La Bergerie in Lives-sur-Meuse

Keurig op tijd vertrokken we deze donderdagmiddag naar ons overnachtingsadres in de omgeving van Namen.

Uiteraard had ik een fijn restaurant voor ons gereserveerd. La Bergerie in Lives-sur-Meuse. Een schitterende entree en een klassiek ingericht restaurant bleek het te zijn. Ik had ‘s middag nog even getelefoneerd dat we graag het menu Le Festin du Berger inclusief wijnen wilden, want dan krijg je het water en de koffie er gratis bij. En tja, ook wij letten op de kleintjes...

De ontvangst was vriendelijk en correct en we kregen een tafeltje in de lounge, waar we als aperitief een Cardinal kregen (rode wijn met Cointreau en een kersje erin). Aardig, maar niet helemaal mijn smaak. Erbij een plateautje met drie hapjes. Rechts een tartaar van rund: erg lekker, in het midden een croquet (jaja) van geitenkaas met tomaat: ook lekker en links een kleine caprese, dus een kerstomaatje door midden met wat buffelmozzarella ertussen en eronder een coulis van basilicum. Mooi op smaak en ook al lekker.

Na enige tijd werden we aan tafel gevraagd. We kregen een fijne ronde tafel in het serregedeelte met zicht op de vijver en de schitterende tuin. De kundige sommelier schonk de eerste wijn in. Een La Salette uit de Gascogne. In zijn klasse een verrassend frisse wijn met een behoorlijk lange afdronk.

Erbij het voorgerecht. Tartaar van zwaardvis en meloen, olijfolie uit Baux, coulis van basilicum en kaviaar van tomaat. Verder nog wat balsamico, een krokante stengel, crème fraiche met een toefje haringeitjes erop. De tomaatjes waren piepklein en heerlijk gemarineerd, de zwaardvis combineerde schitterend met de Cavaillonmeloen en we waren zeer tevreden over dit frisse gerechtje. De tweede wijn, een Domaine Fontarèche Viognier 2011, beviel me beter. Hoewel ook een zeer betaalbare wijn, was deze behoorlijk elegant en dat vind ik prettig.

Op het bord een filet van mul met een tompouce van verse pasta, aubergine en mousse van artisjok. Dit alles op een spiegel van geëmulgeerde boter met paprika. Erg lekker deze combinatie van groentjes met de prima gebakken vis en de heerlijke paprikasaus. Mooi van kleur en prima van smaak. Leuk ook om een tompoes van aubergine te maken. De volgende wijn was een Secret de Campane - Camille Cayran 2011, een blend van vier druiven. Onwaarschijnlijk goedkoop, ik googel hem op 2.99, terwijl hij normaliter 3.69 kost. Eigenlijk drinken wij nooit dergelijke wijnen en ik moet eerlijk bekennen dat deze me zeker niet tegenviel. Vreemd genoeg mooi fris en hij blijft lang hangen in de mond.

Ik vond hem ook nog eens uitstekend passen bij de gebakken ganzenlever op een spiegel van gekonfijte groene citroenschil met erbij een millefeuille met rabarber en kersen. De millefeuille vond ik dan weer te zwaar, ik ben niet zo kapot van bladerdeeg, maar de kersen en de rabarber gaven een fijne friszoete toets en de gekonfijte citroenzest paste prima bij de uitstekend gebakken ganzenlever. Erg fijn in al zijn klassiekerigheid dus. Ik geloof dat de sommelier het nu wel welletjes vond met de toch wel zeer goedkope wijnen en we kregen nu in het glas een Saint Estèphe, Les Aubaredes de la Tour des Termes 1997. De tweede wijn van het wijngoed. Een fijne wijn was het. Erbij het hoofdgerecht.

Borstje van duif, gerold in filodeeg, het boutje, gelakt en gebakken. Verse knoflook, een torentje van pommes Sarladaises met ertussen schijfjes zomertruffel, heerlijke gebakken cantharellen en een groententaartje. Eigen jus en we waren - op het filodeeg na, want dat is nergens voor nodig - erg tevreden. Uitstekende duif, heerlijke aardappelschijfjes, lekkere groentjes en heerlijke cantharellen. Als dessertwijn kregen we een Muscat de Saint Jean de Minervois, een fijne frisse niet te zoete dessertwijn, die alweer prima paste bij het dessert. Drie dessertjes eigenlijk, alledrie op basis van de door mij zo geliefde witte perzik.

Op het bord een krokante cilinder met mousse van perzik en aardbeien: heerlijk fris. In een glaasje roodfruit en perzikcompote, wat wel prettig van smaak was, maar eigenlijk wel iets te dun om normaal te kunnen eten en een merengue met perzikijs, wat room en wat amandeltjes. Lekker, maar er zaten wel kristallen in het ijs en dat mag natuurlijk niet.

We sloten af met niet heel briljante espresso, waarbij nog drie snoeperijtjes kwamen en tevreden namen we afscheid van La Bergerie. Een schitterend gelegen restaurant waar heel klassiek gekookt wordt.