Wollerich in Sint Oedenrode

Op deze eerste zondag van de Dining With The Stars week reden we met nogal regenachtig weer richting Den Bosch, ons doel was weer eens Wollerich in Sint Oedenrode.

Keurig op tijd parkeerde onze bob de auto en wandelden we binnen. De sommelier ontving ons, herkende ons en gaf ons een fijne ronde tafel in het ruime restaurant.

Slechts 5 andere tafels raakten bezet deze middag, opvallend.
Voordat we vertrokken had ik nog even de nogal azijnzeikerige recensie van Mac van Dinther gelezen in het VK-magazine en eigenlijk vind ik het vreselijk onvriendelijk om een restaurant van deze klasse op deze manier af te zeiken - een andere term kan ik er niet voor vinden helaas. Dat verdient Wollerich niet namelijk.
Op tafel stond reeds het menu voor deze middag. Rechts het gehele menu, incl. een eventueel extra gerecht, wat wij natuurlijk wilden en links een aantal mooie wijnen per glas, maar wij besloten tot het arrangement. Drie keer dan, Maurits zou bij het hoofdgerecht een glaasje meedrinken.
Een aperitief wilden we wel. Men bood ons een Raumland Katharina Brut aan, een erg lekkere Sekt van Pinot Noir en Pinot Meunier. Erbij drie mondvermaakjes.

Op een leistenen plaatje een mooi vierkantje van rode kool met zilte kaneel en appel wat in de mond een fijn stoofperensmaakje opleverde.

In een Chinees afhaaldoosje een bamischijfje met truffelmayonaise, ook al erg lekker. De combinatie bamihapje met truffel kwam erg mooi uit de verf vonden we.

In een glas op een laag korrels van het een of het ander een ravioli van brood met romige kaas en olijf. Een cakeje leek het meer - was het ook trouwens - gevuld met erg lekkere kaas en de olijftip bovenop maakte het af. Leuke hapjes.
Nadat we onze wensen kenbaar hadden gemaakt over het menu, we wilden alle gangen en dus ook het wijnarrangement kwamen er nog twee hapjes.

Op een plat klein bordje roomkaas, grapefruit, noot en olijf. Het zag er erg mooi uit en ook de smaakjes pasten prima bij elkaar. Erg leuk gevonden vond ik de gefrituurde olijfjes die erbij lagen.
Ernaast in een rond bordje in een kuiltje aardappelpuree met erop wat zuurkool, daarop weer gelei met een immense rookworstsmaak en aan tafel werd er nog wat kalfssukade overheen geschaafd. Erg lekker wat mij betreft.

Brood kwam op tafel. Heerlijk vers, net gebakken brood, wat zeer regelmatig werd bijgevuld. Olijfolie werd op de aparte bordje geschonken. Drie van ons kozen voor de Spaanse (Tarragona) olie, eentje wilde graag de basilicumolie. Die laatste heb ik ook geproefd en ik vond hem lekker. Maar ik ben niet zo van de smaakjes aan olie, vandaar de keus voor de lekkere Spaanse olie. Boter werd ons niet aangeboden.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een mooie Chardonnay uit de Bourgogne van Frédéric Magnien. Een fijne, rijpe wijn. Voordat het eerste gerecht verscheen kwam er nog een amuse.

In een kopje een mousseline van venkel met Bouchot-mosseltjes, tomaat, crème van bosui en cresse van erwt. Een plaatje om te zien en erg lekker weer.
Het eerste gerechtje was makreel met gerookte groentjes, pompoen, limoen en knoflookmelk.

Slechts twee stukjes makreel - licht gerookt, maar zonder de specifieke rooksmaak - troffen we aan met erop wat schuim van gember. Er omheen de pompoenrondjes, mooi zalvig van smaak, de knoflookmelk werd aan tafel bijgeschonken, verder nog wat tapioca op knolselderij, marmelade van prei, crème van bordelaise en komkommerrondjes. Een beetje veel smaakjes eerlijk gezegd. En een beetje een klein gerechtje ook wel.
We waren toe aan het extra tussengerecht en kregen daar een glaasje Pfannenbecker, Sankt Laurent 2009 bij. Een mooie volle, elegante Duitse rode wijn, prima passend bij het aardse gerecht.

