La Durée in Izegem

Na een eenvoudige maar erg lekkere lunch bij K. de Karo in Kortrijk spoedden we ons richting Ieper, waar we wat begraafplaatsen en musea bezochten. Na wat biertjes reden we naar de gereserveerde B&B in Izegem, waar we logeerden omdat we deze zaterdagavond zouden gaan dineren bij La Durée.

Mijn grote favoriet Table d’Amis is helaas op zaterdagavonden al maanden van tevoren volgeboekt, maar La Durée leek een goede vervanger.
Zo tegen half 8 arriveerden we bij het mooie restaurant, waar we parkeerden op de eigen parkeerruimte. De deur zwaaide open en de ontvangst was vriendelijk. De jassen werden aangenomen en we kregen een ronde tafel in een hoek van het in grijs-beige-bruintinten ingerichte restaurant.

Flink wat tafels ontdekte ik in de diverse ruimten van het restaurant en het bevreemde me dat achter ons in een kleine nis ook nog een tweetje stond.
Een glaasje champagne wilden we wel, men schenkt hier Lacourte-Godbillon, een blend van Chardonnay en Pinot Noir. Ik vond hem wel aardig.

Een plateautje werd zonder uitleg neergezet. Erop vier rolletje Jabugoham (volgens mij) en een bakje heerlijk krokante amandelen.
Het restaurant begon vol te druppelen en wij kregen vrijwel direct nadat het plateautje was neergezet een eerste amuse.

Een cremeux van parmezaan en chorizo met basilicum en een kerstomaatje. Erg lekker!
Snel erna kwam een tweede amuse, eentje in tweeën.

Twee bakjes, waarvan de linker zalm, granny Smith, quinoa, gemarineerde ui en een koekje bevatte en de rechter haring, zoetzuur van het een of het ander, gepofte rijst en komkommer. Allebei ook nog eens met een toefje zure room. Beide amuses vond ik erg lekker.
Nadat we ons door de lichtelijk onduidelijke kaart hadden gewerkt en hadden besloten tot het Seasonal Impressions-menu met een wijnarrangement voor twee personen en bruisend en plat water, verscheen er nog een amuse.

In een mooi glazen bakje zachtgegaarde makreel, gekonfijte prei, mousseline en kroepoek van aardappel, mosterdzaad. Ook mooie smaakjes, zij het dat ik de makreel te weinig gegaard vond en daardoor lastig te eten.
Voordat we aan het echte werk begonnen kwam een erg vriendelijke stagiaire de broodjes brengen, olijfolie aanbieden, het water inschenken en nog een zuurdesembroodje, geparfumeerd met geuze neerzetten.

Zij deed de hele avond erg haar best op een heel vriendelijke manier.
Inmiddels was het restaurant bijna geheel gevuld, ook het tweetje achter ons. Helaas gebeurde het een aantal keren dat de zwarte brigade in hun haast, want ze waren erg gehaast helaas, tegen mijn stoel aan liep. Ondanks dat wij met zijn vieren wat geschoven hebben aan de tafel bleef dit de hele avond duren en dat vond ik bijzonder onprettig. Ook het haastige gedrag stoorde me ernstig. Alleen de vrouw des huizes, die later kwam meewerken, vertoonde gedrag wat ik verwacht in een restaurant als dit. De stagiaire, die echt enorm haar best deed, werd onvoldoende aangestuurd, waardoor er kleine foutjes ontstonden, waar zij verder niets aan kon doen. Maar met name de haast vond ik bijzonder storend. De uitleg van de gerechten en zeker die van de wijn ging in een enorm hoog tempo, eigenlijk nauwelijks te volgen en ook het opdienen zelf ging gehaast, waardoor ik bij sommige gerechten de indruk kreeg dat de borden werden ‘neergekwakt’.
De eerste wijn werd ingeschonken. Een Castel del Remei blanc Planell, een fijne kruidige, typisch Spaanse wijn. Slechts een bodempje kregen we overigens.

Het gerecht wat erbij geserveerd werd was coquille. Coquille ‘Jeanne-Mareyage’ gemarineerd en kortgebakken; parfait en gelei van jonge erwtjes, truffel en citrus. Op een mooi bordje lag in het midden de perfect gebakken coquille. Ernaast de plakjes gemarineerde coquille met op enkele wat truffel, die naar niets smaakte, de crème en gelei van de jonge erwtjes en een toefje bergamotcitroenolie. De crème en gelei en het toefje bergamotcitroenolie vond ik bijzonder lekker. Ook de verse erwtjes die er bij lagen vond ik lekker. Er lagen ook nog wat zaadjes bij, ik vermoed gepofte quinoa, maar ik kan me vergissen. In ieder geval een lekker gerechtje.
De tweede wijn werd ingeschonken. Een Macon-Villages, les Ancolies. Een typische Macon chardonnay, lekker dus.

