Four Seasons in Rotterdam

Op de dag voordat we naar Bali zouden vliegen kwam er een aanbieding in mijn mailbox via Iens die ik niet kon laten lopen. Een viergangendiner met een amuse bij Four Seasons voor slechts 29.50. Ik ging dus direct reserveren voor de 2e augustus ‘s avonds, de eerste avond van de aanbieding en er was nog plek. De mannen druppelden binnen en hadden er ook wel zin in.

Parkeren is geen punt daar in de omgeving en we wandelden via de brug over het water naar Four Seasons. Het aperitief wilden we wel op het leuke terras gebruiken. Een glaasje Sake-prosecco, lekker met erbij wat kroepoek en hoisinsaus. Gewoon lekker. Na enige tijd verscheen de amuse.

Een gestoomde oester met zwarte bonen en wat pepertjes. Heerlijk! Een gelukkig niet zo heel grote oester, perfect gestoomd met heerlijke zwarte bonensaus waardoor wat pepertjes zaten. Precies goed. We bekeken de wijnkaart en besloten tot een Wirra Wirra, The 12th Man, een ons bekende stevige witte wijn uit Adelaide.

Ook op het terras kwam de sharing plate. Twee Bentoboxen gevuld met sashimi van diverse soorten vis en schelpdieren en per persoon een flensje met pekingeend en hoisinsaus. En nog wat salade. Ook al weer erg lekker. Vooral het flensje was heerlijk. Zo ook de gemarineerde rauwe zalm, die we al kenden van de wijnspijswandeling, maar die wederom erg lekker was door de fijne Spaanse marinade.

Hierna wilden we de maaltijd graag binnen voortzettend, het werd toch wel wat fris op het terras wat inmiddels ook bijna geheel in de schaduw kwam te liggen. Rechthoekige tafels hier vooral, niet heel veel trouwens met lopers, niet bijzonder prettig zittende stoelen en aan de krappe kant, wat jammer is.

Het tussengerecht waren gegratineerde coquilles met avocadomousse, peper-roomsaus en Parmezaanse kaas en werden geserveerd in de schelp. Erg lekker en perfect van garing. De avocadomousse viel gelukkig wat weg tegen de peperroomsaus en dat vond ik eigenlijk wel zo prettig. De Parmezaanse kaas maakte het fijn hartig. Waarmee we aan het hoofdgerecht toe waren.

Dat ging om de klassieke bereiding van pekingeend, roergebakken pekingeend met zwarte bonen en Canard à l’orange in sinaasappel-contreausaus. Erbij wat witte rijst en wat noedels. De eend was eerlijk gezegd niet om over naar huis te schrijven. De klassieke bereiding vond ik aan de droge kant,

de roergebakken pekingeend met zwarte bonen vond ik een wel erg bekend gerecht en ook niet heel bijzonder en de saus van sinaasappel en Contreau was veel te veel gebonden, waardoor het melig en onprettig in de mond werd.

Niet echt een succes wat mij betreft. Ook de presentatie was nogal simpel, alles gewoon een beetje op borden gelegd en dat was het. Een beetje jammer. Het dessert was een mix van Koekela en gekarameliseerde ananas en dat was lekker.

Wel heel erg veel en zwaar. Mooie flan, lekkere citroentaart, meloen en gekarameliseerde ananas met sesam. Ik kreeg mijn bordje niet leeg, maar de mannen hielpen me. Na nog een goede espresso verlieten we toch redelijk tevreden Four Seasons. Jammer van de pekingeendgerechtjes, de rest was in orde, zeker voor het te betalen bedrag. En je zit er gewoon heerlijk op het terras.

Asian Glories in Rotterdam

Nog maar een paar uur thuis uit Düsseldorf en we moesten alweer op pad. Vanwege vaderdag zouden we met mijn vader gaan eten. Bij Asian Glories. Via twitter had ik gereserveerd bij Jenny en de ontvangst door haar was weer uiterst vriendelijk. We kregen een mooie ronde tafel achterin het geheel gevulde restaurant, op de bovenverdieping (= straatniveau) waar ik het liefst zit.

We namen een aperitiefje en besloten dat we het vijfgangenverrassingsmenu graag wilden, maar dan alsjeblieft wel met de pekingeendpannenkoekjes. Water en wijn - een heerlijke Albariňo met dat typische etiket wat ik al eerder ergens gezien heb - kwam op tafel en niet lang erna verscheen het eerste gerecht.

Op een groot bord wat in het midden van de tafel werd gezet een salade met pekingeend, veel julienne gesneden groentjes, gember, duizendjarige eieren en sesam. Geweldig lekker en een heerlijk licht begin van een fijne maaltijd. In het midden nog een glas met zoetzuur gemarineerde ontvelde kerstomaatjes, ook heerlijk fris.

Als tweede ronde - volgens mij zijn we bijzonder extra verwend deze avond - verschenen er allerlei heerlijke dimsums. Allereerst zachte loempiaatjes met bosui en sesam. Gevuld met een heerlijk mengsel. Erbij een zacht en een behoorlijk pittig sausje en ernaast een dimsum die ik nog nooit gegeten had: een rolletje paling gevuld met pittige rijst. Ontzettend lekker vond ik ze.

Vrij snel erna verschenen er twee stoommandjes met gestoomde dimsums (logisch ja). Eentje gevuld met vlees en garnalen met spinazie en eentje met zeebaars en garnalen. Het wordt saai, maar ook deze waren heel erg lekker.

Vervolgens verschenen de pekingeendpannenkoekjes. Twee per persoon. Perfect gestoomde pannenkoekjes met de reepjes groenten, de hoisinsaus en heerlijk knapperige pekingeend. Oprollen en gewoon met de handen afhappen. Heerlijk! Zoals gewoonlijk zou ik wel 10 van die pannenkoekjes willen, maar gezien de rest van het menu is dat natuurlijk helemaal niet handig.

Het volgende gerecht was kwartel. Kwartel met een vijfkruidenzout erop. Ook alweer geweldig lekker. Jenny zag dat we zaten te smikkelen en liet ons nog een extra kwartel brengen, ook die was in no time op. Heerlijk, heerlijk weer. We namen een kleine pauze, kregen een nieuwe fles wijn van het huis, geweldig vriendelijk en na enige tijd vervolgden we met een geweldig leuk gerechtje.

Een McJenny! Een soort hamburger - brood gemaakt van getoast bapaodeeg - met krokant buikspek, sesam en groenten. Fantastisch om te zien, erg geestig en belangrijk: ontzettend lekker alweer. Een heel leuk idee vonden we het. Het volgende gerecht kwam weer op een groot bord wat in het midden van de tafel werd gezet.

Per persoon een mooi blad kropsla gevuld met gebakken eendenvlees met bosui, pijnboompitten en sesam. Wederom oprollen en afhappen. Het wordt saai, maar alweer heerlijk. En ook zo heerlijk licht! We waren toe aan de finale, het werd ook de zevende ronde al, wat een verwennerij toch. Een finale in drieën.

Allereerst een groot bord met melkkoe (kalf dus lijkt me) met allerlei gebakken groentjes, alweer fantastisch van smaak en het vlees was boterzacht, terwijl de groentjes nog heerlijk krokant waren en een flinke bite hadden. Ernaast een groot bord met allemaal stukken gebakken kreeft.

We kregen er gereedschap en vingerkommetjes bij, wat wel nodig was, want we hebben heerlijk zitten kluiven en peuren. De kreeft was ook alweer uitstekend klaargemaakt en perfect van garing.

Tot slot een groot bord met mooie stukken Iberico schouder met weer allemaal heerlijke krokante groentjes, ook heel erg lekker. Erbij voor iedereen nog een schaaltje witte rijst en we waren diep en diep tevreden. Wat een fantastische maaltijd en wat een verwennerij. We sloten af met espresso en koffie, bedankten Jenny en de andere erg prettige bediening voor de geweldige gastvrijheid en ontzettend tevreden verlieten we Asian Glories. Om heel snel weer naar terug te keren!

TandjongPriok in Arum

Nadat we lekker hadden geborreld op een leuk terrasje in Harlingen - wat overigens verbazingwekkend weinig terrasjes heeft vonden we - en ons hadden opgefrist in de hotelkamer bracht een taxi ons naar Arum. In Arum namelijk ziet een uitstekend authentiek Indonesisch restaurant. Echtgenoot is geboren in Djakarta en erg weg van de Indonesische keuken en daarom had ik via twitter gereserveerd bij TandjongPriok.

Voor een uitleg over de naam en het idee achter het restaurant verwijs ik naar de website, maar ook de inrichting wijst duidelijk naar de betekenis van de naam: de toegangspoort tot Indonesië, uiteraard met name de nautische onderdelen. Extra leuk vonden wij dan weer dat ook de ouders van echtgenoot met De Oranje in Djakarta waren aangekomen in 1951. Goed. De ontvangst was vriendelijk, men herkende alleen mijn naam niet omdat Sicco - de mede-eigenaar en ook actief op twitter - mijn twitternaam had opgeschreven en ik mijn eigen naam noemde, maar alles kwam goed. Sicco kwam ons een hand geven en we kregen een fijne tafel - de tafels zijn heel breed hier - naast de saté-gril. Het restaurant was bijna helemaal gevuld en dat schijnt altijd zo te zijn in de weekenden. Verbazingwekkend wat mij betreft in zo’n piepklein dorpje. Er hangt een heerlijk ontspannen sfeer, iedereen keuvelt wat, eet heerlijk en is duidelijk aan het genieten. Op de tafels, op de zijkanten, zitten koperen (nautisch) naamplaatjes van de vaste gasten, ook al zo leuk, want overal zit natuurlijk een verhaal aan vast. De kokkin, de vrouw van Sicco, was vanavond helaas afwezig, maar dat mocht onze pret niet drukken. We begonnen met een glaasje witte wijn, een Nyakas, Muller Thurgau, Budai. Een fijne, frisse wijn. De wijnkaart, die net nieuw is, is opgesteld in overleg met Miranda Beems en Sicco is duidelijk trots op zijn mooie wijnkaart. Die er wat mij betreft ook mooi uitziet, zowel qua inhoud als qua uiterlijk.

Erbij een mandje met kroepoek en emping. De kaart werd ons gebracht, zie de website. Op tafel stond een kaartje met de diverse sambals die mogelijk zijn. Die sambals worden aan tafel klaargemaakt en kun je eten bij het hoofdgerecht; wat over is krijg je in een bakje mee naar huis. We besloten elk tot twee saté, uiteraard tot het hoofdgerecht en daarna zouden we nog wel zien.

De wijn had even wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk besloot echtgenoot tot een rode wijn, een Papa Luna Calatayud en hij was er erg over te spreken. Ikzelf bleef bij mijn geliefde wit, een Bourgogne Aurélien Verdet.

We kozen twee sambals, waarvan er eentje aan tafel werd klaargemaakt. De andere, zo vertelde de vriendelijke mevrouw ons, zou in de keuken worden klaargemaakt, omdat de bereidingstijd tenminste 20 minuten zou zijn. We vonden het prima.

We hadden gekozen voor de Badjak, die dus in de keuken werd klaargemaakt en voor de Trasi Bakar Gendaria en na enige tijd verscheen er een grote platte vijzel met daarin de ingrediënten die langzaam werden geplet, zodat er een heerlijke kruidige eenheid ontstond. We hebben ervan gesmuld. De sateetjes kwamen, we konden de bereiding ervan op de voet volgen op de gril die naast ons stond.

Vier soorten op een schaaltje met vier verschillende sausjes erbij, en een keurige uitleg welk sausje bij welke saté te eten. We hadden gekozen voor de saté van lam, van hert, van kip en een Balinese versie (we gaan tenslotte naar Bali), de lilit ayam, kipgehakt aan een serehstengel. Ik kan kort zijn: alle saté waren geweldig lekker, zowel zonder als met sausje. Heerlijk geroosterd (vrij zacht), niet te grote brokken (heb ik een hekel aan) en eigenlijk is het een keer leuk, zo zeiden we later, om eens alleen alle saté hier te proberen als maaltijd. Gaan we dus nog een keer doen.

Na enige tijd kwam het hoofdgerecht. De Coba-Coba, zoals dat hier heet. Beslist geen rijsttafel, maar vier of vijf op elkaar afgestemde gerechten met witte rijst. Telkens wisselend, dus telkens weer een verrassing. Een leuke mand met witte kleefrijst en vijf gerechtjes kregen. Udang soos tiram, ayam betutu, semor kerbau, gado-gado en sambal goreng kouseband. Nu heb ik natuurlijk geen idee wat wat is, maar in ieder geval kregen we kip in een pandanblad, gesmoorde waterbuffel, gadogado en iets met garnalen. Ook hier kan ik erg kort over zijn: we hebben nog nooit zo fantastisch lekker Indonesisch gegeten. Heerlijk gekruid, maar niet zo heet dat de smaakpapillen doodslaan, perfect van garing, niet te droog, mooi mals en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Wat was dit allemaal lekker zeg. We kregen het natuurlijk lang niet allemaal op, deze keuken is altijd zeer genereus en gastvrij en hier zeker.

We hebben nog lang na zitten kletsen met onze wijntjes en sloten uiteindelijk af met een goede espresso. Nadien kregen we nog een rondleiding van Sicco door het hele restaurant - er is ook nog een gedeelte voor groepen, slim!

Ook heeft hij een BOB-service, waar we uiteraard met graagte gebruik van hebben gemaakt en zo bracht hij ons naar ons hotel in een geweldig leuke oude Londense taxi. We hebben genoten van deze avond in dit zeer gastvrije restaurant. Als we weer in Friesland zijn gaan we er zeker weer eten, het was allemaal even lekker.

The Raffles in Den Haag

Op deze zevende april hadden we het druk. Eerst moesten we langs de juwelier, de ring die Ole gaat krijgen voor zijn 18e verjaardag was klaar en aansluitend zouden we naar een vernissage gaan bij Pulchri van Jaroslawa Dankowa(bekend van o.a. het Indisch monument in Den Haag). Uiteraard moest er ook gegeten worden, dus ik had gereserveerd bij The Raffles. Echtgenoot is een groot liefhebber van de Indonesische keuken en veel verder dan Garuda waren we eigenlijk nog niet gekomen, dus we moesten nu maar voor het echte werk gaan vond ik. Nu was alles wat eerder gepiept dan we dachten, dus vanwege jeugdsentiment dronken we nog wat biertjes bij De Posthoorn en reden daarna iets te vroeg naar The Raffles.

De inrichting doet - denk ik, nog niet geweest nl. - Indonesisch aan, met name de Ikat-draperiën spraken me aan, op die manier creëer je toch wat privacy in het vrij kleine restaurant. De mannelijke bediening (een wat oudere man en twee wat jongere mannen) zijn zeer vriendelijk en met name de oudere man is uitstekend op de hoogte van de wijnen die men er schenkt. De vrouwelijke bediening is ernstig niet aanwezig en fluistert naar mijn mening ietsjes te veel, dat mag wel wat duidelijker. Maar vriendelijk is het allemaal wel. We bekeken de kaart, zie de website voor een uitgebreide indruk en we besloten - uiteraard zou ik bijna zeggen - voor het menu Raffles met wijnarrangement.

Een flinke bak emping kwam op tafel. Nu vind ik emping persoonlijk altijd veel te zoet, zo ook deze, maar een snufje zout - doe ik thuis ook nl. - bracht uitkomst. Zo was hij wel lekker en paste goed bij de aperitiefjes. Voor echtgenoot een biertje en voor mij een droge witte wijn. Een Verdejo, een lekker allemansvriendje.

Op de tafels verder nog wat kunst, een kandelaar, peper en zout en onderborden van Wedgewood. Het viel me op dat bijna al het serviesgoed wel een butsje ergens had. Op de een of andere manier niet storend trouwens, het past wel bij de hele sfeer. Ook het Yogya-zilver werkt daaraan goed mee. Bij het voorgerecht kregen we een Marsanne – Louis Chèze –   Pays des Collines Rhodaniennes 2010 en dat was een bijzonder prettige wijn, die zich ook uitstekend hield bij het gerecht.

Popiah Singapura; Papierdunne rijsteflensjes gevuld met crab en vis. Inderdaad een flinterdun rijstflensje kregen we, ruim gevuld met heerlijk gekruide krab en stukjes vis. Bijzonder smakelijk en perfect gekruid. Erbij een limoentje en wat flinterdun gesneden kool voor de frissigheid en ook dat paste perfect. Een mooi gerecht vonden we het, wel aan de ruime kant... Het tweede gerecht was minstens zo lekker.

Sop Benkulu; Sumatraanse vissoep, pikant en geurig! Op de foto ziet de bouillon lichtelijk uit als afwaswater, maar dat komt vooral omdat er behalve diverse vissoorten en gesneden kleine maiskolfjes ook wat rijstnoedels in zaten. Die gaven het gerecht een wat vreemde kleur, vooral op de foto. In het echt was het een mooie heldere bouillon met wat lekkere rode 'oogjes'. Wederom een heerlijk gerecht, geweldig fijn gekruid, niet te heet, maar toch aanwezig. En de diverse visjes waren perfect van cuisson, niets was taai geworden. In het glas vervolgens een Schiefer Riesling – van Volxem – Qualitätswein – Trocken – Saar 2010, een echt lekkere Riesling, bijzonder mineralig en heerlijk droog. Eén van de weinige Rieslings - volgens de meneer - die echt uit de Saar komt. Erbij

Udang Pantung Kuning; Kreeft met een saus van kunjit, citroengras en tomaat en dat was de topper van de avond. Geweldige stukken kreeft in een absoluut heerlijke saus. Wederom flink gekruid, maar wel dusdanig dat de smaak van de kreeft nog goed te proeven was. Echt zo’n gerecht waar je nog wel een bordje van zou willen. Het hoofdgerecht kreeg als begeleiding in het glas een Cabernet Riserva – Alois Lageder – Alto Adige 2007, een prettige rode wijn. Het hoofdgerecht was

Domba Kare Batak; Stukjes lamsfilet in een donkere curry uit de Batak landen met nasi goreng. Mooie stukjes lamsfilet, rosé gebakken in een fijne donkere curry met wat aardappeltjes en gesneden basilicum en ernaast een flink torentje nasi goreng, gevuld met onder andere stukjes kipfilet en cashew-noten. Alweer lekker, maar niet heel opzienbarend. En nogal veel, dus ik moest iets laten staan. Bij het dessert kwam een glas Maury – Mas Amiel en dat is gewoon een wel prettige dessertwijn.

Het dessert zelf was Es Merapi; Gekruid ijs besprenkeld met pure chocolade saus. Drie gigantische bollen ijs kregen we met op het bord heel veel strepen en kringels chocoladesaus. Erbij nog een mooi schenkbekertje met warme chocoladesaus. Het ijs had drie smaken: aardbei met rode lombok, kokos met kaneel en banaan met gember. Alledrie werkelijk erg lekker, maar mede door de warme chocoladesaus en de hoeveelheid echt te zwaar, ik moest meer dan de helft laten staan.

