Berlijn 7 t/m 10 september 2011

Uiteraard hadden we weer vertraging op Schiphol maar nog redelijk op tijd checkten we in in het hotel waar we drie nachten zouden verblijven, hotel De Rome. Een schitterend hotel met een prachtig dakterras. De kamers hier zijn luxe, ruim en van werkelijk alle gemakken voorzien.

De welkomstborrel vond plaats op het nogal winderige dakterras en was daarom vrij kort.
Vrij vroeg in de avond vertrok ons gezelschap per bus naar de Nederlandse Ambassade, waar we werden ontvangen door de Nederlandse Ambassadeur. Voorafgaand aan dat ontvangen worden kregen we een zeer uitgebreide rondleiding door dit erg mooie, maar bepaald niet erg praktische gebouw.

Het gebouw, ontworpen door Rem Koolhaas, heeft geen aparte verdiepingen, maar is gebouwd als een soort hellingbaan die door het hele gebouw cirkelt. Dwars door het gebouw loopt een diagonale zichtas die uitzicht biedt op de Fernsehturm. Er is vastgelegd dat er nooit gebouwd mag worden tussen de ambassade en de Fernsehturm, maar een naastgelegen hotel heeft plannen om uit te breiden en zou dan precies in die zichtas gaan bouwen. Stress dus op de ambassade.
De borrel, sekt hier, was op het dak van de ambassade wat een prachtig uitzicht bood op de Spree. Naderhand cirkelden we weer helemaal naar beneden, naar een gigantische zaal met een heel hoog plafond en grote ramen, waar allemaal mooie ronde tafels waren opgesteld en waar het formele diner zou plaatsvinden.

De eerste wijn werd ingeschonken, Riesling ‘le Princes Abbes’, AOC, Domaines Schlumberger, Elzas, 2009.
Een fijne, behoorlijk droge Riesling.
Het eerste gerecht werd opgediend. Röllchen von der Seezunge mit Pak Choi-Füllung und geräuchertes Black Tiger Garnelen auf Curcuma-Spiegel.
Rolletjes van zeetong gevuld met Pak Soi en een gerookte Black Tigergarnaal op een sausje met kurkuma dus.
Ik vond het een heel aardig gerecht, zeker in aanmerking nemend dat het om een gezelschap van ruim 80 personen ging.
De zaal overigens was qua akoestiek niet geheel goed ingericht voor zoveel mensen, het geluid zwol aan en aan en op den duur kon niemand meer iets verstaan, dat was vervelend.

Het tweede gerecht was zoals zo vaak in Duitsland soep. Een geträffelte Schaumsuppe von der Bonenkresse mit sautiertem Filet vom Strauss.
Een verrassend lekker soepje kregen we, opgeschuimd met erop fijngehakte cresse van bonen (blijkbaar) en erin twee geweldig lekkere stukjes gebakken struisvogelfilet. Boterzacht waren ze en heerlijk van smaak. Ik had nog nooit struisvogel gegeten, ik was het ook niet van plan eerlijk gezegd, maar ik vond het dus echt lekker.

Na de nodige toespraken waren we toe aan het hoofdgerecht. Hierbij werd een Zweigelt, Qba, Paul Achs, Neusiedlersee, Österreich 2009 geschonken. Een vrij lichte allemansvriend maar ook dat begrijp ik volkomen.

Het hoofdgerecht deze avond was Im Tramezzinimantel gekräutertes Angusrind an Rapsjus, gefüllte Kohlrabi-Körbchen mit Torte vom Erdapfel.
Angusrund dus, perfect van cuisson overigens wat ik heel erg knap vond, omgeven door een laagje van casinowitbrood wat mooi krokant was gebakken. De kruiden tussen het broodlaagje en het rund waren ook erg lekker. De jus van raapjes paste er uitstekend bij. Erbij een bakje van koolrabi met wat andere groentjes erin, ook al lekker en ook het stukje aardappeltaart vond ik erg lekker. Knap om voor zo’n groot gezelschap zoiets lekkers op tafel te zetten!

Het dessert kwam op mooie vierkante borden. Om en om rood en zwart en het zag er schitterend uit. Het ging om Schwarzwalder Kirsch im Glas an Mascarponecreme und gepfefferten Erdbeeren. In het glas in laagjes een uit elkaar gehaalde om zomaar te zeggen Schwarzwalder Kirschtorte, heerlijk fris door de kersen en op het bord de mascarponecrème met de aardbeitjes. De peper is me ontgaan, maar ik vond het een heerlijk dessertje.
We sloten de avond hier af met koffie en bonbons en de bussen brachten ons laat op de avond terug naar het hotel.

Na het uitstekende ontbijt de volgende ochtend gingen de congresgangers vroeg aan de slag en ook de partners hadden een drukke dag voor de boeg.
Met een bus reden we met een uitstekend Nederlands pratende Duitse gids, van beroep architect, door Berlijn.
Eerst in algemene zin over de Unter den Linden, waarna we een stop hadden bij het Holocaust Monument.

