Een nieuw restaurant in Amsterdam, net een week open met als missie ‘Eten op zeer hoog niveau voor een uiterst redelijke prijs in een ontspannen, informele sfeer. Restaurant ANNA is gevestigd op het oudste en mooiste stukje Amsterdam in twee spectaculair verbouwde monumentale panden. Zij lopen door van de Warmoesstraat tot aan het Oudekerksplein. In restaurant ANNA zit u midden in ‘ de Wallen’, op de hoek van het Sint Anne kwartier. U heeft een prachtig uitzicht op het middeleeuwse kerkplein (en op ‘het leven’).’
De ontvangst in het zeer langgerekte restaurant was vriendelijk.
Via het lange voorste deel met een mooie houten vloer liepen we langs de open keuken naar het achterste deel, met eenzelfde vloer, maar niet allemaal op gelijk niveau. Meer een trapeze-achtige opstelling hier, met telkens twee-tweetjes (vierkant), waar makkelijk een viertje van te maken is. Rood messingachtige hanglampen in dit deel, hoge plafonds, een betonnen muur die best geinig staat. Redelijk veel personeel, wat goed op de hoogte is en goed geïnstrueerd is. De maître, Stephan Knecht, die ik nog ken van Vermeer en Chatillon was er deze avond niet, maar het liep als een trein.
Langzamerhand druppelde ook de achterkant flink vol, wat gelijk een minpuntje opleverde. Erg weinig privacy heb je hier. De akoestiek is in orde, als mensen tenminste op een normaal niveau met elkaar praten, maar alles wat je zegt wordt aan twee kanten ook gehoord. Toch een klein beetje onprettig vind ik, want omgekeerd is dat ook zo natuurlijk.
Maar goed. De stoelen leken goed te zitten, maar na een paar uur werd ik ze toch wel zat.
Dit over de ambiance. Nu het eten met aanverwante leukigheden.
We begonnen met een glas witte wijn. Een Cirò Bianco van Librandi, een wijn uit Calabria die ik niet kende, maar die ik wel prettig vind.
Erbij wat knabbels.
Stengeltjes bleekselderij met een kerriemayonaise; krokante stengels met ansjovis en een Nederlands oliebolletje, wat verrassend genoeg lekker hartig was. Leuke knabbels.
We kregen de kaart met een toelichting op de menu’s. Men kent hier een 4 of een 5 gangenmenu. Vier gangen voor 47.50, vijf gangen voor 55 euro. 4 glazen wijn erbij 25 en 5 glazen 32 euro. We besloten tot het vijfgangenmenu.
Brood kwam op tafel, olie, boter, peper en zout stond er al. Wat betreft het brood kun je hier kiezen uit een bruin bolletje, een wit bolletje of een sneetje notenbrood en dat wordt regelmatig opnieuw aangeboden. Tafelwater, zowel bruisend als plat is hier gratis en je krijgt het dan in erg mooie ANNA-flessen. Een zeer aardige geste die ik graag vaker zou willen zien, want zoals bekend kan ik me ernstig storen aan die overdreven waterprijs die her en der gevraagd wordt.
Een amuse verscheen. Een viskoekje van witte vis met compote van rode ui en chilisaus.
Een mooi rond koekje met niet ontzettend veel smaak troffen we, erop wat compote van rode ui en eronder de zeer aanwezige chilisaus. Lekker, maar niet helemaal in balans.
Het eerste glas wijn werd ingeschonken. Een rosé uit Oostenrijk. Nu drink ik nooit rosé en ook van deze was ik bepaald niet kapot. Ik kan ook geen reden bedenken waarom deze geschonken werd bij het eerste gerecht.
Krokante cilinder van wit en zwart sesamzaad gevuld met tonijntartaar, met wasabiroomkaas en een sojadressing.
Een mooie, zeer krokante cilinder van de sesamzaadjes troffen we aan, gevuld met mooie tonijntartaar met wat bosuitjes erdoor. Erop wat toefjes wasabiroomkaas, eronder drie flinke strepen wasabiroomkaas en erbij een klein bakje met sojasaus. Een redelijk bekend, klassiek aandoend gerechtje, wat smakelijk was. Ik ben geen liefhebber van wasabi, maar dat is zeer persoonlijk. Echtgenoot vindt het heerlijk en was ook zeer tevreden over de mooie smaakjes.
