Le Sud in Luxemburg

Na een hernieuwde kennismaking (als kind was ik er al eens geweest en de rode brug stond in mijn geheugen gegrift) met Luxemburg-stad, waar we flink hebben rondgekeken en ons hebben vergaapt aan de hoogteverschillen zochten we uiteindelijk het restaurant van mijn keuze op. Restaurant Le Sud. Erg moeilijk te vinden, maar het restaurant ligt als het ware op een landtong en is gevestigd in een deel van een geheel gerestaureerde bierbrouwerij.

Glas, veel glas, een zeer klassieke entree, een glazen lift die je naar de derde verdieping brengt, waar je wordt opgevangen door het uitstekende personeel, waarna je naar je tafel in het zeer ruime, klassiek ingerichte restaurant wordt gebracht.

Een heerlijke ruime tafel met prima stoelen en vrijwel direct, nog voor de champagne uit Luxemburg, waarvan ik de naam ben vergeten op te schrijven, verscheen er een amuse. Op een bord wat ik ken van InterScaldes een bakje met stoofgroentjes. Nu kun je je afvragen wat er zo bijzonder is aan stoofgroentjes. Nou, dit waren hele bijzondere stoofgroentjes. Mooi nog van structuur, dus niet doodgestoofd en hoog op smaak. Echt een lekker begin.
Het weekmenu werd ons uitgelegd. Nu had ik op de website gezien dat men hier werkt met vaste menuprijzen met veel keus uit gerechten voor een uiterst vriendelijke prijs. Het weekmenu echter, wat volgens mij het dinermenu is, klonk bijzonder aantrekkelijk. Ik wist alleen niet wat het zou moeten gaan kosten, tenslotte ook niet onbelangrijk. Maar goed, we besloten eensgezind tot dat menu.

Nadat we hadden aangegeven alles lekker te vinden, behalve dan ui wat Maurits betreft bekeken we de wijnkaart. Die is zeer uitgebreid en redelijk geprijst. We besloten tot een Luxemburgse witte wijn waar ik nog nooit van had gehoord en die ik dus ook niet kende: een Rivaner.
Een geweldig lekkere witte wijn, een blend van Riesling en Chasselas, in Duitsland bekend onder de naam Müller-Thurgau. Van het Domaine Mme Aly Dury, een Convict, volgens de uitstekende sommelier niet in de winkel te koop. Wat dan weer heel jammer is, want het is precies een wijn zoals ik hem graag heb. Vol, maar ook licht, lange afdronk en iets frissigs.

De amuses, twee, verschenen. Samen op een bord. Een geweldig krokant toastje met heel veel truffel, paddestoelen, olijfolie en zeezout, heerlijk! Ernaast een zo mogelijk nog lekkerdere cappuccino van bospaddestoelen, truffel en pétoncles. Onwaarschijnlijk lekker vonden we het. Wat een begin!
De Rivaner werd ingeschonken, evenals water. Brood kwam op tafel, aanverwante spulletjes stonden er al en het eerste gerecht kwam.

Lauwwarme salade van kreeft met kerrie-olie en een gereduceerde balsamicovinaigrette. Weer was ik vergeten te melden dat ik geen balsamico wil, hoewel het in dit gerecht prima ging.
Een geweldige berg lekkere slasoortjes bedekte de mooie lauwwarme salade waarin ik veel krab ook proefde. De kreeftenstukjes waren perfect van cuisson en de kerrie-olie vond ik er erg lekker bij. Alweer een prima gerecht. Iets minder sla zou niet erg zijn.

Leuk ook in dit restaurant is dat de keuken volledig open is en dat alle verrichtingen dus goed te volgen zijn. Er wordt heerlijk rustig gewerkt in de uitstekend geoutilleerde keuken en het viel me op hoe weinig koks er eigenlijk waren. Nu was het ook niet heel druk in het restaurant, slechts 4 tafels waren bezet.

Het tweede voorgerecht was een gebakken coquille met sesam en gember. Een werkelijk uitstekende coquille kregen we op flinterdun gesneden snijboontjes met erop wat cresse en flinterdunne lijntjes gesauteerde gember. Geweldig van smaak. Ook de kleine toets sojasaus erbij was erg lekker.

