De Saffraan in Amersfoort

Op deze dinsdagavond van de restaurantweek had ik gereserveerd bij De Saffraan in Amersfoort.

Pas toen ik de dag zelf de website bekeek kwam ik erachter dat het restaurant is gevestigd op de ‘Hoop op Welvaart’, een honderd jaar oude klipper, inmiddels volledig omgebouwd tot restaurant. Ik had zeer goede dingen gehoord en gelezen over dit restaurant en was dus nieuwsgierig.
Het restaurant ligt net iets buiten het oude centrum van Amersfoort. Parkeren kun je op een nogal desolaat parkeerterrein met veel bouwactiviteiten en dan is het niet ver meer lopen. Jammer dat er geen bewegwijzering is.

Uiteindelijk ontdekten we de boot en we liepen erop. De - later overigens zeer vriendelijke - mevrouw van de bediening was met andere gasten bezig en eigenlijk stonden we daar dus zo’n beetje. Wel een beetje jammer, want een eerste indruk moet toch goed zijn. Ik heb altijd wat moeite om dat dan van me af te zetten.
Iemand anders vroeg of we een aperitief op het dek wilden gebruiken. Dat wilden we wel. Een witte wijn deze keer, een Chileense sauvignon blanc, geselecteerd door de JRE, Casablanca. Ik vond hem wel aardig.

Erbij een eerste amuse. Op een houten blokje voor ons allebei een krokantje van zeealgen met mierikswortel en yuzu. Nog wat cresse en sladingetjes erop en ik vond het een lekker hapje. Mooi fris door de yuzu en gelukkig was de mierikswortel niet heel herkenbaar aanwezig. Ik ben namelijk niet heel dol op mierikswortel, maar dat is natuurlijk persoonlijk.

Na enige tijd kwam een tweede hapje. Op een blaadje met wat nepgroen, wat een soort van tuintje moet voorstellen - ik zag het al eerder ergens - twee potjes, voor ons elk eentje. Bloemkool en perzik. Onderin heel lichte bloemkoolcrème met erop krokantjes van perzik. Een aparte en wat mij betreft zeer geslaagde combinatie.
Het werd wat frissig, dus we vroegen of het mogelijk was dat we al naar beneden gingen, naar het restaurant. Na navragen was dat mogelijk. We liepen dus de trap af en kwamen in het restaurant.

Leuk ingericht, de patrijspoorten en het lage plafond zijn eigenlijk de enige aanwijzingen dat je op een schip zit. Verder ingericht met licht hout, twee ronde tafels, verder veel tweetjes, een lange bank aan de achterzijde met stoelen ertegenover en geen linnen op tafel. Wel nogal kostbare servetten.
Of we wat water wilden. Dat wilden we wel. Men heeft hier eigen water, hoe het precies zit is me ontgaan, ik heb ook niet doorgevraagd. In ieder geval werd het water telkens bijgeschonken en men rekent slechts 3 euro voor water, erg keurig dus.
Het menu voor deze avond stond vast, je kunt kiezen uit drie of vier gangen. Wij kozen natuurlijk voor de vier gangen en ook het wijnarrangement erbij. Wel bekeken we de wijnkaart en die is uitstekend. Divers, voor ieder wat wils en heel vriendelijk van prijs. Ik ontdekte wat favorieten van me voor zeer schappelijke prijzen.

Er verscheen nog een amuse. In een minipannetje, de deksel werd aan tafel eraf gehaald, een ‘groentesoep’. Om met de vingers te eten. Grappig zag het eruit, allerlei groentjes, heel mooi gegaard op een krokantje van het een of het ander. Ik vond het erg lekker, echtgenoot vond het pannetje aan de grote kant, maar dat vond ik nu juist wel grappig.

Na nog wat tijd kwamen er twee lepel met een bolletje. Het was jammer dat we geen wijn meer hadden en eigenlijk stond ik op het punt om dan nog maar een glas wijn te bestellen, maar echtgenoot vond dat we wel even konden wachten. Nou ja, in ieder geval bestonden de bolletjes uit koriander en pinda. Erg lekker vond ik, vooral ook omdat er een flinke citrustoets in zat. Echtgenoot is niet zo dol op koriander en was er minder weg van dan ik.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een Italiaanse witte wijn. Een Lugana, Pilandro. Niet onaardig, maar als zo vaak met Italiaanse witte wijnen aan de vlakke kant. Geen avondvullende wijn om zomaar te zeggen.

