De Limonadefabriek in Streefkerk

Bij de reservering vond ik het al vreemd dat het eerste tijdstip waarop het nog mogelijk was 20.30 was, maar er ging - dom genoeg - geen belletje rinkelen. Op de vrijdag zelf belde ik iets voor de lunch naar De Limonadefabriek of het misschien mogelijk was dat we iets eerder kwamen, maar nee, dat ging niet. Op mijn vraag of ze soms met twee shifts werkten werd kwam een Ja. Ik had dat graag van te voren geweten, ik hou namelijk niet van shifts. De eerste ronde wordt vaak toch wat weggewerkt en bij de tweede ronde moet de zwarte brigade alle zeilen bijzetten om nog een hele ronde te draaien. Wat uiteraard ook voor de witte brigade geldt. Maar goed, misschien viel het bij De Limonadefabriek wel mee. Enkele maanden ervoor had ik de nieuwe Limo voorbij zien varen over De Lek en ik was wel benieuwd naar de inrichting, de oude Limo was charmant, maar de stoelen zaten toen bepaald niet prettig.

Keurig om 20.30 parkeerden we en liepen we naar de deur. De letters LIMONADE blinken je al van verre tegemoet; een kennis die pal aan de overkant woont had me al verteld dat er erg veel licht was ‘s avonds.
De entree is niet heel ruim, direct links is de garderobe, rechts is Prik, de brasserie, voor je de keuken en iets verder links het restaurant. Hoog is het er met een mooie constructie, vooral voor de zomermaanden.

De tafels zijn niet gedekt, wat jammer is, want op de een of andere manier maakt het formica-achtige blad - bruin houtachtig - een wat goedkope indruk. Wel stoffen servetten overigens.
De ontvangst was vriendelijk en men vroeg ons om nog heel even te wachten....Ai....nu viel dat wachten enorm mee, hooguit 2 minuten, maar toch, ik vond het een domper, vooral omdat we gewoon keurig op tijd waren. Het grote nadeel dus van twee shifts.

We kregen een rond tafeltje in het midden van het nogal volle restaurants - qua tafels en qua bezetting en begonnen met een glaasje witte wijn. De huiswijn, een Mosel QbA, Reuter-Dusemund, Riesling Trocken, 2010, Duitsland. Een nogal gewone droge witte wijn.

Erbij wat knabbels. Iets koekjes-chipsachtig, lekker hartig en een bakje met dunne plakjes droge worst, ook lekker.
We kregen een korte uitleg over het Restaurantweekmenu, een extra gang was mogelijk. Die extra gang wilden we wel, zo ook wat water. Voor echtgenoot een fles bruisend water, voor mij een karaf ijswater, wat vriendelijk is. Een wijnarrangement bleek mogelijk, maar dat werd ons niet aangeboden, dus we bekeken de wijnkaart en kozen daaruit een Augustus, Cellers Puig & Roca 2010, een heel aardige wijn, die ik wel kende en waar ik wel van hou. 54.50 vind ik dan wel weer aan de kostbare kant.

Een bordje met twee kleine hapjes verscheen, de amuse dus. Op een lepel krokant spek met iets erbij, lekker en in een bakje gerookte zalm met Japans zeewier en een wortel-limoenmayonaise. Aardige amuse, licht simpel.
Brood kwam op tafel met een miniem plakje licht gezouten boter erbij en dat werd nog enkele malen herhaald.
De wijn werd ingeschonken en het eerste gerechtje verscheen.

Zeebaars. Zeebaars zachtgegaard met structuren van aardappel, mosterd en yoghurt. Op een bedje van aardappelsalade, flink aangemaakt met mosterd en yoghurt lag een stukje zachtgegaarde zeebaars, die wel enkele zoutkristalletjes kon gebruiken en daarop een toefje gemengde salade. Ook nog wat kleine krokantjes van aardappel troffen we aan. Een nogal simpel, klein gerechtje vonden we.

Het extra gerecht zou zijn varkenswang met buikspek, zuurkool, appel en sojasaus. De enige man in de bediening, die nogal gehaast was, zette onze borden neer met de opmerking dat dit de zeebaars was. Vol verbazing keken we naar ons bord en vroegen aan een dame in de bediening of dit wel de bedoeling was, we hadden tenslotte al zeebaars op en die leek natuurlijk in de verste verte niet op zeebaars. Het bleek gewoon de varkenswang te zijn....
Dit vond ik een heel aardig gerechtje, de varkenswang was mooi zacht, de zuurkool - met een lichte kerriesmaak - ook prettig en de andere smaakjes vulden het geheel mooi aan, vooral de saus van soja vond ik leuk. Op de een of andere manier vond ik het een beetje weinig en mij bekroop het gevoel - ook vanwege de dubbele shift - dat er vooral geld verdiend moest worden. En dat irriteert me. Ik begrijp best dat er inkomsten moeten zijn, maar het moet wel van twee kanten komen natuurlijk. Als ik de hoofdprijs betaal, verwacht ik daar ook iets voor.

Het hoofdgerecht was Streefkerks rundvlees, entrecote en stoof van de rib, spitskool, spelt en jus met oude wijnazijn. Op een bedje van de risotto van de spelt lag de al getrancheerde entrecote (een stukje ervan dan), ernaast wat crème van spitskool, een rolletje rookvlees waarin het stoofvlees was gerold en ook nog een gehaktballetje. Op zich een leuk gerecht zo met de drie bereidingen van het rund. Ook hier bracht een klein beetje zout iets meer smaak.

Het dessert kwam vrij snel, dessertwijn werd ons niet aangeboden en we hadden eigenlijk ook geen zin om erom te vragen en dat was een creatie van melkchocolade, amandel, honing en yoghurt met een sorbet van peer. Precies dat troffen we ook aan op ons bord en ik moet zeggen dat ik er bijzonder weinig smaak aan vond zitten, wat natuurlijk heel jammer is.
We vonden het wel mooi geweest en vroegen om de rekening, koffie zouden we wel thuis drinken. Bij het vertrek vroeg de mevrouw of alles naar wens was geweest en op mijn opmerking dat ik het allemaal licht tegenvallend vond eerlijk gezegd kwam de reactie ‘oh, wat jammer’, en dat was het.
De Limonadefabriek dus.