Ivy in Rotterdam

En weer zouden we bij Ivy gaan dineren. Echtgenoot zat in de Schiecentrale voor het een of het andere afscheid en ietsjes te vroeg arriveerden we om hem op te halen. De Schiecentrale ligt op een steenworp afstand van Ivy, dus eigenlijk iets te vroeg wandelden we binnen. Wat niet wegneemt dat de ontvangst zeer vriendelijk was.

We werden helemaal naar achteren geleid en kregen een ronde bank in een nis, waarbij de privacy gewaarborgd was. Het was nog net licht, dus we konden een blik werpen op de Maas, leuk!
Zeer snel arriveerden onze gastheer en gastvrouw en het weerzien was zoals altijd zeer hartelijk. We namen plaats, ik kreeg een tasjesonderzetter en direct begon het grote bijpraten. Een aperitief wilden we wel en ik herinnerde me die prachtige Cava (die geen Cava genoemd mag worden) van de vorige keer, de A Priori van Sergi Colet, dus ik was zo vrij om deze voor te stellen. Gelukkig viel hij zeer in de smaak.
Erbij direct wat knabbels.

Op een leuke mobile-aandoende standaard allemaal gedroogde plakjes biet. Allerlei verschillende bietsoorten. Nu ben ik een enorme liefhebber van biet, dus wat mij betreft een schot in de roos. Ook hier trouwens, je ziet het steeds vaker gelukkig, aparte waterglazen voor plat en voor bruisend water, zodat niemand zich meer kan vergissen. Een kleinigheidje, maar wel heel prettig.
Aansluitend een schaaltje witlof.

Niet zomaar witlof natuurlijk, dit is wel Ivy tenslotte. IJs van mosterd met Brussels lof, Jabugoham en kaas. Tongstrelend lekker. Onze gastheer en -vrouw vielen nu al van de ene verbazing in de andere, leuk!

Nadat we hadden besloten tot het 11-gangenmenu en het wijnarrangement kwam er een plat schaaltje/bordje met knolselderij en quinoa, waarbij nog een zalvende sabayon lag. Ook al zo heerlijk, de quinoa was deze keer crunchy en de zalvende structuur van zowel de knolselderij als de sabayon paste er prima bij.

Het grapje met de macarons (zie mijn vorige recensie) werd herhaald, ik vind het leuk dat het personeel hier zoveel handelingen aan tafel verricht en ik begreep van Halil dat dat in de toekomst nog meer het geval zal zijn. Over twee weken gaat de nieuwe kaart in en ik sta eigenlijk alweer te springen om alle nieuwigheden te proeven. De macarons overigens waren weer heerlijk en de geitenkaas was duidelijk te proeven. Onze gastvrouw eet geen kaas en op één klein foutje na hield het personeel en de keuken daar uitstekend rekening mee, dus zij kreeg iets anders.

De signature-amuse van de chef mag natuurlijk niet ontbreken in het rijtje en dat deed het dan ook niet. Het standaardje met het hoorntje van tomaat met het randje drop en het piccalilly-ijs. Ik moet bekennen dat ik het hoorntje steeds meer ga waarderen, deze keer vond ik het werkelijk waanzinnig lekker. Hoe dat nu komt, geen idee eerlijk gezegd.

Onze gastvrouw vond ook de la in de tafel zeer ingenieus. Natuurlijk lag deze aan het begin van de maaltijd helemaal vol met het bestek wat we allemaal zouden gaan gebruiken deze avond. Ik vind het terugkeren van het oranje van de gepoetste linzen grappig inmiddels met de nep-vlammen op de schermen die her en der hangen.

Het laatste hapje voor het menu zou beginnen was een padronpepertje wat lag op een aluminium eierdopje, waarin ook wat crostini waren geschoven. Ernaast een glazen schaaltje met een bolletje champagnejelly. Het was de bedoeling eerst het (zoete) pepertje te eten en dan het bolletje jelly. De crostini moesten we bewaren tot het voorgerecht. Dat lukte ons vrouwen wel, de mannen knabbelden er vast aan. De combinatie pepertje/jelly was trouwens heerlijk.

De eerste wijn werd ingeschonken. Een Riesling, St. Antony Bodenschaft, Rheinhessen, Duitsland 2010, een fijne frisse Riesling met voldoende body bij het eerste gerecht.
Kreeft/verjus/pastinaak met de optionele kaviaar erbij.
Een schitterend bord kregen we, met een even schitterend gerecht. Een prachtig stuk kreeft, perfect uiteraard van cuisson met erop een flinke lepel kaviaar. De aan tafel bijgeschonken emulsie van verjus van witte druiven, gerookte boter, gerookte knoflook en kruiden met erop een oesterblad waar ik de vorige keer zo weg van was vervolmaakte het geheel. Ernaast een crème van pastinaak met witte chocolade, ook al erg bijzonder. Een schitterend begin.

De tweede wijn, een Murua, Garnache Blanca, Viura-Malvasia, Rioja, 2007 Spanje kon ons erg bekoren, mooi diep en vol van smaak en een fijne afdronk. Hij werd geschonken bij de artisjok/tuinbonen/wagyu-sukade.
Een prachtig bord wederom met crème van artisjok, een gebakken artisjokhartje en nog iets van artisjok, met heerlijke tuinboontjes en prachtige sukade van Wagyurund kregen we. Absoluut genieten weer.

We vervolgden met een Grenache/Syrah uit het Rhônegebied, 2009 en die wijn beviel ons wat minder, hij smaakte op een of andere manier licht naar hoe benzine ruikt.....Het gerecht, heilbot/ossenworst/crustacé, daarentegen deed ons stil zijn van bewondering. Een prachtig schaaltje met in het midden de uitstekende heilbot met erop de gekarameliseerde ossenworst en kruidjes was al geweldig bijzonder, ernaast nog aan beide kanten een schuim van diverse ingrediënten, zo ontzettend vol van smaak. Een absoluut topgerecht dit.
Excuses overigens dat de beschrijvingen deze keer wat minder uitgebreid zijn dan gewoonlijk. Omdat we waren uitgenodigd kon ik natuurlijk niet de hele avond aantekeningen maken en de gegevens die ik na herhaaldelijk vragen heb mogen ontvangen zijn op een aantal punten aan de (zeer)summiere kant en ik vind dat ik niet kan blijven vragen om details. De volgende keer zal ik weer zelf aantekeningen maken en dan is het allemaal weer zoals het hoort.

Dat betekent bijvoorbeeld ook dat ik de precieze smaakjes van de nitrococktail, door Halil vaardig aan tafel voor ons klaargemaakt niet meer weet. Als ik het me goed herinner zaten er onderin het glas gemarineerde stukjes komkommer, die ik in ieder geval erg lekker vond, maar waar het ijs nu precies van was gemaakt weet ik niet meer.

Wel kwam er nog wat olijfolie, roze peper en citroenzest overheen wat de smaakexplosie helemaal af maakt.
Naar het volgende gerecht was ik bijzonder benieuwd. Een hommage aan Heston Blumenthal, waar François Geurds als sous-chef heeft gewerkt zoals waarschijnlijk wel bekend is. Sinds ik bij Masterchef Australië zijn manier van frieten bakken heb gezien zijn twee fora waar ik wel kom ontzettend enthousiast bezig met die manier van bakken en ik moet ook zeggen: ik heb nog nooit zulke lekkere frieten gegeten.

Oester/rabarber/foie. Een prachtig bord met een heerlijk stuk foie, gelegen op mooie strepen heerlijke rabarber met erop geweldige oestercrème. Ik meen me te herinneren dat ik de vorige keer bij Ivy ook al iets van deze oestercrème mocht proeven, maar dit gerecht was weer prachtig uitgekristalliseerd en dus alweer ontzettend bijzonder. Heel erg lekker. Erbij een glaasje Riesling Spätlese, Alfred Merkelbach, Mosel, 2009, Duitsland. Met een licht zoetje natuurlijk een fijne begeleider bij de foie.

Het volgende gerecht was geheel nieuw voor me en weer zo’n leuke aan tafel klaargemaakte bereiding. Steak tartaar 2011. Een heel blad stond naast onze tafel met 4 schaaltjes, een flinke hoeveelheid vers gemalen ossenhaas, vier lepels met een gepocheerde eidooier en een trapeze met allerhande toevoegingen voor het vlees (augurkjes, tabasco, worcestershiresauce, uitjes, etc. etc.).

Halil bracht eerst een veeg bloemkoolcrème aan in het schaaltje, daarna per schaaltje een beetje vlees, erop de lepel met de gepocheerde eidooier en de rest mochten we naar eigen wens toevoegen. Wat we ook heerlijk deden, net vier kinderen in een pannenkoekenhuis onparlementair gezegd en we genoten van onze prima steak tartaar. Een vondst dit gerecht wat mij betreft. Erbij een licht gekoeld glaasje Pinot Noir, Vistamar, Sepia Reserva, Casablanca Valley, Chili 2010, die wonderwel paste. Alweer een uitstekende combinatie dus.

Voor de verdergingen met de vleesgerechten van deze avond kregen we nog een tussenamuse. Een hele mond vol. Toast brioche/basil/lardo/pecorino met auberginekaviaar/limoencrème en haringkuit. Ook hier kan ik weer kort over zijn: geweldig lekker, zowel in combinatie als apart. Een vondst weer eens, maar dat zijn eigenlijk alle gerechten hier.

De volgende wijn was ook licht gekoeld en dat kwam prima uit want ons hele gezelschap had net geconcludeerd dat lichtgekoelde rode wijn eigenlijk vaak beter smaakt dan rode wijn op de temperatuur zoals hij volgens de boekjes ‘hoort’. Een Tinto del Toro ‘Tempranillo’, Flor de Vetus, Toro 2009, Spanje. Een fijne wijn, niet te zwaar, maar wel prettig in afdronk.

Het gerecht was lam/wortel/fluid/ui. Een mooi stuk lam kregen we, uiteraard perfect van cuisson met erbij een quenelle van lichtzoete wortel met kruiden, een jus van ui en wat aardappelmousseline (als ik het me goed herinner). Een wat klassieker gerecht, maar ook weer geweldig lekker. Ook hierover waren we erg tevreden.

Erbij nog in bruine schaaltje was flinters groente, die volgens mij lichtzuur was en die we moesten eten na afloop van het lam, zodat de mond geneutraliseerd zou worden voor het volgende gerecht. En dat deden we uiteraard. Ze hebben niet heel veel indruk achtergelaten, want mijn herinnering is blanco...

Het volgende gerecht was asperge/doperwten/jabugo.
Een schitterend bordje kregen we met in het midden een groene asperge en erbij de doperwten en de flinters jabugoham. Ook nog wat bloemetjes en kruidjes en wat stukjes rauwe ham erbij. Heel simpel, maar heel erg lekker. Erbij een Brut Baga Bigal/Filipa Pato, Bairrada Portugal. Een leuke Portugese rosé schuimwijn, die er prima bij aansloot, heerlijk fris.

Het kaasgerechtje deze avond was peer/roquefort/amandel en we kregen weer een mooi schaaltje (leuk servies hebben ze hier) met stukjes gesmoorde peer, heerlijk ijs van roquefort (!) en erover wat amandelkruim. Ik ben dol op roquefort, maar had nog nooit ijs van roquefort gegeten, dus ik was erg verrast en ik vond het bijzonder lekker. Erbij een vruchtensapje van Luscombe, peer en appel uit Devon, Engeland. Geestig.

Het volgende gerechtje kende ik nog van de vorige keer. Macadamia/foie/vanille/Masia el Altet. Op het bord een bolletje heerlijk vanille-ijs met ernaast aan elke kant een macadamianoot met gesmolten eendenlever eroverheen en aan tafel werd er nog wat Masia el Alter-olijfolie gedruppeld. Crumble van noot er nog bij ook trouwens. Een fijn dessertje!
In het glas een Tre Filer: trebbiano, sauvignon blanc en chardonnay van Ca Dei Frati, Lombardije, 2007, Italië en die vervolmaakte het plaatje van de eendenlever en de noot, een prima keuze dus.

We sloten het menu af met het gerechtje wat afgelopen woensdagavond werd gemaakt door de kandidaten in Masterchef Nederland en wat ik de vorige keer ook al mocht proeven. Popcorn/chix/pistache. Een op het American Football geïnspireerde dessertje. Een bolletje ijs van popcorn met erom heen popcorn troffen we aan, erbij gehakte pistachenootjes en crème van pistachenootjes en op het ijs een krokantje van kippenhuid, eromheen ook nog krokantjes van kip, kortom alle ingrediënten dus die Amerikanen meeslepen naar hun wedstrijden. Erg leuk gevonden en alweer - het wordt saai - erg lekker. Erbij een glaasje Domaine Montgilet, Loire, Frankrijk 2009, een chenin blanc en ook die paste weer goed bij de smaakjes van dit leuke dessert.

Waarmee er zo tegen middernacht een einde kwam aan dit prachtige menu.
Ons werd gevraagd of we bij de koffie en espresso nog friandises wilden, maar die sloegen we af. Genoeg is genoeg tenslotte en dit was ruim genoeg geweest. Wel kwam er nog een gigantische suikerspin op tafel met erop de Ivy-zuurstokstukjes en Kumquats met crème Suisse.

Bij de espresso nog een glaasje water zoals dat hoort en een kleine slushpuppy van het een of het ander, zo'n door vocht uitzettend doekje om de handen schoon te maken en na nog een leuk gesprekje met de chef, die op zijn Frans’ alle tafels even langsging verlieten we zeer voldaan dit uiterst gastvrije restaurant met zijn avondvullende programma.

Ik ben zeer benieuwd naar de nieuwe kaart en verwacht dus op niet al te lange termijn weer plaats te zullen nemen bij Ivy.