Sint Jakobsvruchten gecombineerd met risotto van bospaddestoelen en truffelsaus. Een uitstekende coquille kregen we, op prachtige risotto met veel paddestoelen, waaronder cantharellen. Erbij wat flinters parmezaan, wat romanesco, een rolletje schorseneer, wat knolselderij met een groene asperge erin. Een uitstekend gerecht vonden we.

Wat ik persoonlijk minder vond was het glas waarin de wijn werd geschonken. Ik heb een hekel aan wijnglazen zonder voet en ik wil het glas niet vasthouden want dat beïnvloedt de temperatuur van de wijn. Mij een raadsel dus waarom de sommelier hiervoor had gekozen bij ons.
De volgende wijn was een Crozes Hermitage 2009, la Martinière van het huis Ferraton, een mooie, wat kruidige wijn die het goed deed bij het hoofdgerecht.

Bout van hertenkalf met groentegarnituren, spitskool met kummel, amandelgnocchi, biet en een wildsaus. Precies dat troffen we ook aan op het bord. De aan tafel erop geschonken wildsaus was uitstekend en het was prettig dat het kannetje bleef staan. De spitskool leek op een bonbonnetje en was nog mooi krokant, de diverse structuren van biet konden me zoals altijd met biet bekoren, dus ik was wederom tevreden.

De kaasgang van het menu was een crème van Camembert met venkelijs en mosterddressing. Op het bord een streep camembert met ernaast een quenelle venkelijs, bolletjes crème fraîche, wat druppels sinaasappelsiroop en een dressing van mosterd met komkommer. Goede, sterke smaken bij elkaar en vooral de dressing met de komkommer kon me erg bekoren. Verder troffen we nog wat abrikoos, limoen en wat knapperige selderij aan, wat op zich lekker was, maar toch ook wel een heel klein beetje veel van het goede. Erbij een glas Olivares dulce monastrell, Jumilla, 2008. Een mooie, diep robijnrode dessertwijn, die volgens mij heel veel kan hebben en daarom ook prima paste bij alle smaken van de kaasgang.

Het dessert tenslotte was gemarineerde ananas met structuren van kokos en witte chocolade. We kregen een bord met daarop gekarameliseerde ananas, waartegen flink wat crème van karamel lag. Erop een quenelle van ijs, dots donkere chocolade met kerrie, blokjes gel van witte chocolade, wat cresse, wat dingetjes van kokos en her en der een toefje piccalilly. Nu ben ik, zoals bekend, een enorme liefhebber van piccalilly, maar hier vond ik het bepaald niet lekker. Uiterst detonerend vond ik het zelfs, wat ook kan komen omdat de crème van karamel qua structuur onprettig was in de mond. Ook de blokjes witte chocolade die nogal stevig leken verdwenen direct als je ze in je mond stopte. Eigenlijk een beetje een raar dessert. De kerrie vond ik dan weer wel lekker in de donkere chocolade. Erbij een glas Maculan, Dindarello 2010. Een dessertwijn met een frisse afdronk die redelijk ging bij het geweld van de karamel.

We sloten af met drie keer espresso en een keer thee en de ‘snoepwinkel’, zoals de vriendelijke dame opmerkte, werd voorgereden. Drie van ons kregen het aanbod om iets te kiezen, wat we ook deden, helaas werd Ole overgeslagen. Maar hij was tevreden met alleen zijn thee. De bonbons en koekjes waren erg lekker en het idee om zo de friandises aan te bieden is leuk. Net als de vorige keer bood men ons een tweede espresso aan en wederom stond hiervoor een bedrag van 9 euro op de rekening. Ik blijf dat vreemd vinden.
Na dit middagvullend programma reden we op ons gemak weer naar huis en we waren tevreden over Wollerich. Niet uitbundig tevreden, maar gewoon tevreden.