Bij de goede espresso waarmee we afsloten kwamen nog wat lekkere bonbonnetjes en tevreden verlieten we The Raffles. Een aantal gerechten is werkelijk bijzonder lekker hier, om dus nog eens naar terug te keren.

SānSān in Rotterdam

Via Twitter (tja, waar twitter al niet goed voor is) kwam ik erachter dat Rotterdam een authentiek Sichuanrestaurant rijker was geworden. Kok Robin, bekend van haar Aziatische ingrediënten, was er laaiend enthousiast over en dat wil wat zeggen. Nu is echtgenoot ook altijd in voor echt Chinees eten, dus het kwam erg mooi uit dat we op deze zaterdag in de omgeving van Rotterdam wat dingen moesten doen. Voor de lunch reden we dus even de stad in en parkeerden verbazingwekkend makkelijk om de hoek bij SānSān, wat gevestigd is op de plek waar we een half jaar geleden of zo op de laatste avond van hun bestaan bij Azzia hadden gegeten. Het restaurant is integraal overgenomen qua inrichting, zelfs de vogelkooien - die geluk brengen volgens Chinezen - hangen er nog. SānSān betekent 33 en twee keer geluk, maar volgens anderen ook ‘eten is de hemel’, wat ik allemaal prima vind verder. We kregen een fijne ronde tafel en bekeken onder het genot van een biertje en een witte wijn (een Chenin Blanc, Robertson Winery Zuid-Afrika) de kaart.

Een bakje met lekkere gebrande noten kwam op tafel en de zeer voorkomende ober vertelde ons dat de Sichuankeuken zeer, zeer scherp is en dat we dus moesten oppassen met de gerechten met drie pepertjes. Nu zijn we wel iets gewend, dus tot zijn verbazing kozen we wat zeer authentieke gerechtjes. Echtgenoot had trek in de Dim Sum mix.

Diverse traditioneel gestoomde dumplings en gebakken hapjes en kreeg na verloop van tijd een flink stoommandje gevuld met maar liefst 10 dimsummetjes. 8 ervan waren gestoomd en gevuld met garnalen, vlees en groenten en 2 ervan waren gestoomd en daarna nog krokant gebakken en deze waren gevuld met een mengsel van vlees en groenten. Ik heb er 2 mogen proeven en ik vond ze erg lekker. Ook de sausjes erbij waren lekker. Ikzelf ging voor een authentieke Sesame chicken (drie pepertjes...).

Een traditioneel - koud - gerecht van kipreepjes met sesampasta en Sichuan peper. Ik kreeg een flinke portie kipreepjes, perfect gebakken met een heerlijke saus van sesampasta en Sichuan peper, prima van smaak en nog flink wat sesamzaadjes er overheen. Ik vond het erg lekker. Licht, vol van smaak en weer eens iets heel anders. Wel een beetje veel. Als hoofdgerechtjes had echtgenoot voor iets met drie pepertjes op de kaart gekozen. De Chicken of the Chilli Garden.

Een zeer pittig gerecht met in blokjes gesneden kipfilet, bereidt met lente-ui, verse gember en gedroogde rode pepers. Een mooi schaaltje met heerlijk, licht krokante stukjes kipfilet, de genoemde groenten en een hele lading gedroogde rode pepers kreeg hij. Ook hierover heen lekkere sesamzaadjes en hij was diep tevreden. Ik heb wat stukjes kipfilet geproefd en ze waren werkelijk uitstekend. Wat een prachtig, dun krokant jasje. Je kon ook zien dat de koks, die werken in een open keuken, plezier hebben in hun werk. Wat ik me kan voorstellen als je zulke elegante gerechtjes mag maken. Ikzelf had voor een iets minder heet - 2 pepertjes - gerecht gekozen. Wederom een traditioneel Sichuangerecht. De Gong-Bau Chicken.

Gong-bau Chicken is een authentiek Sichuan gerecht dat al meer dan 200 jaar bestaat. De in blokjes gesneden kipfilet wordt bereidt in een frisse en kruidige saus. Alweer ontzettend lekker. Prima gebakken kipfilet, een heerlijke frisse en inderdaad zeer kruidige, maar niet overheersende saus en ook ik was erg tevreden. We hadden er allebei nog Chow Mie bijbesteld en kregen dus een gigantische bak gebakken mie.

Maar wat voor mie zeg. Ik heb in tijden niet zulke lekkere mie gegeten. Perfect gebakken, heerlijk hartig en eigenlijk gewoon een genot om te eten. En ook nog eens ontzettend goedkoop, slechts 1 euro... Het was natuurlijk allemaal te veel voor ons, maar een doggybag is geen enkel probleem in Chinese restaurants, dus na het nuttigen van een uitstekende espresso (ja, echt Chinees inderdaad ;-)) verlieten we diep tevreden SānSān. Om heel vaak naar terug te keren, want het is er bijzonder lekker. En authentiek voorzover ik dat kan bepalen. Voor een indicatie van de prijzen, die heel schappelijk zijn trouwens, verwijs ik naar de - leuke - website. Op die website zag ik trouwens ook een recensie van Alice van de Tokowijzer.

Chinees restaurant Paramount in Rotterdam

Al vroeg wilden we in Rotterdam zijn, er moesten onder andere oliebollen gekocht worden bij de tot achtmaal (of zoiets, ik weet het precieze aantal keren niet) toe beste oliebollenkraam van het land en ik had geen zin om in de rij te staan. Na een korte stop bij de Gall&Gall onderweg voor wat cadeautjes voor gastvrouw en -heer op Eerste Kerstdag waren we keurig op tijd bij de kraam en had ik mijn oliebollen voor Oudejaarsavond dus eindelijk (ik was al een keer geweest en toen waren de oliebollen op). Mijn vader bakt de appelflappen.
Hierna reden we richting centrum en parkeerden in de Bijenkorfgarage. Niet omdat ik nu zo kapot ben van De Bijenkorf - hoewel ik wel tegen een erg mooie kleurige zijden sjaal aanliep toevallig -, maar omdat er waar vroeger een wat onduidelijke Japanner in het NH-hotel Atlanta in die rare Aert van Nesstraat zat, een nieuw Chinees restaurant is gekomen. Ik kreeg die tip van Agnes onder mijn recensie van Asian Glories. Omdat we deze vrijdagavond al uitgebreid zouden gaan dineren leek me een dimsumlunchje wel lekker.
We moesten nog allerlei winkels af voor wat Kerstcadeaus, we slaagden wonderwel snel en iets voor 12.00 (veel te vroeg voor ons normaliter, maar met het avondmaal in gedachten wel okay voor deze keer) wandelden we binnen.

Via de hotelingang kwamen we in een mooie hoge ruimte met veel witte stoelen, mooie kroonluchters en niet al te Chinees qua inrichting verder.
We mochten een tafeltje bij het raam uitzoeken en kregen de kaarten. Dimsum kun je hier aankruisen op een papiertje, dat doen vrijwel alle Chinese restaurants in Rotterdam inmiddels. De menukaart is hier overzichtelijk en ik zag een aantal gerechten die ik zeker nog eens wil proeven. Voor een kleine indruk verwijs ik naar de website.
We kozen wat gestoomde dimsum, wat gefrituurde dimsum, wat gevulde flensjes en twee kleine gerechtjes. Eigenlijk toch weer teveel. Zoals zo vaak zijn onze ogen dan weer groter dan de buik, toch eens op letten eigenlijk.
Alles kwam zo ongeveer gelijk, zo gaat dat bij Chinezen. Het viel me op dat er veel andere gasten kwamen allemaal van Chinese afkomst/origine en dat is over het algemeen een goed teken. Hier dus ook vond ik. Opvallend dat men ook hier bij Chinese gasten direct aan komt lopen met een theepot, ik moet daar altijd wel om lachen. Als ik thee wil bij mijn eten moet ik er altijd om vragen...

We begonnen met de kleine gerechtjes. Nou ja, klein.....Ik had gekozen voor het geroosterde buikspek en kreeg een enorme hoeveelheid erg lekker gefrituurd, maar dat was keurig aangekondigd door de bediening, buikspek, op wat ijsbergsla met erbij een lekker pittig sausje. Het was echt veel te veel, ik heb het dus ook niet opgegeten.

Echtgenoot had liever de Cha Sieuw (mager gemarineerd en geroosterd varkensvlees) en kreeg een vergelijkbare portie. Wel erg lekker en heerlijk mager. Ook dit bordje ging niet helemaal leeg.
Allebei wilden we ook wel de rijstflensjes proeven, maar we wisten dus niet dat dit behoorlijk grote en machtige flensjes waren. Drie per persoon kregen.

Die van mij - we deelden natuurlijk alles - waren gevuld met garnalen, die van echtgenoot waren gevuld met garnalen, met biefstuk en met groenten. Ik vond ze allemaal heel erg lekker, hoewel het bijzonder lastig eten was met stokjes en het was gewoon te veel en te machtig.

We moeten voortaan beter bestellen dus. Het laatste garnalenflensje heb ik dus ook laten liggen, alleen de - uitstekende - garnaal heb ik eruit gegeten...
We hadden ook nog wat gestoomde dimsums gekozen, mijn favoriet toch altijd wel.

Ik had voor de altijd lekkere, maar eenvoudige Ha Kau (garnaal) gekozen en kreeg er in mijn stoommandje maar liefst 4! Wel heel erg lekker trouwens, vooral met een dip loeihete saus. Deze gingen wel helemaal op....

Echtgenoot had deze keer gekozen voor de gestoomde pikante inktvis en kreeg een enorme portie heerlijk malse, zeer pikante, gestoomde inktvis. Ondanks dat we het erg lekker vonden, ging ook dit bordje niet helemaal leeg.
We hadden namelijk ook nog een kleine keus gemaakt uit de gefrituurde dimsums (tja, een beetje dom, ik weet het inmiddels).

De bekende pangsit, hier genoemd garnalenpastei. Maar wat voor pangsit zeg. Je hebt pangsit en pangsit dus en deze is fantastisch. Een hele garnaal in heerlijk kruidig krokant deeg met het bekende rode sausje erbij. Ik weet zeker dat de zonen hiervan zouden smullen, pangsit is nl. één van hun favorieten.

Ook hadden we nog de wo-tip vleespastei. Drie gigantische pasteitjes, niet gefrituurd, maar gebakken, kregen we. Gevuld met heerlijk gekruid vlees en veel kruiden. Ik proefde in ieder geval iets van kerrie, maar ook wat munt. Het deed bijna Thais aan qua smaaksensatie, erg lekker dus. Maar wel veel, laat het een waarschuwing zijn, want we kregen ook nog de door ons bestelde inktvisbol.

Nu had ik iets heel anders verwacht dan de vier op kleine courgettekoekjes lijkende rondjes, maar ik moet zeggen dat ze verrassend lekker waren. Een duidelijke inktvissmaak met behoorlijk wat koriander erin. Om te onthouden dit hapje.
We waren compleet volzet inmiddels en we moesten nog langs 1 winkel op de terugreis, dus we namen geen koffie meer en na het betalen van de rekening gingen we de auto halen om dit winkelrondje af te sluiten. Rotterdam is wat mij betreft een leuke Chinees rijker.
Ik ga in ieder geval nog een keer terug om wat andere gerechten te proeven.
Even nog wat aantallen. Men kent hier 23 gestoomde dimsums, 17 gefrituurde, 17 zoete, 8 vegetarische. 8 soorten gevulde rijstflensjes en 18 kleine gerechtjes. En dat zijn dan nog alleen maar de zgn. lunch- en/of voorgerechtjes. Keus voor iedereen dus.