Ongelofelijk hoge verwachtingen hadden we. Hier kookt namelijk onze oude bekende, Matthieu Beudaert. Kunsthistoricus van opleiding, maar hij heeft al vroeg zijn hart verloren aan de gastronomie en dat hadden we in het verleden ook enkele malen tijdens onze thuiskooksessies mogen meemaken. Zijn vrouw Sofie stuurt het personeel aan samen met haar rechterhand An en is tevens de sommelier.
Het restaurant is een oude herberg, mooi opgeknapt van binnen met verbazingwekkend veel ruimte en uiterst smaakvolle kunst. Bij binnenkomst is er links een leuke bar en rechts is dan het restaurantgedeelte, wat doorloopt naar achteren waar ook nog een grote ruimte is voor bijvoorbeeld groepen en waar dan ook de toiletten zijn. Deze avond was het restaurant volledig gevuld (elke avond en middag zit het er vol trouwens, zo begrepen we), dat betekent toch zo’n 29 couverts aan de tafels aan de voorkant en er was ook nog een groep van 16 personen. Dat behappen met 3 koks vind ik al ongelofelijk en dan heb ik het nog niet eens over de kwaliteit. En ook nog niet over de souplesse van het bedienend personeel. Geweldig op elkaar ingespeeld allemaal, uitstekende kennis van zaken, een prima samenwerking tussen zwarte en witte brigade, voor iedereen even een vriendelijk woordje en een glimlach, je voelt je werkelijk helemaal welkom en in de watten gelegd.
De kaart is mooi. 6 voorgerechten, 5 hoofdgerechten, 5 desserts; een menu table d’amis: 7 gangen of 4 gangen, desgewenst met een wijnarrangement, een marktmenu op doordeweekse dagen, voor de lunch bestaand uit voor-, hoofd en koffie en voor het diner uit voor, - hoofd en dessert. Ook hier is een wijnarrangement mogelijk. Voor prijzen verwijs ik naar de website.
De wijnkaart is mooi. Uiterst vriendelijk geprijsd met fijne wijnen. Breed van opzet en duidelijk met kennis van zaken in gezet.
Bon.
De ontvangst was uiteraard allervriendelijkst, Matthieu kwam even snel de keuken uit, maar ging er - logisch - even snel weer in, we zouden elkaar aan het eind van de avond wel spreken.
Een aperitief wilden we wel en voor de verandering namen we eens het aperitief maison. Hier Crémant de Luxembourg, Gales, Private Cuvée, met crème de Mûre en een paar druppels wodka. Normaliter ben ik niet zo van dit soort smaakjes, maar dit drankje beviel me uitstekend, erg lekker zelfs.
Erbij drie amuses, waar we direct van stil vielen.
In een glazen schaaltje een komkommersoepje met komkommer, komkommerschuim en scheermes: ontzettend verfrissend. Zoals bekend ben ik een liefhebber van komkommer, dus dit was een absoluut schot in de roos. Daarnaast een bakje met een soepje van rode kool, heerlijk pittig van smaak en erin twee mooie kleine mosseltjes met erop een emulsie van mosterd. In één woord geweldig! En tot slot op een leiplaatje een half uitje gevuld met mosterdzaad, wat een ware explosie was in de mond en ernaast een rolletje gemarineerde rode biet gevuld met een tartaar van rundvlees. Ook geweldig lekker. Het leuke van dat rolletje nu is, dat hij het ooit eens thuis voor ons heeft gemaakt als bijgerecht bij een geweldige Haas Royale en er toen ook iets met jenever mee heeft gedaan. Ook toen was ik al zwaar onder de indruk en dat was ik deze avond weer. Ik bleef het trouwens ook.
Heerlijk brood kwam, boter, olijfolie, zout en peper, water en de eerste wijn werd ingeschonken. Een Grüner Veltliner, Kies, Kurt Angerer. Deze wijn was speciaal gekozen om tegenwicht te bieden tegen de verse augurk die we in het eerste gerecht zouden aantreffen. Ik vond het een heerlijke Veltliner, op de een of andere manier minder licht, maar wel mooi mineralig en hoog in de zuren op een goede manier.
Hij paste wat mij betreft uitstekend bij de Escavèche van makreel met groene selder en verse augurk.
Een prachtig opgemaakt bord met in het midden schuim van selder wat wel zo ongelofelijk krachtig van smaak was, dat we er helemaal stil van vielen. Eromheen de prachtige stukjes rauwe makreel met erop diverse onderdelen van de selder, wat tuinboontjes en wat plakjes verse augurk. Ook nog een halve verse augurk waarop een tonijncrème à la tonnata was gelegd. Geweldige combinaties en ook erg prachtig in alle eenvoud.
De tweede wijn, een Pinot Blanc van Trimbach, 07 was mooi droog en vol en paste alweer zeer goed bij het volgende gerechtje.
De langoustine met een (aan tafel erbij geschonken) consommé van schaaldieren, een toefje huisgemaakte tomatenpuree van Noir de Grimée tomaat en heel veel zeer fijn gesneden jonge groentjes, die als een quenelle in het bord lagen. Ik kan hier heel kort over zijn: alweer ongelofelijk lekker. De langoustine was perfect! Heerlijk zoet en uitstekend passend bij de groentjes, bij de puree en bij de consommé, die prachtig vol en diep van smaak was zonder te gaan overheersen. Wat een smaakkunstenaar is die Matthieu! Her en der een bloempje voor de mooiigheid en we waren alweer diep tevreden.