Indrukwekkend vond ik het. Boven de grond het kunstwerk, onder de grond het (kleine) museum, wat ik nog veel indrukwekkender vond. Jammer dat we zo weinig tijd hadden, ik kon helaas de hele toer met audio niet helemaal afmaken. Maar ik vond het enorm indrukwekkend.

Hierna gingen we een flink stuk wandelen door de stad, waarbij we onder andere langs de Hackeschen Hofe, een aantal binnenplaatsjes midden in de stad met elk hun eigen gezicht. De meeste gevels zijn in Jugendstil, maar er zitten ook hele moderne, ook erg mooie bij. Heel veel winkeltjes en restaurantjes vind je hier ook.

De route richting het Nicolaiviertel leidde ook langs de eerste (er schijnen er vier te zijn), inmiddels geruimde, Joodse begraafplaats, waar een prachtig beeld is geplaatst. Tussen de straatstenen zie je hier ook regelmatig messing plaatjes met daarop de naam van degene die op een zeker moment gedeporteerd is. Een heel vreemde gewaarwording vond ik het om in zo’n moderne, nieuwe stad waar ongelofelijk veel gebouwd en gerenoveerd werd, wordt en zal worden, zoveel tastbare herinneringen aan ook hun oorlogsleed te zien.

De lunch was is een authentiek Berlijns restaurant. Het was het restaurant Zur Gerichtslaube, een vriendelijk buurtrestaurant met ook allerlei zaaltjes. We begonnen met wat water en al snel kwam er ook een glaasje wijn op tafel. Voor mij was dat een Riesling, Geisenheimer Fuchsberg, Rheingau, Deutschland, die ik erg prettig licht en bloemig vond, de andere dames (het waren alleen dames deze keer) hadden liever een Chardonnay en die kwam uit Frankrijk.

Het eerste gerecht was soep. Ik ben vergeten een foto te maken maar het was een krachtige wildbouillon met reepjes van kruidenpannenkoek en bospaddestoelen. Lekker.
Erna een gigantisch bord met een grote gemengde salade met gebraden reepjes kalkoen. Lekker, maar veel en veel te veel, dus ik heb zo ongeveer de helft laten staan. Jammer vind ik dat altijd.

Als dessert kregen we nog een veel te groot stuk ovenverse appeltaart, warm ook nog. Ook erg lekker, maar veel te machtig helaas. Ook dit heb ik niet opgegeten.

Onze enthousiaste gids had de bus weer laten komen en onze rondrit door Berlijn ging weer verder. Heel veel hebben we gezien met heel veel zeer interessante, vooral architectonische details die toch een ander licht werpen op de manier waarop Berlijn is heringericht, heel interessant dus.

We moesten nog even koffie en taart eten om half 4 (!), blijkbaar een gewoonte in Duitsland, ik heb het bij thee gehouden, maar we zaten wel op de topverdieping van de bekende Kollhoff-tower, waar het uitzicht helemaal geweldig is. Het was een prachtige heldere dag, toevallig droog, dus we hadden geluk.
Vrij laat waren we terug in het hotel, dus we moesten ons snel omkleden, waarna we met zijn allen naar het Opernpalais liepen, wat om de hoek van het hotel ligt.
De ontvangst met aperitief (men is in Duitsland blijkbaar erg dol op bubbels, ook hier kregen we ze, nu een Prosecco Colli Trevigiani) was in de statige hal van het Palais, waar ook een cabaretière geheel in stijl voor de nodige kwinkslagen zorgde.

Het diner vond plaats in een prachtige ruime zaal (zie link hierboven) met wederom heel veel ronde tafels, deze keer prachtig overdadig opgemaakt met verse groenten en fruit. Water stond al op tafel, ook de menukaartjes stonden klaar en het prima personeel zorgde ervoor dat iedereen een vol glas water had en daarna werd de eerste wijn ingeschonken. Een 2010, Cape Bridge White, Chenin Blanc, Südafrika.

Het eerste gerecht was een gemarineerde rucolasalade met garnalen en Jacobsmosselen aan een stokje en gedroogde tomaten. Een gigantische berg rucola kregen we, met erop behoorlijk wat balsamico. Nu haat ik balsamico, je krijgt en kreeg het overal te pas, maar vooral te onpas bij en ik eet het gewoon niet meer, dus ik heb de rucola niet aangeraakt. De tomaatjes vond ik ook maar zozo, maar okay, die gingen wel en het spiesje met de vis was aardig, maar ook niet meer dan dat.

Het was een diner met cabaret. Niet zomaar cabaret, opera geschoolde cabaretiers waren het. Met prachtige stemmen en een groot acteertalent. Ik heb genoten van hun optredens, hun zang en hun humor. Tussen de gangen door kwamen er telkens nieuwe aria’s, vaak met een komische noot op het podium, maar ook tussen het publiek door, erg leuk.

Het tussengerecht was soep. Een crèmesoepje van schorseneer met crostini van eend. Ik ben helemaal niet zo soepig, maar dit was echt een bijzonder lekker soepje. Hoog op smaak, ik hou trouwens veel van schorseneer, fijn gekruid, nog wat olie toegevoegd en de stukken, want het waren echt stukken, die je eigenlijk zou willen snijden, eend die erin lagen waren geweldig. Volgens mij wilde eend, maar boterzacht. Heerlijk. Ik was natuurlijk inmiddels ook wel weer toe aan iets te eten...
De rode wijn deze avond was ook van Cape Bridge, Coastal Pinotage uit Zuid-Afrika, maar ik hield het bij witte wijn.

Het hoofdgerecht was varkensfilet in Serranoham gewikkeld met tomatengnocchi, parmezaan en saliejus. Het bord was zeer aardig opgemaakt. Helaas was het vlees loeizout. Ik ben een hartige eter, dus als ik iets zout vind, dan is het ook zout. Het was ook iets te droog helaas. Het parmezaan koekje was wel lekker, evenals de peultjes en de saliejus. De gnocchi waren ronduit vies. Klef, zwaar, smakeloos, dus die heb ik laten liggen.

Het dessert wat verscheen na weer een prachtig optreden van de vier jonge mensen was mousse van mango en karnemelk met perziksorbet. In aanleg natuurlijk een leuk dessert, maar op de een of andere manier was het duf. Niet fris en de smaken kwamen helemaal niet tot hun recht. Echt jammer want een fris dessertje kan zo fijn zijn als afsluiter.
Erna kregen we nog niet al te beste koffie met wat snoeperijtjes en later liepen we terug naar het hotel. In de hotelbar was het bijzonder gezellig, er speelden een jongen en een meisje heerlijke deuntjes, dus daar hebben we nog een half uurtje doorgebracht.

De volgende dag begon zo mogelijk nog vroeger, onze enthousiaste gids had een hele volle dag in elkaar getimmerd en keurig op tijd vertrokken we met de bus naar Potsdam en de Wannsee.
In de ochtend hadden we na een niet te lange busreis met mooie verhalen van onze gids over hoe het was toen de muur er nog stond, heel interessant, een erg onderhoudend bezoek aan das Neues Palais in Potsdam.

Het barst er van de paleizen, maar dit schijnt wel een heel bijzonder paleis te zijn. Grappig was ook dat iedereen over haar schoenen grote vilten sloffen aan moest ter bescherming van de werkelijk prachtige parketvloeren, maar wat direct wel iets joligs meebracht. Met de bus reden we nog door wat wijken van Potsdam, ook langs het Höllandisches Viertel, vier straatjes die inderdaad zeer Hollands aandoen, leuk om te zien.

We lunchten in der Alte Meierei, gelegen aan de Wannsee, maar dat stelde niet heel veel voor, ik heb maar geen foto gemaakt van de gestoomde forel met gekookte aardappeltjes en een bakje komkommer in het zuur....Als dessert twee warme flensjes gevuld met bosbessen en een vanillesausje.
Na nog een wat koud boottochtje op de Wannsee stapten we weer in de bus voor een ritje naar een of andere vrij toeristisch aandoende hoeve waar we thee met taart (voor de liefhebbers dan) kregen. Hier namen we ook met een klein cadeautje alvast afscheid van onze gids, die ons aansluitend met de bus terugbracht naar het hotel.
Het was al weer snel tijd toen voor het avondeten en we wandelden naar de Gendarmenmarkt waar we in de Gendamerie, in het souterrain, de Austernbank, wat voor deze gelegenheid met tafels van 8 was omgebouwd tot een soort Biergarten en waar later ook nog een disco plaatsvond. (Ooit heb ik eens geluncht in Frisschen Fritz aan de Gendarmenmarkt, als weblog het weer doet, zal ik een link plaatsen).
De witte wijn was hier een Schloss Johannisburger Gelblack, Riesling Qualityweine, dry, vineyard Schloss Johannisburg Rheingau en die was prima.

Het eerste gerechtje van deze avond was een rundercarpaccio met een salade met tomatenbrood in Toscaanse stijl. Een rondje goede carpaccio kregen we, met erop de tomatenbroodvierkantjes, uiteraard pijnboompitjes, maar hier dan geschroeid, wat rucola en wat flinters parmezaan. Gewoon een goede carpaccio.

Erna de onvermijdelijke soep. Een essence zoals ze het hier noemen van kalfsstaart, flink dubbelgetrokken met een ravioli met abrikoos. Een zeer ongewone combinatie, maar wel erg lekker en erg leuk gevonden vond ik. Nog wat kruiderijtjes maakten deze prima bouillon mooi af.
De rode wijn was een Italiaanse, een Chianti, maar ik hield het deze avond verder bij wit.

Het hoofdgerecht was ‘canard au vin’. In een diep bord lagen wat noedels met een lichte kaassmaak waar wat spinazie doorheen was gegaan met erbij nog een sjalotje en wat wortel. Erop wat stukjes licht taaie eend en in mijn bord, maar dat was niet bij iedereen het geval, ook nog een lekker stuk confit de canard. Nu hou ik daar veel van, dus ik heb de poot met smaak opgegeten, de rest vond ik iets minder aantrekkelijk.

Het dessert tenslotte was champagnemousse met bosbessen en andere seizoensbessen. Het zag er mooi uit en smaakte ook wel aardig. De champagne proefde ik niet, maar dat gebeurt wel vaker.
Hierna nog koffie met vast wat snoeperijtjes erbij, ik weet het niet meer precies en daarna barstte het feest met disco los. Daar had niet iedereen zin in, dus met een klein gezelschap, wat later groter en groter werd, liepen we naar de hotelbar, waar we nog een hele tijd genoeglijk hebben zitten babbelen.

De zaterdag moesten we alweer vroeg op. Na het ontbijt checkten we uit, de koffers zouden alvast naar het vliegveld worden gebracht en toen we buiten kwamen stond het hele plein vol met trabanten......

We zouden namelijk een trabitour maken door Berlijn. Nou, dat hebben we gedaan, dat was bijzonder geestig en weer heb ik dingen gezien die ik nog niet eerder had gezien, wat een prachtige stad is Berlijn toch.

We sloten het congres af met een staande lunch bij restaurant Tucher, naast de Brandenburger Tor, waar we eerst nog staand op het plein met zicht op hotel Adlon (als weblog het weer doet zal ik een link naar mijn recensie plaatsen) een aperitief dronken.

Een deel van het gezelschap vertrok met de vroege vlucht, dus nadat we afscheid hadden genomen van hen sprongen we in een taxi en lieten ons naar KaDeWe brengen waar we ons vergaapt hebben aan de delicatessenafdeling en nadat we nog heerlijk wat op een terras gezeten hadden gingen ook wij naar het vliegveld om weer naar huis te gaan.

Berlijn is absoluut aan te raden voor een bezoek.

Azzia in Rotterdam (inmiddels gesloten)

39 euro voor twee personen een Wine&Spice ervaring bij Azzia. Groupon natuurlijk en weer kon ik de verleiding niet weerstaan. Voornamelijk omdat ik erg nieuwsgierig was naar de wijnkeuze.
Het duurde een paar maanden, maar 27 augustus kwam het er dan toch van

Echtgenoot en ik reden naar Rotterdam, parkeerden op dat vreselijk ongezellige stuk Blaak en wandelden via een tapasbar waar het een vreselijk kabaal was naar Azzia. Slechts 2 andere tafels waren bezet, we wierpen een blik op de open keuken en kregen een tafeltje om de hoek.

De inrichting is Oosters, chiquerig en redelijk prettig, hoewel de stoelen niet lekker zitten. Glanzend zwarte tafels zonder linnen. Wel een linnen servet met stokjes en een soeplepeltje. Drukke waterglazen die samen met je eventuele wijnglas op een servetje staan.
Een vriendelijk meisje vroeg ons direct om de Grouponbon en vroeg of we iets wilden drinken.
Dat wilden we wel, een witte wijn en dat werd er eentje van Santa Alicia, een Chileense chardonnay, die smaakte zoals een zeer gewone Chileense chardonnay smaakt. Niets bijzonders dus.

Erbij wat obligate rijstknabbels. De kok kwam voorbij, hij had andere gasten voorzien van een Zen-moment (dan krijg je wat thee) en riep Hé hallo.... Andere gasten, zo zagen wij later, die à la carte aten, kregen een amuse, gebracht door de kok.
Wij kregen geen amuse. Dat geeft verder niet, want 39 euro is slechts een klein bedrag, maar ik blijf vinden dat als je meedoet aan dit soort acties je er dan ook iets van moet maken. Dit was nu al de tweede keer op rij dat ik me eigenlijk niet welkom voelde en dat blijf ik bijzonder vervelend vinden. Niets ten nadele overigens van het vriendelijke meisje in de bediening.
Zij bracht ons na enige tijd het voorgerecht.

In een stoommand een verzamelingetje dimsummetjes en per persoon een schuin doorgesneden gefrituurd loempiaatje. Erbij twee sausjes, eentje die zeer bekend is en een andere met fruit en gember, die erg lekker was bij de goede dimsum.
Hierbij schonk men een witte wijn, dezelfde als die van het aperitief. De tweede teleurstelling dus, want ik had echt een uitleg over een speciaal gekozen wijn verwacht, maar die moeite nam men dus niet.

Het tussengerecht, zonder wijn, was een currykokossoepje. Nou ja, soepje, het was een gigantische hoeveelheid overigens erg lekkere soep, flink gevuld met stukjes kip ook nog.

Bij het hoofdgerecht kreeg echtgenoot een wat onduidelijke rosé, die hij niet indrukwekkend vond en ik nam nog maar een glaasje van de witte wijn, want ik drink geen rosé.

Het hoofdgerecht kwam in tweeën. Eerst een mooi mandje vol met stukken gefrituurde kip met wat verse bosui erover. Erbij voor ons allebei een bakje nogal vette mihoen. De kip was erg lekker, maar at nogal lastig omdat het vrij grote stukken waren en je die met je tanden moest afscheuren. Nou ja, op den duur lukte dat allemaal wel.

Het andere gerechtje bestond uit gestoomde garnalen met bleekselderij. Nu hebben we toevallig allebei een hekel aan bleekselderij en zeker als het niet meer knapperig is. Hier was het niet meer knapperig vreemd genoeg. De garnalen waren trouwens erg lekker, maar we vonden het dan weer raar dat we slechts 5 garnalen kregen met zijn tweetjes.

Het dessert tenslotte was een grote bol chocoladeijs, overgoten met kokosroom en erbij twee quenelles chocolademousse. Lekker.

Koffie namen we niet meer, aan Groupon doen we niet meer (denk ik, ik beloof niets) en Azzia is inmiddels gesloten. Wat op zich jammer is, want het eten is er zeker niet slecht.

Table d'Amis in Kortrijk

Na een stop in Gent, waar we na een prettige lunch op het heerlijke terras van Mub’art, het restaurant van het MSK, de vaste collectie van het MSK bekeken, reden we naar Kortrijk, checkten in in het uiterst prettige hotel, waarna we een wandelingetje in Kortrijk maakten richting Markt. Daar stapten we tegen half 8 in een taxi en die bracht ons naar het hoogtepunt van dit weekend: restaurant Table d'Amis

De ontvangst was weer allerhartelijkst, de hele keukencrew zwaaide vriendelijk en we namen een aperitief - een Luxemburgse rosé-champagne - op het geheel verbouwde terras.
Prachtig is het geworden, intiem, modern, toegankelijk en zo passend bij de sfeer van het restaurant. Heel knap gedaan weer.
Mooie houten wanden, prachtige zachtgele/beige wanden, mooie laurierbomen en prettige stoelen, echt heel mooi.

Vrijwel direct kwamen de mondvermaakjes.
De bekende, maar daarom niet minder lekkere gemarineerde tomaatjes, kroepoek van wortel met een worteldip, een bolletje mozzarella met een basilicumcrème en een merengue gemaakt van oud bruin van uiteraard Petrus gevuld met een crème van eendenlever en afgewerkt met groene appel. Stuk voor stuk weer erg lekker.
Nadat we de kaart, die alweer vernieuwd was, bekeken hadden en uiteraard hadden gekozen voor het menu Terroir met drie keer een wijnarrangement en plat en bruisend water kwam er een amuse.

In een mooi bakje troffen we stukjes gegrilde inktvis met yoghurt en radijs aan. Een mooie combinatie en alweer lekker.

Na enige tijd werden we in het al flink gevulde restaurant aan tafel genood. De ronde tafels werden bezet door 6 tot 7 mensen, dus wij kregen een ruime tafel tegen de olijfgroene wand. Het personeel is flink uitgebreid, ik telde er wel 5 en allemaal keurig in het zwart gekleed.
Brood, boter, peper, zout en olie kwam op tafel, water ook en de eerste wijn werd ingeschonken. Een wijn uit de regio. Uit het Heuvelland. Een Phoenix van het Domein Vidaigne. Een frisse, stuivende wijn vonden we. De wijn begeleidde de rode poon.
Gemarineerd, auberginecrème & gedroogde huid, frisse komkommer. Heerlijke stukjes gemarineerde poon kregen we, omgeven door toefjes auberginecrème, poeder van de schil van de aubergine, aangemaakt met iets van olie, mooie staafjes komkommer ertussen, zodat het bord werkelijk een plaatje was. Erop nog wat bloemetjes van de venkelplant die een absolute finishing touch gaven. We wisten direct weer waarom we hier toch zo graag komen....

De volgende wijn was een Chileen. Zo’n frisse stuivende Sauvignon, die ik steeds meer ga waarderen. Een Matetic, Coastal 2009. De enthousiaste nieuwe sommelier had bijna geen woorden voor deze wijn en besloot zijn zeer enthousiaste verhaal dan ook met ‘hij is gewoon lekker’, wat we heel charmant vonden. Hij begeleidde het tweede gerecht, de Europese kreeft. Kreeft dus met een compote van puntpaprika, tomaat en rode peper. Prachtige stukken kreeft kregen we, erbij wat verse amandelen - zeer verrassend van smaak en erg lekker - compote van puntpaprika, tomaat en rode peper zoals vermeld, wat bloemetjes en we waren dik tevreden. De kreeft was perfect. Eén van de stukjes had zelfs een krokant korstje wat ik dus weer geweldig knap vind. Erbij nog wat kruidenolie, die zoals altijd hier, het gerecht helemaal àf maakte. Alweer waren we vol bewondering.

We vervolgden met de Noordzee Pladijs. Schol dus met een salade van noordzeekrab met koolrabi, yoghurt en vadouvan. Een mooi stuk prachtig gebakken geplakte schol kregen we met erbij een cilinder gemaakt van de koolrabi waarin een werkelijk uitstekende krabsalade zat. De vrienden die onze deze avond vergezelden vielen er stil van en dat wil wat zeggen... Erbij toefjes yoghurt en een heerlijke vadouvanolie. Alweer een subliem gerechtje. Hierbij schonk men een Touraine uit de Loire, een Pascal Pibaleau. Nu hebben wij ooit eens een huis gehuurd in dat gebied en we waren toen al verbaasd over de mooie zachte wijnen die er gemaakt werden. In Nederland kon je destijds alleen die zure je gezicht vertrekkende Touraines kopen, wat we dus nooit deden. Weer een mooie vondst van Sofie dus!

We vervolgden dit feestmaal met een glas Fleurie, Domaine de Roche-Guillon. Een bloemige bourgogne, waar ik wel van hou.

Het gerechtje hierbij was Zomerprimeurs. Een gepocheerd kwartelei, thee van gedroogde groenten, weiboter en bloemen. Een prachtig bord kregen we met allerlei groentjes, bloemen, een eitje en aan tafel ingeschonken thee. De thee was geweldig van smaak, het eitje ook, maar dat vond ik eerlijk gezegd een beetje klein, dat had van mij best een gewoon gepocheerd ei mogen zijn. Helaas waren een paar groentjes aan de taaie kant, want niet prettig eet. Een beetje jammer, want in aanleg is het natuurlijk een heel mooi gerechtje. Zo waren de cantharellen en het bietje bv. wel perfect.

Het vleesgerecht van deze avond was droog gerijpte entrecote Hereford. Gegrild op houtskool, sjalot ‘cuisse de poulet’ en jonge look. Geweldige entrecote kregen we, zelden zo heerlijk gegeten zeg. Erbij compotes van sjalot en look en een of ander kruidje wat een prachtige toets gaf. Ik ga nog na wat het precies is, want ik ken(de) het niet. (navraag leert me dat het om het blad van een citrusafrikaantje gaat). Een uitstekend vleesgerecht. Hierbij schonk men een fijne Haut Medoc, Chateau Caronnes Ste. Gemme, die perfect combineerde.

Waarmee we toe waren aan het zomerfruit. Drie kleine bereidingen volgens de kaart.

We begonnen met een bekertje met erin een soda van biologische appel met sorbet van thaise limoen en koriander; heerlijk fris en kruidig.

Daarna kwam een wel heel knap gemaakt dessertje, volgens mij gebaseerd op het probeersel wat ik de vorige keer vergeten was te fotograferen:
merengue van wei gevuld met zuringsorbet en yoghurtcrumble; geweldig knap vond ik het dat die merengue onderin dus open was en dat de sorbet van zuring daarin verstopt was. En die sorbet was heerlijk! Ook de crumble die eronder lag was geweldig, licht en fris, heerlijke desserts voor een zomeravond. De blaadjes die erbij lagen waren geluksklaver en dit is een zuringtype.

De finale was een plaatje.
Mara des bois aardbeien en blauwe bosbessen en rozen; mousse en poeder van blauwe bosbes, sorbet van aardbei en rozen en de prachtige roze krokantjes zijn ook van roos. Een uiterst smakelijk kunstwerkje dit.

Koffie dronken we op het heerlijke terras waar we nog een roomcakeje met sinaasappel, platte kaas en citrusafrikaantjes kregen. Martijn vertelde me dat het een cakebeslag is, waarvan de boter is vervangen door geklopte room, zodat je een lichtere versie krijgt. Een heerlijk cakeje was het in ieder geval. We waren zo aan het praten met Matthieu over de verbouwing, het servies en natuurlijk de maaltijd dat de ijsbonbons van Kortrijkse St. Pol jenever al bijna gesmolten waren, maar gelukkig waren we nog net op tijd.

Diep tevreden weer verlieten we dit bijzondere restaurant. Om keer op keer naar terug te keren!

MuseumBrasserie in Brussel

Op deze 14e mei, de dag na Hemelvaart, dus alle mannen waren vrij van hun activiteiten, vertrokken echtgenoot en ik tijdig richting Brussel. De jongens ‘hadden geen zin’. Wij wilden het Magritte Museum bezoeken, ergens prettig lunchen, boodschappen doen bij een Delhaize, want we hadden weer wat spul nodig wat ik in Nederland moeizaam kan krijgen en dan ‘s avonds thuis weer met de zonen eten.
De reis verliep voorspoedig, het parkeren ook en de een dag van tevoren bestelde en geprinte kaartjes voor het Museum werkten, dus in een vloek en een zucht stonden we binnen. Duister was het er, jammer is dat toch, en druk, ook heel jammer. Veel rennende kinderen ook, ergerlijk.De collectie is uitgebreid en best interessant om te zien. Het is leuk zoveel van Magritte bij elkaar te kunnen bekijken.

De lunch had me de nodige hoofdbrekens bezorgd. Wilde ik bij Bruneau, wilde ik naar Bon-Bon, wilde ik een Bib, tja, wat wilde ik eigenlijk. Mijn oog viel al surfend op de Brasserie van het Museum voor Schone Kunsten (dat zit zo ongeveer vast aan het Magritte Museum), met een leuke kaart en een mooi uitzicht op het Koningsplein, dus die moest het worden. Het reserveren, inclusief een mooie ronde tafel voor ons, verliep ook soepel de dag ervoor, dus keurig tegen 13.00 bestegen we de trappen. De ontvangst vond ik wel geestig. Er stond een pijltje richting een deur, maar als je die deur opendeed liep je in een dik groen pluche gordijn. Na dat gordijn moest ik oppassen dat ik de wijnkast niet omver liep, dus ik vroeg me af of dit wel de juiste ingang was. Maar dat was hij wel. We werden naar onze tafel begeleidt, de jassen werden niet aangenomen helaas en we namen plaats in de prettige zeteltjes. De ruimte is mooi hoog, met her en der wat kunst, uitbundige verlichting en min of meer opgedeeld in compartimenten waardoor een intieme sfeer ontstaat.
Een aperitiefje wilden we wel, voor echtgenoot een Prosecco en voor mij een Cava en de kaarten werden ons overhandigd. Op tafel stond al een kaartje met de lunchmenu’s (19,75 voor twee gangen)van de afgelopen week, voor deze vrijdag dacht men aan een stukje halfgaar gemarineerde zalm met citrusvruchten en taboulé en een filet van wilde koolvis met rivierkreeften, mousseline en gekonfijte pepers en hoewel ons het hoofdgerecht wel trok besloten we toch niet het lunchmenu te nemen.
De kaart kent verder een gedeelte met seizoensgerechten, deze week uiteraard asperges, met tartaar, een menu van Belgische bodem (36,00) en een menu Magritte (30,00). A la carte is ook mogelijk en daaruit kozen wij.

Brood en Beurre d’Isigny kwam op tafel, zo ook een fles water. De wijnkaart is hier ook al leuk en wat mij betreft zeer redelijk geprijsd. Gezien de verdere activiteiten in de middag kozen we voor een frisse wijn, een Grüner Veltliner, Wolfsgraben Sepp Moser Kremstal, Wachau, Oostenrijk en die was precies zoals ik hem ken: fris, stuivend, appelig, dus een redelijk ideale lunchwijn.

Echtgenoot had als voorgerecht de huisgemaakte garnaalkroketten met gefruite peterselie, Vlaamser kan al wel bijna niet (17.00) en hij was tevreden met zijn mooie dikke kroketjes. Ikzelf had gekozen voor de fricassée van Sint-Jakobsvruchten met ravioles uit Royan, schuimpje van schaaldieren (24,00). En ook ik was dik tevreden met mijn flink gevulde bord (maar liefst 4 coquilles), die omgeven waren door een soort bisque van schaaldieren en waarin ik ook nog de piepkleine ravioles aantrof. Erg lekker en erg leuk.
Ook bij de hoofdgerechten waren we niet eensgezind. Echtgenoot had de Bouchée à la Reine, bladerdeeg met kip, kalfszwezerik, champignons (23,00) en kreeg als eerste een driehoekje bladerdeeg geserveerd. Ernaast een pannetje met de ragout waarin hij veel stukjes kip, zwezerik en paddestoelen aantrof en ook nog eens een grote frietzak in een standaard vol met uitstekende frieten. Dik tevreden was hij dus. Zout en peper stond op tafel, dus het geheel iets meer op smaak brengen kon hij zelf doen.
Ik had de rog gedetecteerd op de kaart en die wilde ik dus graag. Rogvleugel met kappertjes (23.00). Twee gigantische stukken rog trof ik aan, met een heerlijke saus van kappertjes en eronder nog een hoopje aardappelpuree, die ook al lekker was. Gesmuld heb ik!

Gezien de grootte van de porties lieten we het hierbij, we sloten af met een espresso en wandelden richting de auto om boodschappen te gaan doen in de Delhaize bij Kontich. Een genoeglijk dagje uit zo samen.

