Antoine in Amsterdam

Antoine op vrijdagavond, 29 oktober. Hoe ik precies tot de keuze voor dit restaurant ben gekomen, ben ik vergeten, de afspraak is helaas een paar keer verzet en maanden geleden al gemaakt. Eén van de redenen was in ieder geval dat ik ten tijde van het maken van de afspraak persé niet naar Bridges wilde....
Een beetje vervelend vond ik het dat ik gereserveerd heb via Iens, waarbij me toen een korting van 20% op de rekening werd beloofd, terwijl toen ik op de donderdag voor D-Day op de website van Iens keek naar het telefoonnummer om nog even onze komst te confirmeren er stond dat die korting slechts op dinsdag en woensdag van toepassing is en dat was niet zo tijdens het reserveren. Of dat nu een actie van Iens of van het restaurant is laat ik dan maar even in het midden...

Keurig op tijd reed ik de Kerstraat in, vond een bijzonder krappe parkeerplaats, maar goed ik had er ééntje en wandelde richting restaurant. Net toen ik aankwam kwam ook Tanja aan en het weerzien was zoals altijd hartelijk. We besloten tot een witte wijn, een flesje Verdejo Esperanza, Bodegas Cerresol, Rueda en plat en bruisend water, wat dan helaas weer 5.50 per fles moest kosten. Later op de avond overigens was ijswater gewoon mogelijk. De wijn was naar verwachting prettig, stuivend en fris. Andrea en Eef verschenen kort erop en ook met hen was het weerzien weer heel prettig. Een cadeautje kregen we, zeezout kristallen met citroen van Cyprus (gekocht bij Salsamentum in Amsterdam), wat we heel erg leuk vonden.
Ook zij vonden de Rueda prima.
Antoine is overigens een piepklein restaurantje met beneden een tafeltje of 6, op de entresol ongeveer plaats van 16 personen en dan in het souterrain waar ook de toiletten en de keuken zijn nog 2 tafeltjes waarvan ik me afvraag of die ooit gebruikt worden. Netjes ingericht verder, maar de akoestiek laat wel het nodige te wensen over.
De bediening vond ik charmant en terzake kundig, maar daar werd niet door alle tafelgenoten zo over gedacht.
De kaart werd ons overhandigd, we kregen een uitleg van het menu van deze avond, er werden nog wat extra gerechtjes genoemd en we gingen in overleg.

We besloten tot uiteindelijk voor à la carte-gerechten en begonnen maar eens met wat oesters. Drie stuks per persoon die bij elkaar 37.00 moesten kosten, iets meer dan 3 euro per stuk dus. Ik vond de oesters niet heel briljant en heb de laatste dan ook niet opgegeten, maar dat kan heel goed persoonlijk zijn, ik merk dat mijn smaak de laatste tijd iets aan het veranderen is. De oesters verschenen keurig op ijs, met een glaasje rodewijnazijn met sjalotjes en een partje citroen.

Een amuse verscheen. Een glaasje met een soepje van cèpes met schuim van parmezaan. Lekker! De smaak van de cèpes was zo sterk dat zelfs de parmezaansmaak wat wegviel en dat vind ik dan weer knap.

Brood (zeer dungesneden stokbrood) en boter verscheen en we begonnen (uiteraard natuurlijk) met het voorgerecht.
Hierin waren we zeer eensgezind, allevier hadden we gekozen voor de Torchon van ganzenlever met brioche en gelei van Beaume de Venise.

Een keurig rondje boterzachte ganzenlever verscheen met in een glaasje ongelofelijk heerlijke gelei met een zeer uitgesproken dessertwijnsmaak, erbij de mooi geroosterde sneetjes brioche en als klap op de vuurpijl nog een quenelle van zoet gemaakte olijventapenade, waarin je toch ook heel duidelijk wat zout proefde. Erg lekker, hoewel een paar zoutkristallen op de ganzenlever het geheel àf zou hebben gemaakt.

Andrea en Eef hielden het deze avond bij drie gerechten, Tanja en ik waren erg benieuwd naar de gerookte runderribeye met gerookte tomaat, gelei van Bloody Mary en persillade.

De runderribeye die goed gerookt was, was helaas bedekt met allerlei sladingetjes, die flink gepeperd waren, waardoor hij wat wegviel. Ernstiger was echter de smaak van het gerookte tomaatje. Veel te sterk en licht zurig, dat dan weer wel, zoals het hoort bij tomaat, maar de gelei van de Bloody Mary was behalve teveel in verhouding tot de stukjes vlees, enorm gepeperd en gaf een naar mondgevoel. Bovendien viel alle smaak door de sterke pepers weg, waardoor we telkens wat brood moesten eten om weer iets van smaak terug te krijgen.
Een op zijn minst nog niet geheel uitgekristalliseerd gerecht wat mij betreft. Erbij nog wat quenelles van iets van pesto met veel peterselie.

De wijn was op en we schakelden over op een Baron Philippe de Rothschild, Viognier, Languedoc. Na enige lucht en na enige tijd een goede wijn, tijdens de eerste slokjes moest hij duidelijk nog loskomen, maar daarna waren we er tevreden over.

Ook bij de hoofdgerechten hadden we niet allemaal hetzelfde gekozen. Tanja koos het hoofdgerecht uit het menu, diamanthaas met in ieder geval courgette balletjes, pommes Berny, compote van rode ui, schorseneer en een jus met eendenlever en ze was erg tevreden over het mooie vlees.

Eef was gevallen voor de reebout, rösti, eekhoorntjesbrood, le Puy linzen, waterkers en pompoen en ook hij zat te smikkelen van zijn mooie herfstgerecht.
Andrea en ik wilden graag de zeebaarsfilet, panchetta, kokkels, langoustine en spekmousseline.

Precies dat troffen we ook op ons bord aan met erbij nog een vijftal erg lange, dunne worteltjes. De langoustines waren heerlijk krokant gebakken, zo ook de zeebaars, die ook mooi op smaak was. De panchetta voegde wat mij betreft niet zoveel toe, gewoon een plakje krokant gebakken spek en de kokkels waren volgens mij te gaar, ik kreeg ze nauwelijks uit hun schelpje.

Nadat we onze wensen voor het dessert hadden doorgegeven verscheen na enige tijd een dessertamuse, in ons geval een kaasamuse. Een pasteitje met gorgonzola dolce, zongedroogde tomaatjes en rucola. Een heerlijk hapje en gelukkig was de gorgonzola helemaal niet zo dolce, wat we allemaal prima vonden. Het zongedroogde tomaatje viel gelukkig weg en de rucola vond ik dan weer wel leuk.

We hadden dus gekozen voor de diverse binnen- en buitenlandse kazen en kregen een mooi bordje met een lepeltje met nog veel te jonge Vacherin Mont d’Or, een camembert de Suzerain, een stukje Baambrugs belegen, een stukje Fiance de Pyrenees, een heerlijk geitenkaasje, hoewel Andrea hem niet lekker vond, maar ik wel en een Greven Bruggen (ik heb erop gegoogeld, maar er is niets over te vinden, in ieder geval een Belgische blauwe - als weblog eindelijk weer eens in de lucht is kan ik kijken hoe hij heet, want Myriam heeft het destijds voor me opgezocht). Erbij wat vruchtenbrood en we waren tevreden over dit leuke kaasbordje.
Voor de dames nog een glaasje Viognier, Eef had liever een Banyuls, 4 ans reserve, Vial Magnere.

We sloten af met twee gewone koffie, een gewone thee en een espresso waarbij nog wat lekkernijtjes kwamen en na het betalen van de toch flinke rekening verlieten we Antoine. We hebben weer een fijne avond gehad en het eten was op wat kleine puntjes na, behoorlijk de moeite waard. Wel jammer van het tussengerecht overigens.