Een Graves, waarvan de verdere details me in al het geweld van al die heerlijkheden even zijn ontgaan werd ingeschonken, ter begeleiding van een wel heel bijzonder gerechtje.
Erwtjes en tuinbonen met sepia gegrild. De wijn was mooi vol, zonder zoetje in de afdronk gelukkig en een mooie begeleider van de heerlijk gegrilde stukjes sepia. De erwtjes lagen er als erwtjes (die ongelofelijk kleine verse heerlijke erwtjes) en als crème en de tuinboontjes waren natuurlijk dubbelgedopt, waardoor een zeer lenteachtig bord ontstond. En alweer zo prachtig van smaak. Her en der nog wat fijne kruidjes en heel verrassend: poeder van koffie. Nu zul je denken tja, poeder van koffie, maar dit was wel weer zo mooi in opbouw. De gebrande smaak paste wonderwel bij de zachte crèmigheid van de groentjes en ook de sepia werd erdoor naar een hoger plan gehaald. Prachtig gevonden!
Ons laatste visgerechtje, zeewolf, jonge kool.....yoghurt, werd begeleid door een Chablis van Drouhin, 08, die uiteraard in orde was. Mooi vet, passend bij de yoghurt. En dat deed hij inderdaad. Mooi gevonden!
Op ons bord een rondje volle yoghurt, wat gebakken jonge kool, wat rondjes witte groente, waarvan we niet precies wisten wat het was, het was wat te zacht van smaak voor pastinaak eigenlijk, wat kruidjes en een ongelofelijk (ja gaan we weer, pardon) geweldig prachtig stukje zeewolf. Ik heb nog nooit zo’n mooi stukje zeewolf gegeten. Alleen al voor dat stukje vis keer ik hier terug. Wat er precies mee gedaan is (ik ben het ook vergeten te vragen later op de avond) weet ik niet, maar de buitenkant was mooi krokant en de binnenkant was wel zo prachtig van cuisson, dat we er stil van werden. De kool kon mij iets minder bekoren, maar tafelgenote was daar weer zeer over te spreken. In ieder geval beviel me het uitgebreide gebruik van groenten erg.
Een glas rode wijn werd ingeschonken. Een La Marzelle, een prachtige Saint Emillion.
Bij een extra gerechtje, wat Matthieu speciaal voor ons had gemaakt. Ook nu vielen we weer stil, wat ontzettend aardig toch en dat terwijl het hele restaurant gevuld was met gasten!
De wijn was uiteraard prachtig. Mooi vol, een lange afdronk en hij paste uitstekend bij het werkelijk geweldig mooie stuk entrecote wat we op ons bord aantroffen. Erbij een uitje, wat aubergine en een aardappelgolf met daarop mooie groene stipjes. Van het vlees waren we al stil, wat was dat ongelofelijk lekker, maar van die aardappel waren we helemaal stupéfait. Gefrituurd, maar zo krachtig van smaak met zoveel kruidjes dat alleen die aardappel al een medaille waard zou zijn, maar die groene stipjes, wat dragoncrème was, om een Béarnaisesmaak te bereiken (aldus Sofie) en die aardappel samen, mensenkinderen zeg....on-ge-lo-fe-lijk! Werkelijk ongelofelijk. Wat een extreme verwennerij.
Het hoofdgerecht van het menu, eend ‘barbarie’, geroosterd, jonge prei, werd begeleidt door een Aquino, Firenze. Een Italiaanse Syrah-wijn. Erg lekker vond ik hem, hij deed toch wel iets aan Chianti denken, maar was voller. De eend was goed, mooi rosé, er lagen weer heerlijke groentjes bij, wat auberginepuree en we waren alweer dik tevreden.
De beide dessertjes van het menu hadden we natuurlijk al voorbij zien gaan en die zagen er goddelijk uit, maar toch besloten we tot kaas. Waarbij we graag een fijn glas witte wijn wilden.
Dat werd een Longridge Sauvignon, Zuid-Afrika, Stellenbosch volgens mij en die beviel me ook alweer uitstekend. Vijf mooie stukjes kaas kregen we, met erbij drie toefjes zoetigheidjes, die zeer smakelijk waren. De kaasjes werden uiteraard toegelicht, maar in al het geweldige van deze avond ben ik het gewoonweg vergeten. In ieder geval waren het heerlijke kaasjes en was het een hele fijne afsluiting van een diner wat me nog heel lang zal heugen.
We hebben na afloop van het diner nog lang nagesproken met Matthieu en de rest van de crew en dieptevreden gingen we diep in de nacht naar bed. Om heel snel en heel vaak naar terug te keren. Wat kan deze man koken. Echt ongelofelijk goed. Ik raad dan ook iedereen aan voordat Michelin en Gault Millau hem ontdekken er naar toe te gaan, daarna krijg je vast problemen met reserveren.
N.B.
Ik was zo slim dit weekend om mijn fototoestel te vergeten, dus de foto’s zijn wat anders dan gewoonlijk. Alweer een reden om snel terug te keren dus voor mij ;-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten