het eerste bord een rolletje Gandaham gevuld met biet en balsamico; een mousse van krab met een crumble van pistache, allebei erg smakelijk. In een schaaltje een mousse van Comté met soldaatjes, ook erg lekker en tot slot een glaasje met een soepje van prei en bloemkool en dat was prima op smaak, dus ook erg lekker. Een fijn begin.


Brood, boter, olijfolie en diverse soorten zout stonden al op tafel en het brood werd regelmatig bijgevuld. Leuk detail vond ik de uitsparing in het broodbordje voor de olie.
De eerste wijn was een Graves, Chateau Margès, 2009 en die paste uitstekend bij het voorgerecht.

Salade van Belgische Blanc Bleu/langoustine/tandoori/warme mayonaise met clementine.
Op een leistenen plaatje troffen we alle genoemde ingrediënten aan. Mooi vlees! Een uitstekende langoustine, rucola, poeder van tandoori, diverse soorten rijst afgedekt met kerriecrème en ernaast nog hoog op smaak zijnde mayonaise met clementine. Prachtig hoe alle smaken apart mooi waren, maar ook samen erg mooi combineerden. Een mooi gerecht vonden we.
De tweede wijn, een Tokaj, Patricius, Furmint, 2009 vond ik bijzonder lekker, ik moet nog even opzoeken of deze nu uit Friuli komt. Daar deed hij me nl. aan denken.
Hij begeleidde het tweede gerecht.

Tonijn/gepocheerd ei/hopscheuten/mousseline/Yuzu.
Op een bedje van flink wat hopscheuten, die me in de verte deden denken aan uit de kluiten gegroeide taugé, maar dan qua smaak meer neigend naar hele jonge asperges, lag een prachtig gepocheerd ei met daarop de mousseline, waarin de yuzu heerlijk fris duidelijk proefbaar was. Een pracht van een combinatie vonden we. Ook de mooie tonijnblokjes die ernaast lagen aten we met smaak op. Alweer een fijn gerecht.

De derde wijn was een Chileense wijn. Een Santa Ema, sauvignon blanc, D.O. Maipo Valley, 2010. Ik ben niet heel weg van Chileense wijnen, maar ik maak een uitzondering voor de wijnen die hooggelegen en koud rijpen.

Dit is er zo eentje en ik vond hem bijzonder smakelijk en uitstekend passen bij het derde gerecht.
Europese kreeft/gerookte paling/blanke botersaus geparfumeerd met Mexicaanse vanille.
Een soort van open ravioli verscheen voor ons. Een mooi plakje pasta dekte het gerechtje af namelijk. Eronder een mooie combinatie van stukjes kreeft en stukjes paling, prachtig in balans, soms onderbroken door een croutons en samengebracht door de mooie botersaus.
Op de rand van het bord een hoopje blank poeder, wat poeder van kreeft bleek te zijn. Leuk! En duidelijk te proeven ook, ik blijf dat toch geweldig knap vinden.
Maar dus alweer een erg mooi gerechtje.

De volgende wijn was een Chateau Moulin Pey-Labrie, 2006, Bénédictine et Grégoire Hubau en deze wijn paste alweer erg goed bij het hoofdgerecht.

Melklamszadel uit de Pyreneeën.
Mooie stukje lamsvlees troffen we aan, met lekkere pompoenpuree, nog wat andere groentjes, paddestoelen en heerlijke jus. Alles uitstekend klaargemaakt en dus lekker. Alweer.

Bij het dessert liepen onze wegen uiteen. Echtgenoot ging voor het dessert van het menu.

Hij kreeg daarbij een gekoeld glaasje Rivesaltes, Domaine Cazes, Grenat 2005.
Het dessert bestond uit caramel/banaan/koffie-ijs/pailleté feuilletine.
Het zag er prachtig uit en volgens hem was alles ook even lekker. Mooi van smaak en prachtige hoeveelheden.

Ikzelf opteerde voor de kaas deze middag en kreeg - ongevraagd, een geweldige sommelier dus wat mij betreft - een glaasje witte wijn!
Een Lirac, Chateau d’Aqueria 2010 en die beviel me.
De vier mooie stukjes kaas liet ik me goed smaken, ze waren uitstekend op smaak en ook de dingetjes erbij (gedroogde vijgen, heerlijke aardbeienjam en gedroogde abrikozen) vond ik erg lekker.

Echtgenoot at het heerlijke brood nog op.
Een heerlijke maaltijd, zo vonden we allebei.


Een brownie verscheen, in een diep bord met wat anglaise erbij en ook die was heerlijk. Mooi zacht en met stukjes chocolade, heerlijk.

Voordat de koffie verscheen kwam de kok langs met een ouderwets snuifdoosje en een apparaatje om het hoog in de neus te laten komen. Even schrikken, want het was zeer fijngemalen snuiftabak met munt erdoor, wat een heerlijk fris holtegevoel gaf. Dus ook de mond wordt op deze manier verfrist. Erg origineel en leuk om mee te maken.
Bij de koffie verscheen nog een hele kar met allerhande snoepjes, waaruit je je keus kunt maken.

Ik was ernstig voldaan inmiddels dus proefde slechts zo’n lekkere cuberdon en een lolly van chocolade, echtgenoot koos nog wat frisse zachte snoepjes erbij.

Een uiterst gastvrij, vriendelijk en kundig restaurant vonden we het en we keren er zeker terug.

Table d'Amis in Kortrijk

Het was weer zover, we gingen weer dineren bij Table d’Amis. De (nog steeds gratis) taxi reed ons keurig tot voor de deur en we drukten op de bel om binnen te kunnen gaan. De ontvangst was allerhartelijkst en we kregen weer het fijne ronde tafeltje voor 2 in het restaurant, wat al behoorlijk gevuld was.
Zowel An als Sophie zijn hoogzwanger, wat een leuke verrassing was en mijn bewondering voor beide dames werd zo mogelijk nog groter, want zo’n hele avond af en aan lopen lijkt me zwaar en dan toch zo charmant en attent blijven is knap!


We begonnen met het inmiddels bekende aperitief Maison en kregen daar mondvermaakjes bij.
Dat heerlijke gepekelde tomaatje, een meringue met Orval bier met crème van gevogeltelever en appel (heerlijk!), stampertjes met een gepocheerd eitje en garnaaltjes waar ik stil van werd, zo lekker was dat en tot slot gevogeltebouillon met zeevruchtjes wat ook al erg lekker was. De toon was weer gezet, het grote genieten kon beginnen.


We kozen - uiteraard - voor het menu Terroir, daar komen we tenslotte voor. Wel met een aanpassing deze keer, want in het menu Table d’Amis zat een gerecht wat me intrigeerde, konijn gegaard in hooi. Ik ben erg dol op konijn, zeker als er op dit niveau gekookt wordt en het visgerecht wat we ervoor inruilden, de lotte met yoghurt en kool had ik al eens met een andere vis mogen eten. Gelukkig kon de keuken instemmen met ons verzoek.

We begonnen met een glaasje Riesling, Gales (dezelfde als die van het aperitief), Grand Premier Cru 2009, Luxemburg. Een fijne mineralige Riesling, die het zeer goed deed bij de zeebaars, gemarineerd met oester, groene kruiden en algen.
Heerlijk zachte rauwe zeebaars met een duidelijke oestertoets in de smaak en met veel groene kruiden kregen we. Erbij nog plakjes ook gemarineerde pastinaak en poeder van pastinaak. Een absoluut prachtig gerecht!
De tweede wijn was een Amayna, zo’n Chileense wijn die ik wel lekker vind. Een Sauvignon Blanc op grote hoogte gerijpt, waardoor hij diep van smaak wordt en heerlijk fris blijft zonder al te hoge zuren.

Uiteraard ging hij weer perfect samen met het tweede gerecht, de gegrilde wijting, gemarineerde coquilles, gerookte kuit. Een perfect stukje gegrilde wijting kregen we, met erop de plakjes gemarineerde coquille. De gerookte kuit lag ernaast en gaf een mooie smaak mee. Erop nog scheuten van zeekool, die ook erg lekker waren. Alweer een fijn gerecht wat ons betreft.
De volgende was was een rode, door onze wisseling hadden we wat minder visgerechten deze keer. Een Côtes du Rhône uit Laudun en die was ook al weer prima. Zoals Côtes du Rhône dat meestal zijn trouwens.

Het gerecht erbij was een pot-aux-feu van kalfswang, mosterd en bouillon van gedroogde prei.
Prachtig om te zien weer. Een heerlijk stukje kalfswang met erop mosterdzaadjes waar vast iets mee gedaan was, heerlijke bouillon van en met prei en ernaast nog een heerlijk gepocheerd eitje. Alweer geweldig lekker.
Het konijn wat op voorstel van Matthieu tussen de beide kalfsgerechten was geschoven kreeg als begeleiding een glas Chateau les Pins, Côtes du Roussillon Villages 2006. Een wat steviger wijn, mooi dieprood en fijn van smaak.

Het konijn in hooi gegaard met haverwortel zag er ook alweer erg mooi uit. Een mooi stukje konijn kregen we, met uiteraard een stukje lever en een stuk nier erbij (men kookt tenslotte terroir hier), toefjes compote van boontjes en drie bereidingen van haverwortel. Gebakken, ingelegd en als onderdeel van een quenelle rillette. Nu kende ik haverwortel helemaal niet, maar het is gelijk een favorietje van me. Heerlijk van smaak. Zoals alles op het bord natuurlijk weer.

De volgende wijn was er weer eentje uit Chili, een Santa Carolina, Gran Reserva 2008 en ook deze wijn was zeer smakelijk en paste uitstekend bij de kalfszwezerik met gerookte biet en koffie.

De kalfszwezerik is met de stip de allerbeste die ik ooit gegeten heb. En dat komt omdat deze nu eens niet krokant gebakken was, maar gemarineerd was in een zoutbad en daarna op lage temperatuur gegaard is. Onwaarschijnlijk lekker was hij. Het garnituur van een gebrand uitje, ingelegde uischil, gemarineerde en gerookte biet en het koffiepoeder paste er perfect bij. Een absoluut topgerecht dit.

We waren toe aan de desserts, waarbij we geen dessertwijn kregen maar nog een half glas Santa Carolina en achtereenvolgens verschenen er een aantal dessertjes.

De eerste was rabarber.
Een Barbietoetje vond ik het om te zien. We troffen aan een krokantje van rabarber, ingelegde rabarber en een yoghurtmousse met rabarber en ik vond alles even lekker. Heerlijk zuur (voor sommigen wellicht te zuur, maar voor mij zeker niet) met toch ook een lekker zoetje erdoor, echt lekker.

De tweede was grenache van witte chocolade.
Een absoluut plaatje om te zien! Grenache dus van witte chocolade met erbij pompelmoes en merengue van bosvruchten. Heerlijk, heerlijk en die kleurtjes, zo schattig...

Het derde gerecht was chocolade met bloedsinaasappel.
Ik herinner me chocolademousse, chocolade-ijs, jus van bloedsinaasappel en limoen, geleitjes van het een of het ander, alweer vreselijk lekker allemaal.
En als klap op de vuurpijl heeft Martijn, chef koude keuken en een begeesterde kok, speciaal voor ons nog een dessertje gemaakt.
Sorbet van zuring, schaafsel van groene appel, saus van geroosterde sesam en koekjes van geroosterde sesam....
Ook al geweldig lekker en prachtig om te zien. Helaas ben ik vergeten een foto te maken, zodra ik hem ergens op internet tegenkom vraag ik of ik hem mag plaatsen bij deze recensie. Het spijt me heel erg Martijn! Nogmaals mijn grote dank.
In ieder geval een extra reden om het volgende kwartaal weer naar Kortrijk af te reizen.


We sloten af met koffie, waarbij ook nog allerlei lekkernijen kwamen.
Uiterst voldaan spraken we nog even kort met Matthieu, die de volgende ochtend al weer heel vroeg op moest staan om naar Oostende te gaan, waar hij en zijn crew zouden koken voor het diner die avond voor alle genodigden van The Flemish Primitives 2011. Hij had nog een toegangskaart voor de maandag over en die kreeg ik van hem, geweldig vriendelijk! Helaas bleek thuis dat een enkele reis van mijn woonplaats naar Oostende 3.35 zou duren en dat ging dus echt niet lukken. Ik heb wel alles wat ik erover kon vinden op internet verslonden en vond het bijzonder jammer dat het te ver weg was voor me.

Al met al was het weer bijzonder prettig toeven in dit favoriete restaurant van me.