Het derde voorgerecht bleek een risotto te zijn. Een bospaddestoelenrisotto met een persillade van waterkers en sjalotjes, het geel van een kwarteleitje, perfect gestold, vleesjus en een koekje van parmezaan. Tja, alweer een schitterend gerecht. Omdat de porties hier aan de ruime kant zijn en dat is dan een eufemisme was het eigenlijk wel wat zwaar, maar wel ontzettend lekker allemaal. We vroegen om een kleine pauze voordat we overgingen tot het hoofdgerecht. We konden kiezen uit vier gerechten, maar waren zeer eensgezind over de specialiteit van de chef, de duif en croûte. Lang geleden namelijk dat ik een dergelijk klassiek gerecht had gegeten. Erbij een Premières Côtes de Blaye, Chateau Bonnange, die ook de goedkeuring van de werkelijk uitstekende sommelier kon wegdragen.

Mijn oog viel op de werkelijk - althans vind ik - feeërieke verlichting hier en opeens was het minder jammer dat het weer buiten zo somber was. Nu kon ik nl. veel beter genieten van de verlichting.

De duif kwam. In zijn jasje. Een half duifje, ontbeend en omhuld door groene kool en gevuld met ganzenlever en truffel. Tja, wat moet ik hier nu over schrijven? Absoluut fantastisch. De duif was perfect. Nog mooi rood, smeltend op de tong, de ganzenlever was heerlijk en de kool gaf een fijne bite.

De truffel was weer in ruime mate aanwezig, niet alleen onder het jasje van de duif, maar ook in de aan tafel bijgeschonken geweldige wildjus en in het bakje wat we er nog bij kregen waarin een aardappelmousseline met ook alweer heel veel truffel zat. Hoe lekker ik de puree ook vond, ik moest meer dan de helft laten staan, echt te machtig helaas. Maar wat een topgerecht zeg, alleen voor dit gerecht zou ik al willen terugkeren.

Na alweer een pauze werd de geweldige kaaswagen voorgereden. Men affineert de kazen hier zelf, leuk vind ik dat. Het was echt een prachtige wagen met nu ook eens behoorlijk wat kaasjes die ik niet kende en dat vind ik natuurlijk het leukst.
Kaas kan ik nooit weerstaan, dus ik koos maar liefst vijf stukjes kaas. Heerlijk waren zeg, echt uitstekend. Erbij nog bakjes met allerlei dingetjes, waaronder gedroogde vijgjes en abrikozen en mostarda’s en brood en weet ik veel, maar ik heb me beperkt tot de kaas. En één klein stukje vijg, omdat ik dat ook al zo heerlijk vind.

En nog waren we er niet, want er kwam een heuse snoepkar aangereden. Ooit eens meegemaakt in Béthune bij le Meurin - inmiddels verplaatst naar een kasteel - dus een enorme verrassing. Maar liefst drie verdiepingen. Bovenop allerlei snoepjes, in het midden allerlei mooie bakken met sorbetijs en roomijs en onderop bakjes waar de snoepjes in kunnen en waarin het ijs geserveerd wordt.
Voordat we echter een keuze uit de diverse ijsjes konden maken kwam er een waar spektakel aan desserts op tafel.

Een drie-verdiepingen-plateau propvol met ongelofelijk geweldig lekkere kleine toetjes. Onder andere een perfecte baba, een fantastische crème brûlée met Granny Smith, een glaasje met citroenmousse en citroencake, een glaasje met mousse van pompelmoes, tiramisu met appel, een truffel, een makaron van en met perzik en een chocoladetaartjes. De ijssmaken van vandaag waren sorbet citroen en meloen en roomijs van vanille en mokka. Een bolletje citroenijs vond ik wel erg lekker, maar toen was het ook gedaan. Mensenkinderen wat een verwennerij en wat een maaltijd.

We sloten deze zeer gedenkwaardige lunch af met een paar espresso, zonder friandises op ons uitdrukkelijke verzoek en verlieten diep tevreden Le Sud. Als ik weer in Luxemburg ben ga ik er zeker weer eten. Voor de Ollanders: de menuprijs is 69 euro...