WY in Brussel

Nadat we ons hadden opgefrist in het hotel lieten we ons per taxi afzetten bij The Mercedes House. Daar is namelijk WY gevestigd. WY is het laatste project van tweesterrenchef (De Pastorale, een favoriet van me) Bart de Pooter. Bij WY kun je ontbijten, lunchen, dineren, brunchen op zondag en aan het eind van de avond verandert het restaurant in een cocktailbar. Kortom, voor ieder wat wils. Alles met de geraffineerde uitgangspunten van De Pooter klaargemaakt. De executive chef is de van huis uit vegetarische kok Wouter van der Vieren, maar de hand van De Pooter is duidelijk herkenbaar. Alle reden dus voor mij om enorm nieuwsgierig te zijn. Na overleg met de heren was een reservering snel gemaakt. De entree is geestig. Het is alsof je een showroom van Mercedes binnenstapt. Er staan wat oude en nieuwe en onbekende modellen en erachter ligt het zeer ruim opgezette restaurant met hypermoderne meubels. Bij de open keuken is een lange bar neergezet, zodat je en ter plekke maar ook via schermen op de muur de verrichtingen in de keuken kunt volgen. Langs de oranje muur verder wat functionele kasten met glazen, maar ook met allerlei schaalmodellen. Toen we binnenkwamen stond het jeugdige personeel eigenlijk een beetje te wachten, maar toen we langs de auto’s waren, waren ze opeens verdwenen, waardoor we toch wat onwennig maar een beetje stonden. Dat is jammer, want een leuke ontvangst is altijd een fijn begin van de avond. Uiteindelijk kwam er iemand onze jassen aannemen en we mochten kiezen uit één van de twee viertjes.

We namen die in het rustige deel want we hadden ook nog wel wat te bepraten en kwamen terecht aan één van de vele witte tafels met witte plastic draaistoelen. Boven ons hoofd oranje Mercedessterren. Die stoelen zaten trouwens best lekker, dat viel me alles mee. Het duurde even voor er iemand langskwam om te vragen of we een aperitief wilden, maar uiteindelijk gebeurde dat toch. Drie keer een glaasje champagne en gelijk maar de beide soorten water. Bollinger hier en die is prettig. Erbij een bombardementje aan knabbels.

Kroepoekjes van Manchego met crème van avocado en lavas; getoast volkorenbrood (heel dun) met haringeitjes, crème van aardappel en gekonfijte citroen; broodstokjes met in een schaaltje een crème van pompoen met zout en olijfolie. Allemaal erg lekker van smaak. Verder een lekker broodje met erbij een potje met platte kaas met boter en een potje met reuzel met chili en spekjes. De reuzel kon me eerlijk gezegd niet heel erg bekoren, maar ik vond het wel leuk om het eens zo te eten. Onderwijl bekeken we de kaart, waarvan ik een exemplaar mocht meenemen en we besloten tot het menu van 5 gangen à 60 euro per persoon, uit te breiden met een extra (vegetarische) gang, maar dat deden we niet. Het wijnarrangement à 40 euro namen we ook niet, we bekeken de wijnkaart. Die is relatief klein, maar fijn en tot mijn grote plezier stond er een Condrieu, Domaine George Vernay, 2009 op en die moest het natuurlijk worden. Wederom een Condrieu die geheel aan de verwachting voldeed. Nadat we dat allemaal achter de rug hadden verscheen er een amuse.

In een schaaltje ossenstaart met een flan van merg, diverse structuren van ui, waaronder gefrituurd met een jus van Geuzebier. Een heerlijk, herfstig hapje, wat ernstig de trek opwekte. Prima dus. Het eerste gerecht verscheen. Gezegd moet overigens worden dat het personeel gaandeweg de avond een prettiger manier van bedienen kreeg, het werd zowaar nog gezellig.

Het eerste gerecht dus. Oester. Gillardeau, tomaat, knolselder, dashi, ijzerkruid. Twee mooie oesters kregen we met erbij de genoemde ingrediënten en ik proefde ook nog iets van anijs, de tomaatjes waren zoetzuur gemarineerd en er lag nog wat dille bij. Ik vond het een bijzonder smaakvol gerechtje, wat er schitterend uitzag. Mooi klein en vol van smaak, leuk dus.

