Mirazur in Menton

Al een half jaar van tevoren gereserveerd gingen we op een mooie zonnige dag in de vakantie naar Menton. Ons doel was het restaurant van Mauro Colagreco, (le) Mirazur. Prachtig hoog boven de zee gelegen, ingericht in mooie lichte tinten met fijne ronde tafels.

Parkeerplaatsen zijn ruim voorhanden en voordat we naar binnen gingen genoten we nog even van het uitzicht zowel over de zee als richting de grote rotsen achter het restaurant.
De ontvangst was vriendelijk en we kregen - zoals ik had gevraagd - een mooie ronde tafel bij het raam, waardoor we een prachtig uitzicht hadden.

Heerlijke stoelen, mooi gedekte tafels, handig opgestelde sidetables voor het personeel en het restaurant was redelijk gevuld. Iedereen zat zo’n beetje in de omgeving van het grote ronde raam.

We begonnen met een glaasje champagne, Taittinger Prélude hier. Een prettige champagne vonden we. Mooie glazen borden op tafel, die later natuurlijk werden weggehaald, maar die we even uitgebreid bekeken. De menukaart werd ons overhandigd en men vroeg of we wisten hoe het concept hier was. Dat wisten we een beetje dus we lieten het ons graag nog eens uitleggen.

Er wordt gekookt aan de hand van wat er voorhanden is uit de tuin en van de markt, dus er is een kaart, maar meer dan een aanduiding (vlees of vis bv. ) staat er niet op. Ook de menu’s - zie website voor een overzicht - zijn op die manier samengesteld. De kok bepaalt wat je eet. Wel kun je aangeven wat je absoluut niet wilt, daar wordt dan rekening mee gehouden.
Na ampel beraad besloten we tot het menu Découverte (drie tapas, een amuse, een voorgerecht, een hoofdgerecht, een dessert en mignardises). Erg vriendelijk geprijst vond ik de Formule (alleen op weekdagen en voor de lunch) voor slechts 29 euro. Ook het menu Déjeuner (1 voorgerecht minder dan het menu Découverte( voor slechts 33 euro is natuurlijk zeer vriendelijk van prijs.

We bekeken de wijnkaart, die is hier mooi en redelijk vriendelijk geprijst. Gelukkig ontdekten we onze geliefde Pacherenc du Vic-Bilh van Brumont en die moest het natuurlijk worden. Gelukkig hadden ze er hier wel meer dan één.
Water wilden we ook en tot verrassing van echtgenoot en Maurits hadden ze hier het overheerlijke Chateldon water, wat nauwelijks te krijgen is, dus ze genoten ervan. Het platte water was weer eens Evian, wat ik dan weer jammer vind, want zo lekker vind ik dat niet.

De wijn werd ingeschonken en de tapas/mondvermaakjes verschenen. Drie dus. De ene, op een prachtig doorzichtig plaatje was een beignet van vis, erg lekker.

De tweede een heel dun en krokant koekje van polenta met een mascarponecrème, ook lekker en de derde een plakje komkommer met erop gelei van het groen van komkommer en ook die vond ik, als komkommerliefhebber, erg lekker.

Een leuk begin dus.
De bediening is hier zoals in alle Franse sterrenrestaurant uiterst hiërarchisch samengesteld, maar wel goed op elkaar ingespeeld en geruisloos aanwezig.

Een houten plank arriveerde, waarop met echt Franse bombarie - ik hou daar wel van - een brood werd neergelegd, net gebakken door de chef. Erbij een mooie fles met prachtig zachte olijfolie met een duidelijke citroensmaak. Een miniem schaaltje werd volgeschonken, wat met mijn olieliefhebbers natuurlijk vaak herhaald moest worden. Het was lekker brood trouwens. Nog heerlijk warm natuurlijk, prachtig zacht en erg on-Frans.

Een amuse kwam. In een mooi schaaltje op een vogelnestje een gepocheerd eitje met crème van gerookte paling. Ik vraag me af of het eitje werkelijk gepocheerd was, of dat ze bedoelden dat het op lage temperatuur (63 graden dus) klaargemaakt was. Ik denk het laatste. De dooier was erg lopend, het eiwit was eruit gehaald. De palingtoets was duidelijk, maar niet overheersend aanwezig. Lekker, maar voor ons al wel een beetje bekend.

Het voorgerecht werd opgediend en dat was vandaag een carpaccio van gascon (een makreelachtige in ieder geval) met frambozengelei en een vinaigrette aux agrumes. Helaas alweer - daar kunnen ze bij Mirazur niets aan doen - een redelijk bekend gerecht, denk maar aan Pikol in de zomer van 2010, hoewel daar veel meer citrus werd gebruikt. Wat niet wegneemt dat we het lekker vonden. Wel een klein beetje weinig eerlijk gezegd....

Het volgende gerechtje, het tussengerecht dus, werd opgediend in een mooi schaaltje. Mini-calamari, sauce Romanesque, jambon Iberico. En precies dat troffen we aan. Eronder nog gestoofde en gekarameliseerde sjalotjes en erop nog wat gegrilde preitjes. Ook een lekker gerechtje.

Brood werd regelmatig rondgedeeld, nu ben ikzelf niet zo’n broodeter in tegenstelling tot de mannen, maar de krokante stukjes die ik ook in de mand zag wilde ik weleens proeven. Best lekker, mooi op smaak gemaakt met wat zout in ieder geval.

Het hoofdgerecht deze middag was een stukje bonito, een tonijnachtige met een crème verte, gelei van perzik, diverse groentjes en stukjes gestoofde witte perzik. Het zag er prachtig uit, maar het was uiteindelijk een relatief simpel gerecht. De vis was lekker, vetter dan ik gewend ben van tonijn, de groentjes waren mooi beetgaar en de gelei van perzik heerlijk zoet.

Gezien de grootte van de porties namen we het aanbod van de sommelier aan om gebruik te maken van de kaaswagen (20 euro). De kaaswagen is mooi, bovendien had ik wel trek in Franse kaas, op de een of andere manier kan de Italiaanse kaas me toch een stuk minder bekoren. Ik mis de geit altijd, de roodschimmel ook en een lekkere natte stevige blauwe ook.

En die hadden ze hier allemaal wel. We lieten dus een mooi bordje samenstellen en waren tevreden.

Het pré-dessert bestond uit wat rood fruit, sorbet van yoghurt, gelei van honing en een aantal bijgeschonken dunne coulis van appel en citroen. Erg fris en erg lekker.

Het dessert zelf bestond uit crème van saffraan, spongecake van vanille, espuma van amandel, sorbet van sinaasappel en stukjes sinaasappel. Een heel zomers en heerlijk fris nagerecht.

We sloten af met prima espresso, waarbij per persoon nog de nodige friandises kwamen en tevreden, maar niet heel verrast, verlieten we Mirazur. Prachtig gelegen!