De Gieser Wildeman in Noordeloos

Op deze dinsdagavond reden we met gezwinde spoed, via de pont bij Schoonhoven, naar Noordeloos. Ons doel was de Gieser Wildeman. Wij waren deze avond uitgenodigd voor een dinertje met vier daar. Voor echtgenoot was het de eerste keer dat hij er zou eten, ik was er al eens geweest voor een lunch.
Na het parkeren op eigen terrein merkte echtgenoot op dat helemaal niets hem meer deed denken aan De Boterhoeve, die hier vroeger zat. Nu was dat ook wel heel lang geleden natuurlijk. De entree is ruim, de ontvangst was vriendelijk en we werden naar onze tafelgenoten, die al aanwezig waren, gebracht. Een vriendelijke kennismaking, een fijne klik en we begonnen met een glaasje champagne, wel zo feestelijk tenslotte.
De inrichting is nog zoals hij was: leisteen, grijs, bruin, sansevieria’s in grote potten en een deel met een verlaagd plafond, waar ik niet veel van begrijp, maar waar vast een reden achterzit. Het personeel is kundig en lichtjes eigenwijs, soms wat mij betreft iets te eigenwijs, we zijn tenslotte wel de gasten.
Boter, zout en peper stond al op tafel en bij het voorgerecht kwamen er ook broodjes. Maar zover waren we nog niet, we dronken eerst op ons gemak de champagne, een Raoul Collet ‘Grand Réserve, uit. Erbij wat kaaskoekjes met een pipetje waarin een mandarijnenmousse zat. Een leuke combinatie, het zeer hartige kaaskoekje met de zoetigheid van de mandarijntjes.
De kaart werd ons overhandigd. Ik was erg nieuwsgierig naar de kaart, want die staat helaas niet on line, dus van enige voorpret was niet veel sprake geweest. 6 Voorgerechten kent men hier, 7 hoofdgerechten en 5 desserts en dan nog een grand Gieser Wildeman dessert. Ook menu’s natuurlijk. Driegangen voor 49,50, 4 voor 63.50 en 5 voor 75.00. Wijnarrangementen zijn ook mogelijk à 8.50 per glas.
Het viergangenmenu van deze avond werd ons uitgelegd en dat klonk zo aanlokkelijk dat we dat allevier graag wilden.
Onze gastheer wilde geen wijnarrangement, wat ik heel verstandig vind als je nog moet rijden en bekeek het uitgebreide wijnboek. Ik heb er zelf ook even een blik in geworpen en vond de wijnen, die uiteraard mooi waren, helaas flink aan de prijs, dat kan vriendelijker.
Nadat we onze keus hadden gemaakt, verscheen er een amuse. Een velouté met Noorse konings krab & Boeuf saché (spelling restaurant, zoals altijd). Een mooi romig soepje met flink wat koningskrab en een mooie krul gedroogd vlees (wellicht het zo lekkere Zwitserse Viande des Grisons). Verder nog wat kruidjes en wat friséesla en we vonden het een mooi begin.
De eerste wijn was een Italiaanse, een Sauvignon Blanc, St. Michael Eppan ‘Sanct Valentin’, 2007 en die was lekker. Een mooie diepe, stuivende geur steeg op uit het glas en hij was een perfecte begeleider bij het voorgerecht, gerookte zalm met witte asperges, komkommer en kaviaardressing. Dit voorgerecht zag er prachtig uit. Vier in hoogte wisselende torentjes van perfect gegaarde asperge, omwikkeld met boterzachte gerookte zalm en gegarneerd met allerlei soorten viseitjes, waaronder ook wat kaviaar troffen we aan. Ook nog een romig sausje ertussen en erop, wat groene kruidenolie en iets van een groentje en het plaatje is compleet. Een mooi, verfijnd gerecht, perfect uitgevoerd.
Het tweede gerecht liet onze gastheer begeleiden door een Bourgogne Aligoté, J.M. Boillot, 2004 en dat was een echt fijne Bourgogne. Mooi diep, mooie reuk en een fijne diepe afdronk. Hij paste perfect bij het tussengerecht, op de huidgebakken zeebaars met inktvis, Hollandse kokkel, paksoi en crème van spitskool. Precies dat troffen we ook op het bord aan. Een uitstekend (wel wat klein) stukje zeebaars met erop een Hollandse kokkel (de mijne was lichttaai helaas), ernaast links de crème van spitskool en rechts de paksoi en een torentje van inktvis. Wederom een verfijnd gerechtje.
De rode wijn, een Gigondas, Domaine les Pallières, 2000, was bijzonder mooi vond ik. Prachtig van reuk en mooi vol van smaak en dus een perfecte begeleiding bij het hoofdgerecht,
MRIJ ossenhaas met krokante kalfssukade, sjalottensaus en seizoengroenten. Twee uitstekende stukken ossenhaas troffen we aan, omgeven door een mooie diepe saus, waarin de sjalotten duidelijk aanwezig waren. Het vlees werd omgeven door fijne seizoensgroentjes en links lag nog een stukje mooi krokante sukade van het kalf. Heerlijk was het. En wederom mooi uitgevoerd.
Ons werd kaas aangeboden en dat sloegen we natuurlijk niet af. De gastvrouw is geen kaasliefhebster en tot haar verrassing - en de onze - kreeg zij een heel leuk dessertje op het moment dat wij onze kaasbordjes kregen. Ik ben vergeten wat het precies was, maar ze was in ieder geval diep tevreden. Wij ook. Vier mooie stukjes kaas kregen we: Pont l’Évêque, Münster, Bleu d’Auvergne en Roquefort. Leuke bijgerechtjes ook, gedroogde abrikoosjes, nootjes en wat brood. Wederom tevredenheid aan tafel.
Het dessert van deze avond was een plaatje! Frambozen, gecombineerd met rode (gepofte) paprika, mokka en vanilleparfait. De vanilleparfait, die al geweldig was, was gelardeerd met puntjes mousse van frambozen en gepofte paprika, wat ontzettend lekker was. Erop mokkarondjes en een koekje. Ernaast een vanillemousse met erop een gelei van framboos en paprika en een stukje witte chocolade en daarnaast een soort rolletje van frambozengelei en paprika, gevuld met framboosjes. Op het bord nog een veeg chocolade, die je niet kon eten natuurlijk. Niet lang geleden zag ik een jurylid van Masterchef opmerken dat je nooit een veeg chocolade op het bord moet doen, omdat er niets zo frustrerend is als chocolade zien, maar niet kunnen eten, dus ik moest er om grinniken. Maar zonder grappen: dit was een erg mooi dessert. Heerlijk fris natuurlijk ook met de framboosjes. Een fijne afsluiter.

We sloten de maaltijd af met wat espresso en koffie, waarbij we wat snoeperijtjes en een kopje met een cappuccinomousse kregen.
Het afscheid was hartelijk en we kijken terug op een zeer genoeglijke avond in fijn gezelschap. De keuken is hier degelijk en dus in orde.