Totaal aantal pageviews

zondag 29 augustus 2010

Basiliek in Harderwijk

Basiliek op de laatste zondag van deze restaurantweek. Bij de vorige had ik ook voor de lunch op zondag hier gereserveerd, maar we moesten dat vanwege familie-omstandigheden helaas op de zaterdag ervoor afzeggen. Tot groot ongenoegen - begrijpelijk - van Basiliek. Of dat de reden was dat we een rechthoekige tafel, op een hele mooie plek overigens, kregen, terwijl een ronde tafel naast ons leeg bleef (ik vraag bij reservering altijd om een ronde tafel), weet ik dan weer niet, het viel me wel op.
Harderwijk ligt op een uurtje van onze woonst, dus we waren er zo. Parkeren is niet zo makkelijk niet en na een rondje over het plein waar ik ook ‘t Nonnetje zag liggen waar vroeger de ouders van Chris kookten, liep ik naar binnen want ik had iets over valetparking gelezen. En inderdaad, dat kennen ze hier gelukkig.

De ontvangst was allervriendelijkst en we werden het geheel verbouwde restaurant binnen genood. Modern, stenen muren, fijne stoelen en een schitterende wijnkast. Ook een prachtige kaaswagen overigens en zicht op de open keuken. Onze tafel keek op alles uit, dat was dus erg prettig.

Of we champagne wilden. Dat wilden we wel ja. Heidsieck hier en die beviel me. Fris en frank en niet te bubbelig. Erbij allemaal hapjes.

In een zakje burrito’s met een peperdip, bolletje van prei en bacon, een koekje met kerrie, een bolletje meloen met een plakje ham eronder, een bitterbal van piccalilly met mosterdmayonaise en een balletje van dadel, geitenkaas en walnoot. Allemaal erg lekker en een mooi begin ook.

Op tafel stond al het zwarte zout uit Hawaii met ernaast een cilinder lekkere olijfolie. Brood verscheen en we kregen een uitleg over het driegangenverrassingsmenu. Nou ja, uitleg...verrassing is verrassing tenslotte. Dat menu kost hier 30.00; qua extra’s had men hier drie mogelijkheden: optie exclusief (15.00), dan wordt er in het menu kaviaar, ganzenlever en truffel verwerkt; een extra tussengerecht (10.00) en extra kaas (16.00). De optie exclusief verwierpen we, het enige wat we er eigenlijk echt lekker van vinden is de ganzenlever, kaviaar hoeft niet echt zo en truffel smaakt in dit jaargetij over het algemeen toch naar niets. Wel wilden we het extra tussengerecht en de kaaswagen.
Een wijnarrangement was mogelijk voor 8.50 per glas, wat ik bij nader inzien eigenlijk wel vreselijk duur vind, maar goed, het was lekkere wijn.
Water met bubbels en ijswater was waar ik om vroeg en volgens mij ook kreeg en ik vind het dan ook niet leuk om op de rekening te lezen (nu al) dat er 4x een waterarrangement is gerekend voor 18.60 in totaal. Ten eerste vind ik de term waterarrangement onwijs (Niven bv. hanteert die term ook) en voor wat kraanwater reken je toch gewoon niets? Ik blijf dat een punt vinden.

De eerste wijn werd ingeschonken, een Grüner Veltliner. Een lekkere wijn deze, de uiterst vriendelijke meneer van de witte brigade plakte (het was een plaketiket, geestig) het etiket nog voor me op een papiertje, zodat ik precies wist wat we dronken, zeer attent.

Erbij een amuse. Eentje in tweeën. In een glaasje een gazpacho en ernaast in een laag glas blokjes tomaat en meloen met een erop een mousse van Bloody Mary en een krokantje gemaakt van ansjovis. Beiden mooi vol van smaak en heerlijk zomers.


Het voorgerecht, tartaar van makreel met grapefruit, makreel gemarineerd in soja met een saus van paling en een krokante gamba vonden we allemaal een succes. De tartaar was erg lekker, niet te vettig, het stukje gemarineerde makreel was ook uitstekend, waarbij vooral de saus van paling bijzonder goed was. De krokante gamba was ook erg lekker en ook alle groentjes en kruidjes en krokantjes konden ons erg bekoren. Een mooi gerecht.

De tweede wijn, een McManus Viognier, beviel me ook al zeer, ik ben nu eenmaal nog steeds fan van viognier, hoe vettig sommigen hem ook vinden. Mij bevalt met name het bloemige, lichte karakter van de wijn.

Hij paste prima bij het extra gerecht. Coquille met pata negra en crème van knolselderij en wat oude kaas. Een mooie coquille troffen we aan met flink wat stukjes krokante pata negra, een heerlijke crème van knolselderij en wat schaafsels oude kaas. Een uitstekende combinatie en net als bij ‘t Cruydt in Hoogstraten had ook hier de kok de coquille in vleesjus gebakken volgens mij, hij smaakte in ieder geval wel naar biefstukjus. Heerlijk!
De volgende was was een Chianti, Casala di Valle en die was in orde. Zoals een Chianti hoort te zijn.

Het hoofdgerecht was deze middag Kemplandhoen met aardappeltjes en een saus van morilles. Uiteraard lag precies dat op het bord. Twee stukjes van die kip met heerlijke krokante aardappeltjes en een lekkere saus van morilles. Bovendien nog wat cantharellen, een rolletje van spitskool, een rondje biet, wat aardappelpuree en bosuitjes. Een lekker licht gerecht.


We hadden aangegeven de kaaswagen te willen en ik vertelde de vriendelijke sommelier (dezelfde de hele middag, dat is toch wel prettig zo aan je tafel) dat ik graag een mooi glas witte wijn drink bij mijn kaasjes en dat resulteerde in een glas Bellingham, Zuid-Afrika, een chardonnay/viognier en ik vond hem erg lekker en uitstekend passen bij de kaas.

We gaven allevier aan welke kazen onze voorkeur hebben en er werd voor ons allen een bordje gemaakt. Erbij wat stokbrood, gedroogde appeltjes, rozijnen en nootjes en alweer waren we tevreden. Hoewel ik 5 kleine stukjes aan de magere kant vind voor 16 euro, maar okay, ik had een goede bui...


Het dessert, bramen en chocolade, beviel me ook al zeer. Ik ben dol op de combinatie rood fruit (behalve dan bosbessen, die combinatie bevalt me helemaal niet) met chocolade. IJs van bramen, allerlei chocoladeheerlijkheden met en zonder bramen troffen we aan en het glaasje Elysium wat de sommelier schonk paste er uitstekend bij. Alweer een schot in de roos.


We sloten af met espresso en thee en kregen een lange granieten lat met heerlijke friandises en diep tevreden verlieten we Basiliek. Om zeker naar terug te keren.

Hoewel ik de rekening van ruim 500 euro voor een restaurantweekmenuutje dan eerlijk gezegd toch wel enigszins buitenproportioneel vind, hoewel ik besef dat we ons niet hebben ingehouden.....dat wil ik dan toch wel even aantekenen. Parkeerservice kost hier overigens 7.50.

woensdag 25 augustus 2010

In den Rustwat (IDRW) in Rotterdam

Op deze laatste vrijdag van de schoolvakantie en van de restaurantweek ging ik lunchen met de zonen. Op woensdag pas beslist, want eigenlijk heb ik een beetje genoeg van al die restaurantweken, maar ik kon me toch niet bedwingen. Veel was er nog vrij.

Nu ken ik In den Rustwat (de afkorting IDRW hanteer ik niet, past wat mij betreft absoluut niet bij het restaurant en de ambiance en bovendien heb ik een gruwelijke hekel aan afkortingen) wel van vroeger en echtgenoot komt er met enige regelmaat zakelijk en is er dan behoorlijk over te spreken. En ik vond het wel leuk om de jongens zo’n Rotterdams instituut te laten leren kennen.

Parkeren kan op eigen terrein, ruimte genoeg, hoewel de naast gelegen kinderopvang ook de nodige plaatsen in beslag neemt en ik niet weet hoe het zit als Excelsior speelt, maar daar hadden we hier deze vrijdag geen last mee.
Rondom half 1 liepen we via de mooie tuin naar binnen.

De ontvangst in het niet al te ruime halletje was vriendelijk en we kregen een rond tafeltje in een hoekje. Het was, mede door het sombere weer, nogal duister in het (kleine) restaurant, wat vrijwel geheel gevuld was. Wat de akoestiek niet ten goede kwam, ik kon de jongens geregeld nauwelijks verstaan en ook de uitleg van de gerechten, voorzover die kwam, moest herhaaldelijk herhaald worden.
Een glaasje champagne wilden we graag. Hier van Telmont en dat is geen champagne die ik zou aanbevelen, hij heeft een voor mij akelig zoetje. Ook Maurits en Ole vonden hem te zoet.

Erbij wat knabbels. De bekende grote groene olijven met pit, pizzabroodjes, cashewnootjes in een papieren kokertje en voor elk een licht pittige stengel van filodeeg. Gewoontjes.
Het restaurantweekmenu à 20 euro voor drie gangen stond op tafel. Een extra tussengerecht was mogelijk maar moest 12.50 kosten en dat vond ik buiten proporties, gezien de prijs van het menu, dus dat deden we deze keer niet. Bij elk gerecht werd bovendien een wijnsuggestie gedaan, die we volgden.
Of het kwam doordat we het extra gerecht niet namen of dat men hier niet gewend is aan ouders/moeders met niet zo heel jonge kinderen meer (16 en 17) met de nodige restaurantervaring: het liep niet met het personeel. Men liet ons regelmatig aan ons lot over, de glazen bleven langdurig leeg, de uitleg van de wijnen en van de gerechten was onder de maat, kortom er was geen klik, integendeel zelfs.

De champagneglazen waren allang leeg toen een amuse verscheen. Een ravioli met bundelzwammetjes en op lage temperatuur gegaarde hanenkam met schuim van het pocheervocht. Vlak van smaak, dus van de bundelzwammetjes en de hanenkam kwam vrij weinig naar boven, maar wat erger was, was dat met name de ravioli van de jongens veel te dik was, waardoor hij taai werd. Die van mij was in orde, hoewel een wat dunner lapje pasta altijd wat chiquer is. En hij was lauw, tegen het koude aan. Geen goed begin dus eigenlijk. Maar ik wist al bij het inschenken van de champagne dat het niet helemaal naar onze zin zou lopen deze middag helaas, de ervaring leert dat nu eenmaal.
Brood werd gebracht, een dun sneetje lichtbruin stokbroodachtig brood, nogal zuinigjes. Op tafel stond al een kannetje met olijfolie, die we ook al niet lekker vonden, een rondje boter kwam na enige tijd. Water (Bru bruisend en plat) werd ingeschonken.

De eerste wijn, De Kleine Schorre 2009, Cuvée IDRW, Dreischor Zeeland (4.95), werd ingeschonken. Nu las ik bij de reviews hoe vreselijk trots het restaurant op deze eigen wijn uit Zeeland is, maar wij kregen hem gewoon zonder enige toelichting ingeschonken. Ik zit niet te wachten op verhalen van een kwartier, maar dit was wel heel kaal. De wijn vond ik overigens niet meer dan aardig.

Erbij het gerecht. Langzaam gegaarde kabeljauwrug, kibbeling van kabeljauw, Opperdoezer aardappelsalade en een schuim van piccalilly. Nu had ik in de reviews gelezen dat veel mensen dit gerecht erg flauw van smaak vonden. Nu, bij ons was het tegenovergestelde het geval, vooral die van Ole was zo pittig, dat hij de hele vis en ook de rest van zijn bord niet meer kon proeven. Die van mij was ook aan de pittige kant, maar wat ik vervelender vond was dat het leek alsof de kabeljauw (wat trouwens een raar hoopje was op mijn bord, die van de jongens was veel netter) nog net iets te glazig was. Toen ik daar een opmerking over maakte tegen de eigenaresse, die hier mee uitserveert vond ze dat ik haar dan maar moest roepen als dat werkelijk zo was.
Goed. De kabeljauw ging, was dus veel te pittig. De kibbeling was flauw en weinig (3 piepstukjes), de Opperdoezeraardappelsalade was een miniem torentje bedekt met bijzonder flauwe saus (het was geen schuim meer, wellicht te lang gestaan of zo) van piccalilly. Extra jammer, want ik ben een grote fan van piccalilly. We waren bepaald niet tevreden en toen men ook vroeg of het gesmaakt had antwoorden we dat dat wel ging. Daar werd niet op ingegaan.
Na een hele lange wachttijd werd een rode wijn ingeschonken, een Chateau Ollieux Romanis 2008, Cuvée Classique Corbières (5.50). Een aardige wijn.

Het hoofdgerecht liet op zich wachten, maar uiteindelijk verscheen de gebakken runderbavette en Spaanse varkens secreto met Madeira jus (spelling restaurant zoals altijd). De saus werd aan tafel bijgeschonken. Erbij nog twee rolletjes kool, gevuld met het een en het ander en overdekt met een rare zure saus. De borden waren koud, het eten dus lauw. Het vlees was goed, maar wat secreto is weet ik niet, ik zal zo eens googelen. Geen slecht gerecht, maar op koude borden werkt het natuurlijk niet.

De jongens wilden de aangeboden wijn bij het dessert wel, een Cocktail Limoncello (6.95), ik niet, ik moest tenslotte nog rijden en zo blij werd ik niet van dit alles.

Tussendoor kwam men nog met een klein rond schaaltje met een wit torentje erin, waarop men dan kokend water (uit een uiterst onhandige karaf) schonk. Het witte torentje wordt dan groter en ‘verandert’ in een doekje om de handen schoon te maken. Ik kende het al wel, de jongens niet en vonden het wel geestig om te zien.


De Cocktail van Limoncello vonden ze flauw en loeizuur en ook niet echt passend bij het dessert: taartje van mango en mineolas, pistache, chocolade en fruit, geserveerd met roomijs. Erbij wat framboosjes en die waren erg lekker. De overige smaken kwamen niet bepaald uit de verf, het zag er mooier uit dan het smaakte.
Koffie sloegen we over en na het betalen van de rekening (141.50) verlieten we In den Rustwat.
Echtgenoot zou hier vanavond zakelijk dineren, maar heeft het omgezet naar een ander restaurant. We waren gedrieënlijk zo eensgezind negatief in ons oordeel dat hij het niet aandurfde.

Ik keer hier niet terug. Of men de dag niet had of dat men het vervelend vond dat we het tussengerecht niet namen of dat men gewoon geen zin had in restaurantweekgedoe, ik weet het niet, in ieder geval waren er veel te veel fouten deze middag en dat is niet best.

zaterdag 21 augustus 2010

Auberge de l'ill in Illhauesern

Op deze prachtige zonnige zaterdag reden we met gezwinde spoed richting Illhaeusern. We zouden daar vrienden treffen bij het overnachtingshotel en ons ‘s avonds in de watten laten leggen in Auberge d’Ill.