Het tweede gerecht volgde. Zeeduivel. Geroosterde zeeduivel, aubergine, heldere bouillon van geroosterde kip, zeekool. De bouillon werd aan tafel op het bord geschonken, waar een mooi stukje gegrilde zeeduivel lag, wat een klein beetje zout kon gebruiken. Ernaast een flinter eendenlever en de genoemde groentjes. De bouillon zou wat mij betreft hoger op smaak mogen zijn, ik vond hem erg flauw en ontdekte geen (geroosterde) kipsmaak. In al zijn eenvoud een aardig gerecht verder.
De derde wijn kwam uit Italië. Een Falanghina Terre di Chieti van Tenuto Giuliano. Een lekkere Falanghina vond ik het met een fijne lange afdronk. Ik moet wel aantekenen dat ik de wijnen eigenlijk wel aan de simpele kant vond.

Erbij de kikkerhammetjes. Kikkerhammetjes in krokante kruidenkorst, bloemkool, romanesco, winterpostelein en lookchips. Aan tafel werd nog een saus bijgeschonken van winterpostelein, die er in ieder geval voor zorgde dat voorzover de kikkerbilletjes al krokant waren, ze dat nu niet meer waren. Bovendien hadden ze wat mij betreft wel wat hoger op smaak gemogen. De groentjes waren lekker en ook over dit gerecht waren we redelijk tevreden. Iets later verschenen er nog vingerkommetjes...
Bij het vierde gerecht komt een wijn die wat mij betreft eindelijk in de richting komt. Een Viognier/Chenin Blanc uit Zuid-Afrika. Van Lammershoek een Lam 2010. Een bijzonder lekkere wijn.

Het gerecht is kreeft. Crème van lichtgerookte peterseliewortel, kreeftenmedaillon, zoetzure groentjes, frisse jus van Granny Smith en koolrabi, kreeftenolie. Aldus de beschrijving....De crème van peterseliewortel is me ontgaan. Ik trof op mijn bord aan twee flinke stukken gegrilde pijlinktvis, wat kreeft, veel koolrabi, radijs en pastinaak en de jus smaakte niet naar Granny Smith. Op zich overigens best een aardig gerecht.
Het hoofdgerecht van deze avond kreeg een glas Zweigelt 2010 Zull, een erg prettige wijn.

Hij paste uitstekend bij de duif. Duifje mooi rosé, artisjok, beukzwammetjes in soja, pensje van de boutjes, crunch met gefermenteerde knoflook, spiegeleitje. Precies dat troffen we ook op ons bord aan. Prima stukjes duif, crème van artisjok, een heerlijk worstje (pensje) van de boutjes, de genoemde crunch en het eitje. De aan tafel bij geschonken jus was van de duif zelf. Een lekker gerecht.
Het wijnarrangement hield hier op en ons werd geen dessertwijn aangeboden en we hadden ook geen zin om ernaar te vragen. De vrouwelijke sommelier was in de loop van de avond steeds sneller gaan praten, de laatste wijnen konden we nauwelijks verstaan.

Het eerste dessert verscheen. Spices & Orange. Biscuit met specerijen, mousse van peperkoek, gekonfijte worteltjes met gember, bloedsinas. Het zag er schitterend uit en we vonden het ook erg lekker. Heerlijk fris door de bloedsinaasappel en de biscuit en de mousse konden ons ook bekoren.

Het tweede dessert was Valentine 2012. Melkchocolade pur madagascar ‘Tanariva’; framboos met wodka en rozen. Ook schitterend om te zien en ook heerlijk fris door de (gestampte) framboosjes. De wodka is me ontgaan, maar de rozenblaadjes met het bladzilver vond ik erg leuk staan.
Lekkere dessert dus.
Echtgenoot en ik wilden nog wel wat espresso, die in orde was.

Erbij voor ons allevier, dat is dan weer erg aardig, een plateautje met lekkere friandises, een schoteltje met stukjes wafel en een stenen schaaltje met snoepjes met een amandel erin. Heerlijke snoepjes allemaal.
We vroegen om de rekening en toen bleek dat het water hier maar liefst 9 euro per fles kost (gewoon Aqua Panna en Pellegrino) kreeg ik eigenlijk gewoon de pest in. Voor de tweede keer in mijn leven zijn we dus zonder fooi vertrokken, mede in acht nemend dat het haastige gedoe van de zwarte brigade ook erg storend was geweest. Jammer, want de maaltijd - op enkele puntjes na - vonden we wel in orde.