Uiteraard was de vorige ervaring onvergetelijk, maar deze keer ging ik met echtgenoot naar Kortrijk en ik was vreselijk benieuwd wat hij ervan zou vinden.
Nadat we ons wat opgefrist hadden in het nog even vriendelijke hotel Focus, lieten we ons per (gratis nog steeds) taxi vervoeren naar het restaurant.
We waren aan de vroege kant en An vroeg ons of we het aperitief in de lounge wilden drinken of dat we direct aan tafel wilden. We kozen deze keer voor de lounge. Echtgenoot vond de inrichting direct al sympathiek. We kozen dit keer allebei voor het aperitief maison, Crémant de Luxembourg, Gales, Private Cuvée, met crème de Mûre met enkele druppels wodka. Nog steeds erg lekker!
Erbij een eerste mondvermaakje, erg leuk opgediend in een weckpotje, een zuurgepekeld kerstomaatje. Hoe lekker kan zo iets simpels als een kerstomaatje zijn zeg. In dit geval weer heel gewoon heerlijk!
Sofie kwam aangelopen en het weerzien was heel hartelijk, leuk!
We bekeken de kaart, die op een enkele uitzondering na, geheel vernieuwd is en kozen uiteraard voor het menu Terroir, we rijden niet voor niets zover tenslotte. Echtgenoot bekeek de wijnkaart en was net als ik de vorige keer erg te spreken over de ruime keus en de zeer vriendelijke prijzen. We kozen wel voor het arrangement, want Sofie heeft een geweldig wijngevoel en kiest feilloos de meest heerlijke wijnen bij de mooie gerechten die Matthieu maakt.
Drie amuses verschenen.
Een bouillon van champignons met een gepocheerd kwarteleitje en onderin wat gierst; een velouté van boontjes met vanille met stukjes pijlinktvis en een crème van sla met erop wat geitenkaas en daarop ingelegde wortel. Ik kan weer heel kort zijn: absoluut, onweerstaanbaar geweldig lekker. Vol, diep van smaak, prachtig qua combinaties en direct een signatuur afgevend. Echt geweldig.
We werden gevraagd aan tafel te gaan en we kregen hetzelfde fijne ronde tweepersoonstafeltje als ik de vorige keer had.
Half zicht op de keuken, waar af en toe een knipoog van Matthieu uit kwam en zicht op de mooie olijfgroene wand in het restaurant. Het restaurant liep overigens weer geheel vol deze avond.
Brood, olie, boter, peper en zout kwam op tafel, plat en bruisend water van Bavik (Eaumega genaamd) in prachtige flessen (de hele crew heeft enkele weken deze kleine brouwerij met erg lekker bier bezocht) en Sofie begon met dezelfde wijn als de vorige keer, een Grüner Veltliner, Kies, Kurt Angerer, deze keer om tegenwicht te bieden aan de haring die we in het voorgerecht zouden aantreffen.
Een heerlijke Veltliner vind ik dit. Stuivend fris met voldoende, maar niet teveel zuren, erg mooi om mee te beginnen.
Het voorgerecht was prachtig om te zien.
Escavèche van haring met rucola en groene appel. Prachtige stukjes haring, afgewisseld met rechtopstaande kleine dunne rondjes appel lagen op het bord. Ertussen toefjes crème van appel en rucola en ernaast een sorbet van appel en rucola. Dat alles was afgewerkt met een kruim van gepofte rijst waar iets van algen doorzat. Alweer onwaarschijnlijk lekker. Perfect op temperatuur en qua smaakcombinatie bijzonder knap gevonden.
De volgende wijn was een Pouilly Fumé, Madame T, 2009, Chateau de Tracy. Zoals Sofie vertelde de tweede wijn van dit Chateau en hij was heerlijk. Echt een erg mooie Pouilly Fumé en zoals verwacht paste hij uitstekend bij het tweede gerecht. Coquille ‘Jeanne Mareyage’ met specerijenconsommé, herfstgroenten en hazelnoot.
De consommé werd later aan tafel bijgeschonken, zodat we eerst even konden genieten van de prachtige opmaak van het bord. Hoe belangrijk kunnen details toch zijn. Zo lag hier in het velletje van het spruitje (heerlijk krokant nog) een ander stukje groente en alleen al die combinatie was om te zien prachtig. Het hele gerecht was buitengewoon lekker, zowel apart als bij elkaar, alles vulde elkaar op een erg mooie manier aan en werd tot een prachtig geheel op die manier. Echtgenoot vond en vindt dat hier een zeldzaam talent aan het werk is en daar ben ik het volmondig mee eens.
De derde wijn was een Viognier, Les Pilliers, die wat vetter, maar zeker niet te vet was. Een prima begeleider bij het derde gerecht, waar echtgenoot volledig stil van bewondering door viel.
Gegrilde zeetong met kool en jus van wei, ingelegde koolrabi. Erbij een rondje yoghurt....zo gedurfd en zo lekker. Ik heb nog nooit zeetong gegeten die zo perfect van cuisson was en zo’n heerlijke grillsmaak had. De smaakjes van de wei, koolrabi en yoghurt vervolmaakten het alleen maar en eigenlijk zaten we er allebei heel stil van te genieten. Wat een mooi gerecht weer.
De volgende en laatste witte wijn, althans aan tafel dan, was een Oratoire St. Martin, Cairanne, Haut-Coustias, Frederic & Francois Alary en dat was een prachtige wijn. Vol, krachtig, echt een wijn zoals die ik graag zie.
Uiteraard weer perfect passend bij het laatste tussengerecht, waar we allebei bijzonder benieuwd naar waren.
Eidooier met varkenspoot, thee van gedroogde groenten en als cadeautje van Matthieu erop herfsttruffel. Erbij nog wat groentjes. Ik heb nog nooit zoiets bijzonders gegeten. De eidooier was volledig glad, half warm, wat natuurlijk kwam door de aan tafel bijgeschonken thee en de varkenspoot was getransformeerd tot een flinterdun krokantje met een smaak alsof je een hele varkenspoot in je handen had gehad. Geweldig gewoon. Hoe krijgt hij het toch voor elkaar.
Als rode wijn had Sofie deze avond gekozen voor een Achelo, een Syrah uit Cortona, La Braccesca en het wordt eentonig, maar ook deze beviel ons weer zeer. Vol, diep en lekker.
Erbij het hoofdgerecht. Hazenrug met salie, butternutpompoen en schorseneer.
Prachtige hazenrug, heerlijke wildjus, mooi zalvende crème van de pompoen, een echt lekkere schorseneer, die heel grappig weer zwart gemaakt was met poeder van paddestoelen en de bijna-verrassing-van-de-avond: uitjes gevuld met compote van kweepeer....Ik schrijf de bijna-verrassing, omdat hier natuurlijk elk gerecht op zich een totale verrassing is. Maar dat uitje zeg, oeioeioei, wat was dat ook geweldig lekker.
We wilden graag nog de kaasgang, we konden maar niet ophouden met genieten en dat was natuurlijk geen punt. Sofie stelde voor om daar de Tripel Petrus van Brouwerij Bavik bij te drinken en dat vonden we een erg leuk idee. Weer eens iets anders en eigenlijk erg lekker bij de heerlijke kaasjes.
Op ons bordje troffen we aan - als ik het goed onthouden heb - een Cru de Haut Fagne, een Pont l’Eveque, een Belgische geit, een Zwiters kaasje, een Stilton en drie heerlijke geleitjes. Erbij nog mooi geroosterd rozijnenbrood en het feest was compleet.
Het dessert, waarbij we het bier gewoon lekker doordronken, kwam in tweeën.
Op het eerste bordje ijs van geroosterde peer met tijm, walnotenmelk, verjusmeringue en gedroogde peer en eerlijk gezegd zag het er niet zo mooi uit als de andere gerechten, maar wat een smaken weer zeg. Ongelofelijk heerlijk. Niet te zoet, prachtig bij elkaar passend en zuigend lekker.
Op het tweede bordje chocoladeparfait met bittere cacao en karamelmousse, krokante chocolademousse.
Nu gebruik ik thuis al jaren het simpele recept van Matthieu voor chocolademousse en heb daar altijd weer succes mee, maar dit dessertje is een chocoladedroom. Geweldig gewoon, je wordt helemaal ondergedompeld in chocolade, chocolade, chocolade en vooral de diverse texturen zijn geweldig leuk bij elkaar. Om het over de smaak natuurlijk maar niet te hebben, want die is zoals met alles hier uitzonderlijk.
Een prachtige afsluiting, deze dessertjes!
Ook koffie wilden we nog graag, espresso voor ons beiden en daarbij verschenen ook nog vier heerlijkheden (echtgenoot had al een ijspraline met citroen en wodka gegeten voor ik een foto kon nemen.....). Een praline met macadamianoten, een ijspraline dus met citroen en wodka, een rolletje met banketbakkersroom en een smoothie van bosvruchten. Allemaal even lekker.
We hebben nog lang nagesproken met Matthieu, Sofie en de crew en deelden een beetje in de spanning die er was voor de Gault Millau perslunch van de maandag erop. Daarvoor hadden ze namelijk een brief ontvangen, dus er stond iets te gebeuren.
Inmiddels is dat natuurlijk bekend en Gault Millau heeft ze maar liefst 15 punten toegekend. Ook Knack deed een duit in het zakje: beloftevolle kok van het jaar. En dat is allebei volkomen terecht wat mij betreft, zoals echtgenoot het zo mooi zegt: wat is deze man een talent!
We zijn van plan tenminste eens in de drie maanden hier te gaan eten, want wat een ervaring. Om echt stil te vallen van bewondering. En dat geldt uiteraard in hoge mate voor de keuken, maar wederom viel me de geweldige samenwerking van de zwarte brigade op onderling, maar ook me de keuken. Alles verloopt heel soepel, heel vriendelijk met voor iedereen een aardig woord, nooit gehaast, echt een compliment waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten