't Amsterdammertje in Loenen a/d Vecht

Nadat we echtgenoot hadden opgehaald in Amsterdam arriveerden we eigenlijk iets te vroeg bij ‘t Amsterdammertje. Vorig jaar hadden we er onder de enthousiaste leiding van patron-cuisinier André Gerrits al eens een Weber barbecuemiddag meegemaakt en waren we nieuwsgierig geworden naar zijn kookkunsten. Het was er helaas nog niet eerder van gekomen, maar deze donderdag dan dus toch.

De ontvangst door de vrouw des huizes was uitermate vriendelijk en we kregen een tafel in het (als je voor de deur staat) linker gedeelte van het restaurant, aan de straatkant om zomaar te zeggen. Hier waren nog geen andere tafeltjes bezet op dat moment, tijd voor een fotomomentje dus. Later op de avond overigens stroomde het hele restaurant vol.
We begonnen met een glaasje (en het was helaas een glaasJE) champagne, van Pommery hier, lekker!
De kok kwam zelf aan tafel om het restaurant te introduceren, erg leuk. Het menu van de restaurantweek stond al op tafel, dus dat namen we door.
Het klinkt ingewikkelder dan het is, maar het basis-driegangenmenu is 27.50 met een toeslag van 10 omdat ‘t Amsterdammertje een ster heeft. Twee optionele gerechten werden aangeboden voor 9.50 (tussengerecht) en 7.50 (kaasgerecht) en bij het hoofdgerecht was een kleine uitbreiding mogelijk wat 2.50 moest gaan kosten. Een wijnarrangement à 7 euro per glas (3.50 per half glas) was ook mogelijk.

We besloten maar gewoon alles te nemen en bekeken de wijnkaart. Die is in orde, maar aan de kostbare kant vond ik. We besloten dus om het arrangement te nemen. Pellegrino voor echtgenoot en een karaf ijswater voor mij. Brood, boter en olie stonden al op tafel bij binnenkomst.

De amuses verschenen met een leuke toelichting van de chef. We gingen een soort wereldreis maken. Vijf onderdelen maar liefst. We begonnen met een Indonesische Soto op zijn eigen manier, waarin vooral het schuim waarin kardemom, ui en Spaanse peper te proeven was opviel. Een erg lekker soepje vond ik het. Daarna aten we van het tweede plateautje (in het midden dus) het Hollandse gehaktballetje van de moeder van de chef met ongehutste pot: gelei van wortel, ui en aardappel. Ook al erg lekker, mooi hoog op smaak. We vervolgden met het Marokkaanse hoorntje gevuld met aubergine, kikkererwten en Ras el Hanout met een bolletje schuim van citroen met macadamianoten erop. Wederom zeer smakelijk. Op een mooi leistenen plaatje lag het vierde hapje. Het ‘strand van Bonaire’. Een mooie gouden schelp van schaal- en schelpdierenmousse met een kruim van brood en een oesterblad. De mousse was fantastisch, diep en hoog van en op smaak, echt heerlijk en oesterblad vind ik altijd lekker. We eindigden op Curaçao met een stoba van zijn schoonmoeder. Niet van geitenvlees zoals daar maar van rundvlees met erop een gelei van Antilliaanse bonensoep en piccalilly. Ook al geweldig lekker. Echt erge mooie amuses.

De eerste wijn werd ingeschonken. Een Boschendal Chenin Blanc 2011. Een lekkere wijn vond ik het, prettig fris.

Het eerste gerecht paste er prima bij. Skrei. A la minute gerookte skrei met brandade, salade van knolselderij, zoetzure appel, krokante appel en een kogel van paling en appel. Op een veeg appelstroop op het bord stond een omgekeerd bol glas, zodat het gerecht er prachtig uitzag. Bovenop het glas de zoetzure en krokante appel en de kogel van paling en appel met nog een reepje gerookte paling erop. Ook nog een blad, waarvan ik de naam niet heb verstaan en googelen levert niets op, maar wat we in combinatie met het gerecht moesten eten omdat het anders bitter zou zijn. Dat was alvast een heerlijk hapje. Nadat we het glas hadden weggehaald verscheen op de salade van knolselderij en appel de brandade en de werkelijk fantastische gerookte skrei. Ik heb nog niet zulke heerlijke skrei gegeten, absoluut heerlijk. We waren dus erg tevreden over het eerste gerecht.

Het tweede gerecht was dus een optioneel tussengerecht en dat was scharrelei. Gepocheerd scharrelei met truffelrisotto, schuim van morilles en geschaafde wintertruffel. Een schitterend bord verscheen met flink wat zeer dun geschaafde wintertruffel (later op de avond kwam de chef de truffel aan tafel schaven) en een gouden ei, perfect gepocheerd op een heerlijke risotto met prachtig schuim van morilles en 1 morille. Ook vonden we nog een krokantje van pata negra op het ei, wat ik wel lekker vond, maar wat wel licht taai was. Maar ook weer een prachtig gerecht, erg lekker. Erbij een glaasje Tormaresca 2011, Puglia, een fijne frisse wijn, redelijk simpel verder.
Het hoofdgerecht kreeg begeleiding van een glaasje Fortius Crianza 2007 Navarra, een niet onaardige wijn.

Het hoofdgerecht zelf was deze avond sukade. Rundersukade met crème van rode kool, rolletje van spitskool en een eigen jus. Extra erbij voor 2.50 een stukje krokant gebakken zwezerik. Een mooi bord kregen we met heerlijke sukade met eronder mooie strepen van de rode kool. Behalve wat hierboven al is genoemd ook nog gepofte spekjes, een rolletje van augurk gevuld met een groene asperge, een quenelle zuurkool en velletjes van Amsterdamse ui. Een mooi, complex gerecht, prima uitgevoerd. Van de zwezerik was ik niet helemaal overtuigd, echtgenoot overigens wel. Met de krokantheid was niets mis, maar ik vond de binnenkant net iets te zacht. Maar goed, een kniesoor.
Een glaasje Donato, Santa Cristina werd ingeschonken. Een versterkte wijn met veel chocolade en rozijntjes, niet geheel wat ik nu lekker vind.

Erbij de extra kaasgang. Vacherin Mont d’Or. Vacherin Mont d’Or kaas met een crème van geroosterde pompoen en roomijs van pistache, notenkaramel.
Wederom een mooi bord verscheen met rechts kruim van pistache, de geweldig ruikende Vacherin, in het midden het pistache-ijs met een krokantje van sesam erin en erachter de pompoencrème en ernaast nog een stukje spongecake van kokos. Nu vond ik alle toeters en bellen erbij best lekker - de pompoencrème vond ik zelfs erg lekker - maar het ging me natuurlijk om de Vacherin. Het was maar een kleine hoeveelheid, maar ik vond de kaas bijzonder lekker, eigenlijk al heel zeer rijp, ik kan me zo voorstellen dat niet iedereen daarvan gecharmeerd is. Maar ik dus wel. Wederom een prima gerecht.
Het dessert tenslotte kreeg de begeleiding van een glaasje Muscat de Rivesaltes, Domaine Sarda-Malet en dat was een normale Rivesaltes wat mij betreft. Ik moet zeggen dat ik de wijnen van het arrangement aan de simpele kant vond en dat voor 7 euro per glas (die bepaald zuinig werden geschonken en ook niet werden bijgeschonken) is dan toch eigenlijk minder leuk als ik heel eerlijk ben.

Het dessert zelf was weer een plaatje. Chocolade. Biscuit van pure chocolade met in specerijen gemarineerde ananas, rode wijnijs en een schuim van amandelmelk. Precies dat ook kregen we op het bord met erbij nog wat poeder van chocolade. Ik at het dessert in omgekeerde volgorde, dus ik eindigde (moest ook wel natuurlijk) met de biscuit van de pure chocolade en ik vond het heerlijk.

Na nog een kopje goede espresso waarbij een plateautje friandises kwam met van rechts naar links een mooi bolletjeskoekje, een bonbon met kaneel, een bonbon van witte chocolade, Turks fruit, een stukje heerlijke boterkoek en een kletskop betaalden we de rekening en lieten we ons heerlijk naar huis rijden.
Er wordt uitstekend en complex gekookt bij ‘t Amsterdammertje, de bediening is vriendelijk en attent, mijn enige punt van kritiek is dus de inhoud van het wijnarrangement. Als we weer gaan, wat we zeker gaan doen, kiezen we uit de wijnkaart.