De volgende wijn, een Tomero Torrontes 2009, Argentinië was prettig qua neus en qua afdronk en paste wat mij betreft uitstekend bij het tweede gerecht.
Gebakken coquilles à la plancha en inktvis gevuld met duxelles van paddestoelen met daarbij een rijke nage van mossel, scheermes, minigroenten en gepocheerde oester.
Precies dat troffen we aan in ons bord. Een prima coquille, een goede oester (iets te groot voor mij, maar ook dat is persoonlijk) en een heerlijk stukje inktvis gevuld met een uitstekende duxelles van paddestoelen. Dat alles in een fijne bouillon met kleine groentjes en stukjes scheermes. Een uitstekend gerecht.
We vervolgden met de tournedos van konijn omwikkeld met pancetta, daarbij een rijk garnituur van voorjaarsgroenten en saus van boswortel. Het minste gerecht van de avond vonden we. Vrij flauw en mijn konijn was aan één kant droog en aan de andere kant niet helemaal gaar genoeg. Het rijke garnituur van voorjaarsgroenten bestond uit een stukje getourneerde wortel en een stukje getourneerde courgette. De saus van boswortel was bepaald niet hoog op smaak. Jammer.
Erbij een glas Weninger, Pinot Noir uit Hongarije. Een frisse rode wijn, op zich goed passend bij konijn.
Het hoofdgerecht deze avond was duif. En wat voor duif. Een prachtig borststuk op een rösti met mosterdzaad, wilde spinazie vonden we, een heerlijke jus van duif met mosterdzaadjes en gekonfijte citrus en vier heerlijke stukje rillette van duif. Werkelijk een erg lekker gerecht, mooi op smaak op. Erbij een glas Etna Rosso, Sicilië, waarvan de aardse smaak prima paste bij de duif. Alweer een mooi gerecht.
Bij het dessert - ik neem tegenwoordig liever het dessert in restaurants, want uiteindelijk kun je overal goede kaas eten en krijgen en dessertjes zijn toch wel erg leuk meestal - kregen we een glaasje Auslese uit Oostenrijk en die was fijn fris.
Eerst verscheen er nog een dessertamuse. Granité van champagne met een coulis van passievrucht erop. Fris en aan de zure kant. Een mooie voorbereiding op het dessert.
Limoenmousse met merengue, serehsaus en honingijs.
Heerlijk frisse limoenmousse omgeven door prachtig zachtgebrande merengue met erop wat lekkere gemarineerde aardbeitjes. Ernaast een bolletje erg lekker honingijs en wat strepen boterachtige crème. Dik tevreden waren we.
Even een opmerking over de toiletten. Normaliter spreek ik daar niet over, maar ik kan het nu niet laten. Via een nis in de muur ga je via een nogal ongemakkelijke trap (steentjes, waar je hakken tussen blijven hangen) zonder leuningen naar beneden naar een nogal duistere gang. Ergens links (of rechts afhankelijk of je voorin of achterin zit) zitten dan twee rvs-deuren met een heren/dametekentje. Binnen in de toiletten die geheel van rvs zijn, met erg lelijke lasnaden helaas is het nogal duister. De zwarte toiletten leveren ook bepaald geen meerwaarde op. De kraan in een rvs-nis werkt op handbeweging, maar het niet helemaal duidelijk waar de sensor precies zit en het verlaten van het toilet heeft ook wat voeten in de aarde, voor mij althans was het niet geheel duidelijk waar nu precies de uitgang was. Uiteindelijk pakte ik maar een uitsparing in de rvs deur beet en gelukkig kwam er toen beweging in de deur. Niet bepaald uitnodigend om gebruik van te maken wat mij betreft. Vast een idee van een architect die niet heel praktisch is.....
We sloten af met goede espresso waar nog wat lekkere zoetigheden kwamen en tevreden verlieten we ANNA. Amsterdam is een leuk restaurant rijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten