Tijdens de heerlijke lunch bij David Selen riep ik om 15.00 (je kunt bellen tussen 15.00 en 19.00) dat ik even le Chateaubriand moest bellen en ik had direct contact, waardoor de reservering voor de 26e maart om 20.00 gemaakt was. Een dag van tevoren moest ik nog even confirmeren. Als dat niet lukte omdat ze vaak in gesprek waren was een emailtje ook goed. Maar ook dat liep soepel, dus er kon niets meer mis gaan.
Na een heerlijke dag in Parijs met een fijne lunch in Montmartre bij La Pierrade met foie gras, escargot, heerlijke mojitosorbet en andere leukigheden vermaakten we ons een tijd op Père Lachaise, deden vele terrassen aan en na wat gerust te hebben in het hotel gingen we per metro naar le Chateaubriand. Metro Parmentier. Niet handig, Goncourt is veel dichterbij.... Ik was wel heel benieuwd naar dit restaurant, want een 11e (inmiddels 9e) plaats op de Pellegrinolijst, boven zeer gerenommeerde restaurants moest toch wel iets betekenen. Hoewel ik weinig waarde hecht aan dit soort lijstjes....
Aan de buitenkant ziet het restaurant eruit als een niet heel aantrekkelijke bistro, zo eentje van 13 in een dozijn.
Binnen is het kaal.. Een bar, niet heel veel houten tafels zonder enig linnen, krap, een klein smal stukje restaurant wat leidt naar de onwaarschijnlijk kleine keuken en waarnaast de niet heel schone toiletten zijn.
De ontvangst was vriendelijk. We kregen een viertje in een hoek, niet heel prettig. Ik had liever een andere tafel gehad, hoewel het er allemaal ernstig krap is. Houten harde stoelen, aan de wand niet veel bijzonders op een schoolbord met allerlei namen (waarvan ik er geen een kende) na. Op de vloer van die tegelmatjes, ook niet heel schoon, dus het zou allemaal van het eten moeten komen dacht ik toen maar.
We kregen na enige tijd een stencil met daarop het menu van deze avond. Vier gangen, incl. amuses voor 50 euro. Je kunt kiezen voor kaas of dessert. Een wijnarrangement is mogelijk voor 50 euro per persoon en daarvoor kozen we. De wijnkaart, ook een stencil is klein en voornamelijk biologisch. Niet heel goedkoop trouwens.
Een glas bubbels werd ingeschonken, de vriendelijke vrouwelijke sommelier (denk ik) was nu nog verstaanbaar omdat enkele tafels nog niet bezet waren vertelde dat het een champenoise uit de omgeving van de Mont Blanc was bestaande uit twee cépages. Hij was aardig, maar niet meer dan dat.
Er verschenen wat soesjes met kaas en maanzaad. Aardig, maar wel gewoon een soesje zoals een soesje nu eenmaal is.
Hierna kwamen wat amuses. Een ceviche van black mullet. Een of ander ernstig naar zee smakend wit watertje in een bakje met erin een vrij hard stukje vis. Ik vond het niet onaardig, Maurits vond het ronduit vies. In ieder geval niet opzienbarend.
Daarna een stukje boudin blanc met biet (wat natuurlijk boudin noir is, maar goed), waarbij nog wat crème van biet lag en gemarineerde plakjes biet op de boudin. Nu ken ik de gemarineerde biet allang van bv. Table d’Amis en deze plakjes waren eigenlijk gewoon te hard. Een onprettig gevoel in de mond. De smaak van de boudin was goed.
Een volgende wijn werd ingeschonken. Nou ja, het ging niet om een glas, maar om een uiterst minieme hoeveelheid wijn in het glas en dat ging eigenlijk elke ronde zo. Ik haat dat rare zuinige gedoe. Schenk gewoon royaal bij, mensen zijn nu eenmaal een avond uit en reken dan wat meer. Dit is gewoon onprettig.
Een Fleurie, Beaujolais dus, vanwege de kersen.
De volgende amuse was een miniem beetje ricotta met gefrituurde sla, plakjes appel en mousse van selderij. Erbij blokjes ijs van selderij en knoflook. Dit hapje begon een beetje in de richting komen zodat ik weer een klein beetje wist waarom ik hier ook alweer was.
Erbij in een onaantrekkelijk zwart kommetje een champignonsoepje, consommé eigenlijk met wat kummel en 2 plakjes champignon. De bouillon was lekker.
Brood, zelf gebakken, kwam op tafel, water en de wijn voor het eerste gerecht werd ingeschonken.
Een Chenin Blanc uit de Rhone met veel honing.
Ter begeleiding van de Asperges du Vaucluse, vieux Gouda, oeufs de Banka.
Anderhalve grote groene asperge troffen we aan, nog vrijwel rauw. Een beetje te koude mousse van asperges, veldsla, gemarineerde rode ui, zalmkuit en flinters oude Goudse kaas. Geen onaardige combinatie, maar te koud, te rauw, te weinig en bepaald niet opzienbarend.
Het tweede gerecht kreeg een plakje (zo noemen wij hier thuis een minieme hoeveelheid wijn) Meursault - met veel mineralen zoals de vriendelijke mevrouw uitlegde, na dit gerecht was ze niet meer te verstaan helaas door de uiterst slechte akoestiek.
Limande Sole, beurre noisette, herbes.
Tongschar dus, die bij mij niet helemaal gaar was helaas, met aardig wat groentjes, waaronder gefrituurde aardpeer flinters en plakjes. Onder de vis veel bieslookringetjes ernaast wilde sla en diverse kruiden waarvan met name de munt goed te proeven was.
Een aardig gerechtje. Niet heel hoog op smaak.
Het hoofdgerecht deze avond was Agneau de Lait, poireaux, amandes. Zuiglam dus met prei en amandelen.
Minieme stukjes lam troffen we aan, het lam van Maurits was trouwens koud, met erbij nauwelijks geblancheerde prei, heel veel kruim van amandel, plakjes citroenpeper en blaadjes cichorei. Of we zijn akelig verwend of er klopte iets niet vonden we zo langzamerhand, want we waren nog steeds bepaald niet onder de indruk, integendeel eigenlijk.
Erbij een Chileense wijn en we moesten zelf maar ontdekken vond de sommelier hoe on-Chileens hij was. Nou, hij rook ernstig naar kaas en stond stijf van de tannine. Niet echt onze wijn, maar gelukkig was het weer een piepkleine hoeveelheid, dus dat maakte niet zo heel veel uit.
We werden zo langzamerhand wat lacherig uit pure teleurstelling en ook omdat het zitten toch wel steeds vervelender werd.
Maar we waren toe aan de dessertjes. Alledrie de mannen hadden geen behoefte meer aan de ‘creativiteit’ van deze chef en kozen voor de kaas. Erbij kregen ze een glaasje notenlikeur. Op hun bord drie soorten kaas die redelijk waren. Na het gevraagd te hebben kwam er ook nog een klein beetje brood.
Ikzelf ging toch maar voor het dessert hoewel het me eigenlijk een raadsel was waarom ik witlof moest eten als dessert, maar goed. Als ik er dan toch ben...
Het was een dessert in tweeën.
Endive, orange, olive. Witlof, sinaasappel en olijf dus.
Gemarineerde blaadjes witlof, kruim van olijf, sorbet van bloedsinaasappel trof ik aan op mijn bord en op de witlof na, die ernstig weinig toevoegde was dit een aardig, heel gewoontjes aandoend dessertje.
Het andere dessertje was chocolat, céleri.
Chocolade met selderij dus. De chocolade lag op het bord in de vorm van koekjes, erbij crème van selderij en een brownie. Dat alles omgeven door een gigantische hoeveelheid poeder van chocolade wat een extreem droog mondgevoel opleverde. De crème van selderij was aardig, maar ook niet meer dan dat.
Twee glaasjes dessertwijn kreeg ik erbij, maar ik kon met geen mogelijkheid verstaan welke (de glazen worden aan de bar ingeschonken en dus ingeschonken aan tafel gebracht) het waren, omdat de mensen voor de tweede shift stonden te schreeuwen aan de bar, waar ze alvast een glaasje wijn namen.
En tweemaal zoveel mensen in een dergelijk klein restaurant levert een absolute kakafonie van geluid op. Buiten stonden ook nog de nodige mensen overigens, dus populair is het hier wel.
Koffie namen we niet, dat deden we elders. Al dat kabaal was genoeg geweest en le Chateaubriand hoeft ook niet meer op een bezoek van ons te rekenen. Onbegrijpelijk dat dit restaurant op de inmiddels 9e plaats staat. Michelin is dan toch reeëler met hun ene bestekje....
Een aantal minpunten bespraken we en dat waren er toch wel veel. De tweede shift die binnen staat te wachten is ergerlijk, uiterst slechte stoelen, geen airco, slechte akoestiek, piepkleine tafels, rare glazen, het bestek wordt maar 1 keer gewisseld. Plezierig is het kundige personeel.
Uiterst teleurstellend dus en toch ruim 100 euro per persoon kwijt zijn, dat gebeurt ons gelukkig niet vaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten