Berlijn 7 t/m 10 september 2011

Uiteraard hadden we weer vertraging op Schiphol maar nog redelijk op tijd checkten we in in het hotel waar we drie nachten zouden verblijven, hotel De Rome. Een schitterend hotel met een prachtig dakterras. De kamers hier zijn luxe, ruim en van werkelijk alle gemakken voorzien.

De welkomstborrel vond plaats op het nogal winderige dakterras en was daarom vrij kort.
Vrij vroeg in de avond vertrok ons gezelschap per bus naar de Nederlandse Ambassade, waar we werden ontvangen door de Nederlandse Ambassadeur. Voorafgaand aan dat ontvangen worden kregen we een zeer uitgebreide rondleiding door dit erg mooie, maar bepaald niet erg praktische gebouw.

Het gebouw, ontworpen door Rem Koolhaas, heeft geen aparte verdiepingen, maar is gebouwd als een soort hellingbaan die door het hele gebouw cirkelt. Dwars door het gebouw loopt een diagonale zichtas die uitzicht biedt op de Fernsehturm. Er is vastgelegd dat er nooit gebouwd mag worden tussen de ambassade en de Fernsehturm, maar een naastgelegen hotel heeft plannen om uit te breiden en zou dan precies in die zichtas gaan bouwen. Stress dus op de ambassade.
De borrel, sekt hier, was op het dak van de ambassade wat een prachtig uitzicht bood op de Spree. Naderhand cirkelden we weer helemaal naar beneden, naar een gigantische zaal met een heel hoog plafond en grote ramen, waar allemaal mooie ronde tafels waren opgesteld en waar het formele diner zou plaatsvinden.

De eerste wijn werd ingeschonken, Riesling ‘le Princes Abbes’, AOC, Domaines Schlumberger, Elzas, 2009.
Een fijne, behoorlijk droge Riesling.
Het eerste gerecht werd opgediend. Röllchen von der Seezunge mit Pak Choi-Füllung und geräuchertes Black Tiger Garnelen auf Curcuma-Spiegel.
Rolletjes van zeetong gevuld met Pak Soi en een gerookte Black Tigergarnaal op een sausje met kurkuma dus.
Ik vond het een heel aardig gerecht, zeker in aanmerking nemend dat het om een gezelschap van ruim 80 personen ging.
De zaal overigens was qua akoestiek niet geheel goed ingericht voor zoveel mensen, het geluid zwol aan en aan en op den duur kon niemand meer iets verstaan, dat was vervelend.

Het tweede gerecht was zoals zo vaak in Duitsland soep. Een geträffelte Schaumsuppe von der Bonenkresse mit sautiertem Filet vom Strauss.
Een verrassend lekker soepje kregen we, opgeschuimd met erop fijngehakte cresse van bonen (blijkbaar) en erin twee geweldig lekkere stukjes gebakken struisvogelfilet. Boterzacht waren ze en heerlijk van smaak. Ik had nog nooit struisvogel gegeten, ik was het ook niet van plan eerlijk gezegd, maar ik vond het dus echt lekker.

Na de nodige toespraken waren we toe aan het hoofdgerecht. Hierbij werd een Zweigelt, Qba, Paul Achs, Neusiedlersee, Österreich 2009 geschonken. Een vrij lichte allemansvriend maar ook dat begrijp ik volkomen.

Het hoofdgerecht deze avond was Im Tramezzinimantel gekräutertes Angusrind an Rapsjus, gefüllte Kohlrabi-Körbchen mit Torte vom Erdapfel.
Angusrund dus, perfect van cuisson overigens wat ik heel erg knap vond, omgeven door een laagje van casinowitbrood wat mooi krokant was gebakken. De kruiden tussen het broodlaagje en het rund waren ook erg lekker. De jus van raapjes paste er uitstekend bij. Erbij een bakje van koolrabi met wat andere groentjes erin, ook al lekker en ook het stukje aardappeltaart vond ik erg lekker. Knap om voor zo’n groot gezelschap zoiets lekkers op tafel te zetten!