Voor het menu begon kwam er een laatste amuse. Op een blokje een klein ijsje van komkommer en wasabi en erachter in een buisje een pittige shooter van mango. Ik had geluk dat echtgenoot eerst het ijsje at en me vertelde dat er flink wat wasabi in zat, maar dat het vast zou gaan als ik aansluitend de shooter zou nemen. Dat klopte inderdaad. De komkommersmaak kwam als eerste gelukkig, maar daarna ontstond de bekende chloorreactie van de wasabi. De shooter, die ik erg lekker vond, onderdrukte en normaliseerde de boel weer, wat prima was.

Het eerste gerecht deze avond was makreel. Rauwe makreel met lavendel en zoetzuur. Flinters makreel, mayonaisetoefjes, sla, radijs, het zoetzuur als pakketje in het midden met nog en toets van gember troffen we aan op het mooie bord. Aardig vonden we het. Ik vond het jammer dat het flinters makreel waren. Ik besef dat je met restaurantweken op de kosten moet letten, maar makreel is volgens mij uiterst betaalbaar en wat stukjes makreel zouden het gerecht toch beter uit de verf hebben laten komen. Het zag er wel mooi uit.
De volgende wijn was een wijn uit Umbrië, Castello della Sala, Bramìto del Cervo 2010 en die vond ik prettig. Ik hou van de wijnen uit Umbrië.

Overigens was voor het voorgerecht al een broodje, gewikkeld in een theedoek gebracht. Een lekker broodje, zuurdesem, wat telkens werd aangevuld. Boter, olie en zout stond al op een plateautje op tafel.

Het tweede gerecht waren coquilles. Gebakken coquilles met ‘blote billetjes in het gras’. Twee uitstekend gebakken coquilles kregen we met wat snijboontjes in diverse vormen erbij, vastgeplakt met wat crème van witte bonen (de blote billetjes) en dat alles op een spiegel van witte bonensaus. Erg lekker, zeker toen we er nog wat zeezout, wat op tafel stond, bij gedaan hadden. Het zag er trouwens prachtig uit.
Tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht zat wat tijd, waardoor we het interieur wat nader beschouwden.

We vonden het, zoals boven geschreven, wat vreemd dat er geen linnen op tafel lag, maar gaandeweg de avond went dat wel. De stoelen zaten heerlijk overigens en dat vind ik steeds belangrijker worden. De inrichting is verder speels, maar wel heel doelmatig en er hangt ook leuke, althans dat vind ik, ‘kunst’ aan de wanden. Gewoon grappig om te zien. Ook de lampen vond ik erg mooi gekozen.

Het hoofdgerecht werd begeleid door een Anton Bauer, Wagram/Österreich, Cuvée no 13, trocken en die vonden we heerlijk. Diep, mooi van geur en fijn van smaak.

En hij paste goed bij de eend. Tamme eens met pompoenpit, pakketje van pompoen met gekonfijt pootje, saus van gerookte thee en iets van chocolade. De eend was prachtig van cuisson, mooi mals. De groentjes ook en het stukje gebakken paksoi wat erbij lag vond ik heerlijk. Het pakketje van pompoen met de rillette van het pootje vond ik ook bijzonder smakelijk. Een mooi gerecht dit! De chocolade in de saus was nauwelijks te proeven, maar was toegevoegd om het zoetje in de eend te ondersteunen. Leuk bedacht.

We waren toe aan het dessert. Erbij een Tschida, Spätlese Burgenland, Austria. Heerlijk fris, licht zoet en uitstekend passend bij het dessert wat in drieën kwam.

Een soufflé van appelkruimeltaart met aan tafel erin geschepte boerenjongens; witte chocolade met jasmijn, rabarber en cruesli en een blokje mousse van rozenblaadjes met ijs van karamel en bergamot. Ik kan hier kort over zijn: het is lang geleden dat ik zo enthousiast was over het dessert. Wat was dit geweldig lekker zeg. Leuke smaken, leuke combinaties en heel gewoon ontzettend lekker. Ik heb zitten smullen.

Afsluiten deden we met goede espresso waarbij nog wat friandises kwamen.

Een blokje gesuikerde appel, een spekkie van roos met zwarte peper, een canelli met pindakaas, een macaron van koriander en een blokje van citroen met koffie. Ook alweer hele leuke smaken en combinaties. We besloten dat hier erg leuk gekookt wordt, dat de bediening blijkbaar even moest wennen, maar toch wel heel goed is en dat het aangenaam toeven is hier.

Het restaurant van het Wereldmuseum in Rotterdam

Op de zondagmiddag na mijn verjaardag die zaterdag kwam het er dan eindelijk van! We gingen lunchen bij het restaurant van het Wereldmuseum. Ik had er al heel veel goede berichten over gehoord en ook echtgenoot, die er weleens zakelijk komt, was er zeer over te spreken. Ik had al een paar keer eerder gereserveerd, maar helaas kwam er telkens wat tussen.
Parkeren is geen enkel punt in de omgeving van de Veerhaven en we wandelden in het zonnetje naar het Museum.

Binnen ga je dan linksaf via de wijnbar - waar het ook leuk toeven is, hoewel er soms mensen in korte broek zitten, wat natuurlijk niet passend is in een dergelijke ambiance - naar het ruim opgezette restaurant. Veel vierkante tafeltjes in een lange rij met een bank, niet mijn voorkeur, maar voor een restaurant natuurlijk heel handig, je kunt er veel van kwijt en twee ronde tafels. Eéntje voor 4 in de hoek en ééntje vrij pontificaal aan het begin van het restaurant, pal voor de ingang, met zicht op de wijnbar en de wijnkast. De vloeren van zowel het restaurant als de wijnbar zijn bedekt met precies hetzelfde eiken parket als wij thuis hebben, een leuk detail vond ik.

Stoelen - Endless - van Gelderland, die ik op den duur niet prettig vond zitten, want ze zijn te laag voor mij. De mannen hadden er overigens geen last van.
Een mooie ronde tafel hadden we dus, mooi gedekt al met wat rozen, peper, zout en boter per 2 personen en vrijwel direct kwamen er wat knabbels.

Stengeltjes met zaadjes en kruiden, soms met een flink pepertje, lekker dus. In een glaasje rettichstaafjes met een dip van vadouvan en flink wat wasabi, dus echtgenoot was blij, wat chips van pastinaak met ernaast een romige espuma van geitenkaas. Lekker!
Erbij een glas Cava, een Arte Latino hier en die beviel me prima. We kregen de kaart, zie website, met een uitleg over het lunchmenu (2 gangen) en over het viergangenmenu en eigenlijk waren we vrij snel klaar. Het viergangenmenu zou het worden. Of we water wilden. Ja, dat wilden we wel. Bruisend is hier Badoit, de favoriet van echtgenoot en Maurits, plat helaas Evian en dat vind ik niet lekker.

Toen ik dat vertelde was het geen enkel probleem om gewoon een karaf ijswater te krijgen en dat vind ik een hele prettige service.
Het personeel hier is overigens uitstekend. Goed op de hoogte van de gerechten, aanwezig als het moet, beleefd met een kwinkslag, ze geven fijne toelichtingen op de gerechten, kortom: zoals het hoort in mooie restaurants. Leuk detail vond ik weer dat het logo wat ook op de deur van het restaurant staat terug te vinden is op de rechtermouw van de colbertjes en de overhemden van de heren. Het waren vandaag allemaal heren trouwens.
We bekeken de wijnkaart en die is hier mooi en uiterst vriendelijk geprijsd.
Als witte wijn kozen we een Domaine Tempier, Bandol Blanc, Provence, 2008, gewoon omdat we nog nooit een witte Bandol gedronken hadden. Het betreft een blend van Clairette , Ugni Blanc en Grenache en ik vond hem erg prettig. Licht met een lange afdronk met flink wat kruiden.

Er verscheen een amuse. Licht gepekelde eendenborst met mousse van eendenlever, mais, ras el hanout en voor de heren balsamico. Ik eet geen balsamico. Op een lief klein bordje fijne plakjes eendenborst, mooi zacht, erbij de eendenlevermousse met erop gepofte mais - popcorn dus, nog een streep mais, heel zacht van structuur. Voor de heren dan nog op de mousse enkele druppels balsamico en eerlijk gezegd is de ras el hanout me ontgaan.
Een lekker hapje in ieder geval.

