TandjongPriok in Arum

Nadat we lekker hadden geborreld op een leuk terrasje in Harlingen - wat overigens verbazingwekkend weinig terrasjes heeft vonden we - en ons hadden opgefrist in de hotelkamer bracht een taxi ons naar Arum. In Arum namelijk ziet een uitstekend authentiek Indonesisch restaurant. Echtgenoot is geboren in Djakarta en erg weg van de Indonesische keuken en daarom had ik via twitter gereserveerd bij TandjongPriok.

Voor een uitleg over de naam en het idee achter het restaurant verwijs ik naar de website, maar ook de inrichting wijst duidelijk naar de betekenis van de naam: de toegangspoort tot Indonesië, uiteraard met name de nautische onderdelen. Extra leuk vonden wij dan weer dat ook de ouders van echtgenoot met De Oranje in Djakarta waren aangekomen in 1951. Goed. De ontvangst was vriendelijk, men herkende alleen mijn naam niet omdat Sicco - de mede-eigenaar en ook actief op twitter - mijn twitternaam had opgeschreven en ik mijn eigen naam noemde, maar alles kwam goed. Sicco kwam ons een hand geven en we kregen een fijne tafel - de tafels zijn heel breed hier - naast de saté-gril. Het restaurant was bijna helemaal gevuld en dat schijnt altijd zo te zijn in de weekenden. Verbazingwekkend wat mij betreft in zo’n piepklein dorpje. Er hangt een heerlijk ontspannen sfeer, iedereen keuvelt wat, eet heerlijk en is duidelijk aan het genieten. Op de tafels, op de zijkanten, zitten koperen (nautisch) naamplaatjes van de vaste gasten, ook al zo leuk, want overal zit natuurlijk een verhaal aan vast. De kokkin, de vrouw van Sicco, was vanavond helaas afwezig, maar dat mocht onze pret niet drukken. We begonnen met een glaasje witte wijn, een Nyakas, Muller Thurgau, Budai. Een fijne, frisse wijn. De wijnkaart, die net nieuw is, is opgesteld in overleg met Miranda Beems en Sicco is duidelijk trots op zijn mooie wijnkaart. Die er wat mij betreft ook mooi uitziet, zowel qua inhoud als qua uiterlijk.

Erbij een mandje met kroepoek en emping. De kaart werd ons gebracht, zie de website. Op tafel stond een kaartje met de diverse sambals die mogelijk zijn. Die sambals worden aan tafel klaargemaakt en kun je eten bij het hoofdgerecht; wat over is krijg je in een bakje mee naar huis. We besloten elk tot twee saté, uiteraard tot het hoofdgerecht en daarna zouden we nog wel zien.

De wijn had even wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk besloot echtgenoot tot een rode wijn, een Papa Luna Calatayud en hij was er erg over te spreken. Ikzelf bleef bij mijn geliefde wit, een Bourgogne Aurélien Verdet.

We kozen twee sambals, waarvan er eentje aan tafel werd klaargemaakt. De andere, zo vertelde de vriendelijke mevrouw ons, zou in de keuken worden klaargemaakt, omdat de bereidingstijd tenminste 20 minuten zou zijn. We vonden het prima.

We hadden gekozen voor de Badjak, die dus in de keuken werd klaargemaakt en voor de Trasi Bakar Gendaria en na enige tijd verscheen er een grote platte vijzel met daarin de ingrediënten die langzaam werden geplet, zodat er een heerlijke kruidige eenheid ontstond. We hebben ervan gesmuld. De sateetjes kwamen, we konden de bereiding ervan op de voet volgen op de gril die naast ons stond.

Vier soorten op een schaaltje met vier verschillende sausjes erbij, en een keurige uitleg welk sausje bij welke saté te eten. We hadden gekozen voor de saté van lam, van hert, van kip en een Balinese versie (we gaan tenslotte naar Bali), de lilit ayam, kipgehakt aan een serehstengel. Ik kan kort zijn: alle saté waren geweldig lekker, zowel zonder als met sausje. Heerlijk geroosterd (vrij zacht), niet te grote brokken (heb ik een hekel aan) en eigenlijk is het een keer leuk, zo zeiden we later, om eens alleen alle saté hier te proberen als maaltijd. Gaan we dus nog een keer doen.

Na enige tijd kwam het hoofdgerecht. De Coba-Coba, zoals dat hier heet. Beslist geen rijsttafel, maar vier of vijf op elkaar afgestemde gerechten met witte rijst. Telkens wisselend, dus telkens weer een verrassing. Een leuke mand met witte kleefrijst en vijf gerechtjes kregen. Udang soos tiram, ayam betutu, semor kerbau, gado-gado en sambal goreng kouseband. Nu heb ik natuurlijk geen idee wat wat is, maar in ieder geval kregen we kip in een pandanblad, gesmoorde waterbuffel, gadogado en iets met garnalen. Ook hier kan ik erg kort over zijn: we hebben nog nooit zo fantastisch lekker Indonesisch gegeten. Heerlijk gekruid, maar niet zo heet dat de smaakpapillen doodslaan, perfect van garing, niet te droog, mooi mals en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Wat was dit allemaal lekker zeg. We kregen het natuurlijk lang niet allemaal op, deze keuken is altijd zeer genereus en gastvrij en hier zeker.

We hebben nog lang na zitten kletsen met onze wijntjes en sloten uiteindelijk af met een goede espresso. Nadien kregen we nog een rondleiding van Sicco door het hele restaurant - er is ook nog een gedeelte voor groepen, slim!

Ook heeft hij een BOB-service, waar we uiteraard met graagte gebruik van hebben gemaakt en zo bracht hij ons naar ons hotel in een geweldig leuke oude Londense taxi. We hebben genoten van deze avond in dit zeer gastvrije restaurant. Als we weer in Friesland zijn gaan we er zeker weer eten, het was allemaal even lekker.