Het dessert kwam op mooie vierkante borden. Om en om rood en zwart en het zag er schitterend uit. Het ging om Schwarzwalder Kirsch im Glas an Mascarponecreme und gepfefferten Erdbeeren. In het glas in laagjes een uit elkaar gehaalde om zomaar te zeggen Schwarzwalder Kirschtorte, heerlijk fris door de kersen en op het bord de mascarponecrème met de aardbeitjes. De peper is me ontgaan, maar ik vond het een heerlijk dessertje.
We sloten de avond hier af met koffie en bonbons en de bussen brachten ons laat op de avond terug naar het hotel.

Na het uitstekende ontbijt de volgende ochtend gingen de congresgangers vroeg aan de slag en ook de partners hadden een drukke dag voor de boeg.
Met een bus reden we met een uitstekend Nederlands pratende Duitse gids, van beroep architect, door Berlijn.
Eerst in algemene zin over de Unter den Linden, waarna we een stop hadden bij het Holocaust Monument.

Indrukwekkend vond ik het. Boven de grond het kunstwerk, onder de grond het (kleine) museum, wat ik nog veel indrukwekkender vond. Jammer dat we zo weinig tijd hadden, ik kon helaas de hele toer met audio niet helemaal afmaken. Maar ik vond het enorm indrukwekkend.

Hierna gingen we een flink stuk wandelen door de stad, waarbij we onder andere langs de Hackeschen Hofe, een aantal binnenplaatsjes midden in de stad met elk hun eigen gezicht. De meeste gevels zijn in Jugendstil, maar er zitten ook hele moderne, ook erg mooie bij. Heel veel winkeltjes en restaurantjes vind je hier ook.

De route richting het Nicolaiviertel leidde ook langs de eerste (er schijnen er vier te zijn), inmiddels geruimde, Joodse begraafplaats, waar een prachtig beeld is geplaatst. Tussen de straatstenen zie je hier ook regelmatig messing plaatjes met daarop de naam van degene die op een zeker moment gedeporteerd is. Een heel vreemde gewaarwording vond ik het om in zo’n moderne, nieuwe stad waar ongelofelijk veel gebouwd en gerenoveerd werd, wordt en zal worden, zoveel tastbare herinneringen aan ook hun oorlogsleed te zien.

De lunch was is een authentiek Berlijns restaurant. Het was het restaurant Zur Gerichtslaube, een vriendelijk buurtrestaurant met ook allerlei zaaltjes. We begonnen met wat water en al snel kwam er ook een glaasje wijn op tafel. Voor mij was dat een Riesling, Geisenheimer Fuchsberg, Rheingau, Deutschland, die ik erg prettig licht en bloemig vond, de andere dames (het waren alleen dames deze keer) hadden liever een Chardonnay en die kwam uit Frankrijk.

Het eerste gerecht was soep. Ik ben vergeten een foto te maken maar het was een krachtige wildbouillon met reepjes van kruidenpannenkoek en bospaddestoelen. Lekker.
Erna een gigantisch bord met een grote gemengde salade met gebraden reepjes kalkoen. Lekker, maar veel en veel te veel, dus ik heb zo ongeveer de helft laten staan. Jammer vind ik dat altijd.

Als dessert kregen we nog een veel te groot stuk ovenverse appeltaart, warm ook nog. Ook erg lekker, maar veel te machtig helaas. Ook dit heb ik niet opgegeten.

Onze enthousiaste gids had de bus weer laten komen en onze rondrit door Berlijn ging weer verder. Heel veel hebben we gezien met heel veel zeer interessante, vooral architectonische details die toch een ander licht werpen op de manier waarop Berlijn is heringericht, heel interessant dus.

We moesten nog even koffie en taart eten om half 4 (!), blijkbaar een gewoonte in Duitsland, ik heb het bij thee gehouden, maar we zaten wel op de topverdieping van de bekende Kollhoff-tower, waar het uitzicht helemaal geweldig is. Het was een prachtige heldere dag, toevallig droog, dus we hadden geluk.
Vrij laat waren we terug in het hotel, dus we moesten ons snel omkleden, waarna we met zijn allen naar het Opernpalais liepen, wat om de hoek van het hotel ligt.
De ontvangst met aperitief (men is in Duitsland blijkbaar erg dol op bubbels, ook hier kregen we ze, nu een Prosecco Colli Trevigiani) was in de statige hal van het Palais, waar ook een cabaretière geheel in stijl voor de nodige kwinkslagen zorgde.

Het diner vond plaats in een prachtige ruime zaal (zie link hierboven) met wederom heel veel ronde tafels, deze keer prachtig overdadig opgemaakt met verse groenten en fruit. Water stond al op tafel, ook de menukaartjes stonden klaar en het prima personeel zorgde ervoor dat iedereen een vol glas water had en daarna werd de eerste wijn ingeschonken. Een 2010, Cape Bridge White, Chenin Blanc, Südafrika.

Het eerste gerecht was een gemarineerde rucolasalade met garnalen en Jacobsmosselen aan een stokje en gedroogde tomaten. Een gigantische berg rucola kregen we, met erop behoorlijk wat balsamico. Nu haat ik balsamico, je krijgt en kreeg het overal te pas, maar vooral te onpas bij en ik eet het gewoon niet meer, dus ik heb de rucola niet aangeraakt. De tomaatjes vond ik ook maar zozo, maar okay, die gingen wel en het spiesje met de vis was aardig, maar ook niet meer dan dat.

Het was een diner met cabaret. Niet zomaar cabaret, opera geschoolde cabaretiers waren het. Met prachtige stemmen en een groot acteertalent. Ik heb genoten van hun optredens, hun zang en hun humor. Tussen de gangen door kwamen er telkens nieuwe aria’s, vaak met een komische noot op het podium, maar ook tussen het publiek door, erg leuk.

Het tussengerecht was soep. Een crèmesoepje van schorseneer met crostini van eend. Ik ben helemaal niet zo soepig, maar dit was echt een bijzonder lekker soepje. Hoog op smaak, ik hou trouwens veel van schorseneer, fijn gekruid, nog wat olie toegevoegd en de stukken, want het waren echt stukken, die je eigenlijk zou willen snijden, eend die erin lagen waren geweldig. Volgens mij wilde eend, maar boterzacht. Heerlijk. Ik was natuurlijk inmiddels ook wel weer toe aan iets te eten...
De rode wijn deze avond was ook van Cape Bridge, Coastal Pinotage uit Zuid-Afrika, maar ik hield het bij witte wijn.

Het hoofdgerecht was varkensfilet in Serranoham gewikkeld met tomatengnocchi, parmezaan en saliejus. Het bord was zeer aardig opgemaakt. Helaas was het vlees loeizout. Ik ben een hartige eter, dus als ik iets zout vind, dan is het ook zout. Het was ook iets te droog helaas. Het parmezaan koekje was wel lekker, evenals de peultjes en de saliejus. De gnocchi waren ronduit vies. Klef, zwaar, smakeloos, dus die heb ik laten liggen.

Het dessert wat verscheen na weer een prachtig optreden van de vier jonge mensen was mousse van mango en karnemelk met perziksorbet. In aanleg natuurlijk een leuk dessert, maar op de een of andere manier was het duf. Niet fris en de smaken kwamen helemaal niet tot hun recht. Echt jammer want een fris dessertje kan zo fijn zijn als afsluiter.
Erna kregen we nog niet al te beste koffie met wat snoeperijtjes en later liepen we terug naar het hotel. In de hotelbar was het bijzonder gezellig, er speelden een jongen en een meisje heerlijke deuntjes, dus daar hebben we nog een half uurtje doorgebracht.

De volgende dag begon zo mogelijk nog vroeger, onze enthousiaste gids had een hele volle dag in elkaar getimmerd en keurig op tijd vertrokken we met de bus naar Potsdam en de Wannsee.
In de ochtend hadden we na een niet te lange busreis met mooie verhalen van onze gids over hoe het was toen de muur er nog stond, heel interessant, een erg onderhoudend bezoek aan das Neues Palais in Potsdam.

Het barst er van de paleizen, maar dit schijnt wel een heel bijzonder paleis te zijn. Grappig was ook dat iedereen over haar schoenen grote vilten sloffen aan moest ter bescherming van de werkelijk prachtige parketvloeren, maar wat direct wel iets joligs meebracht. Met de bus reden we nog door wat wijken van Potsdam, ook langs het Höllandisches Viertel, vier straatjes die inderdaad zeer Hollands aandoen, leuk om te zien.

We lunchten in der Alte Meierei, gelegen aan de Wannsee, maar dat stelde niet heel veel voor, ik heb maar geen foto gemaakt van de gestoomde forel met gekookte aardappeltjes en een bakje komkommer in het zuur....Als dessert twee warme flensjes gevuld met bosbessen en een vanillesausje.
Na nog een wat koud boottochtje op de Wannsee stapten we weer in de bus voor een ritje naar een of andere vrij toeristisch aandoende hoeve waar we thee met taart (voor de liefhebbers dan) kregen. Hier namen we ook met een klein cadeautje alvast afscheid van onze gids, die ons aansluitend met de bus terugbracht naar het hotel.
Het was al weer snel tijd toen voor het avondeten en we wandelden naar de Gendarmenmarkt waar we in de Gendamerie, in het souterrain, de Austernbank, wat voor deze gelegenheid met tafels van 8 was omgebouwd tot een soort Biergarten en waar later ook nog een disco plaatsvond. (Ooit heb ik eens geluncht in Frisschen Fritz aan de Gendarmenmarkt, als weblog het weer doet, zal ik een link plaatsen).
De witte wijn was hier een Schloss Johannisburger Gelblack, Riesling Qualityweine, dry, vineyard Schloss Johannisburg Rheingau en die was prima.

Het eerste gerechtje van deze avond was een rundercarpaccio met een salade met tomatenbrood in Toscaanse stijl. Een rondje goede carpaccio kregen we, met erop de tomatenbroodvierkantjes, uiteraard pijnboompitjes, maar hier dan geschroeid, wat rucola en wat flinters parmezaan. Gewoon een goede carpaccio.

Erna de onvermijdelijke soep. Een essence zoals ze het hier noemen van kalfsstaart, flink dubbelgetrokken met een ravioli met abrikoos. Een zeer ongewone combinatie, maar wel erg lekker en erg leuk gevonden vond ik. Nog wat kruiderijtjes maakten deze prima bouillon mooi af.
De rode wijn was een Italiaanse, een Chianti, maar ik hield het deze avond verder bij wit.

Het hoofdgerecht was ‘canard au vin’. In een diep bord lagen wat noedels met een lichte kaassmaak waar wat spinazie doorheen was gegaan met erbij nog een sjalotje en wat wortel. Erop wat stukjes licht taaie eend en in mijn bord, maar dat was niet bij iedereen het geval, ook nog een lekker stuk confit de canard. Nu hou ik daar veel van, dus ik heb de poot met smaak opgegeten, de rest vond ik iets minder aantrekkelijk.

Het dessert tenslotte was champagnemousse met bosbessen en andere seizoensbessen. Het zag er mooi uit en smaakte ook wel aardig. De champagne proefde ik niet, maar dat gebeurt wel vaker.
Hierna nog koffie met vast wat snoeperijtjes erbij, ik weet het niet meer precies en daarna barstte het feest met disco los. Daar had niet iedereen zin in, dus met een klein gezelschap, wat later groter en groter werd, liepen we naar de hotelbar, waar we nog een hele tijd genoeglijk hebben zitten babbelen.

De zaterdag moesten we alweer vroeg op. Na het ontbijt checkten we uit, de koffers zouden alvast naar het vliegveld worden gebracht en toen we buiten kwamen stond het hele plein vol met trabanten......

We zouden namelijk een trabitour maken door Berlijn. Nou, dat hebben we gedaan, dat was bijzonder geestig en weer heb ik dingen gezien die ik nog niet eerder had gezien, wat een prachtige stad is Berlijn toch.

We sloten het congres af met een staande lunch bij restaurant Tucher, naast de Brandenburger Tor, waar we eerst nog staand op het plein met zicht op hotel Adlon (als weblog het weer doet zal ik een link naar mijn recensie plaatsen) een aperitief dronken.

Een deel van het gezelschap vertrok met de vroege vlucht, dus nadat we afscheid hadden genomen van hen sprongen we in een taxi en lieten ons naar KaDeWe brengen waar we ons vergaapt hebben aan de delicatessenafdeling en nadat we nog heerlijk wat op een terras gezeten hadden gingen ook wij naar het vliegveld om weer naar huis te gaan.

Berlijn is absoluut aan te raden voor een bezoek.