Na enige tijd, terwijl de heerlijkste geuren ons vanuit de keuken bereikten, kwam ons eerste gerecht. Gegrilde geelvintonijn, kropsla, structuren van rode biet, appel, salty fingers, zuurdesemkruim, hazelnoot, Bellota chorizo en mayonaise. Het zag er prachtig uit en zo smaakte het ook. Prachtige, even kort aan één kant geschroeide tonijnstukken, met lekkere kropsla en alle andere genoemde ingrediënten. Salty Fingers overigens zijn de dunne groene staafjes, die je ziet op de foto. Een cressesoort. Licht zilt en zout van smaak, lekker en leuk om te zien. Een flinke portie was het en we vonden het allemaal erg lekker.

Het tussengerecht deze middag was geroosterde grietfilet, waterkers, risotto met paling, koolrabi en een boterjus met rijstazijn. Een perfect stukje griet op een rondje van heerlijke risotto, waarin je duidelijk de paling proefde op een spiegel van saus van waterkers kregen we. Erbij blokjes koolrabi en het geheel afgemaakt met boterjus met rijstazijn. In al zijn eenvoud een erg mooi gerecht. Zo’n gerecht waarvan je eigenlijk wel wat meer wil...

De rode wijn was een bijzondere. De laatste fles aldus de maitre-sommelier, iemand met veel verstand van zaken. Het was een Pinot Noir, 2007, Weingut Schãffer und Zeter, Pfalz, Spãtburgunder waarvan per jaar slechts 1500 worden gemaakt. We hadden al eerder een glas met een laagje wijn erin gekregen om alvast de geur ervan te leren kennen. Hij rook hemels. Zo smaakte hij ook. Mooi diep en toch ook licht genoeg voor een lunch.

Het hoofdgerecht was entrecote van Angusrund met pommes paolo, Roscoff ui, bundelzwammetjes, Hollandaise en rode wijnjus. Twee stukken entrecote troffen we aan, die we eerlijk gezegd weleens wat malser hebben gegeten, maar ze waren wel erg mooi van cuisson. Erbij de bundelzwammetjes, de pommes paolo (kende ik helemaal niet), de roscoff ui, wat gefrituurde mini-artisjokhartjes en de heerlijke Hollandaise saus. Dat alles afgemaakt met een rode wijnjus en alweer waren we tevreden.

Het dessert was een miserable van chocoladegranache, machi (geen idee wat het is) en yuzu, gemarineerde bramen, bramensorbet en vanille pannacotta. Heerlijke bramen kregen we met lekker fris bramenijs, een behoorlijk machtige pannacotta-achtige crème met een duidelijke vanillesmaak en een leuk chocoladeblokje. Het frisse van de yuzu was ook duidelijk te proeven. Een mooi dessert vonden we. Erop nog twee zoete witte stengeltjes van merengue.

We sloten af met drie keer het koffieservies, Ole wilde niet en kregen daar - helaas maar voor drie personen, dat vind ik wel een beetje flauw en dat maken we ook nauwelijks mee - nog wat lekkere snoeperijtjes bij.

Tevreden verlieten we het restaurant van het Wereldmuseum. Op een paar piepkleine minpuntjes na een restaurant om vaker te bezoeken.

Azzia in Rotterdam (inmiddels gesloten)

39 euro voor twee personen een Wine&Spice ervaring bij Azzia. Groupon natuurlijk en weer kon ik de verleiding niet weerstaan. Voornamelijk omdat ik erg nieuwsgierig was naar de wijnkeuze.
Het duurde een paar maanden, maar 27 augustus kwam het er dan toch van

Echtgenoot en ik reden naar Rotterdam, parkeerden op dat vreselijk ongezellige stuk Blaak en wandelden via een tapasbar waar het een vreselijk kabaal was naar Azzia. Slechts 2 andere tafels waren bezet, we wierpen een blik op de open keuken en kregen een tafeltje om de hoek.

De inrichting is Oosters, chiquerig en redelijk prettig, hoewel de stoelen niet lekker zitten. Glanzend zwarte tafels zonder linnen. Wel een linnen servet met stokjes en een soeplepeltje. Drukke waterglazen die samen met je eventuele wijnglas op een servetje staan.
Een vriendelijk meisje vroeg ons direct om de Grouponbon en vroeg of we iets wilden drinken.
Dat wilden we wel, een witte wijn en dat werd er eentje van Santa Alicia, een Chileense chardonnay, die smaakte zoals een zeer gewone Chileense chardonnay smaakt. Niets bijzonders dus.

Erbij wat obligate rijstknabbels. De kok kwam voorbij, hij had andere gasten voorzien van een Zen-moment (dan krijg je wat thee) en riep Hé hallo.... Andere gasten, zo zagen wij later, die à la carte aten, kregen een amuse, gebracht door de kok.
Wij kregen geen amuse. Dat geeft verder niet, want 39 euro is slechts een klein bedrag, maar ik blijf vinden dat als je meedoet aan dit soort acties je er dan ook iets van moet maken. Dit was nu al de tweede keer op rij dat ik me eigenlijk niet welkom voelde en dat blijf ik bijzonder vervelend vinden. Niets ten nadele overigens van het vriendelijke meisje in de bediening.
Zij bracht ons na enige tijd het voorgerecht.

In een stoommand een verzamelingetje dimsummetjes en per persoon een schuin doorgesneden gefrituurd loempiaatje. Erbij twee sausjes, eentje die zeer bekend is en een andere met fruit en gember, die erg lekker was bij de goede dimsum.
Hierbij schonk men een witte wijn, dezelfde als die van het aperitief. De tweede teleurstelling dus, want ik had echt een uitleg over een speciaal gekozen wijn verwacht, maar die moeite nam men dus niet.

Het tussengerecht, zonder wijn, was een currykokossoepje. Nou ja, soepje, het was een gigantische hoeveelheid overigens erg lekkere soep, flink gevuld met stukjes kip ook nog.

Bij het hoofdgerecht kreeg echtgenoot een wat onduidelijke rosé, die hij niet indrukwekkend vond en ik nam nog maar een glaasje van de witte wijn, want ik drink geen rosé.

Het hoofdgerecht kwam in tweeën. Eerst een mooi mandje vol met stukken gefrituurde kip met wat verse bosui erover. Erbij voor ons allebei een bakje nogal vette mihoen. De kip was erg lekker, maar at nogal lastig omdat het vrij grote stukken waren en je die met je tanden moest afscheuren. Nou ja, op den duur lukte dat allemaal wel.

Het andere gerechtje bestond uit gestoomde garnalen met bleekselderij. Nu hebben we toevallig allebei een hekel aan bleekselderij en zeker als het niet meer knapperig is. Hier was het niet meer knapperig vreemd genoeg. De garnalen waren trouwens erg lekker, maar we vonden het dan weer raar dat we slechts 5 garnalen kregen met zijn tweetjes.

Het dessert tenslotte was een grote bol chocoladeijs, overgoten met kokosroom en erbij twee quenelles chocolademousse. Lekker.

Koffie namen we niet meer, aan Groupon doen we niet meer (denk ik, ik beloof niets) en Azzia is inmiddels gesloten. Wat op zich jammer is, want het eten is er zeker niet slecht.

Table d'Amis in Kortrijk

Na een stop in Gent, waar we na een prettige lunch op het heerlijke terras van Mub’art, het restaurant van het MSK, de vaste collectie van het MSK bekeken, reden we naar Kortrijk, checkten in in het uiterst prettige hotel, waarna we een wandelingetje in Kortrijk maakten richting Markt. Daar stapten we tegen half 8 in een taxi en die bracht ons naar het hoogtepunt van dit weekend: restaurant Table d'Amis

De ontvangst was weer allerhartelijkst, de hele keukencrew zwaaide vriendelijk en we namen een aperitief - een Luxemburgse rosé-champagne - op het geheel verbouwde terras.
Prachtig is het geworden, intiem, modern, toegankelijk en zo passend bij de sfeer van het restaurant. Heel knap gedaan weer.
Mooie houten wanden, prachtige zachtgele/beige wanden, mooie laurierbomen en prettige stoelen, echt heel mooi.

Vrijwel direct kwamen de mondvermaakjes.
De bekende, maar daarom niet minder lekkere gemarineerde tomaatjes, kroepoek van wortel met een worteldip, een bolletje mozzarella met een basilicumcrème en een merengue gemaakt van oud bruin van uiteraard Petrus gevuld met een crème van eendenlever en afgewerkt met groene appel. Stuk voor stuk weer erg lekker.
Nadat we de kaart, die alweer vernieuwd was, bekeken hadden en uiteraard hadden gekozen voor het menu Terroir met drie keer een wijnarrangement en plat en bruisend water kwam er een amuse.

In een mooi bakje troffen we stukjes gegrilde inktvis met yoghurt en radijs aan. Een mooie combinatie en alweer lekker.

Na enige tijd werden we in het al flink gevulde restaurant aan tafel genood. De ronde tafels werden bezet door 6 tot 7 mensen, dus wij kregen een ruime tafel tegen de olijfgroene wand. Het personeel is flink uitgebreid, ik telde er wel 5 en allemaal keurig in het zwart gekleed.
Brood, boter, peper, zout en olie kwam op tafel, water ook en de eerste wijn werd ingeschonken. Een wijn uit de regio. Uit het Heuvelland. Een Phoenix van het Domein Vidaigne. Een frisse, stuivende wijn vonden we. De wijn begeleidde de rode poon.
Gemarineerd, auberginecrème & gedroogde huid, frisse komkommer. Heerlijke stukjes gemarineerde poon kregen we, omgeven door toefjes auberginecrème, poeder van de schil van de aubergine, aangemaakt met iets van olie, mooie staafjes komkommer ertussen, zodat het bord werkelijk een plaatje was. Erop nog wat bloemetjes van de venkelplant die een absolute finishing touch gaven. We wisten direct weer waarom we hier toch zo graag komen....

De volgende wijn was een Chileen. Zo’n frisse stuivende Sauvignon, die ik steeds meer ga waarderen. Een Matetic, Coastal 2009. De enthousiaste nieuwe sommelier had bijna geen woorden voor deze wijn en besloot zijn zeer enthousiaste verhaal dan ook met ‘hij is gewoon lekker’, wat we heel charmant vonden. Hij begeleidde het tweede gerecht, de Europese kreeft. Kreeft dus met een compote van puntpaprika, tomaat en rode peper. Prachtige stukken kreeft kregen we, erbij wat verse amandelen - zeer verrassend van smaak en erg lekker - compote van puntpaprika, tomaat en rode peper zoals vermeld, wat bloemetjes en we waren dik tevreden. De kreeft was perfect. Eén van de stukjes had zelfs een krokant korstje wat ik dus weer geweldig knap vind. Erbij nog wat kruidenolie, die zoals altijd hier, het gerecht helemaal àf maakte. Alweer waren we vol bewondering.

We vervolgden met de Noordzee Pladijs. Schol dus met een salade van noordzeekrab met koolrabi, yoghurt en vadouvan. Een mooi stuk prachtig gebakken geplakte schol kregen we met erbij een cilinder gemaakt van de koolrabi waarin een werkelijk uitstekende krabsalade zat. De vrienden die onze deze avond vergezelden vielen er stil van en dat wil wat zeggen... Erbij toefjes yoghurt en een heerlijke vadouvanolie. Alweer een subliem gerechtje. Hierbij schonk men een Touraine uit de Loire, een Pascal Pibaleau. Nu hebben wij ooit eens een huis gehuurd in dat gebied en we waren toen al verbaasd over de mooie zachte wijnen die er gemaakt werden. In Nederland kon je destijds alleen die zure je gezicht vertrekkende Touraines kopen, wat we dus nooit deden. Weer een mooie vondst van Sofie dus!

We vervolgden dit feestmaal met een glas Fleurie, Domaine de Roche-Guillon. Een bloemige bourgogne, waar ik wel van hou.

Het gerechtje hierbij was Zomerprimeurs. Een gepocheerd kwartelei, thee van gedroogde groenten, weiboter en bloemen. Een prachtig bord kregen we met allerlei groentjes, bloemen, een eitje en aan tafel ingeschonken thee. De thee was geweldig van smaak, het eitje ook, maar dat vond ik eerlijk gezegd een beetje klein, dat had van mij best een gewoon gepocheerd ei mogen zijn. Helaas waren een paar groentjes aan de taaie kant, want niet prettig eet. Een beetje jammer, want in aanleg is het natuurlijk een heel mooi gerechtje. Zo waren de cantharellen en het bietje bv. wel perfect.

Het vleesgerecht van deze avond was droog gerijpte entrecote Hereford. Gegrild op houtskool, sjalot ‘cuisse de poulet’ en jonge look. Geweldige entrecote kregen we, zelden zo heerlijk gegeten zeg. Erbij compotes van sjalot en look en een of ander kruidje wat een prachtige toets gaf. Ik ga nog na wat het precies is, want ik ken(de) het niet. (navraag leert me dat het om het blad van een citrusafrikaantje gaat). Een uitstekend vleesgerecht. Hierbij schonk men een fijne Haut Medoc, Chateau Caronnes Ste. Gemme, die perfect combineerde.