Het tweede gerecht was zalmforel. Rode biet met peterselie, yoghurt. Een verrassend gerechtje vond ik dit. Drie mooie stukjes koud gerookte zalmforel kregen we, met een kruidenkorstje onderop. Bovenop wat kruidjes en cresjes en onder twee stukjes wat yoghurt. Verder erbij wat rondjes gekookte koude biet met erop zalmeitjes. Her en der een toefje peterselie-olie vervolmaakte dit verfijnde gerechtje. De heren (op eentje na dan, die was net zo enthousiast als ik) waren niet zo weg van de biet-zalmeitjescombinatie, maar ik wel. Ik vond het leuk gevonden en eigenlijk erg lekker. Ik ben dan ook een fan van de grondsmaak van biet. De zalmforel was zuigend zacht, heerlijk! Van het volgende gerecht ben ik in het geweld van alle gesprekken vergeten een foto te maken, maar neem maar van mij aan dat het er bijzonder mooi uitzag. En fantastisch smaakte. Het ging om zwezerik. Met ossobucco, prei en lookbrood. Over de zwezerik kan ik erg kort zijn, die was fantastisch. Gelakt met het een of het ander en botermals. De rondjes ossobucco erbij waren ronduit verrassend en de stukjes prei en de crème van prei waren ook al erg lekker. Het witbrood met knoflook kon mij minder bekoren, maar dat is puur persoonlijk. Een apart en lekker gerecht. Bij het hoofdgerecht schakelden we over op een rode wijn. Een Rosso di Montalcino, Siro Pacenti 2008 en dat was een bijzonder prettige Montalcino.

Hij paste perfect bij de wilde eend. Met abrikoos, gember en kikkererwten. Ik moet bekennen dat de eend voor mij te wild was, hij neigde ernaar leverachtig te worden en daar hou ik niet van. De abrikoosbereiding met chili, de paddestoelen en de jus met laurier vond ik wel erg lekker. Ook kikkererwten staan niet bijzonder hoog op mijn favoriete ingrediëntenlijstje, dus de eend en de erwten bleven achter op het verder lege bord. We dronken op ons gemak de Montalcino uit en waren daarna toe aan het dessert.

Kiwibes. Met pistache, kokos en koriander. Allerlei groene tinten lagen op het bord. De kiwibesjes waren gehalveerd. Ik kende heel die besjes niet eerlijk gezegd, maar ik vind ze wel lekker, ze zijn prettig zuur. Erbij verder ijs van kokos, koriandergelei, gelei van de kiwibes, kruim van pistache, schuimpjes van pistaches en spongecake (ik blijf het rommelig vinden). Ik vond het een lekker fris dessert, heerlijk licht. We sloten af met espresso en verveinethee, waarbij nog snoeperijtjes kwamen.

De Mercedesster in chocolade, een makaron van rozen en witte chocolade, een spekje van oasis en kalamanski en een truffel geparfumeerd met whisky. In een schaaltje apart nog rijstepap met gemarineerde krieken en amandelen. Allemaal even lekker.

WY is nog maar net open en het personeel moet nog even hun draai vinden, maar ik denk zeker dat het een hit zal worden in het Brusselse. De kwaliteit van het eten is uitstekend, de wijnkaart is goed en cocktails worden steeds populairder. Ik kan me zo voorstellen dat ontbijten hier ook leuk is om te doen, ze werken met prima producten en de ligging om de hoek van de Zavel is natuurlijk gewoon leuk. Ik vind WY in ieder geval een aanrader en we keren er zeker een keer terug.

Jaloa in Brussel

Zo tegen 20.00 uur zette de taxi ons af op de Quai aux Barques, ik had gereserveerd bij Jaloa. Bij het restaurant, ze hebben namelijk ook een brasserie.

De voiturier stond verveeld voor het mooi zwart geschilderde pand te wachten op klandizie en wij wandelden binnen. De ingang was lastig te vinden eigenlijk en ik vond het eigenaardig dat het personeel niet even de deur kwam open doen. We kwamen binnen in een ruime ruimte met fijne ronde tafels maar werden via een klein gangetje om de open keuken heen naar een andere ruimte met een glazen dak geleid. Hier waren meer tafels gevuld met gasten en allemaal vierkantjes. Wij kregen een vierkantje met zicht op de open keuken, op de wand met kunst en op de ruimte die er nog achter lag, te zien via een antieke muur met moderne ramen erin. Als ik had mogen kiezen had ik liever voorin gezeten, daar was de opzet ruimer. De vriendelijke jonge sommelier vroeg ons of we een aperitief wilden en bood ons een Picchioni aan. Een bubbel uit Lombardia, 100% Pinot Noir. Prettig vond ik hem. Zoals bekend ben ik niet bepaald kapot van Prosecco en dit vind ik een goed Italiaans alternatief.

Erbij, gewoon geplaatst op het mooie, speciaal voor Jaloa gemaakte onderbord door dezelfde kunstenaar die de wandschildering die ik later zal laten zien heeft gemaakt, een groet uit de keuken. Links een quenelle eitjes van de tarbot met paprika, in een glaasje in het midden gazpacho met een emulsie van basilicum erop en rechts een toef Manchegocrème met miniworteltjes erin. Erg lekkere hapjes, zeer hoog op smaak vooral wat betreft de peper betreft, prima dus. Men kent hier geen kaart, maar menu’s. Je kunt kiezen uit 4, 6 of 9 gangen. Wij wilden graag de 9 gangen proeven, we waren er tenslotte toch. Het is een verrassingsmenu, je kunt aangeven wat je niet wilt (knolselderij voor echtgenoot, balsamico voor mij) en dan kan het feest beginnen. De wijnkaart had ik al on line bestudeerd, die is hier mooi en zeer betaalbaar, maar gezien de 9 gangen en het verrassingselement wilden we het arrangement wel graag. De andere sommelier of maître, dat werd me niet geheel duidelijk, vroeg of we water wilden. Bruisend voor meneer en voor mevrouw was een karaf water niet mogelijk, want dat is in België niet gebruikelijk aldus de bedienende meneer. Ook niet toen ik aangaf dat ik Evian, wat men hier als plat water schenkt, heel gewoon echt niet lekker vind. Dan dus geen water, nogal ergerlijk. Boter en olie kwam op tafel, peper en zout stond er al, diverse broodjes kwamen zeer regelmatig en de eerste wijn werd ingeschonken. Een Vin de Mi-Nuit, 2011 Chardonnay, Dom Brial. Een wijn, waarvan de druiven midden in de nacht geplukt worden om zo frisheid te geven. Wat gelukt is, want het was een zeer prettige, erg frisse chardonnay.

Hij paste perfect bij het eerste gerecht. Boniet (een makreelachtige). Twee mooie rauwe stukjes boniet kregen we, erbij een salade van artisjok, koriandercrème, vroege eitjes van haring, een zoet koekje en een toefje sinas en een stukje ananas. De vis was binnenin nog net iets te koud, maar wel erg lekker, ook de eitjes waren zeer vol van smaak. De koriandercrème was zeer hoog op smaak en lekker pittig. Een leuk gerecht vond ik het.

De open keuken hier - de chef zelf was er niet zo bleek later, een vrouw gaf nu leiding aan de keuken, wat verder perfect verliep - is piepklein. Ik heb dat wel vaker gezien in Vlaanderen (in Nederland eigenlijk niet, wat dan toch wel een verschil is). Veel mise en place gebeurt dus in de uren voordat de gasten komen en de finishing touch gebeurt op het laatste moment. Veel plastic en andere bakjes dus in zo’n keuken. De tweede wijn werd een Montfollet le Valentin 2010, Blaye, Cotes de Bordeaux Blanc. Een erg prettige wijn met een fijne lange afdronk.

Het tweede gerechtje was tonijn. Rauwe tonijn met verse erwtjes, Spaanse paprika, morilles, zalmeitjes en een aan tafel geschonken warme bouillon van ponzu. Ook nog wat tuinboontjes zag ik en wederom was dit een erg lekker gerecht. Mooie ingrediënten, apart erg lekker, maar ook als combinatie. De bouillon van ponzu was prettig hoog op smaak, vooral in de pepers en dat beviel ons zeer. Bij het derde gerecht schonk de jonge sommelier dezelfde wijn en dat vonden we helemaal niet erg.

Een breed inzetbare wijn, want ook bij de gebakken ganzenlever deed hij het gewoon goed. Een uitstekend stukje gebakken ganzenlever kregen we met een venkelsalade. Erbij mousse van paling en een schuim van kippenmelk. Kippenmelk zo lieten we ons uitleggen is een mengsel van melk, honing, eigeel en amandel. Erg lekker allemaal. De ganzenlever was perfect, de mousse van paling mooi stevig, de paling had er wel ietsjes meer uit mogen springen van mij en dat schuim van kippenmelk vond ik gewoon leuk gevonden en gaf een heel aardig accent aan het de ganzenlever. De salade van venkel was gewoontjes. De derde wijn van het arrangement was een Chenin des Rouillères, Frederic Mabileau, 2011. Zo’n hele fijne Chenin Blanc uit de Loire.

Perfect passend bij volgende gerechtje, risotto van mergpijp met jus. Erop een perfect gebakken stukje zeebaars en een oesterblad. Een nogal groot oesterblad met die verbazingwekkende uitgesproken oestersmaak, heerlijk. Perfect combinerend met de prima zeebaars en de werkelijk heerlijke risotto. Alweer een schot in de roos wat mij betreft. De wijn paste ook prima bij het vijfde gerecht.

Dat kwam in een kommetje. Kingkrab met een emulsie van Thaise basilicum en piepkleine blokjes gember en prei eronder. Zeer hoog op smaak, geweldig lekker en de kingkrab was perfect van garing en paste prima bij de andere smaakjes. Een fijn gerechtje dit. De volgende wijn was een verwennerijtje. Een Chateau de Fieuzal 2006, Pessac-Léognan, Grand Vin de Graves. Een heerlijke wijn vond ik het. De rode versie ken ik wel, de witte nu dus ook.

Het zesde gerechtje was zwezerik. Zwezerik op een bedje van Comté en peer in piepkleine blokjes gesneden en à la minute gerookt. Dat betekent dat het op tafel kwam onder een glazen cloche, waar rook in zat, waardoor de perfecte zwezerik een heerlijke rooksmaak kreeg. De blokjes kaas en peer waren leuk bedacht, maar kwamen wat mij betreft niet helemaal uit de verf, ze voegden eigenlijk weinig toe.

Het werd wat rustiger in het restaurant, de meeste mensen nemen hier het viergangenmenu namelijk, zodat we wat beter rond konden kijken en ik een fotootje kon nemen van de wandglasschildering die manshoog aan de muur tegenover ons hing. Het hoofdgerecht van deze avond was varkensvlees.

Drie soorten, naar mijn smaak wel heel erg rosé, maar volgens de vriendelijke jongeman kon dat helemaal geen kwaad, omdat het langdurig op lage temperatuur was gegaard. Erbij diverse groentjes in verschillende uitvoeringen en een piepklein beetje eigen jus. Het vlees was inderdaad botermals en erg lekker, zo ook de groentjes. Minder spectaculair dan sommige voorgaande gerechten, maar gewoon een degelijk hoofdgerecht. Erbij een glaasje rood. Een Ribera del Duoro, 2010, Tamiz. Gewoon een erg lekkere wijn. Hij paste goed bij het varkensvlees. Bij het kaasplateau dronk echtgenoot de Ribera door, ik kreeg het laatste glas Chateau de Fieuzal en dat deed me deugd.

Zes prima stukjes kaas kregen we, die allemaal perfect geaffineerd waren. Erbij wat notenvruchtenbrood en we waren tevreden over deze lekkere kaasjes. Waarmee we aan het dessert toe waren. Aan dessertwijn doet men hier niet en dat vonden we verder prima, het was ook wel mooi geweest.

Het dessert bestond uit tonkabonenijs, een bakje van gebakken deeg - koek dus - met een aardbeiencrème en een emulsie van witte chocolade. Lekker fris en gelukkig niet al te veel. Gewoon een fijne afsluiter van een fijne maaltijd.

Bij de goede espresso kwam nog een plateautje met heerlijke friandises en als laatste gasten verlieten we Jaloa om ons door de taxi naar het hotel te laten rijden. Een fijne maaltijd was het.

Aux Armes de Bruxelles in Brussel

Met enige vertraging vanwege wegwerkzaamheden (lekker handig op de eerste dag van de vakantie) arriveerden we aan de Wolvengracht, waar we incheckten in ons hotel. Na ons kort te hebben opgefrist wandelden we met prachtig weer via de St. Hubertusgalerij naar ons doel voor de lunch van deze middag, Aux Armes de Bruxelles, gelegen in wel de meest vreselijke toeristische straat van Brussel, maar wel een restaurant waaraan ik goede herinneringen heb en wat ik graag nog eens wilde bezoeken.

Er waren nog tafeltjes (en het zijn ook piepkleine tafeltjes) vrij in het restaurantgedeelte en kregen een leuk tweetje, uit de drukte. Er is weinig veranderd hier qua inrichting. Ook het personeel is nog zoals het was: uiterst vakkundig en snel. De kaart is zeer uitgebreid - zie website - en aan de dure kant. Dat geldt ook voor de wijnkaart, die is eigenlijk ronduit schandalig duur. We kwamen uit op een flesje Menetou Salon Morogues, Domaine Pellé 2010. Voor echtgenoot een fles bruisend water en voor mij - bijzonder vriendelijk - een karaf ijswater. Omdat we ‘s avonds nog uitgebreid zouden gaan eten wilden we de lunch klein houden, maar helaas was het menu Midi niet mogelijk, want het was zaterdag. Het werd het Brasseriemenu.

We begonnen met een Potage du Jour. Zo’n lekkere - althans vind ik - gebonden soep gemaakt van restjes groenten en vlees met aardappelen. Aan de flauwe kant, maar een beetje zout bracht uitkomst.

Voor echtgenoot als voorgerecht de gevogeltekroketten. Twee flinke ronde gefrituurde bollen kreeg hij met een behoorlijk stevige vulling van gevogelteragout. Erbij een kom gebonden jus. Ik herinnerde me dat van vroeger, de smaak van de jus - want ik mocht proeven - was nog precies hetzelfde. Verder geen enkel garnituur erbij, waar ik wel om moest glimlachen.

Ikzelf was nieuwsgierig naar de haring in witte wijn en kreeg een bord met daarop een rolmops in drieën gesneden, een hoopje gemarineerde kool met daarop een flinke pluk sterrenkers en drie partjes tomaat. Nu hou ik toevallig veel van rolmops dus men deed me een plezier met dit voorgerecht, maar stel je voor dat je niet van rolmops houdt...

Als hoofdgerecht had echtgenoot gekozen voor de gegrilde zalmfilet met Béarnaisesaus en hij was tevreden met zijn perfecte moot zalm met huisgemaakte Béarnaisesaus keurig apart erbij, de pluk sterrenkers en de goed gekookte aardappelen.

Ikzelf was benieuwd naar de stoofkarbonades op Vlaamse wijze en kreeg een gigantisch bord met heerlijk gestoofd varkensvlees met veel stoofvocht en twee aardappelen. Het was veel te veel, dus ik heb hooguit de helft maar opgegeten, maar lekker was het wel. Toen moesten we ook nog een dessert uitzoeken. Dat werd voor ons allebei een sorbetcoupe en we kregen dus een coupe met maar liefst twee grote bollen sortbet.

Peer onderin en erop aardbei. Allebei huisgemaakt en allebei erg lekker, maar ook wel weer erg veel. Na nog een goede espresso verlieten we Aux Armes de Bruxelles, ik hou van Vlaamse restaurants als dit en we hebben er de hele middag over gedaan om de opgedane calorietjes enigszins te verbranden. Het blijft een aanrader wat mij betreft, ondanks de ligging in die gekke Beenhouwersstraat.

Monkey's West in Düsseldorf

Op de 15e juni reden we op ons gemak naar Düsseldorf, daar zouden we twee nachten gaan doorbrengen en onze geliefde musea daar weer eens bekijken en uiteraard ook een bezoekje brengen aan het relatief nieuwe Medienhafen. Na een lunch onderweg kwamen we ergens in de middag nogal luiig aan in het hotel, gelegen om de hoek van Kö en we besloten even een uiltje te knappen en daarna wat te gaan winkelen en borrelen. Aldus geschiedde. Na een leuke wandeling en een langdurig bezoek aan een fijne wijnbar in de Kö-galerie wandelden we naar het restaurant van mijn keuze voor deze avond, Monkey’s West. Gelegen in een modern gebouw (Monkey’s Plaza, voor verdere informatie zie website), herkenbaar aan de aap bij de ingang. Geweldige apen vind ik het, gemaakt door Jörg Immendorff, een kunstenaar waarvan ik graag objecten en schilderijen zie. Ik kon mijn hart ophalen binnen, want er staan aapjes genoeg. Ook veel bijzondere lampen hangen er. De opzet is erg ruim. De ingang in in het midden. Links is dan het bar/loungegedeelte, rechts het ruime restaurantgedeelte met veelal banken en een paar stoelen. De bediening is kundig en vriendelijk. We kregen een fijne plek op een hoekbank. De tafels zijn hier aan de kleine kant, allemaal rechthoeken en vierkanten en gedekt met rietachtige kleedjes, niet heel bijzonder wat mij betreft. Wel stoffen servetten overigens en goed glaswerk. Brood kwam alvast op tafel, drie soorten, waarvan de ene met aardappel en spek was gemaakt, erg lekker en wat smeerseltjes en boter. Een aperitiefje wilden we nog wel, voor echtgenoot een Prosecco, voor mij een Aperol Spritz en dat was een goede hier. Erbij kregen we de kaart, die bestaat uit twee menu’s en maandelijkse aanbevelingen. Hiertussen kun je wisselen zoveel als je maar wilt. We waren er vrij snel uit, wij opteerden voor het Kunstwerkmenu van juni 2012 en dan de zeven eerste gangen, dus zonder dessert. Ook dit was mogelijk, wat je toch niet vaak tegenkomt. De wijnkaart is indrukwekkend en zeer vriendelijk geprijst. We hadden een leuk gesprek met de sommelier, die ons adviseerde aan de hand van onze voorkeuren. We kwamen uit op een Wittman Morstein Riesling GG 2009 en die voldeed inderdaad helemaal aan wat we lekker vinden. Vol, lange afdronk en fijn droog. Een amuse verscheen. In een glaasje tomatenessence en op een plaatje bereidingen van boontjes en peer met wat kruim van chili. Opmerkelijk hoog op smaak en leuk als combinatie. De tomatenessence vond ik bijzonder lekker. Het eerste gerechtje was terrine van Elzasser ganzenlever. Op een vierkante plaat kregen we diverse bereidingen van ganzenlever (terrine, gebakken, gekonfijt) met mango en watermeloen en wat getoaste brioche. Fantastisch was dit allemaal. Geweldig qua smaak en prima passend bij elkaar. Het gebakken stukje was een feestje, precies goed, niet dat enge lillerige wat je af en toe krijgt en toch een heerlijk krokant jasje. Het tweede gerechtje was ook al zo’n feestje. Bretonse kreeft. Fantastische stukken kreeft kregen we op heerlijke zoetzure groentjes, ragfijn gesneden. Erbij heerlijke mayonaise, gelei van krab, een gepocheerd kwarteleitje wat perfect was en een stukje gefrituurde krab. Alweer een schot in de roos. Het derde gerechtje was Noorse Jacobsmossel met garnalen. Een uiteraard - want van de kookkunsten van de chef waren we inmiddels wel overtuigd - perfect coquille kregen we. Erbij asperges, ham, bolognesegroentjes en Hollandaise crème. Verder nog worteltoefjes met citrus, die het plaatje vervolmaakten. Wederom waren we erg tevreden. We vervolgden met gebraden wilde zeewolf. Een schitterend opgemaakt bord met een mooi stuk, iets te droog, zeewolf. Erbij een stukje kardemombrood, olijvenmayonaise met citrus, diverse groentjes waaronder venkel met een kruidenkorstje, piccalilly-ingrediënten her en der, asperges en kruim van olijf. Wederom een mooi gerecht. Niet zo spectaculair als de drie voorgaande gerechten maar nog steeds erg goed. De wijn was gedaan en ik had een favoriet van me op de kaart zien staan. Een Condrieu. Van Guigal. Die moest het natuurlijk worden en die was weer net zo fantastisch als altijd. Heerlijk! Op het bord kwam vervolgens roodbaars. Een mooi stuk perfect gebakken roodbaars uit Bretagne met erbij tomaten, artisjok, een broodsoldaatje, kruiden en een heerlijke olijvencrème. Een zeer Mediterraan-aandoend gerechtje wat ik alweer erg lekker vond. Mooi qua portionering ook, fijn dat daar zo goed over wordt nagedacht in de keuken. Het laatste visgerechtje was uit elkaar gehaalde kabeljauw (wat we raar vonden, maar ook de avond erna kregen we kabeljauw op die manier gepresenteerd), wat jammer was wat mij betreft, omdat het juist zo heerlijk is om zelf de schellen van de kabeljauw los te maken, waardoor je kunt zien dat de vis perfect van garing is. Kabeljauw dus met inktvis, linguine, artisjokkencrème (die Barigoul waar je opeens overal mee wordt doodgegooid) en diverse kruiden. Qua smaak een heerlijk gerechtje, prima klaargemaakt ook weer, alleen die uit elkaar gehaalde kabeljauw vond ik jammer. Het vleesgerecht van deze avond was Mieral parelhoen. De borst dan, die in stukken gesneden op het bord kwam. Perfecte parelhoen weer, nog heerlijk sappig en erg vol van smaak. Erbij citroenzest, mango, olijven en een crème van popcorn. Op zich ben ik niet heel dol op fruit in mijn eten, maar hier paste het wonderwel. Mooie smaken, zowel apart als bij elkaar. Ook nog wat amandeltjes erop en een klein toefje gebakken ui, heerlijk als accentje. Waarmee we klaar waren met ons menu. We waren erg tevreden en we begrijpen volkomen waarom dit restaurant op de lijst staat om een Michelinster te gaan krijgen. Hier wordt uitstekend gekookt, de bediening is erg goed, de ambiance is leuk, kortom: de totaalbeleving is in orde. We wilden nog wel wat espresso en zelfs die is hier verbazingwekkend goed, dus we namen er twee. Erbij tot onze grote verrassing een immense wagen met de meest heerlijke friandises, waaruit we een keuze maakten en die we nog heerlijk hebben zitten opsnoepen. Bij vertrek keken we nog even rond naar de aapjes en moesten we grinniken om het blije aapje bij de uitgang. Absoluut een aanrader dit fijne Monkey’s West!

La Dégustation Bohême in Praag

Na weer een erg leuke dag in Praag met een geweldig geestige rondrit in een oldtimer langs onder andere het Dansende Huis en de John Lennonmuur en prachtige vergezichten over de Vitavska, die wij de Moldau noemen moest er ‘s avonds lekker uitgebreid gegeten worden.

Uiteraard had ik gereserveerd bij één van de twee sterrenrestaurants (eentje) in Praag en La Dégustation sprak me het meest aan toen ik de websites bezocht. Met de metro en de tram (het OV is uitstekend geregeld in Praag en taxichauffeurs hebben helaas nog steeds de neiging om de boel te bedonderen) waren we in een piep en een zucht bij het restaurant. Het ligt op een hoek en biedt een uiterst duistere indruk. Bij binnenkomst werd dat niet veel beter.

We kregen een vierkante tafel (ronde hebben ze hier niet) met zicht op de min of meer open keuken, waar de gerechten de finishing touch krijgen voor ze de keuken mogen verlaten. Drie koks maken de borden dan verder af. Alles loopt hier uiterst gestroomlijnd, zo gestroomlijnd dat het eigenlijk gewoon saai is. Men wikkelt een procedure af om zomaar te zeggen. De ontvangst was vriendelijk en we gingen zitten aan de niet gedekte tafel. Wel stoffen servetten, dat dan weer wel.

Vrijwel direct verscheen er voor elk van ons een wit bordje met een donkerbruin handdoekje, warm, om de handen mee schoon te vegen. Op een steentje erbij een eerste hapje. Een piepkleine praline van witte chocolade, roze peper en framboos. De peper was goed te proeven, de framboos niet. Of we een aperitief wilden. Een Sekt uit het land wilden we graag. We kregen een Crémant Vinselekt Michlovsky en die was aardig. Het viel me op, in tegenstelling tot de avond ervoor, dat het glas nauwelijks half vol werd geschonken. Het was erg donker in het restaurant met per tafel een soort zoeklicht erboven, wat dan weer erg fel was. Het eten kon je dus uitstekend zien, de omgeving een stuk minder. Twee andere hapjes verschenen.

Een biscuit van geroosterd rundvlees met ui en een stukje krokant varkenshuid met wat zwart poeder en wat honing. Niet onaardig, maar nogal vlak van smaak. Althans, ik neem aan dat je een bedoeling hebt met dergelijke ingrediënten en eerlijk gezegd is die bedoeling me ontgaan.

We kregen een klein vierkant leren onderleggertje met een gevouwen papier erop, wat het menu bleek te zijn. Dat menu mocht ik overigens meenemen, want, zo zei de bedienende meneer 'ons menu wisselt elke dag'. Nu is dat helemaal niet waar, want ik heb de hele week voordat we zouden gaan gekeken wat men die dag zou serveren en dat was de hele week hetzelfde menu als wij vanavond voorgeschoteld zouden krijgen. Men kent hier twee menu’s. Een Dégustation du Chef, 7 gangen met diverse amuses-bouche erbij; een Dégustation Bohême Bourgeoise, 7 gangen met ook diverse mondvermaakjes; een Theatermenu en een menu Diététique. Bij de beide 7 gangenmenu’s is een wijnarrangement mogelijk. Na ampel beraad besloten we tot het Dégustation Bohême Bourgeoisemenu, wat zou bestaan uit ouderwetse streekgerechten met een moderne toets en de kok maakt dan volledig gebruik van ingrediënten uit de omgeving. Ook het wijnarrangement wilden we wel. Water ook, bruisend en plat.

Brood werd gebracht, niet heel lekker, dus ik heb er niets van gegeten en een miniem bakje met boter. Een laatste hapje verscheen.

Per persoon steak tartare met crispy bread. Aardig. Bij het eerste gerecht schonk een van de vrouwelijke sommeliers (er lopen hier maar liefst drie sommeliers en één maître rond) de wijn in. Nu zijn de wijnen allemaal in het Tsjechisch opgeschreven - het waren uiteraard, gezien het menu, ook allemaal Tsjechische wijnen - dus het heeft weinig zin ze hier gewoon over te typen. Laat ik er maar kort over zijn: stuk voor stuk stelden ze bijzonder weinig voor helaas en wat nog veel irritanter was, was dat we per gang hooguit een slok in het glas kregen, terwijl de prijs van het wijnarrangement behoorlijk hoog was. Nu ergert me dat altijd, ik ken ook in Nederland restaurants die het wijnarrangement akelig zuinig schenken en als je een fles neemt niet weten hoe snel ze je glas vol moeten krijgen, maar dit was wel zo schandalig weinig......Op een bepaald moment heb ik duidelijk laten merken dat ik dat erg vervelend vond, maar ondanks een blozend gezicht werd er geen druppel bijgeschonken. Waarmee voor mij de avond eerlijk gezegd al een stuk minder leuk werd. De prijs was al best hoog voor zowel het menu als voor de wijn en als er dan ook nog zo eng zuinig wordt gedaan, nee, dan is het geen restaurant voor mij. Het water daarentegen werd door een apart watermeisje in ruime mate bijgeschonken, zo ruim zelfs dat we op het eind van de avond maar liefst 49 euro (omgerekend dus) moesten betalen voor het water......Bizar, absoluut bizar. Maar goed, het eerste gerecht....De amuse-bouche maison hadden we dus al gehad, dat bleek de steak tartare. Op naar de Entrée.

Hostin white asparagus, poutry offal buttermilk, ash. Geschaafde rauwe asperges, stukjes worst van gevogeltelever, saus van karnemelk, as van eik en hele fijne bosui. Aardig. Weinig. Hostin overigens is een plaatsje niet heel ver van Praag, waar asperges geteeld worden. Het tweede gerecht was Soupe.

Straw soup with pheasant, šoler wine, spring onions, egg. In het diep bord een minieme hoeveelheid truffel, kaviaar, eigeelbolletjes, geroosterde eiwitbolletjes en bosui. Erbij aan tafel erin geschepte straffe bouillon van fazant. Ik moet zeggen dat het een heel aardig gerechtje was, vol van smaak. Wederom bijzonder klein. Het derde gerecht was Eau.

Tréboñ trout, cauliflower, hazelnuts, moravian sparkling wine sauce. Een stukje gerookte forel kregen we met diverse structuren van bloemkool (crème, gebakken, rauw geschaafd en geblancheerd met een saus waarin de schuimwijn en de hazelnoot goed te proeven waren. De forel was mooi gerookt. Een volgend mondvermaakje kwam.

Geroosterde ui met crème van erwt en mint. Bijzonder simpel en heeft geen indruk achtergelaten. We vervolgden het menu met Poché.

Beef oyster blade, braised potato, cream sauce with fresh dill. Gepocheerde runderoester (wat dat ook moge zijn), erbij een saus met veel dille, dille-olie, crème van aardappel en krokantjes van aardappel. Lekker, maar weer ieniemienie.... Het hoofdgerecht was Braisé. Hier moesten we een keus maken tussen kip en duif. Drie van ons kozen voor de mnetěš pigeon, beetroot essence, carrot, green peas.

Een nogal druk bord met veel crème en essence van biet, plakjes biet, erwtjes en drie stukjes prachtig zachte duif kregen we. De wortel zal verwerkt zijn geweest in de bietencrème en onder een plakje biet lag nog een bergje gedroogd vlees van duif. Een lekker gerecht vond ik het.

Ole had gekozen voor de farm chicken, malt crumbs, nuts, radish, kohlrabi, organic yoghurt, sorrel en was diep teleurgesteld door zijn minieme portie kip met de genoemde andere ingrediënten, hij proefde bovendien ook nog voornamelijk yoghurt en kreeg lichtelijk de pest in. Wat ik volledig begrijp, want zo’n hapje stop je natuurlijk in je holle kies.

We waren toe aan een amuse-bouche du jardin en dat bleek een vloeibare komkommersalade te zijn. In een rietje, wat je eruit moest zuigen. Best lekker, maar alweer nauwelijks een volwaardige hap (of slok, het is maar hoe je het wilt noemen). Wat een zuinigheid hier zeg, mensenkinderen. We vervolgden met Fromage.

Blaťácké zlato, caraway seed, meringue, wood, sorrel. Zachte kaas van koe met merengue met honing en een kruidje. Niet onaardig, heel licht en eigenlijk weer aan de kleine kant. Nu hoef ik heus niet naar buiten te rollen, maar over het algemeen vind ik het niet onprettig om bij de kaas te denken ‘zo, nog een dessertje en dan lekker koffie’ en nu had ik zoiets van ‘wanneer gaan we eten’.... Bij deze kaas kregen we overigens geen wijn, maar een miniem glaasje witbier in een dessertwijnglas.

Hierna kregen we een amuse-bouche sucré. Op een amuselepel pannacotta met rabarbercompote en die compote was in de vorm van een reep rabarber. Smakelijk was het. Waarmee we aan het eind van het menu waren en de Sucré kregen.

Pancakes, sour cherry foam, organic cottage cheese, basil. Poffertjes met bolletjes van de kwark, die een lichte kersensmaak hadden. Erover wat poedersuiker en ik zag ergens een blaadje basilicum. Een aardig dessertje.

We besloten toch nog maar koffie te nemen, waarbij per persoon twee koekjes kwamen, die wel aardig waren en na het betalen van de veel te hoge rekening verlieten we bepaald niet tevreden La Dégustation, waarbij we in een veel te groot doosje twee makarons meekregen per persoon. Geen aanrader dit restaurant wat mij betreft. Plichtmatig, zuinig, geen airconditioning en veel te kleine porties op het bord en in het glas.