Jaloa in Brussel

Zo tegen 20.00 uur zette de taxi ons af op de Quai aux Barques, ik had gereserveerd bij Jaloa. Bij het restaurant, ze hebben namelijk ook een brasserie.

De voiturier stond verveeld voor het mooi zwart geschilderde pand te wachten op klandizie en wij wandelden binnen. De ingang was lastig te vinden eigenlijk en ik vond het eigenaardig dat het personeel niet even de deur kwam open doen. We kwamen binnen in een ruime ruimte met fijne ronde tafels maar werden via een klein gangetje om de open keuken heen naar een andere ruimte met een glazen dak geleid. Hier waren meer tafels gevuld met gasten en allemaal vierkantjes. Wij kregen een vierkantje met zicht op de open keuken, op de wand met kunst en op de ruimte die er nog achter lag, te zien via een antieke muur met moderne ramen erin. Als ik had mogen kiezen had ik liever voorin gezeten, daar was de opzet ruimer. De vriendelijke jonge sommelier vroeg ons of we een aperitief wilden en bood ons een Picchioni aan. Een bubbel uit Lombardia, 100% Pinot Noir. Prettig vond ik hem. Zoals bekend ben ik niet bepaald kapot van Prosecco en dit vind ik een goed Italiaans alternatief.

Erbij, gewoon geplaatst op het mooie, speciaal voor Jaloa gemaakte onderbord door dezelfde kunstenaar die de wandschildering die ik later zal laten zien heeft gemaakt, een groet uit de keuken. Links een quenelle eitjes van de tarbot met paprika, in een glaasje in het midden gazpacho met een emulsie van basilicum erop en rechts een toef Manchegocrème met miniworteltjes erin. Erg lekkere hapjes, zeer hoog op smaak vooral wat betreft de peper betreft, prima dus. Men kent hier geen kaart, maar menu’s. Je kunt kiezen uit 4, 6 of 9 gangen. Wij wilden graag de 9 gangen proeven, we waren er tenslotte toch. Het is een verrassingsmenu, je kunt aangeven wat je niet wilt (knolselderij voor echtgenoot, balsamico voor mij) en dan kan het feest beginnen. De wijnkaart had ik al on line bestudeerd, die is hier mooi en zeer betaalbaar, maar gezien de 9 gangen en het verrassingselement wilden we het arrangement wel graag. De andere sommelier of maître, dat werd me niet geheel duidelijk, vroeg of we water wilden. Bruisend voor meneer en voor mevrouw was een karaf water niet mogelijk, want dat is in België niet gebruikelijk aldus de bedienende meneer. Ook niet toen ik aangaf dat ik Evian, wat men hier als plat water schenkt, heel gewoon echt niet lekker vind. Dan dus geen water, nogal ergerlijk. Boter en olie kwam op tafel, peper en zout stond er al, diverse broodjes kwamen zeer regelmatig en de eerste wijn werd ingeschonken. Een Vin de Mi-Nuit, 2011 Chardonnay, Dom Brial. Een wijn, waarvan de druiven midden in de nacht geplukt worden om zo frisheid te geven. Wat gelukt is, want het was een zeer prettige, erg frisse chardonnay.

Hij paste perfect bij het eerste gerecht. Boniet (een makreelachtige). Twee mooie rauwe stukjes boniet kregen we, erbij een salade van artisjok, koriandercrème, vroege eitjes van haring, een zoet koekje en een toefje sinas en een stukje ananas. De vis was binnenin nog net iets te koud, maar wel erg lekker, ook de eitjes waren zeer vol van smaak. De koriandercrème was zeer hoog op smaak en lekker pittig. Een leuk gerecht vond ik het.

De open keuken hier - de chef zelf was er niet zo bleek later, een vrouw gaf nu leiding aan de keuken, wat verder perfect verliep - is piepklein. Ik heb dat wel vaker gezien in Vlaanderen (in Nederland eigenlijk niet, wat dan toch wel een verschil is). Veel mise en place gebeurt dus in de uren voordat de gasten komen en de finishing touch gebeurt op het laatste moment. Veel plastic en andere bakjes dus in zo’n keuken. De tweede wijn werd een Montfollet le Valentin 2010, Blaye, Cotes de Bordeaux Blanc. Een erg prettige wijn met een fijne lange afdronk.

Het tweede gerechtje was tonijn. Rauwe tonijn met verse erwtjes, Spaanse paprika, morilles, zalmeitjes en een aan tafel geschonken warme bouillon van ponzu. Ook nog wat tuinboontjes zag ik en wederom was dit een erg lekker gerecht. Mooie ingrediënten, apart erg lekker, maar ook als combinatie. De bouillon van ponzu was prettig hoog op smaak, vooral in de pepers en dat beviel ons zeer. Bij het derde gerecht schonk de jonge sommelier dezelfde wijn en dat vonden we helemaal niet erg.

Een breed inzetbare wijn, want ook bij de gebakken ganzenlever deed hij het gewoon goed. Een uitstekend stukje gebakken ganzenlever kregen we met een venkelsalade. Erbij mousse van paling en een schuim van kippenmelk. Kippenmelk zo lieten we ons uitleggen is een mengsel van melk, honing, eigeel en amandel. Erg lekker allemaal. De ganzenlever was perfect, de mousse van paling mooi stevig, de paling had er wel ietsjes meer uit mogen springen van mij en dat schuim van kippenmelk vond ik gewoon leuk gevonden en gaf een heel aardig accent aan het de ganzenlever. De salade van venkel was gewoontjes. De derde wijn van het arrangement was een Chenin des Rouillères, Frederic Mabileau, 2011. Zo’n hele fijne Chenin Blanc uit de Loire.

Perfect passend bij volgende gerechtje, risotto van mergpijp met jus. Erop een perfect gebakken stukje zeebaars en een oesterblad. Een nogal groot oesterblad met die verbazingwekkende uitgesproken oestersmaak, heerlijk. Perfect combinerend met de prima zeebaars en de werkelijk heerlijke risotto. Alweer een schot in de roos wat mij betreft. De wijn paste ook prima bij het vijfde gerecht.

Dat kwam in een kommetje. Kingkrab met een emulsie van Thaise basilicum en piepkleine blokjes gember en prei eronder. Zeer hoog op smaak, geweldig lekker en de kingkrab was perfect van garing en paste prima bij de andere smaakjes. Een fijn gerechtje dit. De volgende wijn was een verwennerijtje. Een Chateau de Fieuzal 2006, Pessac-Léognan, Grand Vin de Graves. Een heerlijke wijn vond ik het. De rode versie ken ik wel, de witte nu dus ook.

Het zesde gerechtje was zwezerik. Zwezerik op een bedje van Comté en peer in piepkleine blokjes gesneden en à la minute gerookt. Dat betekent dat het op tafel kwam onder een glazen cloche, waar rook in zat, waardoor de perfecte zwezerik een heerlijke rooksmaak kreeg. De blokjes kaas en peer waren leuk bedacht, maar kwamen wat mij betreft niet helemaal uit de verf, ze voegden eigenlijk weinig toe.

Het werd wat rustiger in het restaurant, de meeste mensen nemen hier het viergangenmenu namelijk, zodat we wat beter rond konden kijken en ik een fotootje kon nemen van de wandglasschildering die manshoog aan de muur tegenover ons hing. Het hoofdgerecht van deze avond was varkensvlees.

Drie soorten, naar mijn smaak wel heel erg rosé, maar volgens de vriendelijke jongeman kon dat helemaal geen kwaad, omdat het langdurig op lage temperatuur was gegaard. Erbij diverse groentjes in verschillende uitvoeringen en een piepklein beetje eigen jus. Het vlees was inderdaad botermals en erg lekker, zo ook de groentjes. Minder spectaculair dan sommige voorgaande gerechten, maar gewoon een degelijk hoofdgerecht. Erbij een glaasje rood. Een Ribera del Duoro, 2010, Tamiz. Gewoon een erg lekkere wijn. Hij paste goed bij het varkensvlees. Bij het kaasplateau dronk echtgenoot de Ribera door, ik kreeg het laatste glas Chateau de Fieuzal en dat deed me deugd.

Zes prima stukjes kaas kregen we, die allemaal perfect geaffineerd waren. Erbij wat notenvruchtenbrood en we waren tevreden over deze lekkere kaasjes. Waarmee we aan het dessert toe waren. Aan dessertwijn doet men hier niet en dat vonden we verder prima, het was ook wel mooi geweest.

Het dessert bestond uit tonkabonenijs, een bakje van gebakken deeg - koek dus - met een aardbeiencrème en een emulsie van witte chocolade. Lekker fris en gelukkig niet al te veel. Gewoon een fijne afsluiter van een fijne maaltijd.

Bij de goede espresso kwam nog een plateautje met heerlijke friandises en als laatste gasten verlieten we Jaloa om ons door de taxi naar het hotel te laten rijden. Een fijne maaltijd was het.