Waarmee we toe waren aan het zomerfruit. Drie kleine bereidingen volgens de kaart.

We begonnen met een bekertje met erin een soda van biologische appel met sorbet van thaise limoen en koriander; heerlijk fris en kruidig.

Daarna kwam een wel heel knap gemaakt dessertje, volgens mij gebaseerd op het probeersel wat ik de vorige keer vergeten was te fotograferen:
merengue van wei gevuld met zuringsorbet en yoghurtcrumble; geweldig knap vond ik het dat die merengue onderin dus open was en dat de sorbet van zuring daarin verstopt was. En die sorbet was heerlijk! Ook de crumble die eronder lag was geweldig, licht en fris, heerlijke desserts voor een zomeravond. De blaadjes die erbij lagen waren geluksklaver en dit is een zuringtype.

De finale was een plaatje.
Mara des bois aardbeien en blauwe bosbessen en rozen; mousse en poeder van blauwe bosbes, sorbet van aardbei en rozen en de prachtige roze krokantjes zijn ook van roos. Een uiterst smakelijk kunstwerkje dit.

Koffie dronken we op het heerlijke terras waar we nog een roomcakeje met sinaasappel, platte kaas en citrusafrikaantjes kregen. Martijn vertelde me dat het een cakebeslag is, waarvan de boter is vervangen door geklopte room, zodat je een lichtere versie krijgt. Een heerlijk cakeje was het in ieder geval. We waren zo aan het praten met Matthieu over de verbouwing, het servies en natuurlijk de maaltijd dat de ijsbonbons van Kortrijkse St. Pol jenever al bijna gesmolten waren, maar gelukkig waren we nog net op tijd.

Diep tevreden weer verlieten we dit bijzondere restaurant. Om keer op keer naar terug te keren!

De Gieser Wildeman in Noordeloos

Op deze dinsdagavond reden we met gezwinde spoed, via de pont bij Schoonhoven, naar Noordeloos. Ons doel was de Gieser Wildeman. Wij waren deze avond uitgenodigd voor een dinertje met vier daar. Voor echtgenoot was het de eerste keer dat hij er zou eten, ik was er al eens geweest voor een lunch.
Na het parkeren op eigen terrein merkte echtgenoot op dat helemaal niets hem meer deed denken aan De Boterhoeve, die hier vroeger zat. Nu was dat ook wel heel lang geleden natuurlijk. De entree is ruim, de ontvangst was vriendelijk en we werden naar onze tafelgenoten, die al aanwezig waren, gebracht. Een vriendelijke kennismaking, een fijne klik en we begonnen met een glaasje champagne, wel zo feestelijk tenslotte.
De inrichting is nog zoals hij was: leisteen, grijs, bruin, sansevieria’s in grote potten en een deel met een verlaagd plafond, waar ik niet veel van begrijp, maar waar vast een reden achterzit. Het personeel is kundig en lichtjes eigenwijs, soms wat mij betreft iets te eigenwijs, we zijn tenslotte wel de gasten.
Boter, zout en peper stond al op tafel en bij het voorgerecht kwamen er ook broodjes. Maar zover waren we nog niet, we dronken eerst op ons gemak de champagne, een Raoul Collet ‘Grand Réserve, uit. Erbij wat kaaskoekjes met een pipetje waarin een mandarijnenmousse zat. Een leuke combinatie, het zeer hartige kaaskoekje met de zoetigheid van de mandarijntjes.
De kaart werd ons overhandigd. Ik was erg nieuwsgierig naar de kaart, want die staat helaas niet on line, dus van enige voorpret was niet veel sprake geweest. 6 Voorgerechten kent men hier, 7 hoofdgerechten en 5 desserts en dan nog een grand Gieser Wildeman dessert. Ook menu’s natuurlijk. Driegangen voor 49,50, 4 voor 63.50 en 5 voor 75.00. Wijnarrangementen zijn ook mogelijk à 8.50 per glas.
Het viergangenmenu van deze avond werd ons uitgelegd en dat klonk zo aanlokkelijk dat we dat allevier graag wilden.
Onze gastheer wilde geen wijnarrangement, wat ik heel verstandig vind als je nog moet rijden en bekeek het uitgebreide wijnboek. Ik heb er zelf ook even een blik in geworpen en vond de wijnen, die uiteraard mooi waren, helaas flink aan de prijs, dat kan vriendelijker.
Nadat we onze keus hadden gemaakt, verscheen er een amuse. Een velouté met Noorse konings krab & Boeuf saché (spelling restaurant, zoals altijd). Een mooi romig soepje met flink wat koningskrab en een mooie krul gedroogd vlees (wellicht het zo lekkere Zwitserse Viande des Grisons). Verder nog wat kruidjes en wat friséesla en we vonden het een mooi begin.
De eerste wijn was een Italiaanse, een Sauvignon Blanc, St. Michael Eppan ‘Sanct Valentin’, 2007 en die was lekker. Een mooie diepe, stuivende geur steeg op uit het glas en hij was een perfecte begeleider bij het voorgerecht, gerookte zalm met witte asperges, komkommer en kaviaardressing. Dit voorgerecht zag er prachtig uit. Vier in hoogte wisselende torentjes van perfect gegaarde asperge, omwikkeld met boterzachte gerookte zalm en gegarneerd met allerlei soorten viseitjes, waaronder ook wat kaviaar troffen we aan. Ook nog een romig sausje ertussen en erop, wat groene kruidenolie en iets van een groentje en het plaatje is compleet. Een mooi, verfijnd gerecht, perfect uitgevoerd.
Het tweede gerecht liet onze gastheer begeleiden door een Bourgogne Aligoté, J.M. Boillot, 2004 en dat was een echt fijne Bourgogne. Mooi diep, mooie reuk en een fijne diepe afdronk. Hij paste perfect bij het tussengerecht, op de huidgebakken zeebaars met inktvis, Hollandse kokkel, paksoi en crème van spitskool. Precies dat troffen we ook op het bord aan. Een uitstekend (wel wat klein) stukje zeebaars met erop een Hollandse kokkel (de mijne was lichttaai helaas), ernaast links de crème van spitskool en rechts de paksoi en een torentje van inktvis. Wederom een verfijnd gerechtje.
De rode wijn, een Gigondas, Domaine les Pallières, 2000, was bijzonder mooi vond ik. Prachtig van reuk en mooi vol van smaak en dus een perfecte begeleiding bij het hoofdgerecht,
MRIJ ossenhaas met krokante kalfssukade, sjalottensaus en seizoengroenten. Twee uitstekende stukken ossenhaas troffen we aan, omgeven door een mooie diepe saus, waarin de sjalotten duidelijk aanwezig waren. Het vlees werd omgeven door fijne seizoensgroentjes en links lag nog een stukje mooi krokante sukade van het kalf. Heerlijk was het. En wederom mooi uitgevoerd.
Ons werd kaas aangeboden en dat sloegen we natuurlijk niet af. De gastvrouw is geen kaasliefhebster en tot haar verrassing - en de onze - kreeg zij een heel leuk dessertje op het moment dat wij onze kaasbordjes kregen. Ik ben vergeten wat het precies was, maar ze was in ieder geval diep tevreden. Wij ook. Vier mooie stukjes kaas kregen we: Pont l’Évêque, Münster, Bleu d’Auvergne en Roquefort. Leuke bijgerechtjes ook, gedroogde abrikoosjes, nootjes en wat brood. Wederom tevredenheid aan tafel.
Het dessert van deze avond was een plaatje! Frambozen, gecombineerd met rode (gepofte) paprika, mokka en vanilleparfait. De vanilleparfait, die al geweldig was, was gelardeerd met puntjes mousse van frambozen en gepofte paprika, wat ontzettend lekker was. Erop mokkarondjes en een koekje. Ernaast een vanillemousse met erop een gelei van framboos en paprika en een stukje witte chocolade en daarnaast een soort rolletje van frambozengelei en paprika, gevuld met framboosjes. Op het bord nog een veeg chocolade, die je niet kon eten natuurlijk. Niet lang geleden zag ik een jurylid van Masterchef opmerken dat je nooit een veeg chocolade op het bord moet doen, omdat er niets zo frustrerend is als chocolade zien, maar niet kunnen eten, dus ik moest er om grinniken. Maar zonder grappen: dit was een erg mooi dessert. Heerlijk fris natuurlijk ook met de framboosjes. Een fijne afsluiter.

We sloten de maaltijd af met wat espresso en koffie, waarbij we wat snoeperijtjes en een kopje met een cappuccinomousse kregen.
Het afscheid was hartelijk en we kijken terug op een zeer genoeglijke avond in fijn gezelschap. De keuken is hier degelijk en dus in orde.