De simpele lunch onderweg in Hagondange (een salade du terroir en een flammenküche) deed ons goed en we genoten van de prachtige vergezichten in dit mooie noordelijke stuk van de Elzas. Rondom half 5 reden we het pieperige dorpje binnen en eigenlijk herkenden we het direct. Of de tijd had stilgestaan. We hebben nl. in 1986 ook eens bij de gebroeders Haeberlin gegeten en dat was een zeer memorabele maaltijd toen. Eén van onze eerste ***-ervaringen zelfs meen ik, hoewel George Blanc net iets eerder geweest kan zijn, dat weet ik niet meer precies.
Na wat lekkere biertjes en flink bijpraten in de schaduw bij het prettige hotel (het enige hotel naast het hotel van Auberge d’Ill, la Bergerie, in het dorp, waar ze flink van profiteren uiteraard) gingen we ons klaarmaken op de heerlijke koele kamer, want gelukkig hebben ze hier airco. De wandeling naar het restaurant is eigenlijk zes stappen en een keer vallen en de ontvangst door één van de zeer oude Haeberlins was vriendelijk. Binnen werden we opgevangen door een lid van de zeer omvangrijke witte brigade en we werden gevraagd of we het aperitief buiten wilden gebruiken.

Nu heeft de Auberge een prachtige tuin, dus natuurlijk wilden we dat. Buiten dineren is niet mogelijk. Ik begrijp dat wel, er is nogal wat niveauverschil, dus eigenlijk is dat niet goed te doen voor de brigade.
Een glaasje champagne wilden we wel, althans drie van ons, de vierde is alcoholvrij en daardoor meestal de BOB en dat werd een glaasje Taittinger. Lekkere champagne, lang geleden eigenlijk dat ik een Taittinger kreeg.

Erbij twee hapjes. Op een lepeltje een stukje paling met wat dingetjes erbij en een pizza-achtig koekje. Niet onaardig, maar ook niet om over naar huis te schrijven eerlijk gezegd.

De kaart werd ons overhandigd, die is ook on line te bekijken, dus daar verwijs ik kortheidshalve naar.
We kozen voor het menu uiteraard en de wijnkaart werd overhandigd. Die is hier natuurlijk uitgebreid en mooi. En kostbaar. Als eerste wijn kozen we een Klevener de Heiligenstein Heywang 2005 en die was tegen mijn verwachting in aan de zoete kant. Hij was in ieder geval niet droog genoeg voor mij, maar goed, ik had nog nooit een Klevener gedronken volgens mij en nu dus wel. Water werd geregeld en we werden aan tafel genood. Brood werd aangeboden en ook wat boter. Geen olie.
Een mooie ruime ronde tafel met zicht op de tuin voor mij en voor de anderen op de zaal, die weliswaar mooi verlicht was, maar toch wat duister was uiteindelijk en dat vind ik altijd jammer, ik zie graag goed wat ik eet.

Een andere amuse verscheen nadat de wijn was ingeschonken, een soepje onder een dakje. Een gambaatje trof ik aan, groentjes, ik meen iets van spelt en het geheel was hoog op smaak, tegen het pittige aan. Lekker. Alleen dat dakje maakte het wat mij betreft onnodig zwaar, het is eeuwen geleden dat ik iets met bladerdeeg kreeg in een restaurant, dus dat is dan wel weer geestig.

Het eerste gerecht was ‘Le Homard aux petits Pois à l’americaine virtuelle’....Kreeft met erwtjes dus.

Mooie stukken kreeft troffen we aan, lekkere puree van erwtjes, vier piepkleine lichtblauwe geleitjes, waarvan we de smaak eigenlijk niet goed konden benoemen, een ongare peul met overgare erwtjes erin en een kerstomaatje gevuld met iets van roomkaas. Best lekker, vooral de erwtjespuree en de kreeft.
Het tweede gerecht, ‘le Filet de St. Pierre, sauce vierge et supions aux épices’ kon me meer bekoren.

Op flink wat mooi op smaak zijnde groentjes lag een mooi stuk zonnevis, uitstekend van cuisson. Erop nog een mooi stuk inktvis in een jasje, die lekker was. De saus die met name de groentjes bediende maakte het helemaal af. Een lekker gerecht.

Onze tweede wijn was de Riesling Kientzler Geisberg Grand Cru 2004. De Riesling was erg lekker vond ik, ik vind de Elzassers sowieso weer een stuk prettiger, dat akelige zoetje in de afdronk is een stuk verminderd en daar hou ik van.
Gezien het volgende gerecht hadden we bij nader inzien de wijnen beter omgedraaid kunnen drinken maar goed, dit ging ook goed.

‘le Foie d’Oie poêlé aux Abricots, caramel à la Fleur de Sureau aux Amandes Fraîches’ verscheen, gebakken ganzenlever dus met abrikozen en karamel van vlierbloesem met verse amandelen. Precies dat troffen we op het bord aan. Het was jammer dat bij twee van ons de ganzenlever van binnen nog te ‘lillerig’ was, dat zou toch niet mogen. Bovendien was mijn stuk iets te hard gebakken aan de buitenkant en samen met die blubberige binnenkant levert dat dan een taaie buitenkant op. Een ernstige fout op dit niveau wat mij betreft.

Het vleesgerecht was ‘le Filet Mignon de Veau (origine France) et son Ris, accompagné d’une crêpe de pomme de terre truffé’.

Een mooi stuk kalfsvlees gevuld met helaas niet krokante zwezerik begeleidt door een aardappelpannenkoekje gevuld met wat spinazie en heel in de verte iets van truffel. Verder nog een quenelle van iets onduidelijks wat ongetwijfeld groente geweest zal zijn. Een aardig gerecht, maar wederom niet van het niveau wat ik verwacht had hier.

We waren toe aan de kaas en besloten tot een Maury V.D.N. Pouderoux rouge 2002.

De kaaswagen is hier - uiteraard zou ik zeggen, iets moet perfect zijn tenslotte - uitstekend. We maakten allen onze keus, waarbij ik het ‘geluk’ had dat de mannelijke tafelgenoot niet van kaas houdt, dus voor mij een bordje met alleen geitjes regelde, heerlijk!

De kaasjes waren uitstekend, hoewel ik het weer raar vond dat de Epoisses niet op een lepeltje werd gegeven, maar gewoon op het bord werd gelegd, waardoor ik nogal moest opschieten met hem te eten, want anders zou hij over alle andere kaasjes heen gelopen zijn. Beetje raar.
In zijn algemeenheid was ik niet geheel tevreden over het personeel. Weinig attent, net iets te gehaast en lichtelijk rommelig. Vreemd in een *** restaurant wat mij betreft, zeker in Frankrijk.


We waren toe aan de desserts en toen gebeurde er precies dat, wat ook bij Le Jardin les Sens gebeurde: er verscheen per persoon een plateautje met friandises.... Ik weet nog steeds niet goed wat ik daar nu mee aan moet. Het rare was ook dat toen we ons voor de koffie naar het terras verplaatsten het personeel wel wat waterglazen meenamen, maar niet de plateautjes met de friandises, waarschijnlijk met het idee dat we die niet wilden of zo. Dus droegen we die zelf maar. Maar eerst de desserts.

‘Le Pêche Haeberlin’ en reduction’. Een prachtige lichte perzikmousse met erin wat mooie zachte stukjes perzik lag in het bord en ernaast nog een sorbet van pistache, heel zacht van smaak (gelukkig, want ik ben niet zo kapot van pistache). Een heerlijk, zacht dessert was dit.

Het tweede dessert was ‘La Gourmandise aux fruits de Saison’. Een mooie millefeuille (tompoes), gevuld met heerlijke crème en mooi rood fruit vonden we, nog een streep coulis van rood fruit met aalbesjes en een bolletje ijs, waarvan de smaak me ontschoten is. Ik meen gewoon vanille. Ook een lekker dessert, lekker fris.

De wijn dronken we verder uit op het heerlijke terras, waar het inmiddels prettig koel geworden was, koffie en thee namen we daarna nog en na het betalen van de rekening wandelden we diep in de nacht terug naar het hotel.

Een avondvullende ervaring. Leuk om mee te maken, maar qua restaurant niet voor herhaling vatbaar wat mij betreft.